Hoofdstuk 3 - Straf
Viola POV
Ik word wakker omdat iemand mijn naam roept. In eerste instantie ga ik rechtop zitten, niet begrijpend wat er aan de hand is. Dan zie ik Lucian aan mijn linkerzijde staan.
“Het is 7:30 in de ochtend. Het is tijd om op te staan. Agenta heeft je bad al klaargemaakt en een jurk voor je klaargelegd. Het ontbijt wordt geserveerd in mijn studeerkamer. Je moet opstaan en je klaarmaken.” zegt Lucian terwijl hij zijn zilveren haar kamt.
“Het is te vroeg. Ugh!! Moet ik echt de hele dag overal met je mee naartoe? Ik beloof braaf te zijn en gewoon in de kas met Agenta te zitten.” smeek ik.
“Nee. Je moet je straf uitzitten. Bovendien kan het goed zijn voor ons om elkaar beter te leren kennen. Maak je nu klaar. Ik ga het niet nog een keer zeggen.” Hij glimlacht terwijl hij zijn riem oppakt.
“Ik hoop dat je weet dat, straf of niet, ik niet je perfecte prinsesvrouw ga zijn. Ik heb besloten dat als ik hier met jou moet wonen, ik net zo goed kan leven zoals ik wil en dat betekent mezelf zijn. Ik hoop dat je eraan went.” spuug ik naar hem.
Hij laat zijn riem knallen en ik deins terug. Shit. Ik kan maar beter in beweging komen. De jurk die Agenta voor me heeft klaargelegd is een eenvoudige lichtblauwe jurk met witte kant aan de onderkant. De bovenkant is een V-hals die mijn volle boezem laat zien. Lucian kijkt naar alles wat ik doe. Hij kijkt naar me met zijn armen over zijn borst gekruist en leunend tegen een ladekast terwijl ik mijn nachtjapon uittrek, een bad neem en me aankleed in mijn dagelijkse kleding. Ik moet toegeven dat het zien van zijn ogen die over mijn figuur dwalen me opwindt. Ik vraag me af wat hij denkt.
Lucian POV
Ik voel haar opwinding terwijl ik haar zie klaarmaken. Ze heeft een prachtig lichaam. Ik vraag me af of het haar ongemakkelijk maakt dat ik naar haar kijk, maar ik ben haar man, dus het is mijn recht en ik moet ervoor zorgen dat ze niet weer een ontsnappingspoging plant. Die blauwe jurk die ze draagt staat haar perfect. Alle jurken die ik haar heb zien dragen staan haar perfect. Nou, het is tijd om te gaan, dus ik til haar op in mijn armen en draag haar naar mijn studeerkamer. Het ontbijt staat daar al klaar. Ik merk dat ze begint te staren naar de schilderijen aan de muren van mijn studeerkamer. Het zijn vooral gruwelijke vechtscènes en uit het Romeinse Rijk, maar het zijn spectaculaire kunstwerken. Ik ben onder de indruk dat ze van kunst lijkt te genieten, zelfs als het meer oorlogsachtig en minder vrouwelijk of netjes is.
“Lucian, kunnen we een pauze nemen zodat ik een boek uit de bibliotheek kan kiezen?” vraagt ze na een paar uur de schilderijen te hebben bestudeerd.
“Natuurlijk. Wat wil je lezen? Een bepaald genre?” Ik ben blij om een pauze te nemen en haar tegemoet te komen.
“Hmmm. Iets onvrouwelijk.” zegt ze met een sluwe glimlach.
Ik lach hardop. Ik hou van deze nieuwe kant van haar. “Wat dacht je van Moord is onvrouwelijk: Een Wells & Wong Mysterie van Robin Stevens.” Dat zou haar behoefte om onvrouwelijk te zijn wel bevredigen.
"Ja! Heb je dat? Vind je het goed als ik dat lees? Oh, ik ben zo opgewonden! Ik heb nog nooit iets mogen lezen dat niet als ladylijk werd beschouwd." Ze is zo opgewonden dat ze bijna uit elkaar barst.
Ik kan het niet helpen, maar word meegesleept door haar enthousiasme. Het is een beetje aanstekelijk en ik had nooit gedacht dat ik een prinses zou vinden die niet ladylijk wil zijn. Ik vraag me af welke andere onladylijke gedragingen ze misschien wil proberen. We vinden het boek en gaan terug naar de studeerkamer. Ze giechelt helemaal met haar nieuwe "onladylijke" boek. Ik schud alleen maar mijn hoofd.
Het is tijd voor het diner en vanavond is er een speciale gala omdat de koning gasten heeft uitgenodigd uit een ander koninkrijk. Drie krijgsprinsessen en hun gevolg bezoeken ons vanuit het Xsar Rijk, plus edelen en heren uit onze koninkrijken. We moeten een alliantie met hen creëren om onze oostelijke grens te beschermen die aan hun gebied grenst. Hoewel de relaties met hen altijd vreedzaam zijn geweest, willen we de handel vergroten en mogelijk kijken naar gezamenlijke training met hun krijgers.
Viola glijdt in een rode jurk met zwarte versieringen die al haar rondingen accentueert en haar weelderige boezem mooi laat zien. Mijn jaloezie en de behoefte om haar te beschermen beginnen op te borrelen.
"Trek iets anders aan. Ik wil niet dat iemand je in die jurk ziet." Ik ben bijna kokend van jaloezie. Ze kijkt gekwetst, maar gehoorzaamt me en kiest een andere jurk die ik goedkeur. Het is smaragdgroen en hoewel het nog steeds haar rondingen laat zien, is de hals vierkant uitgesneden en komt de jurk met een bijpassend jasje. Ze ziet er nog steeds prachtig uit. Ik ben gekleed in mijn gebruikelijke outfit, tenzij ik ten strijde trek, een zwart shirt en zwarte leren broek.
Ik leid haar bij de hand door een van de grote balzalen op de begane grond. Mensen dansen en praten. We lopen voorbij en gaan een banketzaal binnen waar grote bankettafels zijn opgesteld met elk denkbaar voedsel voor de gasten. Ik leid Viola naar de bankettafels en pak twee borden voor ons beiden en begin ze te vullen met eten. Zodra we beiden tevreden zijn dat we niet meer eten op onze borden kunnen passen, besluiten we een plek te zoeken om te zitten. De banketzaal is zo ontworpen dat iedereen in een enorme vierkant zit. De koning zit aan het hoofd van de tafel, dan de speciale gast(en), dan de prinsen op volgorde van geboorte, en daarna komen de edelen en heren. Achter elke persoon is er ruimte voor hun persoonlijke bedienden als ze iemand hebben meegenomen. In het midden van het vierkant is het avondentertainment. Op dit moment kijken we naar een man die probeert een zwaard door te slikken. Mijn jongere broer, Prins Ambrose, kwam op ons afgerend voordat we zelfs maar de kans hadden om te gaan zitten.
"Lucian! Ik ben verliefd! Ik heb de liefde van mijn leven ontmoet! Ik heb nog nooit een vrouw ontmoet die zo bedreven is in zwaardvechten en strijd als Royse de Krijgsprinses. Ze is de roodharige met de krullen en prachtige groene ogen die tussen de twee blondines zit. Lucian, je moet me helpen deze vrouw te veroveren!" kondigt de verliefde prins aan.
"Nou, ik weet niet zeker wat ik kan doen om te helpen, maar ik zal mijn best doen." zeg ik terwijl ik Viola naar haar stoel help en zelf ga zitten. Ik merk dat Viola mijn hand vasthoudt nadat ze is gaan zitten. Hmmmm? Misschien is ze nerveus in grote menigten?
"Lucian, mag ik morgen kijken hoe Royse traint en vecht met de andere krijgers?" vraagt Viola, terwijl ze probeert zo lief mogelijk te klinken.
"Ik geloof dat dat geregeld kan worden." Ik hou van de onvrouwelijke Viola, vooral als we alleen zijn, maar ik begin ook te houden van de lieve en beleefde Viola die van kunst en literatuur houdt en een vleugje onschuld heeft.
Viola’s POV
De volgende twee weken gaan in een waas voorbij. Ik werk eraan om langzaam het vertrouwen van Lucian terug te winnen. Hij laat me een uur per keer naar de studeerkamer gaan om thee te drinken met Agenta in de kas en een uur om te kijken hoe de krijgsprinses haar vechttechnieken demonstreert. De krijgsprinses staat op het punt terug te keren naar haar thuisland. Ik denk dat het hart van prins Ambrose zal breken.
Agenta is geweldig. Ik heb eindelijk een echte vriendin gevonden in het kasteel. Ze vertelt me over Augusta, de bewaker waar ze zo gek op is.
"Hij heeft het schattigste haar. Het is krullend en fel oranje. Maar het past perfect bij zijn groene ogen en sproetige huid. Hij is zo lief!" zucht Agenta terwijl ze op de schommel zit en haar lange blonde haar om een van haar vingers wikkelt.
"Je praat de hele tijd over hem! Vertel me iets nieuws." lach ik terwijl ik een kussen van een schommel tegenover haar gooi.
"Nou, ik weet niet hoe we Lucian zouden kunnen overtuigen om je te laten gaan, maar er is morgen een kermis op het marktplein. Het is een groot evenement! Er zullen voedselverkopers zijn en verkopers van allerlei ambachten. Ik hoop wat zeldzaam kant en andere hoogwaardige materialen te vinden." gilt Agenta.
"Ik weet ook niet hoe ik hem moet overtuigen, maar het gaat gebeuren. Dat beloof ik je!" Ik begon te lachen.
's Avonds, terwijl ik mijn nachtjapon aantrek, besluit ik dat het het perfecte moment is om Lucian te vragen of ik naar de markt mag. "Lucian, ik hoorde dat er morgen een kermis is op het marktplein. Het schijnt een groot evenement te zijn met veel verkopers. Mag ik met Agenta mee?"
"Nee." Zijn overbeschermende kant neemt de overhand.
"Alsjeblieft, ik wil echt gaan en Agenta gaat met me mee, dus je weet dat ik niet weg zal rennen." begin ik te smeken.
"Nee, en daarmee is de discussie beëindigd. Ik wil er niets meer over horen. Zijn we duidelijk?" reageert Lucian koud.
De afgelopen twee weken had ik echt gedacht dat we dichter bij elkaar waren gekomen. Het leek erop dat Lucian zijn muren liet zakken en mij binnenliet om ze af te breken. Maar nu weet ik niet meer wat ik moet denken. Misschien kan ik het hem morgenochtend na het ontbijt vragen.
De volgende ochtend zet Lucian me op de bank in zijn studeerkamer neer, aangezien hij me overal naartoe blijft dragen waar het ontbijt wordt geserveerd. Tussen de happen door zie ik hem ontspannen. Ik besluit opnieuw te vragen of ik naar de marktplein kermis mag. "Lucian, mag ik gaan?"
"Ik heb je al nee gezegd. Waarom blijf je het vragen?" Lucian onderbreekt me. Ik zie zijn irritatie toenemen.
"Omdat het heel leuk klinkt en Agenta zal bij me zijn en ik beloof niet weg te lopen." smeek ik terwijl ik mijn zaak bepleit.
"Ik maak me geen zorgen dat je wegloopt. Ik maak me zorgen om je veiligheid. Agenta kan je niet beschermen." Lucian reageert snel.
"Alsjeblieft!" Ik probeer mijn beste pruillipje op te zetten.
"Goed dan. Maar je moet voor zonsondergang terug zijn, anders krijg je een zware straf. Begrijp je dat?" Lucian geeft eindelijk toe.
Ik kan het niet geloven! Hij laat me gaan! Dit is te geweldig! Ik spring op zijn schoot, sla mijn armen om zijn nek en kus hem op de lippen. Eerst was het een speelse kus, maar toen omsloten zijn armen me en trok hij me dichter tegen zich aan, en begon hij me terug te kussen, en toen begon ik hem terug te kussen. Wat begon als een speelse kus, veranderde in een gepassioneerde diepe kus. Onze eerste kus. We trokken ons uiteindelijk terug om adem te halen. Ik zag sterretjes omdat zijn lippen zo goed voelden. Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus sprong ik van zijn schoot en rende om Agenta te halen. Ik hoorde hem me eraan herinneren dat ik voor zonsondergang terug moest zijn.
Ik trek snel een jurk aan die pastelroze is met lentebloemen erop. De rok draait om me heen en valt tot mijn enkels. Ik vraag me af of Lucian het zou goedkeuren. Ik heb ook bijpassende roze handschoenen en een hoed. Het is een korte wandeling naar het marktplein. Ik ben verliefd zodra ik er ben. Agenta begint me de eetkraampjes en enkele delicatessen te laten zien. Daarna gaan we naar een kraam die kant verkoopt. Ze begint te onderhandelen met de verkoper terwijl ik alle drukte in me opneem. Ik mocht nooit naar de markt in het koninkrijk van mijn ouders. Plotseling omsluit een grote hand mijn mond en een grote arm mijn middel en dan omringt de duisternis me.
A/N Laat me alsjeblieft een reactie achter en laat me weten of je het verhaal of het hoofdstuk leuk vindt. Ik waardeer alle feedback, zowel kritisch als complimenteus. Bekijk ook mijn andere boek Prins Justus en de Schurk. Je kunt ook naar mijn Facebook-pagina gaan voor hoofdstukupdates en updates over nieuwe projecten. https://www.facebook.com/Sammi-From-Anystories-1020524119915