Hoofdstuk 2 - The Escape
Viola POV
De volgende ochtend werd ik op tijd wakker. Het ontbijt stond al klaar voor me en er was al een bad voor me getapt. Ik kleedde me eenvoudig in een linnen hemd en een bruine rok om er meer als een gewone burger uit te zien. Ik stopte wat broodjes in een leren zak, samen met wat gouden haarspelden en andere waardevolle sieraden die ik eventueel kon verkopen. Ik wachtte tot net voor 9 uur om mijn ontsnapping te maken. Ik wilde niet door de gangen lopen en het risico lopen iemand tegen te komen, dus klom ik langs de boom die aan het grote balkon verbonden was. Ik maakte snel mijn weg door de tuin naar de gracht. Ik bond de leren zak om mijn nek en zwom de gracht over. Nu hoefde ik alleen nog maar over het hek te klimmen. Ik zag in de wachttoren dat de wachters aan het wisselen waren, dus begon ik te klimmen. Dit was mijn grote kans. Het was nu of nooit. Ik had geen idee wat Lucian zou doen als hij me zou vangen. Toen ik eenmaal over het hek was, begon ik zo snel mogelijk naar het bos voor me te rennen. Eenmaal in het bos bleef ik rennen. Ik moest zo ver mogelijk komen. Ik moest doorgaan. Ze zouden uiteindelijk merken dat ik weg was en proberen me te zoeken.
Lucian POV
"Ik, eh, er is een s-situatie bij een van de w-wachttorens die uw, eh, aandacht nodig heeft." Een nerveuze jonge koerier kwam me vertellen wat er was gebeurd.
"Spreek op jongen! Vertel me wat er is gebeurd!" Ik heb weinig tijd voor iemand die om de hete brij heen draait.
"Nou, eh, het l-lijkt erop dat i-iemand, eh, is o-ontsnapt uit de k-kasteelmuren tijdens de w-wisseling van de w-wachters." Stotterde de koerier.
"En wie zou deze persoon kunnen zijn?" vroeg ik de koerier om meer informatie die hij blijkbaar bang is om te geven.
"P-p-prinses V-viola." Fluisterde de koerier.
"WAT?" Ik ben woedend! Ik spring onmiddellijk van mijn bureau in mijn studeerkamer en ga naar het wachthuis om drie van mijn beste krijgers voor verkenning te halen. Ik moet weten waar ze is ontsnapt, want als ze in het bos is, zal ze in gevaar zijn tegen de avond. Ik bevestig met de wachters dat ze inderdaad het bos in is gevlucht.
Ik, samen met twee van mijn broers, verander onmiddellijk in drakenvorm en begin naar haar te zoeken terwijl mijn drie krijgers de grond doorzoeken. Terwijl ik de randen van het bos cirkel, zie ik de prinses lopen. Ik duik onmiddellijk naar beneden waar ze is en land recht voor haar. Ze slaakt een kreet en valt achterover. Mijn drakenvorm is nieuwsgierig naar haar. Hij begint aan haar te snuffelen en wordt erg opgewonden. Ik hoor hem roepen GEPAARDE! GEPAARDE! GEPAARDE! Geweldig. Dat is gewoon fantastisch. Ik verander terug in mijn menselijke vorm.
Ik pin haar op de grond door haar met mijn benen te omklemmen en mijn handen aan weerszijden van haar hoofd te plaatsen. "Ren nooit meer van me weg." Ze is helemaal buiten adem en heeft geen antwoord voor me. Ik sta op en steek mijn hand naar haar uit. "Sta op. We hebben een lange weg terug voor het avondeten." Ze neemt mijn hand met een frons op haar gezicht.
"Besef je hoeveel gevaar je jezelf hebt gebracht als je alleen in dit bos was geweest?" Ze blijft stil. "Besef je dat je middelen hebt gebruikt om je op te sporen en terug naar het kasteel te brengen voor het geval er iets zou gebeuren?" Ze blijft stil. "Besef je hoe boos ik nu op je ben?" Ze blijft stil. "Ik zal je moeten straffen voor het proberen te ontsnappen en het belasten van de kasteelbronnen." Ze blijft stil. "Heb je een reden waarom ik je genade zou moeten geven in plaats van straf?" Ze blijft stil. "Wil je alsjeblieft iets zeggen?" Ze blijft stil. Dus, ik ga door met het berispen van haar. Ze blijft stil. Het is frustrerend. Maar ik kan de instincten van mijn draak niet negeren die zijn partner ruikt.
Viola POV
Het was zo eng toen de draak aan me begon te snuffelen! Ik verstijfde en kon geen spier bewegen. Daarna, terwijl we terug naar het kasteel gingen, doet Lucian niets anders dan me uitschelden alsof ik een schoolmeisje ben. Ik hield mijn mond. Ik ga geen woord zeggen. Die man is een complete arrogante klootzak! Ongepast taalgebruik, ik weet het, maar hoe anders kun je hem beschrijven? Zodra we terug zijn in het kasteel, ren ik de trap op naar onze slaapkamer en sla de deur dicht. Lucian is niet ver achter me.
“Sla de deur van onze slaapkamer niet dicht!” schreeuwt Lucian woedend.
Maar ik ben al in de badkamer en heb de deur dichtgedaan en op slot gedraaid. Ik kan nergens anders heen. Er is geen raam in deze kamer. Niet de slimste zet van mijn kant. Ik hoor Lucian aan de deurklink rammelen om binnen te komen.
“Verdomme, vrouw! Als je deze deur niet opent, trap ik hem in. Denk aan de dingen die ik zei terwijl we in het bos liepen. Ik denk niet dat je me nog bozer wilt maken.” dreigt Lucian.
“Het kan me niet schelen wat je zei in het bos, of je boos bent, of over je straf. Ik zal blijven proberen te ontsnappen zo vaak als ik kan.” snauw ik terug en nog geen twee seconden later vliegt de deur uit zijn scharnieren terwijl ik gil.
Lucian grijpt mijn arm en sleept me naar de slaapkamer. Hij buigt me over het bed, trekt mijn rok omhoog, haalt zijn riem tevoorschijn en geeft me vijf harde slagen op mijn achterste. Ik voel me zo vernederd. Maar hoeveel pijn ze ook doen aan zowel mijn achterwerk als mijn ego, ik weiger te huilen zodat hij niet de voldoening krijgt dat hij me heeft bereikt. Ik heb geen pak slaag meer gehad sinds ik tien jaar oud was. Dan gooit Lucian de riem door de kamer en beent de kamer uit, de deur hard dicht slaand. Ik kan niet geloven dat hij me hier zo achterlaat zonder zelfs maar een Fuck You. Klootzak!! Nadat ik mezelf heb opgeraapt en mijn rok weer goed heb gedaan, komt Lucian terug de slaapkamer in. Ik zie een kleine kristallen klok rechts van me op een dressoir staan. Ik pak hem en gooi hem zo hard als ik kan recht naar zijn hoofd. Hij vangt hem. Nou, verdomme. Dan doet deze bruut van een man het ondenkbare. Hij stapt recht op me af, tilt me op in bruidshouding en zegt dat het tijd is voor het avondeten.
“Laat me onmiddellijk los.” schreeuw ik terwijl ik tegen zijn greep worstel. Natuurlijk, hoe meer ik worstel, hoe strakker zijn greep om me wordt.
“Nee. Je zou weer kunnen wegrennen. Dus, als onderdeel van je straf zal je overal buiten deze kamer gedragen worden en zal je je dagen met mij doorbrengen.” Lucian glimlacht naar me.
Na het avondeten droeg Lucian me terug naar de kamer. Daarna keek hij toe terwijl ik mijn nachtjapon aantrok. Tenminste, het is nu nacht en ik kan de dag vergeten terwijl ik in slaap val.
Lucian POV
Terwijl ik naar de slapende prinses kijk, ben ik zo boos op mezelf omdat ik haar heb gestraft, zelfs al heb ik haar niet veel slagen gegeven. Ik voel me nog steeds vreselijk hierover. Ik voel me als een gewelddadige echtgenoot. Maar ze moet respect leren en ik weet geen andere manier om haar dat te laten leren. Ze is echt heel mooi met haar ebbenhouten haar en porseleinen witte huid. Mijn hoop is dat ze op een dag kan leren van mij te houden. Ik weet dat ik er eng uitzie met mijn hoorns en al. Maar mijn draak maakt al salto’s voor haar telkens als we elkaar aanraken. Op dit moment is hij extreem boos op me omdat ik haar heb gestraft. Het is zo ongebruikelijk voor een draak om zijn ware metgezel te vinden dat ik overdonderd was toen hij haar riep in het bos. Ik wist niet goed wat ik moest doen behalve haar uitschelden voor haar dwaze acties. De bossen rond het kasteel zijn echt gevaarlijk en ik zou mezelf nooit kunnen vergeven als ik faalde in het beschermen van haar.
A/N Laat me alsjeblieft een reactie achter en laat me weten of je het verhaal of het hoofdstuk leuk vindt. Ik waardeer alle feedback, zowel kritisch als complimenteus. Bekijk ook mijn andere boek Prins Justus en de Schurk. Je kunt ook naar mijn Facebook-pagina gaan voor hoofdstukupdates en updates over nieuwe projecten. https://www.facebook.com/Sammi-From-Anystories-1020524119915