Hoofdstuk 8 Ik wil je zien
Ik sprong bijna uit mijn stoel, me voelend als een kind dat iets verkeerds had gedaan, terwijl ik met een rood gezicht naar Grace keek.
Grace keek me aan met een verbaasde uitdrukking, haar wenkbrauw opgetrokken. "Wat is er aan de hand? Waarom ben je zo nerveus? Waar kijk je naar?"
Ik antwoordde, "Oh, ik... ik was online op zoek naar schetsmateriaal, maar onverwacht kwamen er zoveel ongepaste dingen naar boven!"
In een van de video's stond de mannelijke hoofdrolspeler plotseling op en leunde direct naar het lichaam van de vrouwelijke hoofdrolspeler. De vrouwelijke hoofdrolspeler slaakte een gil, waardoor ik schrok. Ik reikte snel uit en zette de luidsprekers uit, terwijl ik zonder te knipperen naar het scherm staarde.
Uit mijn ooghoek zag ik plotseling een figuur in de deuropening verschijnen.
Ik sloot snel het scherm en draaide mijn hoofd om te zien dat Grace weer binnenkwam.
Ze merkte op dat het indicatielampje aanstond maar het computerscherm uit was. Ze vroeg, "Dus, is het nuttig voor je?"
"Oh, ik heb het nog niet geopend."
Grace gaf me de koptelefoon. "Als Dylan naar deze volwassen video's kijkt, draagt hij altijd een koptelefoon."
"Oh, ik begrijp het."
Toen Grace weer wegging, bleef ik verward achter.
Wist ze echt niet wat erin zat, of deed ze alsof ze het niet wist?
Als ze wist wat erin zat en het mij toch liet zien maar me niet aanraakte, probeerde ze me dan gek te maken?
Als ze niet wist wat erin zat, en Dylan erachter kwam, en ze zei dat het bij mij was, hoe zou ik Dylan dan onder ogen komen?
Ik verplaatste snel de schijf met de gemarkeerde "klassieke" inhoud naar de computer en gaf het daarna terug aan haar om te voorkomen dat Dylan het zou ontdekken.
Er stond zoveel op de schijf dat het even duurde om te kopiëren.
Toen ik de schijf loskoppelde en op het punt stond naar de hoofdslaapkamer te gaan om het terug te geven aan Grace, hoorde ik haar toevallig tegen Dylan zeggen, "Dylan, we zijn al zoveel jaren getrouwd zonder een kind. Mensen roddelen altijd achter onze rug om."
Toen ik haar dit hoorde zeggen, kromp mijn hart ineen. Zou ze me vragen om een kind met haar te krijgen?
Telkens wanneer kinderen ter sprake komen, verslechtert Dylan's humeur onmiddellijk. Hij reageert ongeduldig, "Of we kinderen hebben of niet, is onze zaak. Waarom zouden we ons druk maken om wat anderen zeggen?"
Grace zei, "Waar heb je het over? Het is anders voor vrouwen. Is het doel van een vrouw niet om kinderen te baren? Een vrouw zonder kind in haar buik zou door anderen worden bespot."
Dylan vroeg, "Waarom ben je de laatste tijd zo bezig met kinderen? Vooral sinds Nolan hier is. Ben je...?"
Ik dacht, 'Dylan, je bent niet dom.'
Ik kan Grace's gezicht niet zien, dus ik weet niet of haar gezicht rood werd van schaamte, maar ik hoor haar zachtjes berispen, "Waar heb je het over?"
"Oh, het is niets."
"Ik zeg je, Dylan, je kent mijn temperament. Met zijn onhygiënische gewoontes, als het vroeger was geweest, had ik hem allang het huis uitgezet." zei Grace.
Wat zeg je me nou!
Ik had niet verwacht dat Grace dacht dat ik iemand ben die niet om hygiëne geeft.
"Hou je stem laag. Laat Nolan het niet horen." herinnerde Dylan.
"En wat als hij het hoort? Dit is mijn huis! Ik wilde ook respect tonen aan jou en Nolan over jou laten opscheppen als hij terugkeert naar zijn geboortestad. Maar jij, jij twijfelt aan de relatie tussen hem en mij."
"Schat, het is allemaal mijn schuld." legde Dylan snel uit, "Ik waardeer je echt vanuit de grond van mijn hart. Je hebt Nolan de afgelopen dagen van heerlijk eten en drinken voorzien en zelfs zoveel kleren voor hem gekocht..."
"Ja, ik wilde seks met hem!" zei Grace met een stem doordrenkt van sarcasme.
Plotseling klonk er een klap van binnen, waarschijnlijk sloeg Dylan zichzelf.
"Grace, het was mijn fout. Dus, over wat we net bespraken over kinderen, heb je daar een mening over?" vroeg Dylan.
"Ik wil een reageerbuisbaby; wat vind jij daarvan?" zei Grace.
Dus dit is waar Grace de hele tijd aan heeft gedacht, waardoor ik zo lang bij de deur stond te peinzen.
"Nou, wat als ik weer aan mijn gezondheid ga werken?" vroeg Dylan.
"Het is al jaren; heb je je inname van nierversterkers niet verhoogd? Ik heb het nagevraagd, en dit is een eenvoudige zaak. Denk erover na." antwoordde Grace.
"Goed, goed..."
"Moet ik Nolan morgen naar de studentenkamer laten verhuizen?" vroeg Grace.
"Kom op, wees gewoon aardig tegen hem. Sinds we hebben afgesproken dat hij hier zou wonen, moeten we hem toch minstens een semester laten blijven, zo niet vier jaar?" antwoordde Dylan.
"Dylan, ik had oorspronkelijk afgesproken dat hij vier jaar mocht blijven, maar was wat je net zei redelijk?"
"Heb ik je al niet mijn excuses aangeboden? Schat, het is mijn fout."
Al snel hoorde ik het geluid van beiden die op het bed vielen, waarschijnlijk ging Dylan Grace weer proberen te sussen.
Ik keek naar de mobiele schijf in mijn hand, denkend aan wat Grace net had gezegd. Hoewel ik dacht dat ze het misschien expres had gezegd, voelde het toch ongemakkelijk.
Na terugkeer naar de kamer verstopte ik de mobiele schijf, nam wat schone kleren, ging naar beneden om te douchen, en ging vroeg terug naar de kamer om te slapen.
Het was 9 uur toen ik in bed lag. Misschien was ik te moe van de militaire training, want ik hoorde mezelf snurken zodra ik mijn ogen sloot.
Rond 11 uur werd ik plotseling weer wakker.
Ik lag te woelen in bed, niet in staat om weer in slaap te vallen. Ik stond meteen op, zette de computer aan, deed mijn koptelefoon op, keek naar een film die van de schijf was overgezet en opende Facebook, alleen om te ontdekken dat Emily me een vriendschapsverzoek had gestuurd.
Emily zag er behoorlijk goed uit. Haar slanke figuur en fijne verschijning, vooral met haar haar in een paardenstaart, gaven haar een jeugdige en mooie uitstraling.
Toen we op de middelbare school zaten, had ik erover gedacht haar te benaderen, maar later hoorde ik dat ze Kyle's vriendin was geworden, dus hield ik afstand.
Slechts vier van onze middelbare schoolklasgenoten waren toegelaten tot deze universiteit, en aangezien Kyle niet meer met haar samen is, zou het toevoegen van haar als vriend geen probleem moeten zijn.
Na haar verzoek te hebben geaccepteerd, stuurde ze een smiley en een opmerking.
Emily: [Ben je nog steeds wakker op dit late uur?]
Omdat ik een film aan het kijken was, had ik geen zin om met haar te chatten, dus antwoordde ik.
Nolan: [Nee.]
Emily: [Ik hoorde dat je niet in de slaapzaal slaapt. Heb je familie hier?]
Ik wilde niet meer reageren, maar ik vond het ook onbeleefd om niets te zeggen. Toevallig werd de film spannend, en mijn ogen waren op het scherm gericht, dus antwoordde ik met een [Ja].
Emily gebruikte haar telefoon om Facebook te openen en stuurde me toen een spraakbericht: "Nolan, laten we morgenavond een wandeling maken. Ik ken hier niemand, en het is zo saai."
Ik antwoordde meteen
Nolan: [En Kyle?]
Emily: [Ik zei toch, hij en ik hebben het uitgemaakt. Noem hem niet meer!]
Het geluid van de film werd luider, waardoor ik me rusteloos voelde.
Ik stuurde ongeduldig een bericht.
Nolan: [En Gavin?]
Emily: [Kijk naar hem; als ik met hem uitga, zouden ze zelfs kunnen denken dat ik hem heb ontvoerd. Wat is er, Nolan? Denk je dat ik niet goed genoeg voor je ben?]
Ik dacht bij mezelf: 'Nu heb je het over of ik goed genoeg ben of niet, wat heeft dat voor zin? Ik wil niet Kyle's vervanger zijn.'
De film werd steeds intenser.
Ik kon het niet meer aan en begon onverklaarbaar over Emily te fantaseren, haar voorstellen terwijl ze intieme dingen met me deed.
Ik stuurde haar een bericht.
Nolan: [Ik ga slapen. We hebben morgen militaire training.]
Voordat ze kon antwoorden, sloot ik mijn computer, draaide me om en kroop onder de deken, waarna ik in een diepe slaap viel.
De volgende ochtend, toen ik wakker werd, herinnerde ik me dat ik wat moest opruimen.
Ik trok mijn kleren aan en liep naar de tafel. Toen ik eronder keek, leek de vloer net gedweild, en zelfs het wc-papier dat ik gisteravond had weggegooid was verdwenen.
Het lijkt erop dat Grace weer vroeg is binnengekomen. Hoe komt het toch dat ze altijd al mijn gênante momenten ontdekt?
Ik verliet stilletjes de kamer, keek om me heen, en zag Grace nergens. Snel rende ik naar beneden naar de badkamer, pakte mijn tandenborstel en begon mijn tanden te poetsen.
Plotseling kwam Grace binnen met een dweil, liep dicht langs me heen, zette de dweil naast het toilet en zei terwijl ze naar buiten liep: "Zorg goed voor jezelf. Je hebt militaire training en je denkt altijd aan die dingen."
Als jij niet zo'n rommel had gemaakt, had ik deze zooi niet hoeven opruimen.
Mijn gezicht werd rood en ik poetste mijn tanden krachtig, alsof ik niets had gehoord.
Na het ontbijt verliet ik haastig het huis. Tot mijn verrassing kwam ik bij de deur Chloe en de conrector tegen, die met een kind naar buiten kwam, klaar om het naar school te brengen.
Geen wonder dat ze mijn nummer had genomen en me niet had gecontacteerd. Blijkbaar was haar zoon teruggekomen.
"Is dit Nolan?" vroeg de conrector, die voorop liep, aan mij.
"Hallo, conrector!" zei ik nerveus en boog voor hem, mijn gezicht werd rood.
De conrector knikte. Ik vermoed dat hij mij zag als een naïeve jongen van het platteland die niet veel van de wereld had gezien. Het was normaal dat ik nerveus leek als ik hem zag, maar hij wist niet dat ik zijn vrouw had omhelsd en lang had gekust.
Chloe voelde zich waarschijnlijk een beetje schuldig, bang dat de conrector iets aan mijn blozende gezicht zou opmerken. Ze zei snel: "Dit kind is groot en sterk, maar erg verlegen."
De conrector knikte en zei toen tegen mij: "Jonge man, studeer hard en maak Dylan niet belachelijk. Hij is getalenteerd op onze school."
"Okee."
"Op naar de militaire training dan."
"Ja, conrector!"
Ik boog opnieuw voor hem en vertrok snel, mijn hart bonzend alsof ik net aan een ramp was ontsnapt.
Die twee waren echt goed bij elkaar passend, en ze waren een gelukkig gezin. Ik voelde des te meer dat ik geen kans maakte bij Chloe.
Misschien was gisteren gewoon een opwelling, en Chloe plaagde me.
Toen ik op het speelveld aankwam, was de militaire training nog niet begonnen, en iedereen was bezig met warming-up oefeningen.
Veel studenten stonden in groepjes te kletsen en te lachen; sommigen waren aan het dollen. Ik keek om me heen en zag het meisje waar Kyle een oogje op had staan, afstandelijk met haar rug naar mij toe.
Hoewel ze ook camouflagekleding droeg, waren haar sierlijke lichaamsvormen vaag zichtbaar.
Ik kon het niet laten om naar haar toe te lopen en stiekem van een afstandje naar haar te kijken.
Ze was niet uitzonderlijk mooi, maar ze was betoverend.