PROLOOG
Ze kon niet geloven wat ze op dat moment hoorde. Was dit een grap of wat? Eén ding was echter zeker, deze man maakte nooit grappen. Ze kende hem nu een maand en ze had hem nog nooit een grap horen maken of zien glimlachen.
Het andere personeel had hem een bijnaam gegeven, hij stond bekend als Meneer Koud vanwege de kilte die hij uitstraalde waar hij ook was. Ze wist dat hij een goed mens was; het waren gewoon de omstandigheden die hem zo hadden gemaakt, wat ook een van de redenen was waarom ze een enorme verliefdheid op hem had ontwikkeld, zelfs toen ze volledig wist dat hij haar nooit op die manier zou zien.
Dus na al die overwegingen, waarom zei hij deze woorden tegen haar?
“Maakt u een grap, meneer?” vroeg ze hem terwijl ze wankelde omdat ze op haar twee voeten stond.
“Ik ben niet iemand die zomaar grappen maakt. Ik dacht dat je zei dat je me zou helpen wanneer ik hulp nodig heb. Kom je nu terug op je woord?” deze man was een professional, hoe kon hij haar in een oogwenk de aanvaller maken terwijl hij degene was die een bom op haar gooide.
“Ik heb dat inderdaad gezegd, maar ik had nooit gedacht dat het zo zou eindigen,” zei ze terwijl ze op de stoel tegenover haar ging zitten.
“Je hebt het beloofd, dus je moet dit voor me doen, of wil je zien hoe die wolven me opeten?” vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauwen en ze begreep wat hij bedoelde.
Om eerlijk te zijn wilde ze dat helemaal niet. Ze zou zichzelf liever opofferen en hem helpen. Dit was tenslotte geen slechte deal; ze zou er ook haar eigen voordeel uit halen.
“Dus, ik hoef gewoon met u te trouwen?” vroeg ze hem nogmaals.
“Ja kind, je trouwt met mij en wordt mijn wettige echtgenote. Ik zal voor jou en je familie zorgen. Je kunt nog steeds naar school gaan zoals je was; het enige wat ik nodig heb is dat je aan mijn zijde staat. Ik vraag toch niet te veel?”
Hij vroeg haar echt om te veel. Hij hield niet eens van haar en toch wilde hij dat ze met hem trouwde. Ze was verliefd op hem en zou dat graag doen, maar er waren kwesties die ze gewoon niet zelf kon ontcijferen en ze had wat verduidelijking nodig.
“Maakt u zich helemaal geen zorgen over mijn leeftijd?” vroeg ze hem.
“Je bent al een volwassene, liefje, en geen minderjarige, dus ik maak me helemaal geen zorgen. Denk er gewoon over na en geef me een antwoord. Ik zal elke beslissing accepteren die je neemt,” zei hij.
Ze keek naar hem en zag de wanhoop in zijn ogen. Een man als hij zou niet naar haar toe komen tenzij het dringend was. Dus besloot ze op dat moment de grootste beslissing van haar leven te nemen.
“Ik zal het doen, ik zal met u trouwen,” vertelde ze hem en ze zag een glimlach op zijn gezicht.
Dat was de eerste keer dat ze er een op zijn gezicht zag. Hij kon zo'n licht uitstralen met slechts een glimlach; ze viel nog meer voor hem.
Ze wist niet wat de toekomst zou brengen, maar ze zou het recht in de ogen kijken. Ze verdient ook haar eigen geluk, zelfs als dat betekent dat ze een beetje egoïstisch moet zijn.