Hoofdstuk 1 Het incident voor de bruiloft
Chloe Morgan's POV:
Vandaag was een prachtige dag.
Ik bekeek mezelf in de spiegel terwijl ik een schitterende diamanten ketting omdeed. De gedachte aan mijn vriend, Liam Anderson, deed me glimlachen als een idioot.
Morgen zou ik met hem trouwen en eindelijk zijn vrouw worden.
Ik ben Chloe Morgan, de enige erfgename van de Morgan Group. Mijn moeder overleed toen ik jong was, maar mijn vader, James Morgan, heeft me altijd als zijn kleine prinses behandeld.
Zes jaar geleden trouwde mijn vader met onze huishoudster, Mary Morgan, en zij kwam bij ons wonen met haar dochter, Grace Dawson. Vanaf dat moment ging alles bergafwaarts.
Liam, de jongen waar ik al eeuwig een oogje op had, viel voor mijn stiefzus, Grace. Hij vertelde me dat hij me als een zus zag en nooit op die manier leuk had gevonden, en ging daarna volledig voor Grace.
Maar voordat Grace opdook, had hij me beloofd dat hij met me zou trouwen als we groot waren.
Grace wees hem af en ging naar het buitenland om te studeren, en Liam gaf het uiteindelijk op.
Op een avond, na iets te veel drankjes, kuste hij me en zei: "Chloe, laten we samen zijn."
Ik was al twintig jaar aan Liam's zijde voordat hij me eindelijk opmerkte. Na twee jaar daten stonden we op het punt om te trouwen.
De gedachte aan Liam maakte me vrolijker, en ik negeerde de snauwende opmerkingen van mijn stiefmoeder Mary.
Mary sneerde: "Je gaat trouwen, maar het lijkt alsof je iemand probeert te verleiden."
Ze rolde met haar ogen en voegde eraan toe: "Eerlijk gezegd, je zit al jaren achter Liam aan. Als je niet zo'n knap gezicht had, had hij je allang afgewezen."
Mary had het altijd op mij gemunt en gaf de voorkeur aan haar eigen dochter, Grace.
Ik voelde een golf van woede opkomen, maar slikte het in.
Liam wilde morgen beide families bij de bruiloft. Hoewel Mary mij niet mocht, hoopte ik nog steeds op een gelukkig huwelijk met Liam.
Ik haalde diep adem en dacht dat zodra ik dit huis zou verlaten, ik Mary niet meer hoefde te verdragen.
Hoewel ik de avond voor mijn bruiloft geen ruzie met haar wilde, bleef ze aandringen.
Mary snauwde: "Chloe, is dit hoe je bent opgevoed, je ouderen negeren? Ik vraag me af hoe je moeder je heeft grootgebracht. Iedereen weet dat je al jaren achter Liam aan zit. Je zou je moeten schamen om vast te klampen aan iemand die Grace leuk vindt."
Het horen van Grace's naam maakte me misselijk.
Het was Grace die tussenbeide kwam in de relatie tussen Liam en mij. Ik begon Liam pas na te jagen nadat Grace hem had afgewezen en het land had verlaten.
Ik heb jaren gewacht tot Liam me zou opmerken. Nu heeft hij eindelijk voor mij gekozen.
Waarom zou ik me moeten schamen?
Alleen omdat Grace Liam heeft afgewezen, betekent dat dat hij van haar is?
"Maar hij en Grace zijn nooit samen geweest!" beet ik terug.
Mary verklaarde: "En wat dan nog? Liam heeft je nooit leuk gevonden. Als Grace niet naar het buitenland was gegaan, had je geen kans gehad."
Ik kon het niet meer aan en keek Mary boos aan. "Wil je dat Liam met Grace trouwt? Wat je ook zegt, ik annuleer de bruiloft niet. Liam houdt nu van mij. Sinds hij ermee instemde met me te trouwen, zijn zijn gevoelens voor Grace voorbij. Ik geloof dat zelfs als Grace terugkomt, hij voor mij zal kiezen en me niet zal laten lijden."
Bij het horen van mijn woorden, bleef Mary even stil voordat ze zei: "Laat maar. Ik heb een jurk besteld van N.S voor je bruiloft morgen. Ga hem nu ophalen."
Ik was ontzettend achterdochtig.
Waarom zou ze een jurk bestellen voor mijn bruiloft?
Misschien voelde Mary mijn twijfel aan, want ze snoof spottend. "Ik wil gewoon niet dat de familie Morgan zich schaamt op zo'n evenement."
Wat haar redenen ook waren, zolang ze ons morgen met rust liet, vond ik het prima.
Ik keek op de klok. Het was al laat, maar als ik nu vertrok, kon ik het nog halen.
Ik haastte me naar buiten, negerend hoe Mary me vreemd aankeek.
Op weg naar N.S. waren de straten vrij leeg.
N.S., een luxe boetiek voor de elite, was verscholen in de afgelegen en ruime Lianshan Baai.
Toen ik een bocht naderde, draaide ik het stuur. Plotseling flitste er een verblindend wit licht, en voordat ik kon reageren, was er een harde klap.
Mijn auto botste tegen een zwarte auto.
De impact was zo sterk dat mijn hoofd tegen het stuur sloeg, wat een doffe pijn en een constant gezoem in mijn oren veroorzaakte.
De autodeur werd opengetrokken, en de volgende seconde werd er een kap over mijn hoofd gegooid.
Iemand sleurde me uit de auto en sloeg met een stok op de achterkant van mijn nek. Terwijl ik mijn bewustzijn verloor, hoorde ik iemand in de buurt bellen. "Ik heb gedaan wat je vroeg."
Een emmer koud water werd over mijn hoofd gegooid, waardoor ik weer bij bewustzijn kwam.
Ik bewoog mijn handen, die achter mijn rug waren vastgebonden, en voelde een scheurende pijn in mijn schouders, wat aangaf hoe ruw deze gangsters me hadden vastgebonden.
Plotseling werd de kap van mijn hoofd gerukt en werd ik ruw op de grond geduwd. Het plotselinge licht deed mijn ogen tranen, en het duurde even voordat ik duidelijk kon zien.
In het vervallen magazijn werd ik omringd door mannen met zwarte kappen. Tegenover me stond een man in een lange jas, met priemende bruine ogen en een hoge neusbrug.
Hij keek bezorgd en waarschuwde: "Raak haar niet aan!"
Het was Liam!
Hij kwam om me te redden!
Ik wilde net iets zeggen toen een koude mes tegen mijn nek werd gedrukt. Ze keken Liam dreigend aan en een van hen zei: "Liam, kies één."
Wat betekende dat?
Ik staarde Liam verward aan, alleen om te beseffen dat zijn blik niet op mij gericht was, maar op de persoon naast me.
Een bekende vrouwensnik kwam van naast me. "Liam, ik ben bang."
Ik draaide stijf mijn hoofd en zag een gezicht dat ik al jaren niet had gezien.
Wat deed Grace hier?
"Liam, ik weet dat je rijk bent en beide vrouwen gemakkelijk kunt redden. Maar ik wil het je niet zo makkelijk maken. Laten we een spel spelen," zei de gangster die mij vasthield met een wrede glimlach.
Toen ging hij verder: "Ik heb wat onderzoek gedaan voordat ik hen gevangen nam. De ene is je verloofde, met wie je morgen gaat trouwen, en de andere is de vrouw van wie je al jaren houdt. Kies er één. Je kunt er maar één redden."
Mijn hoofdhuid deed pijn toen de ontvoerder mijn haar greep en me dwong omhoog te kijken.
Ik wist dat ik er vreselijk uit moest zien, met mijn zorgvuldig gestylede haar dat in plukken was uitgetrokken, de jurk die ik speciaal had aangetrokken nu stoffig, en mijn hele lichaam in pijn.
Tranen van pijn vertroebelden mijn zicht, maar Liam schonk me geen blik waardig.
Toen hoorde ik zijn stem, helder en koud, als een oordeel uit de hel, "Geen twijfel mogelijk. Ik kies Grace. Laat haar nu gaan."