Hoofdstuk 1
⚠️ Trigger Waarschuwing ⚠️
Aurora
Leeftijd 11
"Maar papa, ik wil niet naar het Gravin huis gaan." Mijn oudere zus, Kara, klaagt. Ik stemde stilletjes achter haar in, maar ze had me laten zweren dat ik niet zou zeggen waarom. Ik ben pas elf en zij twaalf, maar ze had me haar geheim verteld. Mijn hart doet pijn om wat we voor papa verbergen. Maar meneer Wolfe is papa's beste vriend en Kara’s ergste nachtmerrie. Kara zei dat we niets konden zeggen.
Kara zat voorin in een oversized hoodie die de grote bult verborg die alleen ik en onze huishoudster, Lena, wisten. Het beangstigt me dat Kara niets tegen papa wil zeggen. Ze wordt zo groot. En volgens wat ik heb gelezen, zal ze binnenkort de baby krijgen. Ik ben doodsbang dat ik op deze manier zelf de baby moet helpen ter wereld brengen. Ik weet dat ze bang is omdat hij haar pijn heeft gedaan, maar papa moet het weten. Voor haar en de baby. Ze weigerde naar een echte dokter te gaan, dus was er geen zorg behalve de huishoudster die haar aanmoedigde om speciale vitaminen te nemen.
Papa is vaak weg, dus hij hoort haar 's nachts nooit schreeuwen van de nachtmerries waarover ze me heeft verteld. Ik denk niet dat ik ooit een jongen bij me in de buurt zou kunnen laten komen na alles wat ze me heeft verteld dat hij haar heeft aangedaan.
"Liefje, we zijn er bijna. Er gaat niets gebeuren. Jij en Aurora zullen met de jongens spelen en dan gaan we op tijd naar huis voor onze filmavond. Ik beloof het." zegt papa lachend, terwijl hij me uit mijn gedachten haalt.
"De jongens zijn gemeen tegen mij." zeg ik vanaf de achterbank.
"De jongens zijn niet gemeen." antwoordt papa lachend.
"Jawel, papa. Ze maken me belachelijk en willen niet met me spelen. Ze vinden alleen Kara leuk." zeg ik, zuchtend, waarbij ik de kleine irritatie die ik eigenlijk voelde, overdreef. Het kan me eerlijk gezegd niet schelen of de drie Wolfe jongens nooit aandacht aan me besteden. Het betekent dat ik meer tijd kan besteden aan het lezen van Harry Potter of de Mortal Instruments. Dingen die mijn tijd waard zijn. Jongens zijn het niet waard. Vooral als ze dingen doen zoals meneer Wolfe bij Kara deed. Nee. Gewoon nee. Ik ril alleen al bij de gedachte. Niemand zal ooit mogen doen wat Kara is aangedaan. Ik was begonnen met het dragen van een zakmes dat ik in papa’s kantoor had gevonden om ervoor te zorgen dat niemand me onbeschermd zou aantreffen. Ik weet dat het niet haar schuld was dat hij haar aanviel, maar dat weerhoudt me er niet van om geen slachtoffer zoals zij te willen zijn. Ze vroeg er niet om dat een man haar pijn deed en verdient het niet om de schuld te krijgen, maar deze wereld is verknipt en geeft altijd de vrouwen de schuld in plaats van de mannen.
"Papa, denk je dat we daarna ijs kunnen halen?" vroeg Kara vanaf de voorstoel.
Onze papa glimlachte en knikte terwijl hij de auto de bergweg op reed naar het Gravin huis. Ik heb nooit begrepen waarom het Gravin werd genoemd, terwijl de mensen die er woonden de Wolfe's waren, papa zei dat het niet uitmaakte. En dat ik mijn neus er buiten moest houden. Hij zegt ook dat ik te slim ben voor mijn eigen bestwil. Maar ik beschouw dat niet als iets slechts. Ik ben elf en zit al in dezelfde klas als mijn zus. De leraren willen me weer een klas overslaan, maar papa zei nee. Wat belachelijk is, want ik verveel me in de lessen die ik nu heb. Niets intrigeert me, en mijn gedachten zijn altijd bij de studieboeken die ik thuis lees en die ik uit de bibliotheek heb geleend.
Papa rijdt naar het grote huis, zet de auto stil en parkeert terwijl hij naar de drie jongens zwaait die in het veld spelen en ons zegt dat we moeten gaan spelen terwijl hij naar binnen gaat. Ik negeer het verzoek en de jongens terwijl Kara naar hen toe loopt. Ik ga op de veranda zitten, haal mijn nieuwste boek tevoorschijn en verlies mezelf in de pagina's. Ik weet dat niemand me opmerkt als ik me in de hoek van de veranda oprol, dat doen ze nooit. Onzichtbaar zijn is nuttig geworden nu ik zoveel kleiner ben dan iedereen.
Ik hoorde papa binnen ruzie maken. Iets over het inwijden van de jongens, dat ze te jong zijn of zoiets. Dat het nu doen de Gravin zou schaden. Het slaat nergens op. Ik sluit mijn boek en zie een andere man die ik niet herken met papa praten. Ik draai me om en haal mijn boek weer tevoorschijn. Ik hoor meneer Wolfe naar buiten komen en kijk stilletjes vanuit mijn hoekje, ongezien. Mijn boek ligt open op mijn schoot.
"Jongens, kom hier." Hij zegt het luid genoeg zodat ze het kunnen horen. Ik kijk hoe Kara naar de schommelset van de jongens loopt. Ik weet waarom ze nu niet bij hem in de buurt wil komen. Hij heeft haar gebroken. Mijn favoriete persoon veranderde zeven maanden geleden door dit monster. Niemand let op mij die daar zit. Het is alsof ik onzichtbaar ben. Precies zoals ik het wil.
De drie lopen naar hun vader en richten hun aandacht op hem. Ze zijn niet echt bloedbroeders, maar volgens papa heeft meneer Wolfe hen als baby’s geadopteerd. Behalve Knight dan. Knight is de biologische zoon van meneer Wolfe. Knight heeft de felste blauwe ogen die ik ooit heb gezien en op dertienjarige leeftijd was hij lang en slungelig met vuilblond haar dat in zijn ogen hing. Lucian stond naast hem; hij had hazelnootbruine ogen die alles om zich heen bestudeerden, warrig bruin haar dat een knipbeurt nodig had, hij was bruiner en gespierder, hij was niet kort maar ook niet lang zoals Knight. En dan was er Nash. Hij was eerlijk gezegd de schattigste van allemaal voor mij. Heldergroene ogen en rood haar dat kort was geknipt omdat hij de natuurlijke krul haat, zoals hij Kara had verteld. Hij was net zo lang als Knight maar vriendelijker. Op sommige dagen.
"We hebben een klus voor jullie." Hoorde ik meneer Wolfe zeggen en ik richtte mijn aandacht op hem. Ik haatte hem. Zelfs voordat ik wist wat hij Kara had aangedaan, maakte hij me ongemakkelijk, maar nu ik wist wat hij had gedaan, wilde ik hem vermoorden. Ik hield mijn adem in en haalde mijn telefoon uit mijn zak die papa me vanmorgen had gegeven. Ik drukte op de cameraknop, zette de videomodus aan en begon zo discreet mogelijk te filmen.
"Wat moeten we doen?" Vroeg Knight, zijn armen over zijn dunne borst gekruist.
"Breng meneer Andersons auto naar de garage. Snijd de remleiding door. Zet hem dan terug op die plek."
Lucian sprak op, "Ik kan het doen zonder hem te verplaatsen."
Meneer Wolfe grijnsde terwijl Nash vroeg, "Laat je ze een tijdje blijven? Wil je niet dat ze vertrekken?"
"Natuurlijk zoon, je weet dat ik hem of Kara nooit zou pijn doen."
Ze herinnerden zich niet of realiseerden zich niet dat ik daar was. Ik wilde naar papa rennen en het hem vertellen, maar de laatste keer dat Kara en ik naar binnen waren gerend, had meneer Wolfe Kara gegrepen en haar weer pijn gedaan.
"Zorg ervoor dat je de remmen doorsnijdt, nu. Ik ga meneer Anderson naar beneden bellen. Breng Kara binnenkort naar binnen. Heb je gezien of hij die andere heeft meegenomen?"
"Nee meneer," antwoordt Nash, "we zullen het aan Kara vragen en naar haar zoeken."
"Doen jullie dat." Meneer Anderson loopt weg terwijl Knight zich tot zijn broers wendt.
"Ik vind dit niet leuk." Zegt hij tegen hen.
"Hij zei dat hij ze hier wil houden." Zegt Nash en ik probeer niet te spotten, hij klinkt zo naïef, zelfs voor mijn oren.
Meneer Wolfe probeerde ons pijn te doen, en ik had bewijs.