Hoofdstuk 4: Ally haalt zijn achterstand in
HOOFDSTUK VIER:
Ik vond mijn weg naar het dichtstbijzijnde toilet, maakte een papieren handdoek nat en depte mijn voorhoofd. Ik had vandaag veel te veel gezweet vanwege een jongen en zou waarschijnlijk als gevolg daarvan puistjes krijgen. Ik heb altijd de slechte gewoonte gehad om mijn voorhoofd aan te raken, een gewoonte waarvoor de puberteit me kwelde met een reeks kleine rode bultjes. Vandaag had ik een goede huiddag gehad en ik zou het waarschijnlijk verpesten. Nadat ik even had ademgehaald om mezelf te kalmeren, haalde ik mijn telefoon tevoorschijn terwijl ik het toilet verliet en draaide Ally’s nummer. Ze nam op na de derde keer overgaan.
"Rachel! Jij bent het! Waar ben je? Ik heb je niet gebeld, wist niet zeker of je nog bij de mensen van het kantoor was of wat dan ook," kirde Ally.
"Ally, ik moet echt, echt met je praten. Ik ben hier sinds 9 uur 's ochtends en ik heb al een vrachtlading aan rotzooi om je bij te praten."
Ally vond me na een paar minuten. Tijdens het zoeken ontdekte ik dat er nog een meisjeswc was aan dezelfde kant van het gebouw maar dan in de tegenoverliggende gang. Het leek echt alsof de school een gespiegeld halve cirkel was. Toen ze me vond liep ik heen en weer in de gang, mijn rechterpols wringend, de plek waar ik vroeger mijn babyarmbandje had voordat het afbrak en verloren ging.
Ze kwam naar me toe met open armen, klaar om me te omhelzen. Ik glimlachte en opende mijn armen ook. Het voelde goed om haar te omhelzen, het was veel te lang geleden dat we in persoon hadden gehangen, laat staan dat we naar dezelfde school gingen.
"Mag ik nog eens zeggen hoe blij ik ben dat je hier bent en niet daar?" Ze glimlachte, haar mahoniehuid contrasteerde met haar ongelooflijk witte glimlach.
Mensen dachten altijd dat ze haar tanden professioneel liet bleken. Nee, die waren helemaal natuurlijk. Haar strakke krullen waren vastgebonden in een rommelige knot die mijn hart verwarmde. De knot was precies zoals Ally, makkelijk en gracieus. Licht, veerkrachtig en elegant.
"Ik ben ook blij dat ik hier ben."
Ik bracht haar op de hoogte van mijn dag en benadrukte hoe verward ik was over elke interactie die ik had gehad met Sean.
"Ik heb over Sean gehoord. Ik ben vrij zeker dat ik hem ook heb gezien, maar sommige van die 'bro's' lijken zo op elkaar," lachte ze. "Veel meisjes hier zijn behoorlijk geobsedeerd door hem, vooral de meisjes van het zwemteam. Sean en zijn vrienden zitten er allemaal op."
Natuurlijk zou de relaxte, groenogige Sean een zwemmer zijn. Als ik erover nadacht, realiseerde ik me hoe hij echt een goede vorm had voor zwemmen, lang en slank.
"Nou, ik ben er zeker van dat dat zichzelf wel uitwijst. Ik kan daar niet aan denken als ik alleen maar wil weten in welke klassen je zit. Ben je eigenlijk al naar een klas geweest?"
Ik verwelkomde de verandering van gesprek, ik had even Sean-vrije tijd nodig.
Ally keek aandachtig naar mijn rooster.
"Dat is geweldig! Ik zit in dezelfde klas. Wacht. Huh? Waarom zit je in het tweede uur Humane Wetenschappen en het derde uur Humane Wetenschappen?" vroeg ze.
Ik herinnerde me wat meneer Chu had gezegd over de 'huizen' en hoe ik in beide moest zijn. "Ja, de decaan zei dat er een soort van rare fout was. Ik zit in beide huizen. Oh - en ik heb geen gym omdat er geen ruimte was."
"Geluksvogel!" riep ze uit. "Jij mag films kijken met de senioren terwijl ik rondren in de kou."
"Ik zal aan je denken vanuit mijn warme kamer," plaagde ik.
Ally gaf me speels een duwtje tegen mijn schouder, "Ha. Ha. Ha." Na een moment ging ze verder, "Nou, in ieder geval hebben we twee lessen samen. Ik zit in je wiskundeles, en morgen zit ik in je humaniorales. Dat gaat zo raar zijn. We hebben groepsopdrachten die we elke dag voortzetten, je zult een soort gesplitste groep moeten hebben of zoiets..."
Ally kneep haar warme bruine ogen samen in gedachten. Blijkbaar was dit gesplitste-huizen-ding ongebruikelijker dan meneer Chu had gesuggereerd.
We brachten de rest van de lunch door met rondlopen op school. Ally vertelde me hoe telefoons waren toegestaan tijdens de pauzes en de onderbrekingen, en hoe sommige leraren studenten toestonden naar muziek te luisteren op hun telefoon tijdens het schrijven van essays of werken aan projecten. De school klonk zoveel relaxter dan P.H. het was onwerkelijk. Ik zat niet op een krankzinnig strikte school met stereotypen die door de gangen renden. Ik zat op een school die praktisch buiten was. Een school met gekke, kleurrijke leraren en studenten. Een school die op de een of andere manier chill was, maar toch studieuze. De mensen hier leken echt om hun projecten en werk te geven. Zelfs die meisjes in de natuurkunde - Lucy en Elizabeth, hielden zich echt aan hun onderzoek, het maakte niet uit of Levi naar hen had gekeken of niet. Deze plek was interessant.
Eindelijk ging de bel, wat het einde van de lunch aangaf. We hadden vijf minuten om naar onze wiskundeles te gaan. Ally leidde me naar waar mijn natuurkundeles was geweest, maar verder richting de parkeerplaats. De deur stond open en ik volgde Ally naar binnen. Ze liep direct naar de andere kant van de deur waar een jonge Aziatische man aan zijn bureau zat. Hij keek op van de papieren waarop hij aan het krabbelen was en glimlachte toen hij Ally zag.
Ally stapte opzij en stelde me voor, "Meneer Yoo, dit is Rachel. Het is haar eerste dag hier."
Ik stapte naar voren en herpositioneerde de tas op mijn schouder, "Hoi." Geweldig. Weer een ongemakkelijke ontmoeting. Deze Rachel moest anders zijn, beter zijn.
Meneer Yoo stond op en schudde mijn hand, "Hoi Rachel, ik hoorde dat je zou komen."
Studenten begonnen door de deur naar binnen te lopen en vulden de stoelen in een schijnbaar willekeurig patroon. Het volume in de kamer nam plotseling toe.
"Ik weet zeker dat Ally je zal bijpraten over alles wat met de klasprocedures te maken heeft. Wat ons onderwerp van vandaag betreft, het is iets nieuws voor de rest van de klas ook, dus dat zou goed moeten uitpakken," zei meneer Yoo terwijl hij naar het midden van de klas liep en zijn projector tot stilstand bracht.
Hij zei toen simpelweg, "Nou, ga zitten waar je maar wilt. Ik heb vrije zitplaatsen, ik verplaats je alleen als het een probleem wordt. Ik begin de dag altijd met een opwarmoefening terwijl ik rondga en het huiswerk controleer. Ally zal het uitleggen."
Oké.
Ik volgde Ally naar de stoelen het dichtst bij de deur waar we door waren gekomen. Ik zag Bella uit mijn natuurkundeles achterin. Ze zwaaide naar me en ik glimlachte terug, terwijl ik me mentaal noteerde om met haar om te gaan.
De projector ging aan en de lichten in de kamer dimden. Ik leende wat papier van Ally, die door papier ging als een verslaafde. Haar handschrift was altijd groot en opvallend, ze gebruikte twee of drie regels voor wat ik in één regel zou schrijven. Ally maakte oogcontact met iemand in de volgende rij, een lange, slanke jongen met grote bril. Hij glimlachte en keek snel weg. Ik tikte op Ally's schouder en maakte een ooggebaar, waarbij ik haar stilletjes vroeg naar hun interactie.
"Oh, dat is Simon, hij zit in mijn humaniora-klas," fluisterde ze terug.
Ik richtte me weer op het werk en het leek erop dat ik de problemen op de projector kon begrijpen. Al snel had meneer Yoo het huiswerk van elke student doorgenomen, waarbij hij bij minstens de helft van hen korte gesprekken voerde en specifieke feedback gaf. Ik maakte een mentale notitie: altijd mijn huiswerk maken voor deze les. Hij was erg grondig.
De les eindigde een paar minuten voordat de bel zou gaan, dus meneer Yoo gaf ons de tijd om te doen wat we wilden. Sommige mensen gingen naar meneer Yoo toe en maakten grappen over iets wat ik niet kon horen, anderen hadden gesprekken over de tafels heen, één of twee haalden hun telefoons tevoorschijn, en ik zag Bella beginnen aan wat ons huiswerk leek te zijn.
Na een paar momenten doelloos op mijn telefoon te hebben geklikt, ging de bel. Het officiële einde van de dag. Ally had haar spullen al ingepakt, ik haastte me om haar in te halen terwijl ze uit haar stoel stond. Een koord van haar Pacific High sweatshirt zat vast aan de rugleuning van de stoel. Ze trok het los terwijl ik mijn map in mijn tas stopte.
"Klaar?" vroeg Ally, "We moeten de bus halen."
In een klaslokaal dicht bij de uitgang van de school zitten had zijn voordelen. We waren aan de voorkant van de langzaam bewegende menigte, die als een grote massa naar de voordeuren trok. Ally sprong meteen de menigte in. Met minstens 20 centimeter langer dan ik, was Ally's loopsnelheid mijn joggingsnelheid. Ze kon in een paar seconden door een menigte snijden, in de helft van de tijd die het mij zou kosten om me verontschuldigend door een hoop mensen heen te werken. Ik haalde haar in en volgde haar naar de linkerkant van het plein, waar ze neerplofte op een stukje gras.
"Ben je niet bang dat het nat is?" vroeg ik, terwijl ik bukte en de vochtige aarde met mijn vingers aanraakte.
"Eh, wat kan het me schelen? Ik hoef niemand te imponeren... niet zoals jiiijjjj," het laatste woord rekte ze uit om me te plagen.
"Oh, hou je mond, meid." Ik lachte.
We haalden herinneringen op aan de middelbare school - specifieke outfits die we uit ons geheugen wilden wissen, en natuurlijk Patrick, haar voormalige crush. Zijn familie verhuisde hem naar Silverton. Iets wat ik via Ally had gehoord. Mensen vertelden haar alles, ik heb geen idee wat het was aan haar, maar iedereen vertelde haar altijd hun crushes, hun dromen, de geruchten die ze hoorden, wat dan ook. Ik bedoel, natuurlijk had ik wel enig idee wat het was. Het was een eigenschap die haar een van mijn beste vrienden maakte. Ik was ineens heel dankbaar dat ze hier bij me zou zijn de komende twee jaar.
Enkele minuten later zaten we gehurkt, onze buiken vasthoudend en huilend van het lachen, herinnerend aan een bijzonder grappige tijd in de tekenles in ons achtste jaar, waar Ally, onze vriendin Lana en ik zo'n lachbui hadden dat we steeds van onze krukken vielen. We dachten aan het gezicht van Ally's vriend Evan toen hij naar ons keek en ons de gekste meiden noemde die hij ooit had ontmoet. Tussen de tranen door zag ik een fel oranje bos haar.
"Uh, hey. Sorry. Ik wil niet, uh. Onderbreken." Een stem die ik niet herkende hakkelde.
Ik veegde de tranen uit mijn ogen, nog steeds zwaar ademend van het lachen. Een jongen met fel oranje skater-boy haar en een beetje een goth uitstraling stond daar boven ons, hand achter zijn hoofd, zijn haar wrijvend, met een verlegen glimlach op zijn gezicht.
"Uh, hoi?" zei ik en stopte, "Sorry, ken ik jou ergens van?" Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat ik hem eerder had gezien, misschien in de gangen?
Zijn glimlach werd iets breder. Hij beet op zijn lip, liet zijn hand van zijn hoofd vallen, "Jij bent Rachel, toch? Je zit, uh, in mijn klas. Natuurkunde, met Levi."
De connectie maakte een sprongetje in mijn brein. Ik denk dat hij aan Bella's tafel zat.
"Oh, hoi! Sorry - eerste dag, ik ben nog namen en dingen aan het leren," antwoordde ik, terwijl ik mijn hand naar mijn voorhoofd bracht om de zon uit mijn ogen te houden.
Hij friemelde aan zijn zwarte manchet. Hij had echt die goth/grunge look compleet. Zwart shirt met een rode schedel, zwarte skinny jeans met wat scheuren, bijna kniehoge veterlaarzen, en wat leek op een zwart leren manchet om één pols. Het was zo'n verrassende look voor deze stevig gebouwde roodharige met sproeten op zijn gezicht en armen. Het was alsof je de zon in een zwart gat probeert te wikkelen. Kijk mij, denken aan de ruimte - Levi zou trots zijn.
Na een lange ongemakkelijke stilte, onderbrak Ally, "Ik ben Ally." Ze zwaaide in een poging om de ongemakkelijkheid te beheersen. Zegen dat meisje.
Zijn bijna griezelige lichtblauwe ogen richtten zich weer op mij na een moment op Ally.
"Uh, leuk je te ontmoeten," zei hij terug, "Uh, Rachel. Dit is een beetje ongemakkelijk, maar - " hij wachtte net iets te lang, "Zou het goed zijn als ik je een keer rondleid op Pacific?"
Ik wilde hem bijna afwijzen, ik bedoel, Ally had me net eerder vandaag rondgeleid, maar iets in de hoopvolle blik van die te lichte blauwe ogen deed me aarzelen. Wat kon het kwaad?
"Tuurlijk, ja," zei ik uiteindelijk, "Klinkt leuk."
Hij lichtte op, zijn fee-achtige ogen dansten, "Geweldig."
Dat was het. Het leek erop dat het aan mij was om de overgang te maken.
"Nou, um, ik zie je morgen?" vroeg ik hem.
"Oh ja, natuurlijk." Hij glimlachte en boog ongemakkelijk, liep achteruit voordat hij plotseling omdraaide en richting de trap liep die de heuvel af leidde.
Ik keek hem na, volkomen verward over wie hij was, waarom hij naar mij toe was gekomen en wat ik in hemelsnaam had afgesproken.
"Nou," verbrak Ally onze vreemde stilte, "Ik denk dat onze tijd samen op Pacific absoluut allesbehalve saai zal zijn."