Hoofdstuk 1: Opnieuw beginnen
HOOFDSTUK EEN:
Ik droomde over de maan. Het was donker overal behalve het streepje licht voor me - een paar sterren die de lege ruimte benadrukten. Een briesje waaide door dat naar dennen rook en iets meer, iets dat mijn interesse wekte en me deed omdraaien. Er was een schaduw, ver beneden de berg waar ik op stond. Wolven stonden rond de figuur. Ik had bang moeten zijn. Maar dat was ik niet. Ik voelde me veilig. Ik begon naar de figuur toe te lopen.
En toen ging mijn wekker af.
Ik werd abrupt wakker op de ochtend van mijn eerste schooldag op de middelbare school. Weer. Na twee jaar te hebben doorstaan op de slechtste, meest stereotype middelbare school in het hele bekende universum, had ik er genoeg van. Elke dag leed ik door de saaiste lessen, met de minst persoonlijke leraren ter wereld, liep door gangen verstikt van tienerseksuele spanning en “bro” houding. Elke dag liep ik langs beginnende vechtpartijen en de plastic trutten die zich opmaakten in de badkamer, hun bh’s omhoog duwend en hun shirtkragen omlaag. Elke dag kwam ik thuis, begon meteen aan mijn huiswerk, en was pas om 3 uur 's nachts klaar. Ik had er genoeg van. Horen van mijn vriend van de middelbare school, Ally, hoe geweldig haar middelbare school was - het raakte me uiteindelijk. Ik hoefde de middelbare school niet te doen zoals elk tienermeisje in een Lifetime-film. Vandaag begon ik op Ally’s middelbare school, Pacific High.
“Klaar mija?” vroeg mijn moeder, terwijl ze met één hand door haar tas rommelde.
“Ja.” antwoordde ik, op zoek naar een snelle snack voordat ze zou vragen wat mijn plannen voor de lunch waren.
Mijn moeder stopte met rommelen in haar tas precies toen ik naar haar toe draaide, mijn linkerwang vol met heerlijk zoet brood, mijn ‘ontbijt’. Ze maakte oogcontact met me, glimlachte naar de broodjes die ze in mijn hand zag en knikte, het sein om te vertrekken. We reden 35 minuten naar Belmar. Ik ging eindelijk een nieuwe start maken. Niets kon deze dag verpesten.
Aankomen bij Pacific High School meer dan een uur na het begin van de schooldag voelde vreemd. Hoewel ik eerder op de parkeerplaats van deze school was geweest, stopte de bus die ons van het kleine stadje Melbourne (nee, niet de stad in Australië) naar de twee middelbare scholen in Belmar bracht altijd hier eerst voordat hij doorging naar Piso High. Ik was overweldigd door hoe geweldig het zou zijn om het nieuwe meisje te zijn.
Hoewel de meeste boeken, verhalen, films en televisieshows personages hebben die het haten om het nieuwe kind te zijn, vond ik het altijd verfrissend. Nieuw zijn, bekend worden, opnieuw kunnen beginnen. Nadat ik eenmaal van school was veranderd in het midden van de basisschool, en daarna naar een andere stad was verhuisd voor de middelbare school, voelde het geweldig om opnieuw te kunnen beginnen op een andere middelbare school. Ik kon deze goed doen. De laatste twee jaar en een maand deden er nauwelijks toe. Ongeacht hoe de leerlingen van Piso High de leerlingen van Pacific verachtten.
We stapten uit de auto en liepen naar wat we dachten dat de ingang was. De school was gebouwd op de zijkant van een heuvel. Een voordeel van wonen aan de Californische kust. Er was een zware mist die langzaam over de school naar beneden rolde, richting de niet al te verre pier die amper zichtbaar was. Eenmaal door wat we dachten dat de ingang was, zagen we klaslokalen met blauwe deuren en ramen langs de zijkanten van deze vreemde binnen-buiten gang. De school had een open plan, er stonden bomen in deze “gang” en het grootste deel van de lucht boven mijn hoofd was onbedekt. De occasionele overkapping brak de gang op in grote secties.
Ik had moeite om mijn moeder bij te houden. Zelfs met haar korte benen kon ze drie keer zo snel lopen als ik. Nadat we het kantoor hadden gevonden en de deur hadden geopend, zagen we een donkerharige vrouw achter de balie en riepen haar aan.
Zittend op de donkerblauwe bank draaide mijn moeder zich plotseling naar me om. "Dus, mija. Hoe bevalt het je tot nu toe?"
Ik keek om me heen, naar de echte boom die in de buitenhal achter me groeide, en nam alle felwitte tinten in me op, die contrasteerden met het donkerblauw.
"Ik vind de kleuren zeker mooi..." merkte ik hardop op.
Voordat mijn moeder de kans kreeg om te reageren op mijn minimale beoordeling van de middelbare school waarvoor ze zo hard had gewerkt om me binnen te krijgen, kwam een kleine, bleke vrouw met grote donkere zonnebril om de hoek dansen. Ik was veel te afgeleid door de hoop dat ik in ieder geval in een van Ally's klassen zou zitten om op te merken hoe dichtbij ze plotseling was. Wat was dat toch met kleine vrouwen dat ze zo verdomd snel waren?
"Hallo, ik ben de adjunct-directeur, mevrouw Arnhem," zei ze, met haar ogen op mij gericht.
Ik kon niet anders dan glimlachen. Haar bruisende persoonlijkheid straalde uit haar ogen. Ze schudde zowel onze handen enthousiast, met een Cheshire kat-grijns, en vroeg ons haar naar haar kantoor te volgen. We namen plaats naast elkaar, terwijl mevrouw Arnhem tegenover ons zat. We luisterden aandachtig terwijl ze ons de geschiedenis van de school vertelde en uitlegde hoe mijn dag vandaag zou verlopen, in vergelijking met andere dagen.
Na een paar vragen van mijn moeder, en nadat mevrouw Arnhem me mijn eigen Pacific High School Planner had gegeven, nam mevrouw Arnhem afscheid. Mijn moeder zwaaide gedag en begon de gang af te lopen voordat ze zich omdraaide en me in een kleine berenknuffel trok. Ze raakte mijn wang aan, wenste me succes, en ik draaide me naar het kantoor van de counselor. Ik klopte op de raamdeur en meneer Chiu deed meteen open.
"Ah, jij moet Rachel zijn," zei hij terwijl hij me door de deur begeleidde naar de eenzitsbank naast zijn bureau.
Ik ving de opvallende groene ogen van een jongen die het kantoor binnenliep terwijl meneer Chiu me naar zijn kantoorruimte leidde.
Die jongen daarbuiten was waanzinnig knap, het sloeg de adem uit me.
"Ja, dat ben ik. Overgeplaatst van P.H.," wist ik uit te brengen.
Meneer Chiu sloot zijn kantoor deur en ging weer achter zijn bureau zitten, kijkend naar zijn computerscherm. Het leek erop dat hij midden in een e-mail zat toen ik op de deur klopte. Hij vroeg me even te wachten terwijl hij zijn bericht afmaakte.
Na op 'verzenden' te hebben geklikt, draaide hij zich naar mij toe en veranderde in een serieuze zakenman. Hij stelde me efficiënt vragen over het transcript dat hij voor zich had, gestuurd vanuit P.H. Het leek erop dat hij mijn rooster aan het samenstellen was. Meneer Chiu legde uit, zoals mevrouw Arnhem voor hem had gedaan, dat de school een blokrooster had, en ging verder door uit te leggen dat een deel van de Pacific High-ervaring bestond uit wat zij "huizen" noemden. Eerstejaars, tweedejaars en derdejaars bleven in groepen die roteerden in Geesteswetenschappen (Engels en Maatschappijleer) en Wetenschappen. Deze groepen bleven bij elkaar tot het laatste jaar, en ze hielden dezelfde leraar voor drie jaar. Het klonk geweldig voor mij, zolang ik maar in Ally's huis zat!
Meneer Chiu bracht een paar momenten door met klikken door enkele dingen en vertelde me toen dat het erop leek dat ik een 'vreemd rooster' zou krijgen omdat er maar een beperkt aantal plekken over waren in de verschillende klassen die ik moest volgen. Voordat hij dingen kon finaliseren ging er een bel en hij keek op naar de klok aan de muur boven zijn bureau.
"Sh - ik heb geen tijd om - " Hij pauzeerde en dacht even na, kijkend naar de klok boven het bureau, en weer naar mij, "Zou je het erg vinden om met me mee te gaan naar mijn mentorklas? Ik moet daar over twee minuten zijn en ik kan hier geen leerling alleen laten."
Geen probleem voor mij. "Natuurlijk," reageerde ik, terwijl ik opstond en mijn tas over mijn rechter schouder slingerde, "Na u."