Hoofdstuk 6
Faith's POV
Ik voelde me uitgeput van het werk vandaag. "Welkom thuis, lieverd. Het avondeten staat op tafel. Ga je omkleden en kom dan naar beneden," zei mijn moeder met haar lieve stem. Ik gaf haar een kus op haar wang en ging naar boven om me om te kleden. Nadat ik me had omgekleed, kwam ik weer naar beneden en liep de eetkamer in. Ik verstijfde toen ik zag wie daar zat. Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek boos naar de persoon die aan de tafel zat. "Waarom sta je daar Fai... kom op... laten we gaan eten," zei mijn moeder terwijl ze me naar de tafel trok. "Wat doet hij hier?" vroeg ik op een kille toon. Atlas keek me met een gekwetste blik aan, maar bleef naar me glimlachen, wat ik negeerde.
"Wees niet onbeleefd Faith... hij is onze gast... kom op, laten we eten," zei mijn vader met een stevige toon. Ik ging zitten maar keek Atlas boos aan. "Dus Atlas... hoe gaat het met onze schattige Leo?" vroeg mijn moeder met een brede glimlach, waardoor ik verstijfde. 'Onze schattige Leo?' Ik lachte mentaal. Ze praat tegen hem alsof die baby haar verdomde kleinzoon is. "Het gaat goed met hem, tante... hij wilde echt hierheen komen, maar het was te laat voor hem, dus hij is bij mijn ouders," antwoordde hij met zijn diepe stem. "Ah, en hoe gaat het met Kate en Dave... het is een tijdje geleden dat ze ons hebben bezocht sinds we verhuisd zijn," zei mijn moeder verdrietig. Atlas glimlachte. "Ze missen jullie heel erg en zijn van plan binnenkort langs te komen."
Ik zat daar te spelen met mijn eten terwijl hij met mijn ouders praatte. "Faith, waarom eet je niet, lieverd?" vroeg mijn moeder bezorgd. "Ik heb geen honger, mam," zei ik kalm. "Onzin... ik weet hoe je bent op het werk... je eet nauwelijks... dus hup hup, begin die buik van je te vullen," zei ze met haar moederlijke stem en vulde mijn bord met wat pasta. Ik nam een hap van de pasta en de smaakpapillen explodeerden in mijn mond. Oh, hoeveel hou ik van mijn moeders kookkunst.
Terwijl ik at, voelde ik een blik op mij gericht. Wetende waar het vandaan kwam, negeerde ik het en balde mijn vuist onder de tafel. Kon hij niet wegkijken? verdomde klootzak. "Faith," riep mijn moeder na een paar minuten stilte. Ik keek naar haar. "We wilden met je praten over iets," zei mijn vader nadat hij zijn keel had geschraapt. Ik legde mijn vork neer en leunde achterover, gaf hen een knikje om door te gaan. Ze wierpen een blik op Atlas en keken toen terug naar mij. "Faith, je bent nu 27 jaar oud en... Atlas is ook een alleenstaande ouder en... ik dacht dat jij en hij-" Ik stond op, waardoor mijn stoel piepte en mijn ouders terugdeinsden. Ik gaf ze een lege blik. "Ik heb geen honger," zei ik kil en begon weg te lopen totdat mijn moeder sprak.
"Je kunt ons niet altijd negeren als we hierover praten. Jij en Atlas kennen elkaar al sinds jullie baby's waren... niemand begrijpt hem beter dan jij en Leo houdt veel van je, hij denkt zelfs dat jij zijn moeder bent. Je bent nu 27 en ik wil mijn dochter getrouwd en gelukkig zien," zei ze met verdriet in haar stem. Ik draaide me om en gaf mijn ouders een kille blik. "En jullie denken dat jullie mij gelukkig getrouwd zullen zien met de persoon die mijn leven heeft verwoest?" siste ik, waardoor mijn moeder schuldig wegkeek.
"Fai-" "HOU JE MOND!" schreeuwde ik, onderbrak hem. "Ik praat niet tegen jou, dus waag het niet om tussenbeide te komen," wees ik naar hem, die verbijsterd keek. "Faith, stop hiermee... je wordt met de dag respectlozer," berispte mijn vader me. Ik lachte spottend en liep naar hen toe. "Ik ben niet respectloos, pap, ik vertel alleen de waarheid en-" Ik keek naar Atlas. "Ik geef alleen respect aan degenen die het verdienen, dus stop met me te overtuigen om met hem te trouwen," spuugde ik naar mijn ouders in woede, die me met verdrietige ogen aankeken.
"Maar... Fai, Leo hij_" "Wat Leo?... Ik heb nooit tijd doorgebracht met dat kind, dus het is duidelijk wie hem heeft gehersenspoeld," keek ik boos naar Atlas. "Faith... ik weet wat ze deed, maar haar laatste wens was dat jij voor hem zou zorgen," zei mijn vader, waardoor mijn bloed begon te koken. "Haar laatste wens?... denk je echt dat ik iets geef om haar laatste wens? ... na mijn leven te hebben verwoest... verliet ze de wereld en liet mij achter met problemen. Ze geniet waarschijnlijk van haar tijd daarboven na alles te hebben verpest en liet haar last aan mij over," siste ik. "FAITH!" schreeuwde Atlas.
Ik keek hem boos aan terwijl hij naar me toe liep. "Leo is geen last... hij is mijn zoon," zei hij met een serieuze blik. "Dan, als hij jouw zoon is, houd hem bij jou en vind iemand anders om zijn moeder te worden en stop met mij lastigvallen," spuugde ik en liep weg, negerend zijn roepen.
"Rot op, Atlas Williams," fluisterde ik boos.