Hoofdstuk 3
5 jaar geleden
"Ik ga je zo erg missen," huilde ik in zijn armen. "Ik ga jou ook missen, mijn stoere engel," fluisterde hij terug. Ik wilde hem niet laten gaan. Hij was mijn wereld, mijn obsessie, hoe zal ik zonder hem leven? "Lieverd... je moet me laten gaan... het is tijd voor mijn vlucht," zei hij terwijl hij mijn hoofd kuste. Ik omhelsde hem stevig en snikte. Hij maakte de omhelzing los en pakte mijn gezicht vast. "Ik bel je zodra ik aankom... ik beloof het," zei hij terwijl hij mijn dikke tranen wegveegde. "Nu geef me mijn kus," grijnsde hij en kuste me hartstochtelijk op mijn lippen. "Zorg goed voor jezelf en bel me, oké?" zei ik terwijl ik mijn tranen probeerde terug te houden. Hij lachte en gaf me een kusje, nog een, en nog een derde keer. "Dat zal ik doen, en jij ook goed voor jezelf zorgen en geen problemen veroorzaken voor de leraren... jij onruststoker," zei hij speels, waardoor ik moest lachen.
Hij draaide zich toen om naar Mel, die daar stond en ons gadesloeg. "Kom hier Mel," zei Atlas met open armen. Ze rende naar hem toe en omhelsde hem stevig, waardoor hij moest lachen. "Ik ga je missen, Mel... probeer deze onruststoker in bedwang te houden... ik wil niet dat ze in gevechten terechtkomt terwijl ik er niet ben," zei hij met een plagende blik naar mij. Ze knikte "Ik ga je missen, Atlas... zorg ervoor dat je ons belt zodra je aankomt," zei ze met haar lieve stem. Hij kuste haar voorhoofd en zwaaide naar ons terwijl hij de poorten doorging.
Mel omhelsde me van opzij. "Hij zal in orde zijn. Hij komt terug als een zeer succesvol man," troostte Mel me. "Ja... dat zal hij zeker."
Dagen en weken vlogen voorbij en ik begon Atlas echt heel erg te missen. Ik miste het knuffelen met hem, ik miste zijn aanraking, zijn kussen, zijn plagerijen, ughhh ik mis hem zo erg. Ik belde of skype elke dag met Atlas. Hij maakte altijd tijd voor mij... oh hoeveel hou ik van deze man.
"Hoe was je werk?" vroeg ik hem. Hij zuchtte en ging op zijn bed liggen. "Vermoeiend... maar goed," antwoordde hij met een geeuw. "Awww is mijn schatje moe... jeetje ik wil nu met je knuffelen," pruilde ik, waardoor hij moest lachen. "Ik ook, lieverd... ik wil mijn gezicht in je nek verstoppen en je heerlijke geur inademen. Lieverd, ik mis je zo erg...," zei hij en blies me een kushandje via de telefoon. "Ik mis jou ook... wanneer kom je terug?" vroeg ik met een kleine frons. "Ik weet het niet, lieverd... misschien over een paar jaar?" "EEN PAAR JAAR?!!! WAT?!" schreeuwde ik geschokt. "Lieverd, kalmeer... ik beloof dat ik elke maand terugkom om je te zien," zei hij met een droevige glimlach. "Ik kan niet zonder jou leven, Atlas... dagen... weken... zelfs maanden zijn oké, maar jaren?... ik ga waarschijnlijk tegen die tijd dood," zuchtte ik. "Waag het niet om over de dood te praten, Fai... jij bent mijn leven... zelfs de dood kan ons niet scheiden. Wacht gewoon op me... ik kom terug voor jou en dan kunnen we trouwen en dan kun je me een schattig voetbalteam cadeau doen," zei hij knipogend naar mij. "Wil je met me trouwen?" vroeg ik geschokt. Hij rolde met zijn ogen en bracht de telefoon dichter bij zijn gezicht. "Natuurlijk wil ik dat. Ik zorg ervoor dat je alleen met mij trouwt. Ik ben de enige man voor jou en jij zult de moeder van onze schattige kinderen zijn," zei hij met een serieus gezicht, waardoor ik bloosde.
Hij lachte toen hij mijn blos zag. "Wacht gewoon op me, lieverd. De tijd zal snel voorbijgaan en dan kom ik naar je toe op mijn paard en neem ik je mee," plaagde hij, waardoor ik moest lachen. "Ik hou zo veel van je, mijn stoere engel," zei hij en geeuwde toen. "Ik hou ook van jou, mijn duivel, en welterusten. Je moet moe zijn. Ik bel je morgen," zei ik en gaf hem een kus door de telefoon. "Hou van je, welterusten lieverd," fluisterde hij en verbrak het gesprek. Ik zuchtte en liet me op mijn bed vallen. Ik droomde van de dag dat we zouden trouwen, op huwelijksreis zouden gaan, kinderen zouden krijgen, jeetje waarom bloosde ik? Ik lachte om die gedachte.
6 maanden later
"Mel, moet je echt gaan?" vroeg ik verdrietig. Mel pakte mijn wangen. "Het spijt me, Fai... ik wou dat ik kon blijven, maar zij is mijn tante. Ze is de enige persoon ter wereld die nog over is van haar familie. Ik moet bij haar zijn... maar ik kom terug... dat beloof ik," zei ze met een droevige glimlach. Ik zuchtte en keek weg. "Eerst Atlas en nu jij. Waarom moet het in New York zijn?" mopperde ik. "Hoe dan ook... zorg goed voor jezelf en ik hoop dat je tante beter wordt. Atlas zei dat hij je zal ophalen van het vliegveld." We omhelsden elkaar en ik zwaaide naar haar terwijl ze door de poorten ging.
Nu was ik helemaal alleen hier in Londen, nou ja, niet helemaal alleen want ik had mijn twee oudere beschermende broers, mijn ouders en de ouders van Atlas, maar toch waren mijn vrienden niet bij me. Ik zal ze heel erg missen.
Ik wist niet dat mijn leven voor altijd zou veranderen na het vertrek van mijn vrienden.