Hoofdstuk 13
3 jaar geleden
Faith's POV
*Ik zat daar op de vloer bevroren, mijn handen trilden terwijl ik naar het bloed op de grond staarde. Ze viel van de trap?....ze...ze viel.....Ik stond snel op en rende het huis uit, stapte in mijn auto en reed naar het ziekenhuis. Ik parkeerde mijn auto snel en zag de auto van Atlas in de buurt, die slecht geparkeerd stond, wat aangaf dat hij haast had.
Ik rende het ziekenhuis in, zwaar ademend..." M-mel....Melissa....Melissa W-Williams" sprak ik met een trillende stem tegen de receptioniste. "Wat is uw relatie met de patiënt?" vroeg ze me. Ik keek naar beneden, niet wetend wat te zeggen, maar keek toen weer naar haar "zus....ze is mijn zus" zei ik. "De patiënt is met spoed binnengebracht in....." Ik rende snel weg naar waar ze was, zonder haar volgende woorden te horen. De tranen bleven uit mijn ogen vallen. Ik hoopte echt dat de baby in orde was...ik hoopte echt dat ze in orde was. Ik rende en rende totdat ik een figuur op de grond zag zitten. Ik liep langzaam naar hem toe en stond naast hem. "A-atlas" fluisterde ik verdrietig, terwijl de tranen nog steeds over mijn gezicht liepen. Hij zag eruit als een wrak, bloed over zijn shirt terwijl zijn haar een puinhoop was. Op dat moment had ik medelijden met hem...ik voelde me zo slecht. Ik wilde hem omhelzen...hem troosten...maar was bang voor zijn reactie en bovenal was ik zo geschokt omdat alles recht voor mijn ogen gebeurde.
Hij hief langzaam zijn hoofd om naar me te kijken. Ik hapte naar adem toen ik zijn rode ogen zag, duidelijk van het huilen. Zijn gezicht veranderde toen in woede terwijl hij me woedend aankeek, waardoor ik moest slikken. Hij stond langzaam op en gaf me de engste en boosste blik die ik ooit van hem had gezien, terwijl ik hem alleen maar met tranen in mijn ogen aanstaarde. "Atlas...het spijt me zo-" mijn gezicht vloog opzij, mijn wang brandde van zijn klap. Ik stond daar bevroren van schok terwijl mijn wang klopte van de pijn. "Dit......Dit is jouw schuld....jij hebt geprobeerd mijn vrouw te vermoorden.....jij hebt geprobeerd mijn baby te vermoorden.....jij verdomde trut" siste hij en sloeg me weer, waardoor ik kreunde maar ik bleef daar staan, te geschokt om te reageren. "Dit is allemaal jouw schuld....JIJ BENT DE VERDOMDE REDEN DAT ALLES MIS GAAT.....JIJ BENT EEN VERDOMDE FOUT IN MIJN LEVEN.....JIJ VERDOMDE MOORDENAAR.....IK HAAT JE FAITH ABDELLA......IK HAAT JE" schreeuwde hij en sloeg me weer.
"ATLAS...STOP NU" schreeuwde een vrouwenstem van achteren. Ik voelde een hand op mijn wang terwijl ik stilletjes kreunde, nog steeds te geschokt om te reageren. Ik was verdoofd...bevroren...gekwetst...dood?. Ik hoorde een klap en keek langzaam op, zag mijn vader Atlas bij zijn kraag grijpen. "Hoe durf je mijn dochter te slaan?.....we maken ons allemaal zorgen om Melissa en je kind, maar hoe DURF JE MIJN DOCHTER TE SLAAN?" schreeuwde mijn vader aan het eind en gaf Atlas weer een klap, die nu naar de grond keek.
"Ze was daar. Ze was daar toen ze viel...-" fluisterde hij en keek mijn vader woedend aan. "Maar.....NATUURLIJK, ZE WAS JALOERS OM MIJ EN MELISSA GELUKKIG TE ZIEN EN ZE DUWDE HAAR OM MIJN KIND TE DODEN. EERST VERKLAART ZE ME GODVERDOMME DAN PROBEERT ZE MIJN VROUW EN MIJN KIND TE DODEN .....WAAROM ZOU IK HAAR NIET PIJN DOEN?" schreeuwde hij. 'Verraden?....Ik heb nooit verraden....hij heeft mij verraden...hij en Melissa hebben mij samen verraden' zei ik mentaal. Mijn moeder raakte mijn rode wang zachtjes aan en huilde. "Oh mijn baby" snikte ze en omhelsde me terwijl ik daar stil stond.......nog steeds zijn handafdruk op mijn wang voelend.
Heden
"Fai.....Engel...Faith" iemand schudde me lichtjes, waardoor ik uit mijn trance werd gehaald. Een hand zwaaide voor mijn gezicht waardoor ik mijn tranen wegknipperde. "Fai...gaat het?" zei een bezorgde stem. Ik keek naar de figuur en stond op. Hij deinsde achteruit en keek bezorgd naar mijn gezicht. "Dus.....je antwoord?" vroeg hij hoopvol, wat ik wilde verpletteren. "Nee" antwoordde ik meteen en draaide me om om weg te gaan. Hij stond daar bevroren voor een paar seconden totdat hij mijn pols greep, die ik snel wegtrok alsof zijn aanraking me verbrandde. Hij keek me met pijn aan en smeekte met zijn ogen, wat ik beantwoorde met een lege blik. "A..alsjeblieft Fai...alsjeblieft" smeekte hij. "Nee...Nooit...nooit zal ik dat huis betreden...en ik ben ook niet geïnteresseerd om dat kind te ontmoeten, nu verdwijn" zei ik met een koude toon, maar de klootzak wilde niet opgeven. Hij blokkeerde opnieuw mijn weg en pakte mijn wangen vast, waardoor ik verstijfde. Zijn aanraking.....het gaf me vroeger kriebels maar nu....niet meer, maar diep van binnen gaf ik nog steeds om hem...waarom?...omdat hij ooit mijn leven was, maar dat betekent niet dat ik naar hem terug zal gaan. Geen sprake van!
"Handen van mijn gezicht, meneer Williams...ik waarschuw je" zei ik met een dreigende stem. Hij gaf me een stomme glimlach en streelde mijn wang met zijn duim. "Ok...ok dan....mag ik hem dan bij jou brengen?.......alsjeblieft?" zei hij met verdrietige, smekende ogen. Ik haalde diep adem "nee...breng hem naar het park naast mijn huis" zei ik, niet willen dat deze man en dat kind in mijn huis zouden komen. Hij slaakte een zucht van verlichting en glimlachte naar me. "Dank je...dank je wel Faith...dit zal veel voor hem betekenen...dank je" zei hij haastig, glimlachend alsof hij een prijs had gewonnen. Ik was te moe om met hem te ruziën, dus stemde ik in met zijn stomme verzoek. Het is niet alsof ik met dat kind ga spelen. Ik ga gewoon mijn gezicht laten zien en weer weggaan.
Toen ik me realiseerde dat hij nog steeds mijn wangen aanraakte, bewoog ik mijn gezicht weg en deed een paar stappen achteruit, waardoor hij zijn kaak spande, maar de glimlach bleef op zijn gezicht. Ik keek naar zijn gezicht dat meisjes knap vonden. Hij zag er nu een beetje ouder uit....maar nog steeds even knap...maar ik kende hem beter dan wie dan ook...hoe duister hij van binnen is.
"Breng hem om 2 uur naar het park, ik ben een druk persoon...dus ik blijf niet lang," zei ik met een lege toon. "Maar....maar-" "Wees dankbaar dat ik je verzoek heb geaccepteerd, anders kan ik het annuleren" snauwde ik en onderbrak hem. "Ok...ok ik breng hem," zei hij met een zucht en glimlachte terwijl hij de kamer verliet.
Ik rolde met mijn ogen en keek naar het uitzicht buiten door mijn enorme glazen raam. Plotseling voelde ik een trilling in mijn achterzak en haalde mijn telefoon tevoorschijn om mijn nieuwe berichten te checken. Ik glimlachte naar de afzender en las zijn bericht hardop.
"Ik kom terug, prinses"