Hoofdstuk 12
3 jaar geleden
Verteller's POV
*Faith kon Atlas niet meer verdragen met Melissa. Ze dacht dat ze een hartaanval zou krijgen door de voortdurende hartzeer die ze had geleden. Ze wilde egoïstisch zijn... ze wilde Atlas terug en daarvoor moest ze hem winnen... ze moest zijn aandacht op haar vestigen, maar het zien van de haat die hij voor haar had en hoe hij haar beledigde, zorgde ervoor dat ze haar plannen annuleerde en probeerde verder te gaan zonder hem, wat heel moeilijk voor haar was. De reden waarom het zo moeilijk voor haar was, was omdat Atlas het moeilijk maakte. Als ze met iemand wilde daten, zou Atlas tussenbeide komen en zich gedragen als zijn oude bezitterige zelf. Hoewel hij getrouwd was, gedroeg hij zich alsof Faith zijn vrouw was in plaats van Melissa, wat haar verwarde. Ze haatte hoeveel controle hij over haar had... hoe hij haar verzwakte, maar ze moest sterk blijven. Het deed pijn om hem zo liefdevol te zien naar zijn vrouw, maar ze stond zichzelf niet toe om te daten of zelfs maar uit te gaan met haar mannelijke vrienden die ze had gemaakt terwijl hij in New York was.
Melissa maakte het nog erger. Ze deed zo gemeen tegen Faith, maar zo onschuldig en liefdevol als Atlas erbij was. Faith was in de war waarom Melissa zich zo gedroeg. Melissa was haar beste vriendin, haar zus, haar alles en het zien van haar zo handelen maakte haar boos en gekwetst. Faith had veel dingen voor Melissa gedaan... van haar verdedigen... tot voor haar vechten... tot haar redden van pestkoppen... ze had zoveel gedaan en dit is wat Melissa haar teruggaf?... door haar vriend- ex-vriend van haar af te pakken?....
"Mam, waarom ben je vandaag zo blij?... Ik bedoel, wat is de gelegenheid?" vroeg ze met een glimlach. "Oh Faith, we hebben net geweldig nieuws gekregen," zei Faith's moeder met een brede glimlach. Faith lachte en omhelsde haar moeder. "Vertel het alsjeblieft," zei ze met een glimlach. Haar moeder pakte Faith's hand vast. "Melissa is zwanger," piepte haar moeder van vreugde. "Kate en Dave zijn zo blij... omg, ik kan niet wachten om het bundeltje van vreugde te zien," piepte haar moeder en liep weg in blijdschap, klaar om een taart te bakken. Faith stond daar bevroren... geschokt... verraden... gekwetst.
Zwanger?... Melissa was zwanger?. Tranen begonnen uit Faith's ogen te stromen. Ze voelde zich nu volledig gebroken. Ze kon voelen hoe haar hart zich samenkneep van pijn. Ze klemde haar hand over haar borst in een poging zichzelf te kalmeren, maar de pijn was te veel. Ze viel op de grond met haar hand over haar hart terwijl ze instortte door het nieuws. Ze zou blij moeten zijn, maar dat was ze niet... waarom?... omdat de liefde van haar leven een baby kreeg met iemand anders die niet zij was.
Aan de andere kant was Atlas geschokt. Hij zwoer dat hij condooms gebruikte omdat hij geen baby met Melissa wilde. "Mel... weet je zeker dat je een baby krijgt?" vroeg hij geschokt. Melissa fronste en keek hem verdrietig aan. "Nee... niet ik, maar wij krijgen een baby... ben je niet blij schat?..." vroeg Melissa met tranen, terwijl ze probeerde hem te manipuleren. Hij schudde zijn hoofd en pakte haar wangen vast. "Nee... nee... ik ben blij... ik ben echt blij," loog hij terwijl hij haar platte buik aanraakte. "Deze baby is ons geschenk en we zullen hem of haar zoveel liefde geven," fluisterde hij. "Ik hou zoveel van je, Atlas," zei ze en kuste hem op zijn lippen, waarop hij na een paar seconden reageerde, maar nooit de drie woorden terugzei. In feite had hij nooit 'Ik hou van je' tegen Melissa gezegd, omdat hij geen liefde voor haar voelde... hij gaf alleen om haar, maar hij moest nu beginnen van haar te houden omdat ze zijn baby droeg en daarvoor moest hij verdergaan zonder Faith... hij moest. 'Wat zou haar reactie zijn?' dacht hij bij zichzelf.*
Heden
Atlas stond buiten Faith's kantoor. Hij wilde weer met haar praten... haar in zijn armen nemen en haar huid voelen... haar warmte... haar liefde. In plaats van op de deur te kloppen, stormde hij naar binnen en vond haar pratend aan de vaste telefoon. "Ja... ja, geen probleem... boek het gewoon om 1 uur voor morgen," zei ze met een professionele toon en hing op. Ze negeerde zijn aanwezigheid volledig en ging weer aan het werk, wat hem beledigd en pissig maakte. Hij wilde al haar aandacht op hem en alleen hem, maar hij verdiende het niet en dat wist hij.
"Faith..." hij deed alsof hij hoestte, "ik heb een paar dossiers nodig voor de vergadering van morgen," loog hij, omdat hij een gesprek wilde beginnen. "Hmm... vraag het maar aan Lindy, zij zal ze je geven," zei ze met een verveelde toon terwijl ze te gefocust was op haar laptopscherm. Atlas knarsetandde omdat hij faalde en sprak opnieuw: "Ik vraag het aan jou... niet aan Lindy," zei hij nu met een serieuze toon. "En zoals ik al zei... vraag het aan Lindy... ik ben op dit moment bezig," zei ze weer met een verveelde toon. Atlas voelde zich jaloers op het laptopscherm omdat hij wilde dat haar ogen alleen op hem gericht waren. Hij wenste dat hij de laptop was, zodat hij in haar prachtige chocoladebruine ogen kon staren.
Hij stond daar een paar minuten in stilte, gewoon naar haar starend met emoties. Voelend dat hij naar haar staarde, zuchtte Faith en draaide zich om om de man die haar nu irriteerde, boos aan te kijken. Ze stond op en liep naar een van de planken en haalde wat dossiers eruit. Ze liep naar hem toe en gooide ze op de tafel voor hem neer en liep terug naar haar stoel, haar werk weer oppakkend.
Atlas zuchtte verdrietig en keek weer naar haar. "Faith... kunnen... kunnen we alsjeblieft praten?" smeekte hij. Faith zuchtte en keek hem boos aan. "Serieus meneer Williams... waarom wilt u altijd praten als ik bezig ben?" vroeg ze geïrriteerd. "Omdat je me ontwijkt en weigert met me te praten na werktijd?" zei hij, maar het klonk meer als een vraag. Faith kneep de brug van haar neus samen en leunde achterover in haar stoel met gesloten ogen. Ze haalde toen diep adem en opende haar ogen weer om de man die ze haatte en ooit liefhad voor zich te zien, maar veel dichterbij. "Praat," mompelde ze. Atlas glimlachte en stond voor haar terwijl zij in haar stoel zat. "Over het avondeten... ehm... Leo wilde je ontmoeten maar hij kon niet omdat het te laat was. Hij huilt al een paar dagen en stopt niet totdat hij je ontmoet. Alsjeblieft Faith... alsjeblieft, wil je vanavond langskomen om hem te ontmoeten... denk niet aan hem als mijn of haar zoon maar voor de menselijkheid alsjeblieft... kom gewoon een keer langs en ontmoet hem," smeekte hij niet alleen voor zijn zoon maar ook voor zichzelf. Het was jaren geleden dat Faith een voet in zijn huis had gezet. Hij wilde dat ze langskwam zodat hij wat tijd met haar en zijn zoon kon doorbrengen. Hij houdt veel van zijn zoon en hij was het beste cadeau dat hem en Faith gegeven was. Faith sloot haar ogen in pijn terwijl een flashback door haar gedachten flitste.
3 jaar geleden
*Melissa was nu 5 maanden zwanger, haar buik werd groter en groter en toen besloot Faith afstand van haar te houden. Op een dag kwamen Melissa en zij oog in oog en toen ging alles mis. "Goedemorgen," zei Melissa met haar neppe vriendelijke stem. Faith gaf haar een koude knik en liep de trap op. Melissa ging toen voor haar staan en blokkeerde haar de weg naar boven. "Wat ben je aan het doen Melissa... ga uit mijn weg," zei Faith met een koude stem. Melissa grijnsde en sloeg haar armen over elkaar. "En waarom zou ik... hoer?" siste ze, waardoor Faith haar tanden knarste.
Faith bewoog opzij om haar dag te vervolgen, maar Melissa blokkeerde haar opnieuw. Faith kreunde en keek haar boos aan. "Wat probeer je te doen?" spuwde Faith geïrriteerd. Melissa haalde haar schouders op maar zag plots Atlas uit haar kamer komen. Melissa schreeuwde toen en deed alsof ze struikelde, maar helaas voor haar zorgde de neppe struikel ervoor dat ze echt van de trap viel en schreeuwde. "MELISSA!" schreeuwde Faith geschokt en bezorgd terwijl ze de trap af rende en haar op de vloer zag liggen met bloed op haar voorhoofd terwijl ze bewusteloos was.
"Shit... shit... Melissa... Mel... Mel... word wakker, WORD WAKKER!" raakte Faith in paniek terwijl ze Melissa's gezicht vasthield, tranen in haar ogen. Ze voelde dat ze werd weggeduwd toen ze Atlas Melissa zag oppakken. "Verdomme..." mompelde hij bezorgd. Melissa's ogen begonnen langzaam te bewegen. "Sluit je ogen niet, liefje... niet doen... er zal je niets overkomen, liefje... niets... sluit je ogen gewoon niet," zei hij met een trillende stem terwijl hij het huis uit rende en een geschokte Faith achterliet.*