Beiden waren vroeger geliefden.
Justins POV
Ik had nauwelijks geregistreerd wat Sadie zei toen ze zachtjes lachte en haar jurk rechtzette alsof ze iets probeerde te verbergen. Mijn ogen volgden haar terwijl ze van me weg bewoog, zich realiserend dat ik de deur niet op slot had gedaan. Ze reikte naar de klink, maar toen ze die probeerde te draaien, bewoog hij niet.
Ze mompelde iets onder haar adem, alsof ze verward was. Ik verborg mijn grijns niet. De deur was niet goed gesloten. Ze had gewoon binnen kunnen lopen zonder dat ik het merkte.
"Wat is er net gebeurd?" vroeg ze, proberend onwetend te klinken.
Ik haalde nonchalant mijn schouders op, "De deur was niet dicht. Je had gewoon kunnen binnenlopen."
Ze deed alsof ze het luchtig opnam, maar ik kon de opluchting in haar ogen zien. 'Gelukkig dat Daisy niet binnenkwam op een moment dat ze niet moest,' dacht ik. Ik was ook dankbaar. De spanning was al dik genoeg zonder dat ze iets zag wat de zaken nog erger zou maken.
Toen Daisy de kamer binnenkwam, veranderde haar humeur onmiddellijk, haar ogen vernauwden zich toen ze zich op mij richtten. Ik stond bij het raam, proberend de confrontatie te vermijden, maar ze liet het er niet bij zitten.
"Wat doe je hier na wat jij en mam gedaan hebben om me voor schut te zetten voor mijn vriendin?" vroeg ze, haar stem doordrenkt van nauwelijks ingehouden woede.
Ik deinsde niet terug, hoewel ik de steek van haar woorden voelde. Haar beschuldigingen verrasten me niet, maar ze waren nooit gemakkelijk om te horen.
"Ik dacht dat je Sadie naar de andere kamer had gebracht. Wat je moeder betreft, daar moet je met haar over praten," antwoordde ik met meer kalmte dan ik voelde.
"Nee, ik moet met jullie allebei praten," snauwde Daisy, haar armen strak over haar borst gekruist terwijl ze op het bed ging zitten. Ik gaf Sadie een geruststellende blik voordat ik naar buiten stapte, hen de ruimte gevend.
De deur klikte achter me dicht, waardoor ik alleen in de hal stond. Ik leunde even tegen de muur, de zwaarte van de situatie voelend. Daisy had het recht om boos te zijn, maar ik kon een gevoel van frustratie niet onderdrukken. Het was niet alsof dit voor iemand van ons gemakkelijk was.
Toen ik terugkwam met de wijn, hoopte ik dat de stemming zou opklaren, maar Daisy had geen zin in een praatje. Toch zette ik door, proberend tot haar door te dringen.
"Daisy, ik weet dat je boos op me bent, maar je moet met je moeder praten. Ze moet stoppen met het ondertekenen van die documenten. Probeert ze je van mij weg te nemen?" vroeg ik, terwijl ik de wijn op de tafel tussen ons zette.
Ze stond op, haar woede nog steeds sudderend. "Pap, welke documenten? Ik heb ze niet eens goed bekeken."
"Je moet ernaar kijken," zei ik, mijn stem iets dwingender dan ik bedoelde. "Maar ik weet zeker dat je honger hebt. Waarom ga je niet even bij Sadie zitten en ontspan je een beetje?"
Daisy vertrok in een huff. Ik vermoedde dat ze even op haar telefoonscherm keek, onzeker over wat ze zag. Ik schonk twee glazen wijn in, proberend de spanning van me af te schudden. Ik gaf er een aan Sadie, mijn vingers raakten de hare even, wat een onverwachte schok van bewustzijn veroorzaakte.
Ze keek gespannen, aarzelend voordat ze het glas aannam, "Ik dacht dat je een grapje maakte over de wijn eerder. Is dit echt voor mij?"
Ik ontmoette haar ogen met een vaste blik, haar aandacht vasthoudend. "Natuurlijk. Het is maar wijn, Sadie. Maak je geen zorgen." Ik glimlachte, proberend de zaken luchtig te houden, hoewel er iets anders tussen ons zweefde.
Sadie aarzelde, duidelijk van haar stuk gebracht, en ik merkte de lichte blos op haar wangen. Het maakte dat ik wilde glimlachen, maar ik hield me in, me concentrerend op haar ongemak. "Alsjeblieft, vergeef Daisy. Ze gaat gewoon door een moeilijke tijd."
Ze nam een slok van het glas, maar ik kon zien dat ze afgeleid was, haar gedachten ver weg. "Waar dacht je aan?" vroeg ik, mijn stem laag, nieuwsgierig.
Ze beet op haar onderlip voordat ze antwoordde. "Oh, ehm... ik dacht gewoon aan niets belangrijks," zei ze snel, duidelijk niet van plan om toe te geven wat er door haar hoofd ging.
"Je vriendje?" vroeg ik half plagerig, niet verwachtend dat ze me serieus zou nemen.
"Nooit! Ik ben over hem heen," reageerde ze snel, lichtjes lachend. "Het uitmaken met Leo was het beste wat me is overkomen. Ik heb het verschil geleerd tussen iemand liefhebben en verliefd zijn."
Ik knikte bedachtzaam, meer geïntrigeerd dan ik liet blijken. Haar woorden bleven bij me hangen, en ik kon het niet helpen om na te denken over de diepte van haar vorige relaties.
"Hmm..." mompelde ik, terwijl ik nog een glas wijn inschonk.
Sadie probeerde de sfeer te verlichten, haar stem getint met speelse nieuwsgierigheid. "Ik vroeg me eigenlijk af of deze wijn alcohol bevat. Ik weet hoe ik word na een paar drankjes. Als ik tipsy word... wie helpt me dan?"
Ik lachte om dat idee, het idee van haar tipsy worden gaf me een vreemd gevoel van opwinding. "Als je tipsy wordt, ben ik hier om je te helpen. Maak je geen zorgen." Mijn stem hield een soort humor vast, maar er was iets anders dat eronder lag, een onuitgesproken verlangen.
Voordat ik nog iets kon zeggen, kwam Daisy weer binnen, haar ogen scanden de kamer op tekenen van problemen. De verandering in haar houding was onmiddellijk—de boosheid was verdwenen, vervangen door iets lichters, maar ik wist nog steeds niet waar ze stond.
"Het lijkt erop dat jullie het naar je zin hebben," merkte Daisy op, haar toon minder beschuldigend dan voorheen, maar nog steeds met een vleugje van iets wat ik niet helemaal kon plaatsen.
Ik glimlachte, stond op en gaf haar een plagerige blik. "Gewoon ervoor zorgen dat Sadie zich welkom voelt."
Daisy ging naast Sadie zitten, en ik zag haar een beetje friemelen. "Sadie, vergeef me dat ik je bij mijn vader heb achtergelaten. Ik ben zo druk geweest met alles..."
Ik wilde haar niet onderbreken, maar ik moest het gesprek verleggen. "Ik voelde me eigenlijk slecht toen je me vertelde over de breuk van je vriend," zei ik, terwijl ik naar Sadie keek.
Daisy wuifde het weg. "Dat is verleden tijd. Ik heb Sadie niet uitgenodigd om over oude relaties te praten. We hebben plannen, en daar moeten we ons op concentreren."
Ik trok een wenkbrauw op. "Wat voor plannen?" vroeg ik, oprecht nieuwsgierig.
Daisy lachte zachtjes. "Pap, dat is niets waar jij je zorgen over hoeft te maken. Het is gewoon meidendingen." Ze glimlachte naar me, en even werd ik herinnerd aan toen ze jonger was, zorgelozer.
Ik gaf haar een speelse grijns. "Oké, oké. Ik laat jullie dames wel alleen."
"Bovendien, mijn moeder stuurde me om iets te bezorgen," zei Daisy.
Terwijl ik opstond en naar de deur liep, kon ik een steek van teleurstelling niet onderdrukken sinds mijn dochter terugkwam. Sadie was gemakkelijk om mee te praten, en ik was nog niet klaar om het gesprek op te geven.
"Neem je Sadie mee als je weggaat?" vroeg ik, iets serieuzer dan ik bedoelde.
"Moet ze niet wat rust hebben?" voegde ik eraan toe, ik voelde dat ik voor haar moest opkomen, gewoon om ons alleen te laten.
Daisy rolde met haar ogen, maar ik zag de humor in haar uitdrukking. "Pap, ze is mijn vriendin. We gaan nu samen naar de keuken."
We lachten alle drie, en ik keek toe hoe Sadie aarzelend Daisy volgde, hoewel ze even stopte en mij nog een laatste blik toewierp. Ik glimlachte terug, voelend dat vreemde warme gevoel weer door me heen stromen.
Nadat ze waren vertrokken, bleven mijn gedachten bij Sadie hangen, en ik vond mezelf haar woorden, haar uitdrukkingen en die subtiele connectie die we leken te hebben, opnieuw afspelen in mijn hoofd. Het was iets wat ik niet kon negeren.
De plek was stil toen Daisy en Sadie na een tijdje terugkwamen, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat de dingen ingewikkelder zouden worden.