Rozdział 1
Rozdział 1
„Los nie jest orłem, pełza jak szczur.”
– Elizabeth Bowen
Gdybyście zapytali moich rodziców, jak opisać mojego starszego brata, powiedzieliby, że to naturalny lider. Nieustraszony i odważny, człowiek stworzony do dowodzenia armiami.
A jeśli zapytalibyście ich o moją siostrę, zachwycaliby się jej słodkim usposobieniem i bezinteresownym sercem.
A ja?
Jest tylko jedno słowo, którym moi rodzice by mnie opisali: człowiek.
Możecie nie myśleć, że „człowiek” może być używane jako obelga, ale jakoś przez całe życie nosiłam to słowo jak odznakę wstydu. Kiedy pojawiłam się na progu mojego ojca Alfy w wieku dwunastu lat, powiedział reszcie stada, że jestem tu z powodu porażki mojej ludzkiej matki. Zostałam wrzucona do wilczego stada – dosłownie – ale mój status jedynego człowieka tam sprawił, że od razu stałam się wyrzutkiem. Nie mogłam biegać ani siłować się, ani zmieniać w wilka jak reszta dzieci z sąsiedztwa. Nigdy nie spotkam swojego partnera ani nie doświadczę tej natychmiastowej prawdziwej miłości, jaką mają sparowane pary.
Nadal byłam dzieckiem Alfy, a choć może to uratowało mnie przed prześladowcami, nie oznaczało to, że pasowałam. Świat wilkołaków był diametralnie różny od ludzkiego, a dla nich moja ludzkość była słabością.
Mój ojciec nigdy nie powiedział, że się mnie wstydzi, ale wciąż czułam jego rozczarowanie – wisiało w powietrzu za każdym razem, gdy nazywał mnie swoją ludzką córką lub wyjaśniał, że jestem wynikiem krótkiego romansu z ludzką kobietą osiemnaście lat temu.
Moja macocha, prawdziwa partnerka mojego ojca, próbowała sprawić, bym czuła się włączona. Była uosobieniem idealnej Luny – łagodna i dobroduszna – ale wciąż mogłam powiedzieć, że się mnie wstydzi. Jeśli kiedykolwiek istniał dowód na to, że jej rodzina nie jest idealna, byłam tego żywym dowodem. Za każdym razem, gdy na mnie patrzyła, przypominała sobie, że jej partner ją zdradził.
Mimo wszelkich starań, nic z tego nie stanowiło dobrego przepisu na idealną rodzinę. Spędziłam sześć lat, mieszkając pod dachem mojego ojca, w jego stadzie i w świecie wilkołaków, ale już zaakceptowałam, że nigdy tam nie pasuję.
Albo tak myślałam.
Pomimo planów, by pójść na studia daleko, daleko od stada, które nie miało dla mnie miejsca, moje życie miało się całkowicie zmienić. Coś – technicznie ktoś – miał zapewnić, że w świecie wilkołaków będzie mnóstwo miejsca dla tej zwyczajnej małej ludzkiej istoty.
*Drogi Clark Bellevue,
Po dokładnym przeanalizowaniu Twojej aplikacji, z przykrością informujemy, że nie możemy zaoferować Ci przyjęcia na Uniwersytet Florydy w tym czasie. Doceniamy czas i wysiłek włożony w Twoją aplikację, ale niestety, duża liczba kandydatów w tym roku utrudniła naszą decyzję i mamy ograniczoną liczbę miejsc dla każdej przyjętej klasy.
Jesteśmy pewni, że osiągniesz wielkie rzeczy w swoich studiach i życzymy Ci powodzenia na Twojej akademickiej drodze!
Z poważaniem,
Dziekan Wydziału Rekrutacji
Uniwersytet Florydy*
Przeczytałam e-mail z odmową co najmniej pięć razy, moje oczy przemykały po ekranie w poszukiwaniu czegoś, czego mogłam przegapić. Niestety, nie było tam ukrytej wiadomości – to był tylko kolejny standardowy e-mail z odmową od kolejnego uniwersytetu, który mnie nie chciał. Mój ostatni rok liceum dobiegał końca, a chociaż złożyłam podania do niezliczonej liczby uczelni, otrzymałam tylko trzy odmowy i jedno miejsce na liście oczekujących.
Większość szkół, do których aplikowałam, to były uniwersytety stanowe z przyzwoitymi wynikami akademickimi – ale tak naprawdę zależało mi tylko na znalezieniu uczelni, która byłaby daleko. Gdzieś na tyle daleko, bym miała wymówkę, żeby nie wracać do domu na weekendy ani na większość świąt.
Biorąc pod uwagę, że mieszkałam w zimnym, deszczowym stanie Waszyngton, słoneczny (i odległy) klimat Florydy byłby idealny – ale wyglądało na to, że to się nie wydarzy.
„Clark!”
Moja impreza litości została przerwana przez głos mojej siostry, Lily, wołającej moje imię. Ledwo zdążyłam zamknąć ekran Gmaila, zanim Lily wpadła do mojego pokoju bez pukania.
„Clark, wołam cię od pięciu minut,” westchnęła, opierając się o framugę drzwi, „Oglądałaś kolejny tandetny reality show, czy po prostu ignorowałaś mój głos?”
Chociaż byłyśmy przyrodnimi siostrami, Lily i ja prawie wcale nie wyglądałyśmy podobnie. Była wysoka, o jasnej skórze, z długimi, blond włosami, które nigdy nie były kędzierzawe ani niekontrolowane. Ona i mój brat mieli te same jasnoniebieskie oczy mojego ojca. Jej oczy były jej najlepszą cechą i zawsze wydawały się, jakby próbowały zajrzeć pod powierzchnię.
„Przepraszam, nie chciałam cię ignorować, Lil,” powiedziałam, „Co się dzieje?”
Jej przenikliwe niebieskie oczy zwęziły się, ale wydawało się, że zaakceptowała moje przeprosiny. „Tata chce nas zobaczyć, dziś wieczorem jest duże spotkanie w domu stada. Będzie tam mnóstwo ludzi.”
Zmarszczyłem brwi. Spotkania stada nie były dla nas niczym niezwykłym, ale zazwyczaj nie musiałem w nich uczestniczyć. Jako jedyny człowiek w stadzie Blacktooth, nie byłem dużą częścią interesów stada. Nie mogłem się zmieniać, co oznaczało, że nie mogłem brać udziału w patrolach ani bronić stada.
„Dlaczego tata mnie woła?” zapytałem.
„Nie wiem,” Lily wzruszyła ramionami, „Po prostu kazał mi cię przyprowadzić. Jestem pewna, że ma ku temu dobry powód, tata nie przywoływałby cię bez potrzeby. Chodź.”
Lily nie marnowała więcej czasu, czekając na mnie, a ja patrzyłem, jak wychodzi z pokoju.
Nawet złote dziecko nie wie, dlaczego jestem wezwana, pomyślałem, to musi być ważne.
Podążyłem za Lily z mojego pokoju i w milczeniu zeszliśmy po schodach. Nasz rodzinny dom, z wysokimi sufitami i drewnianymi podłogami, był jednym z największych w stadzie – przywilej wynikający z bycia częścią rodziny Alfy. Na ścianach wisiały zdjęcia osiągnięć Lily i mojego brata Sebastiana jak trofea: Lily jako niemowlę, Seb na swoim pierwszym meczu piłki nożnej stada, Lily na balu maturalnym z przyjaciółmi.
Jak się spodziewałem, tata, Seb i Grace czekali w salonie. Tata rozsiadł się w fotelu jak na tronie, z Grace na kolanach, podczas gdy Sebastian stał niezręcznie przy kominku.
„Ah, dziewczyny, jesteście,” powiedział tata, a jego donośny głos odbił się echem po pokoju, „Mamy dziś wieczorem spotkanie stada i potrzebujemy was obu.”
Nawet w czterdziestce tata nie wyglądał na więcej niż trzydzieści lat. Miał te same jasne włosy i niebieskie oczy co Lily, a jego silna szczęka i imponująca sylwetka sprawiały, że wyglądał na Alfy, którym był.
Mój starszy przyrodni brat, Sebastian, był równie wysoki jak tata, ale odziedziczył kasztanowe włosy po swojej matce, Grace. Grace – lub Luna Grace, jeśli nie była twoją macochą – była prawdziwą partnerką taty i biologiczną matką Seba i Lily. Była ostatnim elementem tej idealnej rodziny, którą tata stworzył.
„Dlaczego Clark idzie na spotkanie?” zapytał Sebastian, zerkając na mnie. Nie miał tego na myśli jako obrazy – podobnie jak ja, wiedział, że rzadko byłem potrzebny (lub pożądany) na spotkaniach stada.
„Omówimy to na spotkaniu,” powiedział tata, wstając z Grace, „Czy wszyscy są gotowi? Zacznie się wkrótce, powinniśmy się zbierać.”
Wszyscy skinęliśmy głowami.
„Och, Clark, kochanie,” odezwała się Grace z boku taty, „Jesteś pewna, że nie chcesz się przebrać? Ten strój może być trochę zbyt codzienny na spotkanie stada.”
Spojrzałem na swoje dżinsy i zwykły czarny t-shirt – to nie było zbyt eleganckie, ale nikt inny też nie był ubrany odświętnie. Seb miał na sobie t-shirt i szorty, a Lily nosiła dżinsową spódnicę i jakąś falbaniastą bluzkę.
„Jeśli to w porządku, zostanę w tym,” powiedziałem. Grace skinęła głową, ale widziałem, jak jej oczy jeszcze raz przelotnie oceniają mój strój.
Nie będę przecież w centrum uwagi, pomyślałem, starsi będą zajęci tatą, wojownicy stada będą wpatrywać się w tyłek Lily, a każda niezamężna dziewczyna będzie flirtować z moim bratem.
Jeśli będę miał szczęście, wtopię się w tło – i szczerze mówiąc, to dokładnie tam chciałem być na tego typu wydarzeniach.
„Dość stania, idziemy,” mruknął tata, chwytając Grace za rękę. Poprowadził nas z domu, Seb, Lily i ja podążaliśmy za nim jak szczeniaki – bez gry słów. Szliśmy w milczeniu, a ja miałem chwilę, by docenić otoczenie.
Nasze stado mieszkało we własnej leśnej społeczności, co oznaczało, że większość miejsc, jak dom stada, była w zasięgu spaceru. Domy rodzinne stały po jednej stronie ulicy, ale jeśli szedłeś dalej, trafiałeś na sklep spożywczy zarządzany przez stado i przychodnię. Członkowie stada mogli opuszczać teren, kiedy tylko chcieli, ale układ naszej społeczności sprawiał, że rzadko było to konieczne.
A jeśli już musiałeś, nadal musiałeś odpowiadać strażnikom, którzy chronili nasze granice. Nie trzymali cię w środku, ale znacznie utrudniali wymknięcie się.
Mała część mieszkalna społeczności była tylko niewielką częścią stada – większość naszego terytorium to były zalesione obszary, gdzie wilki mogły biegać, bawić się i zmieniać w dowolnym momencie.
Dla wilkołaków to było idealne rozwiązanie.
Jako człowiek, który nie określiłby się jako „miłośnik przyrody”, mieszkanie godzinę drogi od najbliższego miasta nie było szczytem marzeń. Nie byłem więźniem, ale czasami życie na terenie Blacktooth sprawiało, że czułem się uwięziony.
Z strażnikami patrolującymi każdy centymetr posiadłości, było trudno po prostu przychodzić i odchodzić, jak się chciało. A ponieważ nie byłem wilkołakiem, nie mogłem po prostu zmienić się i biegać po lesie na czterech łapach, jak moi rodzeństwo, kiedy tylko chciałem zaczerpnąć świeżego powietrza.
Czy chciałem tego, czy nie, byłem człowiekiem mieszkającym w wilczej jamie.