Rozdział 1 Mąż i żona
Shelley Harper wyszła z Urzędu Miasta z aktem małżeństwa w ręku.
"Dziękuję, panie Layton!"
Adrian Layton machnął ręką i powiedział, "Śpieszę się na spotkanie z klientem. Dokąd się wybierasz? Mogę cię podwieźć, jeśli masz po drodze."
Shelley uniosła brwi, zaskoczona, że pomyślał o podwiezieniu jej.
Myślała, że Adrian jej nienawidzi.
W końcu, trzy miesiące temu, Shelley przypadkowo wysłała go do szpitala, gdy był w niebezpieczeństwie. Jednak trzy miesiące później, zagroziła Adrianowi, że musi się z nią ożenić w zamian za uratowanie życia.
Chociaż Adrian obiecał, że bezwarunkowo zrobi dla Shelley jedną rzecz, każdy zmuszony do poślubienia obcej osoby powinien czuć odrazę.
"Dziękuję, ale przyjechałam tutaj na e-hulajnodze. Proszę, załatw swoje sprawy." Adrian prawdopodobnie powiedział to z grzeczności i dobrego wychowania. Zawstydziłaby się, gdyby się zgodziła.
To było tylko małżeństwo z wygody. Shelley była wdzięczna, że Adrian zgodził się ją poślubić. Nigdy nie oczekiwałaby, że będzie ją traktował jak normalny mąż.
Adrian podniósł nadgarstek i sprawdził czas. Był spóźniony. "Dobrze, to do zobaczenia później. Przepraszam, że nie mogę ci towarzyszyć w pierwszy dzień małżeństwa."
Shelley pokręciła głową i powiedziała, "W porządku." Miała coraz większe wrażenie, że Adrian jest dżentelmenem.
Adrian skinął głową i pośpieszył w stronę zwykłego samochodu zaparkowanego przy drodze. Kiedy otworzył drzwi, coś sobie przypomniał i spojrzał w górę.
Zobaczył, że Shelley założyła puchową kurtkę i odjechała na e-hulajnodze w przeciwnym kierunku.
Odeszła szybko, co sprawiło, że Adrian zamarł na chwilę!
Kiedy Shelley poprosiła go o spełnienie obietnicy i poślubienie jej, Adrian myślał, że musi mieć inne plany.
Ale teraz, nie prosiła o nic i po prostu odeszła.
"Czy ona gra trudną do zdobycia?" pomyślał Adrian.
Adrian lekko zacisnął wąskie usta. Skoro była gotowa być rozsądna, nie zamierzał sobie robić problemów.
Ale skoro poślubił Shelley, wypełni swoje obowiązki.
Z założeniem, że Shelley nie dowie się o jego prawdziwej tożsamości.
Adrian odwrócił wzrok, otworzył drzwi, uruchomił samochód i odjechał.
Adrian dojechał do następnego skrzyżowania i zatrzymał samochód. Wysiadł i wsiadł do czarnego Maybacha stojącego przed nim.
Gdy drzwi się zamknęły, kierowca zameldował, uruchamiając samochód, "Panie Layton, pani Layton wydaje się wiedzieć, że pan i pani Harper jesteście małżeństwem."
"Co się stało?"
"Rano bez powodu opuścił pan firmę. Pana młodszy brat to zauważył i sprawdził panią Harper. Potem powiedział pani Layton."
Adrian uśmiechnął się szyderczo i pomyślał, "Nie mógł się doczekać, żeby ogłosić światu, że poślubiłem zwykłą kobietę."
"Zanim pani Layton się wtrąci, usuń wszystkie ślady związane z Shelley. Nie pozwól nikomu wiedzieć o naszym małżeństwie na razie."
"Tak, panie Layton!"
Adrian stuknął w szybę samochodu swoimi cienkimi palcami i powiedział, "Znajdź mu coś do roboty, żeby nie był zbyt bezczynny."
"Tak," odpowiedział kierowca, a potem zatrzymał się. "Czy powinienem wysłać dwóch ludzi do ochrony pani Harper?"
Oczy Adriana nagle stały się zimne. Zmarszczył brwi i powiedział, "Dobrze. Bądź ostrożny. Niech nie dowie się o mojej tożsamości, żeby nie miała niewłaściwych myśli."
Shelley, nieświadoma niczego, przyjechała do szpitala na e-hulajnodze.
Zima w Sea City przyszła wcześniej niż w innych miejscach.
Morska bryza zmieszana z wilgocią uderzała w twarz Shelley, jakby chłodziła ją aż do serca.
Przejechana przez zimowe wiatry, Shelley mocno owinęła się puchową kurtką. Towarzysząc wiatrowi przechodzącemu przez hol, zatrzymała się przed drzwiami OIOM-u Oddziału Neurochirurgii.
Shelley spojrzała na chudą staruszkę leżącą wewnątrz, z rurkami na całym ciele, przez cienką szybę i nagle jej oczy zrobiły się czerwone.
Powstrzymała łzy i wymusiła uśmiech.
"Babciu, wyszłam za mąż."
Shelley wyciągnęła akt ślubu i przyłożyła go do szyby, jakby Sienna mogła go zobaczyć.
"To miły facet. Jest wysoki, szczupły, przystojny i dżentelmen." Był zmuszony spłacić swój dług, ale przeprosił, że nie mógł towarzyszyć jej w pierwszym dniu ślubu.
"Więc nie martw się. Mam się dobrze. Mam nadzieję, że i ty będziesz miała się dobrze. Proszę, nie poddawaj się, nawet jeśli to dla mnie. Jesteś moją jedyną rodziną. Proszę, nie zostawiaj mnie samej."
Łzy spływały po policzkach Shelley, ale nadal udawało jej się uśmiechać, ponieważ Sienna mówiła, że najbardziej lubi widzieć uśmiech Shelley.
Shelley rozmawiała z Sienną przez chwilę, a potem poszła do gabinetu lekarza, aby zapytać o stan Sienny.
Lekarzem prowadzącym Sienny był Keith White. Chociaż bardzo młody, był autorytetem w dziedzinie neurologii. Poprawił oprawki okularów i powiedział: "Pani Harper jest starsza i była tak bardzo pobudzona. To cud, że udało się ją uratować.
"Chociaż w ostatnich dniach jej stan się stabilizuje, czy się obudzi, zależy od jej własnej woli."
Jej paznokcie wbijały się w dłoń. Shelley skinęła głową i powiedziała z czerwonymi oczami: "Dziękuję, doktorze White. Proszę, opiekuj się moją babcią. Nieważne, jak drogie będą leki, ważne, żeby moja babcia się obudziła. Proszę, informuj mnie natychmiast, jeśli coś się wydarzy."
Shelley była porzuconą sierotą. To Sienna Harper ją znalazła i zabrała do domu. Wychowała Shelley i posłała ją do szkoły.
Nie wiedziała, co się stało w dniu, w którym Sienna zemdlała. Shelley usłyszała tylko od sąsiadów, że ktoś przyszedł do domu i doszło do ostrej kłótni z Sienną. Po odejściu tej osoby, Sienna zemdlała.
Keith otworzył usta, chcąc powiedzieć, że Sienna jest starsza i ma minimalne szanse na wybudzenie się, a żadne, nawet najdroższe leki nie pomogą.
Ale patrząc na Shelley, chudą, ale silną dziewczynę, poczuł ból w sercu i ostatecznie powstrzymał się od słów.
"Dobrze. Zadzwonię do ciebie na czas, jeśli coś się wydarzy."
Kiedy Shelley wyszła ze szpitala, zimny wiatr nagle uderzył ją w twarz.
Ponure niebo wisiało nad jej głową, jakby miało zaraz runąć.
Shelley otarła łzy z twarzy i ruszyła w stronę swojego e-roweru. Wyglądało na to, że będzie duży śnieg.
Gdy tylko włożyła klucz, jej telefon nagle zadzwonił.
Shelley zdjęła rękawiczki i wyciągnęła telefon z kieszeni. Była oszołomiona przez chwilę, gdy zobaczyła, kto wysłał wiadomość.
To była osoba bez opisu, na WhatsAppie nazwana L, a zdjęcie profilowe przedstawiało ciemne nocne niebo.
Chwilę zajęło Shelley, zanim zrozumiała, kim jest ta osoba.
To był Adrian, jej nowy mąż!
Kiedy Shelley odchodziła po uratowaniu Adriana, dał jej wizytówkę i obiecał zrobić dla niej jedną rzecz bezwarunkowo.
Po tym, jak Sienna została pobudzona i zemdlała, lekarz poprosił Shelley, aby przygotowała się na jej śmierć.
Shelley pomyślała, że powinna przynajmniej spełnić największe życzenie Sienny, którym było zobaczenie, jak Shelley zakłada rodzinę.
Właściwie Shelley wymyśliła wiele sposobów, ale większość ludzi od razu odmawiała, gdy dowiadywali się, że ma babcię przebywającą na OIOM-ie.
To była desperacka decyzja Shelley, aby znaleźć Adriana.
Ostrożnie dodała go na WhatsAppie i podała swoje imię. Niespodziewanie, Adrian nie tylko ją dodał, ale zgodził się jej pomóc natychmiast.
To był powód, dla którego się pobrali!
L: [Astoria Villas. To moje miejsce. Jeśli masz dziś czas, możesz się tam najpierw przenieść.]
[Kup wszystko, czego potrzebujesz. Mam dziś dużo na głowie i mogę wrócić późno.]
Adrian nawet przelał dwa tysiące dolarów na jej konto!
Patrząc na wiadomości i pieniądze, Shelley była trochę oszołomiona.
Czy Adrian chciał, żeby żyli razem jak prawdziwe małżeństwo?