Rozdział szósty
Chodziłam po pokoju, gryząc paznokcie aż do krwi, ale mój umysł wciąż nie był spokojny. Ściany zdawały się zbliżać do mnie, dusząc mnie.
Mnóstwo myśli przebiegało przez moją głowę, ale najważniejsza była ta, że muszę stąd odejść.
Nie mogłam znieść jego ani nikogo, kto ograniczałby moje ruchy i traktował mnie jak dziecko.
Muszę wyjechać.
Ciocia Karolina!
Chwyciłam telefon z nocnego stolika i przewinęłam wszystkie pięć kontaktów, które miałam.
Mój kciuk zawisł nad jej numerem przez kilka sekund, a potem, odrzucając wszelkie wątpliwości, nacisnęłam przycisk połączenia.
Moje kolana drżały nerwowo, czekając, aż w końcu odebrała.
„Ciocia Karolina!”
„Cześć, kochanie,” jej kojący głos był krótką ulgą dla zamętu, który działo się we mnie.
„Ciocia Karolina, chcę stąd wyjechać,” powiedziałam, przełykając gulę w gardle. „Nie mogę z nim wytrzymać.”
„Dlaczego? Co się stało? Czy coś się wydarzyło?” zapytała od razu.
Pokręciłam głową, a potem zdałam sobie sprawę, że nie może mnie zobaczyć. Wzięłam głęboki oddech, próbując wyjaśnić. "On jest tak kontrolujący i protekcjonalny. Czuję się jak więzień."
„Och, kochanie, twój wujek to miły człowiek…”
„Nawet tego nie wiesz! Nie znasz go!” przerwałam jej, podnosząc głos.
Wzięła głęboki oddech, a głosy w tle się nasiliły. „Soph, jestem teraz naprawdę zajęta. Oddzwonię do ciebie, jak tylko będę mogła, żebyśmy mogli o tym porozmawiać. Teraz potrzebuję, żebyś była spokojna i nie robiła nic pochopnego, dobrze?”
Cholera.
„Ale ciocia…” Długi sygnał dźwiękowy, który nastąpił, sprawił, że przełknęłam resztę słów, a łzy spłynęły po moich policzkach.
Ciocia Karolina nie pomoże mi. Z tego, co widziałam, nie było wyjścia stąd. Utknęłam.
„Sofia, zejdź na dół na obiad,” usłyszałam pukanie do drzwi.
Zostałabym ukryta w pokoju, jak robiłam to cały dzień, gdyby nie burczenie w brzuchu przypominające mi, że odrzuciłam śniadanie i lunch.
Otworzyłam drzwi z jedną myślą w głowie. Muszę go unikać za wszelką cenę. I tak wydawał się zirytowany moją obecnością.
Ale moje myśli zniknęły, gdy dotarłam do jadalni i zobaczyłam go już siedzącego przy stole, a nie był sam.
Wzięłam głęboki oddech i podeszłam do nich.
„Przepraszam za spóźnienie," wymamrotałam, starając się unikać kontaktu wzrokowego.
Wujek odwrócił się do mnie, jego wyraz twarzy był surowy. "Nie lubię być trzymany w oczekiwaniu."
Wzruszyłam ramionami, zajmując miejsce naprzeciwko kobiety. "Nie prosiłam cię, żebyś na mnie czekał."
Zajęłam miejsce naprzeciw jego gościa. Kobieta. Jedno spojrzenie na nią i zdałam sobie sprawę, że to kobieta, z którą się bzykał ostatnio.
Może to jego dziewczyna.
Z bliska wyglądała pięknie, można by ją pomylić z modelką, ale była skąpo ubrana w sukienkę, która ledwo pasowałaby na siedmioletniego chłopca.
Kobieta uniosła brew, jej spojrzenie przemykało między mną a wujkiem. "A kim ty jesteś?" zapytała, jej głos ociekający pogardą.
Świetnie.
„Nie twój interes,” warknął na nią ku mojemu zaskoczeniu.
Twarz kobiety zarumieniła się ze wstydu, a ona spojrzała na mnie jeszcze bardziej złością. Z jakiegoś powodu, widząc jego arogancję, która nie była dla mnie niczym szczególnym, poczułam się trochę lepiej.
Przygryzłam język, żeby nie powiedzieć nic więcej, gdy podano nam jedzenie.
W miarę jak kolacja postępowała, napięcie w pokoju stawało się coraz bardziej wyczuwalne. Czułam na sobie wzrok mojego wujka, który niemalże wypalał dziury w mojej skórze. Starałam się to ignorować, ale tylko bardziej mnie to niepokoiło.
W końcu kobieta podjęła działanie, kładąc swoje zadbane palce na ramieniu wujka. "Kochanie, wyglądasz na spiętego. Może później pomogę ci się odprężyć," zamruczała.
Prychnęłam w duchu. Jakie to żałosne.
„Co? Powiedziałam coś śmiesznego?” Kobieta warknęła, a gdyby spojrzenia mogły zabijać, już bym leżała sześć stóp pod ziemią.
Wzruszyłam ramionami, leniwie przeżuwając delikatny stek w ustach, zanim odpowiedziałam. „Nic. Po prostu żałosne jest to, jak się kleisz do kogoś, kto oczywiście ma cię gdzieś.”
„Jak śmiesz?!” Krzyknęła, jej głos pełen jadu.
„Nie powinnaś krzyczeć podczas jedzenia. Możesz się zadławić,” wzruszyłam ramionami.
Kobieta wyglądała jak wulkan gotowy do wybuchu, a może to tylko moja wyobraźnia, ale mogłabym przysiąc, że widziałam, jak kąciki ust Henryka lekko się unoszą.
„Kochanie!” Krzyknęła do Henryka.
„Zamknij się i wynoś się,” powiedział Henryk, jego głos zimny i groźny.
„Co?” Zapytała, z ustami otwartymi ze zdziwienia.
„Wynoś się,” powtórzył Henryk niskim głosem, ale mordercze zamiary były wyraźnie wyczuwalne.
Łzy popłynęły po jej policzkach z czystego wstydu, a ja z trudem powstrzymywałam śmiech.
Rzuciła mi ostatnie wrogie spojrzenie, zanim wybiegła z pokoju.
W myślach zrobiłam mały taniec radości za to, co ją spotkało, ale moja radość szybko się skończyła, gdy Henryk wstał, jego postać górowała nade mną.
„Ty. Do mojego gabinetu. Teraz,” powiedział monotonnym głosem.
„Co? Jeszcze nie skończyłam jeść….”
Ale on już szedł po schodach.
„Sukinsyn!” mruknęłam pod nosem.
Zawahałam się, moje serce biło jak oszalałe. Czego on ode mnie chce?
Ale wiedziałam, że nie mam wyboru. Poszłam za nim do gabinetu, moje serce waliło w piersi.
Zapukałam raz, tak jak widziałam, że robiła to Adeline rano, a on wpuścił mnie do środka.
Opierał się o biurko z ramionami skrzyżowanymi na piersi. Rękawy jego koszuli były podwinięte do łokci, ukazując jego muskularne i wytatuowane ramiona, co sprawiało, że czułam się nieswojo.
„Co powiedziałem o mówieniu do moich gości?” Przeszedł od razu do rzeczy.
Byłam tak skupiona na obserwowaniu, jak jego jabłko Adama porusza się, gdy mówił, że prawie zapomniałam, że zadał pytanie.
„Uhhh…. To ona była pierwsza niegrzeczna,” powiedziałam.
„I uznałaś, że musisz odpowiedzieć jej w ten sposób?” Uniósł brew.
„Jeśli mnie pytasz, zrobiłam jej przysługę. Żadna prawdziwa kobieta nie powinna kleić się do faceta, który ma ją gdzieś. To żałosne,” powiedziałam rzeczowo.
„I wiesz dokładnie, co to znaczy być prawdziwą kobietą?” Jego głos stał się bardzo niski, prawie szeptem.
Szept, który przyprawił mnie o dreszcze.
Jego oczy wpatrywały się w moje, wyzywając mnie.
Przełknęłam ślinę.
„Tak, wiem,” mój głos był ledwo słyszalny.
Na jego ustach pojawił się złowrogi uśmiech, a ja zadrżałam. Był tak piękny. Tak piękny, a jednocześnie tak mroczny i niebezpieczny.
„Rozbierz się,” rozkazał zimno, a moje oczy wyszły z orbit.
Czułam się, jakbym była uwięziona w koszmarze, z którego nie ma ucieczki.