Prolog
Z gwałtownym chlupotem wody na twarzy, ofiara w końcu się obudziła. Łapał powietrze, jakby zimna woda skurczyła mu płuca. Próbował wstać, ale przypomniały mu o jego nieszczęściu połyskujące kajdany, które trzymały go na metalowym krześle. Gdy tylko sobie przypomniał, zakończył swoją daremną próbę uwolnienia się. Ciemny pokój drwił z niego, podobnie jak sylwetki stojące przed nim. Część jego samego chciała wyzwać ich, żeby go uwolnili i walczyli jak prawdziwi mężczyźni, ale bardziej trzeźwa część jego umysłu uświadomiła mu niebezpieczeństwa i konsekwencje takiego podejścia. W ciemnym pokoju nie było żadnego dźwięku oprócz jego własnego sapania. Nie było światła w pokoju, oprócz żółtej żarówki wiszącej stopę nad jego głową. Czuł się wyczerpany ponad miarę. Jego ręce były związane za plecami, tak mocno, że zaburzało to krążenie krwi. Jego zmysły zaczęły wracać z każdą sekundą. Całe jego ciało zaczęło boleć niemiłosiernie. Dotknął swojej wargi i odkrył, że jest dwa razy większa niż normalnie. Wkrótce zdał sobie sprawę, że to, co widzi w pokoju, łapie jednym okiem. Drugie oko było spuchnięte i zamknięte. Zastanawiał się, dlaczego jego oprawcy dają mu chwilę na złapanie oddechu, gdy małe drzwi otworzyły się za nim. Zobaczył światło padające przed nim od tyłu. Przez krótki moment mógł zobaczyć swój cień pokazujący łysiejącą głowę na podłodze. Głośne kroki zaczęły się za nim i zatrzymały się przed nim, ale źródło wciąż pozostawało niewidoczne. Drewniane krzesło nagle spadło przed nim, powodując dużo hałasu, gdy odbiło się w małym kręgu światła. Wkrótce osoba, której przybycie zawiesiło tortury ofiary, usiadła na drewnianym meblu. Aura mężczyzny krzyczała o jego wyższości, podobnie jak milczenie brutalnych mężczyzn na jego przybycie. Biały smoking w prążki wraz z pasującym kowbojskim kapeluszem wzbudzał strach w sercach, a ten kawałek cygara wzmocnił jego surowy wygląd. Długa blizna na jego bladej policzku prowadząca do szklanego oka oznaczała, że mężczyzna nie żartował. Miał sześć stóp wzrostu, nosił białą brodę z wąsami dłuższymi niż broda, a mullet ledwo wystawał spod kapelusza. Ofiara nie wydawała się rozpoznawać mężczyzny, gdy mrużył oczy, aby zeskanować jego twarz. Mężczyzna pod kowbojskim kapeluszem po prostu badał sapającą postać przed sobą, jakby chciał coś wyczytać, jednocześnie subtelnie wypuszczając dym przez nos jak smok. Czas płynął powoli, gdy utrzymywał kontakt wzrokowy z związanym człowiekiem. Gość czekał, aż związany mężczyzna go rozpozna, zanim wypowiedział pierwsze słowa. Rozmowa przyniosłaby lepsze rezultaty, gdyby obie strony wiedziały, z kim rozmawiają, pomyślał. Emocje nagle zmieniły się na twarzy ofiary, zdradzając, że rozpoznanie zostało dokonane. „Hudson!”, wykrzyknął z szeroko otwartymi oczami, mimo bólu, który to sprawiało. Hudson wykonał ruch ręką „Tada!” z uśmiechem i teraz był gotowy do rozmowy ze swoim podmiotem.
„Dlaczego znosić to, co można uniknąć?”, zapytał mężczyzna szorstkim i ciężkim głosem. Jego ton próbował brzmieć błagalnie, ale nie mógł ukryć wskazówki, że mężczyzna nie był przyzwyczajony do proszenia o to, czego chciał. Związany mężczyzna jęknął i odwrócił wzrok, gdy zrozumiał, co miał na myśli mężczyzna w kowbojskim kapeluszu.
„Nie złamiesz mnie, ty blady gnoju!”, odpowiedział związany mężczyzna, co co najmniej rozwścieczyło torturującego. Twarz ofiary pokazywała oznaki gniewu i obrzydzenia. Walczył, aby się uwolnić, ale jego mięśnie go zawiodły. Blady mężczyzna uśmiechnął się złośliwie. Desperacja zdawała się dawać mu satysfakcję.
„Znamy twoje mocne strony!”, wykrzyknął mężczyzna w smokingu, wstając i powoli przechodząc za metalowe krzesło. „I twoje słabości”, dodał palacz, pojawiając się przed ofiarą z parą srebrnych kastetów na rękach. Mężczyzna profesjonalnie wycelował ciosy w twarz związanego człowieka. Każdy cios był jak uderzenie pociągu dla ofiary. Ciało odbijało się do przodu po każdym uderzeniu, dodając siły następnemu. Pokój wypełniały odgłosy uderzeń. Krew zaczęła sączyć się po kilku mocnych ciosach, a gdy skończył, kapała jak z kranu. Kat dał znak jednemu ze swoich ludzi, który chwycił garść pokruszonego lodu. Położył go na ranie i przykleił na nią taśmę klejącą. Krwawienie ustało. Podobne środki stosowano od dni, aby utrzymać go przy życiu, dopóki nie przestanie być potrzebny swoim oprawcom. Ofiara jęczała przez minutę. Ból w końcu ustąpił.
„Twój pan? Hal-eck? Gdzie on jest?”, Hudson zapytał, stając przed nim. Wycierał rękę serwetką, idąc. Zajął swoje miejsce i wydał jęk, gdy usiadł. Obserwował ofiarę pod kątem oznak załamania. Nie było żadnych.
„Pierdol się!”, ofiara wykrzyknęła z obrzydzeniem i splunęła oprawcy w twarz. „Nawet gdybym wiedział, wolałbym umrzeć, niż ci powiedzieć!”, dodała ofiara. Kat był rozczarowany. Wstał i użył tej samej serwetki, aby wytrzeć plwocinę z twarzy. Wszedł w ciemność.
„Witasz śmierć? Podziwiałbym to, ale wiele osób mówi to z taką pewnością, a kiedy przychodzi do nich, zaczynają swoje daremne modlitwy i walkę”, głos odezwał się z ciemności. Ofiara starała się dostrzec oprawcę, ale bezskutecznie. Słyszał szelest plastikowych toreb. „Spór naszych ludzi trwa od tysiącleci i będzie trwać jeszcze dłużej. Ale przekonania jednostek często się różnią”, głos mówił dalej.
„Czy jestem tak bardzo w błędzie, chcąc, by ten potwór zginął?”, zapytał kat z ciemności.
„To, co mi robisz, co myślisz, że z ciebie czyni?”, odpowiedziała ofiara słabym szeptem, ledwo wydobywając dźwięk.
Szelest na chwilę ustał. „Wiesz, człowiek, dla którego tyle wycierpiałeś, nie zawahałby się ani chwili, zanim by cię sprzedał”, powiedział głos w ciemności. Szeroki uśmiech pojawił się na twarzy ofiary, dając oprawcy do zrozumienia, że mylił się co do człowieka, którego szukał.
„Świat jest przeciążony ludźmi, którzy desperacko chcą żyć swoimi żałosnymi życiami, ale jest kilku takich jak ty, którzy są tak niespokojni, by umrzeć”, Hudson mówił z ciemności, jego szorstki głos sprawiał, że każde słowo było coraz bardziej złowieszcze. Ofiara skrzywiła się z bólu i próbowała dostrzec go, ale na próżno. „Ale są też ludzie tacy jak ja, którzy odkrywają, kto do której grupy należy”, głos w ciemności kontynuował. Wyszedł na światło, nosząc przezroczystą plastikową warstwę na swoim drogim garniturze. Kapelusz został porzucony. Metalowa pałka błyszczała pod jedynym światłem w pokoju. Zamachnął się nią w powietrzu, wydając złowieszcze świsty. Związany człowiek był przerażony widokiem obojętności i rozczarowania na twarzy agresora. Wykonał kilka zamachów w powietrzu, aby się rozgrzać.
„Jeśli mnie zabijesz, moi ludzie cię dopadną”, ledwo zdołał powiedzieć ofiara. Jego zmysły zawodziły. Kat się rozgrzał i podszedł, aż był metr od swojej ofiary. Pochylił się i uniósł głowę ofiary podbródkiem.
„Anioł nie odwiedzi cię. Sprawię tylko, że będziesz tego pragnął”, wyszeptał i cofnął się, aby zamachnąć się.