Klub
TYLKO JEDNONOCNA PRZYGODA
PERSPEKTYWA ALEKSANDRA
Dzisiejszej nocy powietrze było przenikliwie zimne, a mój nastrój równie kwaśny. Podmuch wiatru rozwiał moje włosy, a ja jęknąłem z irytacją, przeczesując je ręką, zanim sięgnąłem do przedniej kieszeni po papierosa. "Nie, Aleksandrze, nie mamy na to czasu. Już jesteśmy spóźnieni! Przegapiliśmy połowę tego cholernego przedstawienia", zanim zdążyłem zapalić papierosa, mój wspólnik, Nikolaj, popchnął mnie w ramię i ruszył dalej w stronę teatru.
Boże, chciałem tylko papierosa. Przekląłem w duchu, zanim za nim poszedłem.
"Jeśli przegapimy ten głupi balet, możemy stracić szansę na zdobycie poparcia burmistrza, a potrzebujemy go do rozszerzenia działalności", Nikolaj przestał mówić, gdy dotarłem do jego boku, a jego ramię wystrzeliło, żeby złapać mnie za łokieć. "Chcesz, żeby rozszerzenie się udało, prawda?", zapytał.
"Co za głupie pytanie. Oczywiście, że chcę," warknąłem, strząsając jego rękę. "Nie dotykaj mnie. Gdybyś nie był moim wujem, uderzyłbym cię za to," dodałem gniewnie. Nikolaj zaśmiał się i potarł brzuch. "Nie mów do mnie w ten sposób, chłopcze. To ja wprowadziłem cię do tej firmy, pamiętasz?", zmrużył oczy w moją stronę.
"Cokolwiek," kontynuowałem marsz. Moje włoskie skórzane buty stukotały o chodnik, gdy przechodziliśmy obok fontanny przed budynkiem. Ignorując Nikolaja, wyciągnąłem papierosa na kilka zaciągnięć, zanim wślizgnęliśmy się do przodu teatru. Spotkanie z burmistrzem, aby rywalizować o działkę na rozszerzenie naszej działalności przeciwko naszemu rywalowi, sprawiało, że byłem na skraju wytrzymałości. Wydmuchiwałem dym, gdy wchodziliśmy przez drzwi i przechodziliśmy przez tłum.
Burmistrz był nikim, tylko zapracowanym człowieczkiem w garniturze, ale był naszym rywalem... zbyt sprytnym na własne dobro. Musieliśmy zdobyć aprobatę burmistrza tej nocy, gdy był na tym balecie. Zanim ktokolwiek inny mógłby to zrobić. To była nasza szansa, dlatego mój wujek Nikolaj chciał, żebyśmy się z nim spotkali.
Jasne światła świeciły na nas przez szklaną ścianę, która tworzyła front teatru Davida H. Kocha. Te światła były tak jasne, a wszystko było takie blade, każda powierzchnia wyglądała, jakby lśniła złotem. Przewróciłem oczami, nienawidziłem takich miejsc. "Za chwilę powinni mieć pierwszą przerwę. Powinniśmy być w stanie złapać burmistrza tutaj i udawać, że byliśmy tu przez cały czas," Nikolaj przetarł ręką czoło, chwilowo podkreślając zmarszczki wokół oczu.
Nikolaj i ja usłyszeliśmy, jak muzyka cichnie z audytorium, gdy balet zakończył się na pierwszej przerwie. Nawet przy zmniejszającym się hałasie, moja głowa nie przestawała pulsować, przetarłem skroń i jęknąłem. Naprawdę nie lubiłem takich miejsc. "W porządku, chłopcze?" Nikolaj był skupiony na zadaniu, ale wciąż wyczuwałem nutę troski o rodzinę.
"To był długi tydzień. Chcę tylko napić się i zapalić", odparłem. "Pracujemy nad tym planem zbyt długo, żeby teraz miał się rozpaść. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, kupię ci drinka." Parsknął śmiechem i klepnął mnie po plecach. Chciałem jeszcze coś powiedzieć, ale drzwi do audytorium się otworzyły i tłum ludzi wyszedł na przerwę.
"Według mojego źródła, burmistrz zawsze pije whisky przed powrotem do żony. Nie lubi baletu bardziej niż ty, ale jego jaja są w torebce tej kobiety", Nikolai pokręcił głową z żalem, jakby sam nie był w podobnej sytuacji z moją ciotką. "To znajdźmy tego człowieka i załatwmy mu whisky, ja też chcę jedną", westchnąłem na końcu.
"Jeszcze nie pijesz. Potrzebuję cię trzeźwego i czujnego na ten interes", Nikolai obrócił głowę, a z mojej perspektywy widziałem, jak łysieje na czubku. "Chyba go widzę po twojej lewej. Chodźmy", szturchnąłem go w ramię, po czym ruszyłem prosto do burmistrza. Mężczyzna był chudy jak patyk, w garniturze, z co najmniej pięćdziesięcioma latami życia na karku, które posiwiały jego włosy i wyryły zmarszczki na twarzy. Ciężar zarządzania Nowym Jorkiem przygniatał go, zamieniając jego ciało w kulę stresu. Whisky w jego ręce była już w połowie wypita.
"Panie burmistrzu, cóż za przypadkowe spotkanie!", Nikolai zaskoczył starego człowieka i wciągnął go w fantastyczną opowieść o naszej propozycji biznesowej. Stałem z boku, wtrącając się, gdy było to potrzebne, ale głównie słuchałem, jak mój wujek urabia burmistrza.
Nie minęło dużo czasu, a tłum zaczął się przerzedzać i wracać na drugą część baletu. Zauważyłem kilka kobiet w przesadnie błyszczących sukniach na ramieniu jakiegoś pomarszczonego starca. Jedna z nich miała czelność mrugnąć do mnie, gdy jej partner na wieczór odwracał się.
Na moich ustach pojawił się uśmiech i odwzajemniłem mrugnięcie. Potrzebowałem drinka i kobiety w łóżku. I to szybko.
"Wow, to znacząca oferta. Chciałbym usłyszeć więcej na ten temat, ale czas wracać na przedstawienie", stary człowiek wyglądał na rozdartego między powrotem do środka a rozmową. Nikolai zawsze był mistrzem w zahaczaniu swoich ofiar.
"Również wchodzimy. Mój siostrzeniec i ja uwielbiamy balet!", Nikolai skinął głową, żebym podążył za nim, a ja obdarzyłem burmistrza wielkim, teatralnym uśmiechem. Dwaj mężczyźni zaczęli iść do środka, kontynuując rozmowę, aż znaleźliśmy się pod przyciemnionymi światłami audytorium.
"Żona i ja mamy kilka prywatnych miejsc zarezerwowanych. Może usiądziecie z nami i będziemy mogli kontynuować rozmowę dyskretnie?", burmistrz pochylił się, żeby wyszeptać.
"Bylibyśmy zaszczyceni!", odpowiedział Nikolai. Nie mogłem się powstrzymać i przewróciłem oczami na jego fałszywy entuzjazm. Z rękami w kieszeniach, podążałem za nimi. To naprawdę będzie długi wieczór.