Zakochana w Moim Porywaczu

Dom Burd

Sandra

Spojrzałam w lustro, delikatnie nakładając korektor na oko, aby ukryć zielonkawo-brązowe przebarwienie starego siniaka. Klucz do miasta dla największego potwora, nie mogłam zwolnić myśli, ale coraz lepiej kontrolowałam swoje usta. Minął tydzień albo więcej, odkąd doprowadziłam go do takiego stanu, że podniósł na mnie rękę. Pani Detektyw Ryan Burd, jak nazywał mnie departament, Bezimienna. Spojrzałam uważnie w lustro, aby upewnić się, że nie będę musiała prowadzić żadnych niezręcznych rozmów typu "jestem niezdarna". Powoli wstałam. Moje włosy opadły na ramiona. Chciałam je ściąć, ale on na to nie pozwalał. Powiedział, że gdyby chciał umawiać się z mężczyzną, to by się z nim ożenił. W myślach zaśmiałam się na myśl o geju Ryanie i zaczęłam rozczesywać swoje splątane włosy. Wpatrywałam się w swoją twarz w lustrze. Delikatny cień do powiek, trochę eyelinera i błyszczyk. Mam nadzieję, że to uspokoi jego niepewność. Moje czarne włosy wydawały się ciemniejsze na tle bladej skóry. Miałam więcej siniaków na ramieniu, ale wiedziałam, że mogę je zakryć szalem pasującym do sukienki. Opuściłam ręce, aby upewnić się, że sukienka ma odpowiednią długość. Spojrzałam jeszcze raz w lustro. Moje zimne, szare oczy były zamglone. Otrząsnęłam się z tego i wyszłam z łazienki.

"Wyglądasz jak dziwka!" Podskoczyłam, słysząc jego głos na korytarzu. Czy on mnie w ogóle widział? Dupek pomyślałam. Nie odpowiedziałam, idąc do szafy po szal. Niebieski sweter, który kupił mi ostatnim razem, pasował i ładnie zakrywał siniaki. Wsunęłam go na siebie, chwyciłam baleriny i ruszyłam do drzwi. Zawahałam się przed zejściem po schodach. Nie chciałam świętować tego człowieka. Potwora, którego poślubiłam. Tak bardzo go kochałam w dniu naszego ślubu. Wciąż nie mogłam zrozumieć, co się z nim stało. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam wzdłuż korytarza. Tyle szczęśliwych zdjęć. Ślub był piękny, moja sukienka była biała, jak tradycyjna suknia ślubna. Uśmiechaliśmy się do zdjęć przed przyjaciółmi. To był jeden z najszczęśliwszych dni, odkąd go poznałam. Podróż poślubna była romantyczna. Ryan miał wino, ja nie mogłam, bo powiedział, że chce mnie zapłodnić. Powiedział, że wino by to uniemożliwiło. Chciałam mieć dziecko. Mieć szczęśliwą małą rodzinę. To był piękny czas dla nas, nawet jeśli nie zaszłam w ciążę. Wydawało się idealnie. Aż do dnia, kiedy awansował na detektywa. Tak szybko się zmienił po tym. Pamiętam, jak pomagałam mu zawiązać krawat. Był tego dnia sfrustrowany mną i nie rozumiałam dlaczego. Kiedy pojawiły się oskarżenia, byłam tak zdezorientowana. Nigdy nikogo nie zdradziłam. Groźby były szalone i przerażające, myślałam, że na pewno tylko dramatyzuje. Wszystko potem to zamazane wspomnienie. Uczucie pieczenia na twarzy, upadek na podłogę. Utrata tchu. Uczucie, gdy podnosił mnie, trzymał przy sobie i wciskał język w moje usta. Płacz w łazience. Przeprosiny i prezenty następnego ranka. Obietnica, że nigdy więcej mnie tak nie potraktuje. To było tak dawno temu. Z czasem było coraz gorzej. Chociaż wciąż dostaję jakieś prezenty, obietnice dawno zniknęły.

"Czemu tak długo ci to zajęło? Nie wysiliłaś się z przygotowaniem" Spojrzał na mnie od góry do dołu. "Przepraszam, Ry, już jestem gotowa." Chwycił klucze i wyszedł za drzwi. Wciągnęłam baleriny i chwyciłam torebkę, idąc za nim. "Kiedy zapytają mnie, dlaczego się spóźniłem, myślisz, że powinienem powiedzieć im, że moja żona to idiotka?" Zaśmiał się. Myślał, że jest komikiem. "Powiedz im, co chcesz" odparłam, natychmiast tego żałując. Sięgnął i mocno chwycił moje udo. "Ktoś tu jest dziś zbyt pyskata" spojrzał na mnie i uśmiechnął się. Nie w sposób, w jaki uśmiechasz się do kogoś, kogo kochasz. W sposób, w jaki seryjny morderca uśmiecha się do swojej następnej ofiary w horrorze. "Nie pyskata. Przepraszam, Ry" uśmiechnęłam się uprzejmie, odmawiając reakcji. Rozważałam wytatuowanie tego na czole. PRZEPRASZAM, RY. Wszystko wielkimi literami. Zatrzymał się przed budynkiem bankietowym i w końcu puścił moje udo. Wysiadł z pojazdu i patrzył, jak portier pomaga mi wysiąść. Byłam pewna, że moja twarz była czerwona, a oczy znów zamglone. Nikt tego nie zauważył. Bezimienna.

Gdy wszedł do środka, obserwowałam go, uśmiechającego się i ściskającego dłonie. Urokliwy. Myślałam, że zaraz zwymiotuję. Jego kapitan podszedł do mnie i ujął moją dłoń. "Pani Burd, jak miło panią widzieć," powiedział miękko, zbliżając moją dłoń do swoich ust. "Dzień dobry, proszę pana, jak się ma Carol?" Tak naprawdę nie obchodziło mnie, jak się ma Carol. "Ma się świetnie, moja piękna żona jest właśnie w jadalni," odpowiedział mimo to. "Hej Ryan, chyba pójdę przywitać się z Carol," powiedziałam bardziej jako pytanie. Skinął głową i kontynuował swoje powitania z wielbicielami. Chciałam tylko od niego uciec. Przeszłam do jadalni i rozejrzałam się. Wiele twarzy, które znałam, siedziało przy różnych stołach przykrytych białymi obrusami. Carol zauważyła mnie i machała, zapraszając do siebie... "Och Sandra, ta sukienka wygląda na tobie pięknie," powiedziała, chwytając mnie za ramię, aby zaprowadzić mnie do stołu. Była całkiem miła. Starsza kobieta z jaskrawoczerwonymi ustami i narysowanymi brwiami. Jedna z tych pań, które pamiętasz z kościoła, oferujących miętówkę. Rozmawiałyśmy przez kilka minut, zanim dołączyli do nas mężczyźni. Na twarzy Carol pojawił się szeroki uśmiech, gdy jej mąż podszedł do niej. "Witaj przystojniaku" Pocałował ją w policzek i usiadł. Ryan również podszedł do stołu, pocałował mnie w policzek i usiadł. Rozmowa była delikatna, czekając na posiłek. Pogoda, sport i rozmowy o pracy. Konferansjer zaczął testować mikrofon, a wszyscy zamilkli. "Witam wszystkich, cieszę się, że mogliście przyjść. Cieszę się, że możemy tu być, aby świętować niezwykłego człowieka w naszym wydziale policji, człowieka, który walczy z przestępczością w mieście i kładzie ją na kolana." Zrobił pauzę. Próbowałam słuchać, ale jego słowa mnie obrzydzały. Zapatrzyłam się i zauważyłam bardzo ciemne oczy nieznajomego, który na mnie patrzył. Kelner, czy coś w tym stylu. Patrzyłam na niego przez chwilę. Coś w nim mnie ekscytowało. Czułam, jak moje tętno przyspiesza, im dłużej na niego patrzyłam. Dlaczego wydaje mi się taki znajomy? Skąd go znam?

Kiedy Ryan wstał, prawie podskoczyłam, gdy wszyscy zaczęli klaskać. Wybudziłam się z transu i również zaczęłam klaskać, udając największy dumny uśmiech, jaki mogłam. Kiedy wszedł na scenę, wszyscy usiedli. Mężczyzna wręczył mu tabliczkę z kluczem i sam usiadł. "Witajcie przyjaciele, współpracownicy i moja piękna żono Sandro" Uśmiechnęłam się słodko, wiedząc, że teraz uwaga jest na mnie. Kontynuował "To miasto było moim domem przez większość mojego życia. To dla mnie zaszczyt dbać o jego bezpieczeństwo i usuwać zagrożenia z ulic. Nie mógłbym tego zrobić bez moich wspaniałych braci i kapitana. Jestem zaszczycony, że mogę przyjąć ten klucz i tabliczkę, ale muszę powiedzieć, że po prostu wykonuję swoją pracę." Sala wybuchła. Gwizdy, oklaski i uderzenia w stoły. Nie mogłam się powstrzymać od myśli, że to było zbyt głośne. Sprawiło, że podskoczyłam i bolały mnie uszy. Kiedy złapałam wzrok Ryana, entuzjastycznie klaskałam. Zastanawiałam się, jak on to robi. Uśmiecha się do mnie tak słodko. Powinien dostać Oscara. Wrócił do naszego stołu, uśmiechając się i ściskając dłonie ludziom, mijając ich, aż w końcu usiadł obok mnie. Podano smaczny obiad i wszyscy zaczęliśmy jeść. Doceniłam ciszę. "Obiad był wspaniały" uśmiechnęłam się do jednej z kelnerek. "Przekażę to szefowi kuchni." Uśmiechnęła się z powrotem. "Czy chciałaby pani zatańczyć, pani Burd?" kapitan był już trochę podchmielony i ożywiony w tym momencie. Spojrzałam na Ryana, a on ponownie skinął głową na znak aprobaty. Kapitan praktycznie zaciągnął mnie na parkiet. Zawsze był dla mnie miły. Pulchny starszy mężczyzna z początkiem łysiny. Zawsze zauważałam miękkość w jego oczach. Ryan mówił mi, że potrafi być surowy, kiedy trzeba. Przypuszczam, że dlatego był kapitanem. Zaczął wirować i poruszać się w sposób, w jaki nikt nie powinien, ale starałam się nadążyć. Miałam do niego pewną sympatię.

Piosenka się skończyła i szybko zastąpiła ją wolna melodia. Poczułam szarpnięcie za ramię i odwróciłam się, widząc Ryana uśmiechającego się do mnie. "Witaj żono, czy mogę prosić do tańca?" Nagle zaparło mi dech, ale uśmiechnęłam się i powiedziałam, "Oczywiście". Tańcząc, patrzył mi głęboko w oczy. "Kocham cię, Sandy, wiesz... Nie mógłbym bez ciebie żyć... i nie będę" wykorzystując tę okazję, aby ponownie mi powiedzieć, że nie mogę odejść. "Ja też cię kocham, Ryan."