Rozdział 1
⚠️ Ostrzeżenie ⚠️
Aurora
Wiek 11 lat
"Ale tato, nie chcę iść do domu Gravinów." - jęczy moja starsza siostra, Kara. Zgodziłam się z nią w milczeniu, ale obiecałam, że nie powiem dlaczego. Mam tylko jedenaście lat, ona dwanaście, ale zdradziła mi swój sekret. Moje serce boli z powodu tego, co ukrywamy przed tatą. Ale pan Wolfe to najlepszy przyjaciel taty i najgorszy koszmar Kary. Kara powiedziała, że nie możemy nic mówić.
Kara siedziała z przodu w za dużej bluzie, ukrywając duży brzuch, o którym wiedziałam tylko ja i nasza gosposia, Lena. Przeraża mnie, że Kara nie chce powiedzieć nic tacie. Jest coraz większa. A z tego, co czytałam, wkrótce urodzi dziecko. Jestem przerażona, że będę musiała sama odebrać poród w tym tempie. Wiem, że się boi, bo on ją skrzywdził, ale tata musi wiedzieć. Dla jej dobra i dla dobra dziecka. Odmówiła pójścia do prawdziwego lekarza, więc jedyną opieką było to, że gosposia zachęcała ją do brania specjalnych witamin.
Tata często wyjeżdża, więc nigdy nie słyszy jej krzyków w nocy z powodu koszmarów, o których mi opowiedziała. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek mogła dopuścić do siebie jakiegoś chłopaka po tym, co mi opowiedziała, że on jej zrobił.
"Maleńka, jesteśmy prawie na miejscu. Nic się nie stanie. Ty i Aurora pobawicie się z chłopcami, a potem wrócimy do domu na nasz wieczór filmowy. Obiecuję." - mówi tata, śmiejąc się, wyrywając mnie z zamyślenia.
"Chłopcy są dla mnie niemili." - mówię z tylnego siedzenia.
"Chłopcy nie są niemili." - odpowiada tata, śmiejąc się.
"Tak, są, tato. Śmieją się ze mnie i nie chcą się ze mną bawić. Lubią tylko Karę." - mówię, wzdychając, wyolbrzymiając drobną irytację, którą faktycznie czułam. Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie, czy trzej synowie Wolfe'ów nigdy nie zwrócą na mnie uwagi. To oznacza, że mogę spędzać więcej czasu na czytaniu Harry'ego Pottera lub Darów Anioła. To są rzeczy warte mojego czasu. Chłopcy nie są warci. Zwłaszcza jeśli robią takie rzeczy jak pan Wolfe Karze. Nie. Po prostu nie. Drżę na samą myśl. Nikt nigdy nie będzie mógł zrobić mi tego, co zrobiono Karze. Zaczęłam nosić mały nóż, który znalazłam w biurze taty, żeby nikt mnie nie złapał niechronioną. Wiem, że to nie była jej wina, że ją zaatakował, ale to nie powstrzymuje mnie przed tym, żeby nie chcieć być ofiarą jak ona. Nie prosiła o to, żeby mężczyzna ją skrzywdził i nie zasługuje na obwinianie, ale ten świat jest popieprzony i zawsze obwinia kobiety zamiast facetów.
"Tato, czy moglibyśmy pojechać na lody po tym?" - zapytała Kara z przedniego siedzenia.
Nasz tata uśmiechnął się i skinął głową, jadąc górską drogą do domu Gravinów. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego nazywa się to domem Gravinów, skoro mieszkają tam Wolfe'owie, tata powiedział, że to nie ma znaczenia. I żebym nie wtykała nosa w nie swoje sprawy. Mówi też, że jestem za mądra na swoje lata. Nie uważam tego za coś złego. Mam jedenaście lat i już jestem w tej samej klasie co moja siostra. Nauczyciele chcą mnie znowu przenieść do wyższej klasy, ale tata powiedział nie. Co jest śmieszne, bo nudzę się na tych zajęciach, na których teraz jestem. Nic mnie nie intryguje, a moje myśli są zawsze przy książkach akademickich, które czytam w domu, pożyczając je z biblioteki.
Tata zatrzymuje się przed dużym domem, parkuje samochód, macha do trzech chłopców bawiących się na polu i mówi nam, żebyśmy poszli się pobawić, podczas gdy on idzie do środka. Ignoruję prośbę i chłopców, gdy Kara podchodzi do nich. Siadam na werandzie i wyciągam moją najnowszą książkę, gubiąc się w jej stronach. Wiem, że nikt nie zauważył, jak zwijam się w kąt werandy, nigdy tego nie robią. Bycie niewidzialnym stało się przydatne, gdy jestem o wiele mniejsza od wszystkich innych.
Słyszałam, jak tata kłóci się w środku. Coś o inicjacji chłopców, że są za młodzi czy coś. Że zrobienie tego teraz zaszkodzi Gravinowi. Nie ma to sensu. Zamykam książkę i widzę, jak inny mężczyzna, którego nie rozpoznaję, rozmawia z tatą. Odwracam się i znowu wyciągam książkę. Słyszę, jak pan Wolfe wychodzi na zewnątrz i cicho obserwuję go z mojego kąta, niezauważona. Moja książka leży otwarta na moich kolanach.
"Chłopcy, chodźcie tutaj." Mówi wystarczająco głośno, by go usłyszeli. Obserwuję, jak Kara idzie w stronę huśtawek. Wiem, dlaczego teraz nie chce się do niego zbliżać. Złamał ją. Moja ulubiona osoba zmieniła się siedem miesięcy temu przez tego potwora. Nikt nie zwraca na mnie uwagi, jak tam siedzę. To tak, jakbym była niewidzialna. Dokładnie tak, jak lubię.
Trójka podchodzi do swojego taty i skupia się na nim. Oni naprawdę nie są rodzeństwem, ale z tego, co mówił tata, pan Wolfe adoptował ich jako niemowlęta. No, oprócz Knighta. Knight jest biologicznym synem pana Wolfe'a. Knight ma najjaśniejsze niebieskie oczy, jakie kiedykolwiek widziałam, a w wieku trzynastu lat był wysoki i chudy z brudnoblond włosami, które opadały mu na oczy. Obok niego stał Lucian; miał te orzechowobrązowe oczy, które badały wszystko wokół, rozczochrane brązowe włosy, które potrzebowały przycięcia, był bardziej opalony i masywniejszy, nie był niski, ale też nie tak wysoki jak Knight. Potem był Nash. Był dla mnie zdecydowanie najładniejszy z nich wszystkich. Jasnozielone oczy i rude włosy, które były krótko przycięte, ponieważ nienawidził swoich naturalnych loków, jak powiedział Karze. Był równie wysoki jak Knight, ale był milszy. Czasami.
"Mamy dla was zadanie." Usłyszałam, jak mówi pan Wolfe, i skupiłam się na nim. Nienawidziłam go. Nawet zanim dowiedziałam się, co zrobił Karze, sprawiał, że czułam się nieswojo, ale wiedząc, co zrobił, chciałam go zabić. Wstrzymałam oddech i wyciągnęłam z kieszeni telefon, który tata właśnie mi kupił tego ranka. Nacisnęłam przycisk kamery, włączyłam tryb wideo i jak najdyskretniej zaczęłam nagrywać.
"Co mamy zrobić?" zapytał Knight, krzyżując ramiona na swojej chudej klatce piersiowej.
"Zawieźcie samochód pana Andersona do warsztatu. Przetnijcie przewód hamulcowy. Potem odstawcie go z powrotem na to miejsce."
Lucian odezwał się, "Mogę to zrobić bez ruszania go."
Pan Wolfe uśmiechnął się, gdy Nash zapytał, "Chcesz, żeby zostali na dłużej? Nie chcesz, żeby wyjechali?"
"Oczywiście, synu, wiesz, że nigdy bym nie skrzywdził jego ani Kary."
Nie pamiętali ani nie zdawali sobie sprawy, że tam jestem. Chciałam pobiec do taty i mu powiedzieć, ale ostatnim razem, gdy Kara i ja wbiegłyśmy do środka, pan Wolfe złapał Karę i znowu ją skrzywdził.
"Upewnijcie się, że przetniecie hamulce, teraz. Zadzwonię do pana Andersona. Przyprowadźcie Karę do środka wkrótce. Czy widzieliście, czy przywiózł ze sobą tę drugą?"
"Nie, proszę pana," odpowiedział Nash, "zapytamy Karę i poszukamy jej."
"Zróbcie to." Pan Anderson odchodzi, a Knight odwraca się do swoich braci.
"Nie podoba mi się to," mówi do nich.
"Powiedział, że zamierza ich tu zatrzymać." Nash mówi, a ja staram się nie prychnąć, brzmi tak naiwnie nawet dla moich uszu.
Pan Wolfe próbował nas skrzywdzić, a ja miałam dowód.