Zbyt długo okłamuję siebie
Perspektywa Sadie
Moje serce waliło, zanim ceremonia w ogóle się zaczęła. To miała być noc, o której marzył Leo, noc, którą starałam się uczynić dla niego idealną. Sala gimnastyczna szkoły była pełna uczniów, rodziców i nauczycieli, wszyscy podekscytowani, czekając na rozdanie nagród. Siedziałam między moją mamą a Daisy, moją najlepszą przyjaciółką, próbując pozbyć się niepokoju, który osiadł w moim żołądku od momentu naszego przybycia.
Ale kiedy Leo chwycił mnie za rękę, to uczucie zamieniło się w coś znacznie mroczniejszego.
„Wstań, Sadie! Musimy porozmawiać,” głos Leo był napięty, jego uścisk mocny wokół mojego nadgarstka. Jego brązowe oczy, zazwyczaj ciepłe i pełne uroku, były teraz pełne czegoś, czego nie mogłam do końca zidentyfikować. Pilność i panika.
„Leo, co ty robisz?” szepnęłam, próbując wyrwać rękę, moje serce biło zdezorientowane. „Zaraz ogłoszą twoją nagrodę. Czy to nie może poczekać? Porozmawiamy po—”
„Nie, to nie może czekać,” przerwał, jego głos lekko się załamał. „Proszę, Sadie, chodź ze mną teraz.”
Nie dając mi wyboru, pociągnął mnie z mojego siedzenia, prowadząc nas przez ciasno upakowane rzędy uczniów i rodziców. Spojrzałam wstecz na Daisy, która wyglądała na równie zdezorientowaną jak ja. Moja mama, która przyleciała tylko na tę ceremonię, nie wydawała się zaniepokojona, zakładając, że Leo jest po prostu sobą – spontaniczny, nieprzewidywalny. Ale to nie było normalne, nie dla niego.
Przechodząc przez tłum, słyszałam głos prowadzącego przez głośnik, ogłaszającego kolejne kategorie nagród, jedna po drugiej. Imię Leo miało być następne. Miał właśnie wygrać tytuł Najlepszego Sportowca Roku, tytuł, na który pracował przez całe swoje szkolne życie, tytuł, który znaczył dla niego wszystko.
Ale teraz nic z tego nie miało znaczenia.
Leo ciągnął mnie korytarzem, z dala od podekscytowania, aż dotarliśmy do łazienki na końcu budynku. Zimne, fluorescencyjne światła migotały nad nami, rzucając ostre cienie na jego twarz, gdy w końcu puścił moją rękę. Zrobiłam krok w tył, czując, jak moje serce bije jeszcze szybciej.
„Co się dzieje, Leo?” zażądałam, mój głos drżał, gdy opierałam się o chłodne kafelki. „Dlaczego tu jesteśmy? Zaraz masz wejść na scenę przed wszystkimi!”
Przez chwilę nie mówił. Jego oczy były wpatrzone w podłogę, jego ręce nerwowo poruszały się przed nim, jakby próbował zebrać odwagę, by powiedzieć to, co leżało mu na sercu. Cisza między nami wydawała się ciągnąć w nieskończoność, a z każdą sekundą ciężar w mojej piersi stawał się coraz większy.
W końcu spojrzał na mnie, a kiedy nasze oczy się spotkały, zobaczyłam coś, czego nigdy się nie spodziewałam – poczucie winy. Jego głos był ledwo szeptem, gdy mówił. „Popełniłem błąd, Sadie.”
Przeszył mnie zimny dreszcz. „Jaki błąd?”
Wziął głęboki oddech, przeczesał dłonią swoje rozczochrane blond włosy. „Ja… zbyt długo okłamywałem samego siebie. O nas.”
Mrugnęłam, moje serce na chwilę przestało bić. „Okłamywałeś? O czym ty mówisz?”
Jego wzrok znów opadł na podłogę, jakby nie mógł znieść patrzenia na mnie, gdy wypowiadał te słowa. „Nie sądzę, że powinniśmy być razem.”
Świat zawirował pod moimi stopami. Potrzebowałam chwili, by zrozumieć znaczenie jego słów, a kiedy to zrobiłam, uderzyły mnie jak cios w klatkę piersiową. Poczułam, jak powietrze opuszcza moje płuca, całe moje ciało zrobiło się zimne.
„Co?” zdołałam wydusić. „Leo… co ty mówisz?”
Skrzywił się, zrobił krok bliżej, ale nie do końca wyciągnął do mnie rękę. „To nie ty, Sadie. Nie zrobiłaś nic złego. Jesteś niesamowita. Jesteś zbyt niesamowita, szczerze mówiąc. To jest problem.”
Łzy zapiekły mnie w oczy, zamazując mój wzrok. „Zbyt niesamowita? Co to w ogóle znaczy?”
Spojrzał na mnie wtedy, jego twarz wyryta żalem. „Zawsze jestem w tyle, Sadie. Czuję, że nigdy nie mogę cię dogonić. Jesteś mądra, ambitna, piękna… a ja jestem tylko sobą. Nie chcę cię hamować.”
Pokręciłam głową, próbując zrozumieć, co mówi, ale te słowa wydawały się tylko wymówkami. Tani, pusty wymówki.
„Zrywasz ze mną, bo uważasz, że jestem… lepsza od ciebie?”
Milczenie Leo było wszystkim, czego potrzebowałam jako potwierdzenie. Nie zaprzeczał. Nawet nie próbował walczyć o nas.
„Naprawdę robisz to teraz?” zapytałam, mój głos drżał, gdy walczyłam z łzami, które groziły, że wyleją się na wierzch.
„Zrywasz ze mną tuż przed swoją wielką chwilą? Tuż przed tym, jak odbierzesz nagrodę, którą świętowaliśmy przez tygodnie?”
Jego twarz skrzywiła się z poczucia winy, ale skinął głową.
„Muszę. Nie mogę dłużej udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy nie jest."
Moje serce rozpadło się na kawałki tam, w tej zimnej, pustej toalecie. Nie mogłam oddychać, nie mogłam mówić. Młody mężczyzna, któremu oddałam wszystko, którego wspierałam i kochałam przez wszystkie jego wzloty i upadki, odrzucał to wszystko. I po co? Z powodu jakiegoś błędnego poczucia niedoskonałości?
„Nie rozumiem,” wyszeptałam, mój głos łamał się pod ciężarem emocji. „Dlaczego teraz, Leo? Dlaczego robisz to teraz?”
Sięgnął po mnie wtedy, jego ręka musnęła moją, ale odsunęłam się, zanim zdążył mnie dotknąć. Nie mogłam znieść jego ciepła, kiedy mój cały świat się walił.
„Przepraszam, Sadie,” powiedział, jego głos był pełen emocji. „Chciałbym, żeby wszystko było inaczej.”
Zanim zdążyłam odpowiedzieć, oboje usłyszeliśmy to – głos prowadzącego odbijający się echem z głośników w głównej sali.
„A teraz, zwycięzca nagrody dla Najlepszego Sportowca Roku… Leo Anderson.”
Głowa Leo zwróciła się w stronę drzwi, i przez ułamek sekundy myślałam, że może się zawaha. Że może, tylko może, przemyśli wszystko jeszcze raz. Że zda sobie sprawę, co właśnie traci.
Ale nie zrobił tego.
Bez słowa odwrócił się i wyszedł z toalety, zostawiając mnie tam, z łzami płynącymi po twarzy, całkowicie i dosłownie złamaną.
Starłam łzy drżącymi rękami, zmuszając się do ruchu. Nie mogłam tam po prostu stać. Nie kiedy wszyscy byli tam, patrząc, jak wchodzi na scenę, oczekując, że będę wspierającą dziewczyną, jak zawsze. Wzięłam drżący oddech i poszłam za nim, moje nogi wydawały się, jakby mogły się zaraz ugiąć.
Kiedy wracałam na swoje miejsce, zobaczyłam go na scenie, uśmiechającego się do tłumu, gdy odbierał swój puchar. Jasne światła oświetlały go, sprawiając, że wyglądał jak złoty chłopiec, za jakiego wszyscy go uważali. Jego przyjaciele wiwatowali, jego rodzice promienieli dumą, a ja tam byłam, próbując się trzymać w cieniu.
Wślizgnęłam się z powrotem na swoje miejsce obok Daisy, moje oczy były utkwione w scenie, ale wszystko, co słyszałam, to echo jego słów w mojej głowie.
„Nie sądzę, że powinniśmy być razem.”
Leo zaczął swoje przemówienie, dziękując swoim trenerom, drużynie, rodzinie. Tłum wisiał na jego każdym słowie, ale ja tak naprawdę nie słuchałam. Moje myśli wirowały, moje serce bolało tak bardzo, że myślałam, że może się złamać na nowo.
Ale wtedy powiedział coś, co sprawiło, że moja krew zamarzła.
„Chcę zadedykować tę nagrodę komuś bardzo wyjątkowemu,” powiedział, jego głos pełen emocji. „Mojej najdroższej przyjaciółce, która była ze mną przez wszystko, która wspierała mnie w sposób, którego nie potrafię nawet opisać – Tasha.”
Zamarłam. Tasha? Moje serce ścisnęło się boleśnie, gdy odwróciłam głowę, szukając jej w tłumie. I wtedy ją zobaczyłam.
Tasha, dziewczyna, którą zawsze podejrzewałam, ale nigdy nie miałam pewności. Dziewczyna, która zawsze kręciła się wokół Leo, zawsze do niego pisała, zawsze była trochę za blisko. Wstała ze swojego miejsca, promieniała, jakby to była również jej chwila. Jakby zasłużyła na to tak samo jak on.
Zanim zdążyłam przetworzyć, co się dzieje, biegła już w stronę sceny. Leo zszedł na dół, żeby ją spotkać, a ona rzuciła mu się w ramiona, tam, przed wszystkimi. Nie zawahał się, żeby ją objąć, uśmiechając się, jakby wygrał więcej niż tylko puchar.
Mój świat się zawalił.
„Sadie!” Głos Daisy był odległy, jakby wołała mnie z daleka. „Czy to nie twój chłopak?”
Nie mogłam odpowiedzieć. Nie mogłam się ruszyć. Łzy, które tak bardzo starałam się powstrzymać, w końcu popłynęły, i zanim się zorientowałam, byłam na nogach, wybiegając z sali, z zamazaną wizją przez łzy. Daisy wołała za mną, ale nie zatrzymałam się.
Nie zatrzymałam się, dopóki znów nie byłam sama w łazience, gdzie wszystko się zaczęło, gdzie Leo złamał mi serce.
A teraz, gdy dźwięk ich świętowania odbijał się echem w moich uszach, pozwoliłam, żeby łkanie, które trzymałam w sobie, w końcu się uwolniło. Osunęłam się na podłogę, zakrywając twarz dłońmi, zastanawiając się, jak mogłam być tak ślepa.
Jak mógł mi to zrobić?