1: Złota nić przeznaczenia
"Nie."
To było proste, ale potężne dwuliterowe słowo, które często używane było do wyrażenia dezaprobaty i nieposłuszeństwa. Jednak dla mnie, było to słowo, którego nigdy nie miałem przywileju wypowiedzieć, a więc forma władzy, której nigdy nie mogłem posiadać. Całe moje życie uczono mnie być jedną rzeczą i tylko jedną rzeczą - posłusznym. Jednak wszystko to zmieniło się całkowicie w dniu, kiedy skończyłem osiemnaście lat, gdy mój świat, jaki znałem, rozpadł się całkowicie, a sekrety, które myślałem, że znam, stały się zwodniczo prawdziwymi kłamstwami.
Dzień zaczął się jak każdy inny, z moim porannym rytuałem unikania rozmów z kimkolwiek i wszystkimi w stadzie poprzez unikanie kontaktu wzrokowego, a potem szybkim podążaniem za moim ojcem, aby nie musieć mówić. Mój ojciec, zwykle przyjazny Alfa, był jednak zbyt zajęty, aby dźwigać ciężar prowadzenia rozmowy w moim imieniu i zamiast tego trzymał telefon przy uchu i cicho kiwał głową, mówiąc:
"Tak."
"Nie."
"Cóż, nie powiedziałem, że powinna."
Po tym, jak próbowałem strategicznie ominąć około piątej osoby, mój ojciec zirytował się moją nieśmiałością i delikatnie mnie popchnął. Spojrzałem na niego i oceniłem po jego perfekcyjnie uniesionej, surowej brwi, że to była mała wskazówka, abym faktycznie przemówił. Posłuchałem, choć niechętnie, i zdobyłem się na uśmiech i machnięcie ręką.
"No dobrze, po prostu upewnij się, że wszystko jest gotowe na dzisiejszy wieczór. Nie możemy pozwolić, aby inne stada przyszły tutaj i tańczyły w ciemności," powiedział, a potem odłożył telefon i wsadził go do kieszeni, wyrażając palącą frustrację. Odwrócił się do mnie i pokręcił głową, mówiąc: "Najpotężniejszy Alfa znany wilkołakom, a ja tu utknąłem, próbując zorganizować dzisiejszą imprezę. Czy Jillian nie może po prostu dobrze wykonać swojej pracy, bo do tego ranka nawet nie wiedziałem, co to jest cholerny streamer!"
Słysząc to, uśmiechnąłem się lekko i powiedziałem: "Myślę, że może być trochę zajęta, tato. Ma przecież pięcioro innych dzieci do opieki..." Nagle zamilkłem, a on spojrzał na mnie z troską.
"Co się stało, Nixxie?" Natychmiast zaczerwieniłem się na dźwięk jego czułego przezwiska, które wypowiedział tak głośno. Inni członkowie stada zachichotali, a ja poczułem nagły, mdłościowy skurcz w żołądku. Powoli zacząłem bawić się palcami, nie tylko zawstydzony nazwą, którą mnie nazwał, ale także nerwowy przed wyrażeniem swoich osobistych uczuć dotyczących tej wielkiej imprezy, którą mieliśmy zorganizować.
"Tato, prosiłem cię, żebyś nie nazywał mnie tak publicznie." Wypowiedziałem cicho.
"No już, mała Nixxie, będę cię nazywał, jak tylko zechcę, poza tym myślę, że to urocze imię. Teraz powiedz mi, dlaczego nagle zamilkłaś? Czy coś jest nie tak?"
Wziąłem głęboki oddech, zanim spojrzałem w górę i wpatrzyłem się w jego imponujące brązowe oczy. "Czy naprawdę muszę iść na imprezę dzisiaj wieczorem, tato? Chodzi mi o to, czy nie mogę po prostu zostać w domu i spędzić czas z tobą i Ferdinandem?"
Uniósł brew i przeczesał palcami swoje ciemnobrązowe włosy, śmiejąc się. "Oczywiście, że musisz tam być. To twoje osiemnaste urodziny i zaprosiłem całą watahę."
"To jest problem..." wyszeptałam pod nosem. Nigdy nie byłam wielką fanką otaczania się tłumem ludzi. Samo przebywanie wśród mojej watahy sprawiało, że byłam strasznie niespokojna. W rzeczywistości wolałam zacisze mojego luksusowego, bardzo bezpiecznego pokoju w porównaniu do dzikich imprez. Ale oczywiście, co tata powiedział, to robiłam.
"Dobrze tato, ale czy mogę przynajmniej wyjść dokładnie o dwunastej?" zapytałam nieśmiało.
Westchnął głęboko i potargał mi włosy. "Dobrze, jeśli naprawdę nie będziesz się dobrze bawić na imprezie, pozwalam ci wyjść o dwunastej. Ale upewnij się, że nikt cię nie zobaczy!"
Kiwnęłam głową energicznie, a on dał znak, żebyśmy kontynuowali spacer. Dokąd zmierzaliśmy, nie miałam pojęcia. To miała być niespodzianka urodzinowa dla mnie. Osiemnaste urodziny były najważniejszymi urodzinami w mojej wataże. Były ludzkim odpowiednikiem słodkiej szesnastki, tylko że z większą ilością alkoholu, nagości, sparingów i oczywiście, seksu.
Gdy tata dotarł do końca terenów watahy, zatrzymał się na chwilę, wziął głęboki oddech świeżego powietrza i kontynuował spacer do lasu, który otaczał nasze piękne, edenowe tereny watahy z obu stron. Lubiłam to jego beztroskie zachowanie i mały uśmiech, który błąkał się na jego twarzy. Moje nogi jednak nie były zadowolone z tego całego chodzenia, zwłaszcza tak wcześnie rano.
"O mój Boże, znowu chodzenie?" jęknęłam. Tata kiwnął głową i wyciągnął rękę, żebym ją wzięła. Złapałam ją i pozwoliłam mu ciągnąć mnie resztę drogi. W końcu dotarliśmy na polanę, a tata usiadł po turecku na ziemi i dał znak, żebym zrobiła to samo.
"To jest miejsce, gdzie twoja matka i ja spotkaliśmy się po raz pierwszy-" zaśmiał się nerwowo i kontynuował, "-wtedy nienawidziliśmy się nawzajem, a ona prawie próbowała mnie zabić. Ale szczerze mówiąc, ja próbowałem zrobić dokładnie to samo. Kto by pomyślał, że się zakochamy i będziemy mieli ciebie..."
Uśmiechnęłam się do niego, a łza spłynęła po moim policzku. Tata i ja rzadko rozmawialiśmy o mojej matce, ponieważ temat ten sprawiał, że byliśmy zbyt smutni. Ale dziś wydawało się odpowiednie, żebyśmy byli sentymentalni i smutni. "Chcę, żebyś zawsze pamiętała Phoenix, twoja matka zginęła, chroniąc innych. Zginęła jako dobra, życzliwa kobieta."
Kiwnęłam głową i zaczęłam ocierać łzy, a on zrobił to samo. W końcu zaśmiał się i powiedział: "Zobacz, jak się tutaj rozczulam. Odbiegam od tematu. Powód, dla którego cię tu przyprowadziłem, do miejsca, gdzie spotkałem twoją matkę, jest taki."
Sięgnął do kieszeni i wyciągnął małą kopertę i piękne niebieskie pudełko na prezent. Otworzyłam je i zobaczyłam, że w środku leży piękny naszyjnik z rubinem na czystym srebrnym łańcuszku.
„Nigdy nie mogłem dotknąć tej przeklętej rzeczy, więc pomyślałem, że najlepiej będzie dać ją tobie.” Uśmiechnąłem się, odpiąłem zapięcie i ponownie je zapiąłem, wiążąc naszyjnik wokół szyi. Powoli chwyciłem rubin i pogładziłem go kciukiem. „Jest piękny, tato. Dziękuję.” Skinął głową, a potem wstał.
„Wracam do domu, ale możesz tu zostać, jeśli chcesz trochę pobyć sam przed imprezą. Pamiętaj jednak, że zaczyna się o szóstej, więc bądź gotowy przedtem, dobrze?” Skinąłem głową. „Kocham cię, Phoenix.”
„Ja też cię kocham, tato.”
Cieszyłem się, że mnie tu przyprowadził. Mój tata często był surowy, zwłaszcza wobec mnie, ale wiedział, czego potrzebuję i kiedy. Bycie wilkołakiem bywało czasem duszące. Żyliśmy według tytułów i mocy, która się z nimi wiązała. Nazwisko, reputacja, honor i „znajomość swojego miejsca” były cnotami i zasadami, którymi się kierowaliśmy. Według tego, co widzieliśmy i doświadczyliśmy przez lata, była to jedyna droga, by oddzielić się od destrukcji ludzi. Ale takie zasady mogły też odbić się na nas. Mój ojciec i ja byliśmy żywym dowodem na to.
Nie przeczytałem listu w kopercie, którą dał mi ojciec. Nie byłem na to gotowy i może nigdy nie będę. Najczęściej uważałem, że najlepiej jest zapomnieć, że w ogóle miałem matkę. To sprawiało, że życie było znacznie łatwiejsze, a większość dzieciństwa i licealnych lat spędziłem, udając, że jej nie ma. Udawałem, że nie mam matki, która przychodziłaby po mnie do szkoły, ostrzegała, bym uważał na tych złych ludzkich chłopaków, czy robiła mi zdjęcia na bal maturalny. Udawanie, że nigdy nie istniała, było znacznie łatwiejsze.
Spędziłem około godziny w lesie, po prostu siedząc i ciesząc się kojącym komfortem cienia i otaczających mnie zapachów, a potem położyłem się na ziemi, brudząc swój fioletowy sweter. Spokój. To właśnie to wszystko było, absolutny spokój. To był rodzaj spokoju, który można było wchłonąć, owinąć się nim i zapomnieć, że w ogóle się żyje. Mój spokój został jednak zakłócony, gdy usłyszałem dźwięk telefonu wibrującego w kieszeni. Zawahałem się przed odebraniem, ale gdy tylko zobaczyłem, kto dzwoni, wiedziałem, że to nie będzie ostatni telefon, jeśli go zignoruję.
„Alice?”
„Gdzie do cholery jesteś? Właśnie zapytałam twoją ciocię Stacy i powiedziała, że ty i twój tata gdzieś poszliście, ale właśnie widziałam twojego tatę, jak się tu kręci, i teraz martwię się, że ty-”
„Spokojnie, Alice. Jestem tylko w lesie, wrócę za godzinę.” Powiedziałem, ponownie opadając w komfort chłodnej ziemi.
„Godzinę! Nie, potrzebuję cię tutaj teraz. Wiesz, ile czasu zajmuje przygotowanie kogoś takiego jak ty na oficjalne okazje? Od czego mam zacząć. Będę musiała zrobić ci włosy, makijaż, spróbować wcisnąć cię w tę sukienkę, którą kupił ci ojciec, wyregulować brwi, zmusić cię do ogolenia nóg-”
"Dobra, chyba już to mam. Możesz mi dać pięć minut, proszę?"
Westchnęła, ale zgodziła się i odłożyła telefon. Alice była moją najlepszą przyjaciółką i, jak uważałam, jedyną przyjaciółką. Była jedyną osobą, która lubiła mnie za to, kim jestem, a nie za to, że mój tata był najpotężniejszym Alfą wszech czasów. Była szczera, głośna i bezwstydnie sobą, co sprawiało, że tak bardzo ją lubiłam. Nie mogłam nawet zliczyć lat, które spędziłyśmy razem jako przyjaciółki, wydawało się, że była w moim życiu od samego początku.
Kiedy wróciłam do domu, przywitała mnie siostra mojego ojca, Stacy, która stała w kuchni, przypalając ryż na kuchence. Bogini Księżyca, ratuj nas od jej gotowania! Obok niej był mój pies Ferdinand, który kręcił się po kuchni, węsząc po podłodze, dopóki mnie nie zobaczył. Podniosłam rękę, nakazując mu milczenie, a on posłusznie usiadł i merdał ogonem. Naprawdę nie miałam ochoty być przytłoczona przez Stacy.
Alice była już w moim pokoju, z własnymi ubraniami starannie wyprasowanymi i ułożonymi na moim łóżku. Jej miękkie, wiśniowoczerwone włosy były pięknie uczesane w niechlujny kok, a na twarzy miała już trochę makijażu, co jeszcze bardziej podkreślało jej piękne rysy. Wyraźnie nauczyła się z poprzednich doświadczeń, że absolutnie kluczowe jest, aby najpierw przygotować siebie, zanim zacznie mnie upiększać. Nie chodziło o to, że nie byłam piękna, zresztą wszyscy ludzie byli piękni. Po prostu nie dbałam o swój wygląd. Byłam szczęśliwa będąc przeciętnie wyglądającą, z przeciętnymi brązowymi włosami, przeciętnymi złotymi oczami i przeciętnym ciałem.
"Hej, to solenizantka!" zawołała, przytulając mnie mocno, aż do bólu. Potem sięgnęła po coś do torby i wyciągnęła małe, złote pudełko z prezentem. Otworzyłam je i zobaczyłam najpiękniejszy złoty charms. Ten charms miał kształt liczby osiemnaście, z pięknymi, misternymi wzorami wyrytymi na nim. Delikatnie wyjęłam go i przypięłam do złotej bransoletki, która wisiała na moim nadgarstku, już prawie pełna charmsów. "Dziękuję, Alice, uwielbiam go." Uśmiechnęłam się i przytuliłam ją jeszcze raz.
"Dobra, teraz, gdy czas na prezenty się skończył, mamy więcej pracy do zrobienia!"
"Czemu nie ubierzesz się i nie przygotujesz najpierw, a ja mogę po prostu poleżeć tutaj... trochę się przespać... obudzić się... i wtedy impreza się skończy!" zapytałam. Skrzyżowała ramiona i pokręciła głową na nie.
"Nie pozwolę ci zepsuć kolejnej imprezy, Phoenix Selene Ackerman! Idziesz i to jest ostateczne."
Westchnęłam i poddałam się. Wyglądało na to, że dzisiaj pójdę na tę imprezę, czy mi się to podoba, czy nie. Miałam nadzieję, że to będzie po prostu nudna noc uśmiechów i machania. Ale nie wiedziałam, że los miał dla mnie inne plany, a jego złota nić zaczynała się rozwijać wokół szpulki przeznaczenia.
Pierwszy rozdział! Mam nadzieję, że nie jest zbyt rozwlekły!