Milioner przyrodni brat taty

Rozdział 1: Przejażdżka do szkoły

Poranne słońce wpadało przez koronkowe zasłony w sypialni Clary Miller, rzucając delikatne wzory na ściany. Siedziała przy toaletce, czesząc swoje długie, kasztanowe włosy bezmyślnymi ruchami, a jej myśli błądziły wokół nadchodzącego dnia. Ostatni rok liceum był zarówno przerażającą, jak i ekscytującą perspektywą. Clara nie mogła się doczekać matury, ale przyszłość wydawała się niezmierzoną przestrzenią pełną niepewności. Kiedy skończyła wiązać wstążkę we włosach, usłyszała cichy szmer rozmów dochodzący z dołu.

Clara lekko zmarszczyła brwi. Jej ojciec rzadko miał gości o tak wczesnej porze. Chwyciła szkolną torbę, wygładzając spódnicę w kratę, i ruszyła w stronę schodów. Jej kroki były lekkie, niemal niepewne, gdy schodziła na dół.

Gdy Clara dotarła do ostatniego stopnia, zatrzymała się, szeroko otwierając oczy ze zdziwienia. Przy stole śniadaniowym z jej ojcem siedział mężczyzna, którego nie widziała od czterech lat. Adrian Belfort. Jego obecność była zarówno zaskakująca, jak i dziwnie znajoma, jak zapomniana melodia nagle przypomniana.

Adrian oderwał wzrok od rozmowy z jej ojcem, a jego przenikliwe niebieskie oczy spotkały się z jej spojrzeniem. Przez chwilę Clara poczuła dziwne drżenie w piersi. W jego spojrzeniu było coś innego, intensywność, której wcześniej nie dostrzegła. Wyglądał na nieco starszego, jego rysy były bardziej wyraziste, a w jego włosach pojawiły się srebrne pasma, co nadawało mu pewności siebie, która dominowała w pomieszczeniu.

"Clara," odezwał się jej ojciec, jego głos był ciepły, ale nieco oficjalny. "Spójrz, kto przyszedł z wizytą. Na pewno pamiętasz Adriana, prawda?"

Clara skinęła głową, nieśmiały uśmiech pojawił się na jej ustach. "Oczywiście, że go pamiętam, tato! Nie byłam dzieckiem, kiedy ostatni raz go widziałam. Dzień dobry, panie Belfort. Miło pana znowu widzieć. Mój ojciec chyba myśli, że mam pamięć jak niemowlę."

Spojrzenie Adriana złagodniało, gdy odwzajemnił uśmiech. "Dzień dobry, Claro. Sporo urosłaś od ostatniego razu, kiedy cię widziałem. Ile to już minęło? Cztery lata?"

"Tak," odpowiedziała Clara, czując, jak lekkie rumieńce wkradają się na jej policzki. Wyciągnęła krzesło i usiadła, jej ruchy były ostrożne i precyzyjne.

Jej ojciec, Richard Miller, mężczyzna, który nosił ciężar utraconego majątku z cichą godnością, nalał jej szklankę soku pomarańczowego. "Adrian właśnie wrócił z Europy. Rozmawialiśmy o pewnych możliwościach biznesowych."

Clara skinęła głową, słuchając uważnie. Biznes był częstym tematem w ich domu, zwłaszcza od czasu, gdy straty ojca w hazardzie znacznie wpłynęły na ich sytuację finansową. Fundusz powierniczy pozostawiony przez jej zmarłą matkę był ich ratunkiem, zapewniając, że mogli utrzymać pozory dawnego życia.

Powrót Adriana był niespodziewany, ale wywołał poczucie nostalgii. Dziadek Clary poślubił matkę Adriana po śmierci swojej pierwszej żony, babci Clary, co było skandalem w tamtych czasach, ponieważ jego matka była samotną matką z rodziny średniej klasy. Adrian stał się miliarderem w branży jubilerskiej, bogatszym niż kiedykolwiek była rodzina jej ojca. Był dla niej jak wujek, czasem obecny na rodzinnych spotkaniach i świętach, ale zawsze trzymał pewien dystans. Widzenie go teraz, po tylu latach, wzbudziło w niej mieszankę emocji.

"Brakowało mi naszych rozmów, Klaro," powiedział Adrian, jego ton był swobodny, ale szczery. "Dobrze być z powrotem."

Klara ponownie się uśmiechnęła, czując się nieco bardziej swobodnie. "Mi też ich brakowało. Jak było w Europie?"

Adrian odchylił się na krześle, nie odrywając wzroku od jej oczu. "Europa była... pouczająca. Ale nigdzie nie jest tak jak w domu."

Klara przytaknęła, skupiając się na swoim talerzu. Rozmowa między jej ojcem a Adrianem toczyła się dalej, ale nie mogła pozbyć się wrażenia, że coś się zmieniło. Sposób, w jaki Adrian na nią patrzył, był inny, bardziej skupiony, jakby widział ją po raz pierwszy.

Klara zerknęła na zegar na ścianie, zdając sobie sprawę, że musi się pośpieszyć, jeśli nie chce spóźnić się do szkoły. Delikatnie odłożyła widelec i spojrzała na ojca i Adriana.

"Muszę już iść do szkoły," oznajmiła, odsuwając krzesło i wstając.

Adrian spojrzał na swój zegarek, a potem z powrotem na nią, z lekkim uśmiechem na ustach. "Ja też muszę już iść. Może podwiozę cię, Klaro?"

Klara zawahała się przez chwilę, ale perspektywa jazdy luksusowym samochodem Adriana była zbyt kusząca, by ją odrzucić. "To byłoby miłe, dziękuję."

Po krótkim pożegnaniu z ojcem, Klara podążyła za Adrianem na zewnątrz. Lśniący, czarny samochód błyszczał w porannym słońcu, stanowiąc wyraźny kontrast do skromniejszych okolic domu Millerów. Adrian otworzył drzwi pasażera, a ona wsunęła się do środka, czując zapach delikatnej skóry.

Podczas jazdy przez ciche ulice, Klara cieszyła się wiatrem na twarzy, jej włosy delikatnie powiewały. Krajobraz mijał w rozmyciu zieleni i złota, wczesny letni poranek rzucał ciepły blask na wszystko. Przez kilka chwil pozwoliła sobie zapomnieć o presji szkoły i rodziny, po prostu rozkoszując się luksusem chwili.

Nie minęło wiele czasu, zanim dotarli do Akademii Rosewood. Klara zwróciła się do Adriana z wdzięcznym uśmiechem. "Dziękuję za podwiezienie, panie Belfort."

Sięgnęła po klamkę, ale ręka Adriana delikatnie ją powstrzymała. "Pozwól, że ja to zrobię," powiedział, jego głos był gładki i stanowczy.

Adrian wysiadł i obszedł samochód, otwierając drzwi z galanterią. Klara poczuła ciepło na policzkach, uśmiechając się do niego, doceniając staroświecki urok jego gestu. Ujęła jego wyciągniętą rękę, ale w pośpiechu lekko się potknęła. Uścisk Adriana się zacieśnił, stabilizując ją.

"Ostrożnie," szepnął, jego oczy spotkały się z jej spojrzeniem pełnym troski.

Klara zarumieniła się jeszcze bardziej, mieszanka zażenowania i czegoś, czego nie potrafiła do końca zdefiniować. "Dziękuję," powiedziała cicho.

Ręka Adriana przez chwilę lingerowała, zanim ją puścił, jego dotyk był ciepły i uspokajający. Klara cofnęła się, wygładzając spódnicę, próbując odzyskać spokój. "Do zobaczenia później," powiedziała, oferując mu nieśmiały uśmiech.

"Miłego dnia w szkole, Klaro," odpowiedział Adrian, jego wzrok podążał za nią, gdy szła w stronę wejścia do akademii.