Rozdział 1
Selene
Kiedyś byłam ukochaną najmłodszą córką Alfy. Wygoda tamtych czasów jest teraz odległym wspomnieniem, do którego często wracam z bólem tęsknoty. Po tragicznej śmierci mojego ojca wszystko się zmieniło. Moja matka i ja zostałyśmy odizolowane, nasza dawna wataha odwróciła się od nas, gdy najbardziej ich potrzebowałyśmy.
Kilka lat później moja matka postanowiła ponownie wyjść za mąż i dołączyłyśmy do Watahy Nocnych Kłów. Naszym nowym opiekunem, moim ojczymem Filipem, jest brat Króla Alf. Mimo okoliczności, jestem mu wdzięczna. Zapewnił nam stabilność, której bardzo potrzebowałyśmy.
Decyzja mojej matki o ponownym małżeństwie mnie nie zaskoczyła. Jest silną, niezależną kobietą, która wierzy w radość, jaką może przynieść mężczyzna, czego ja nie podzielam. Chłopcy na studiach tylko wzmacniają moją niechęć, ich pijackie wybryki i wulgarne zachowanie ostro kontrastują z mężczyznami, z którymi dorastałam.
Wiem, że moja mama chciałaby, żebym znów zaczęła się umawiać, zwłaszcza po odrzuceniu przez mojego ukochanego z dzieciństwa i partnera, Zacka. Ale szczerze mówiąc, nie interesuje mnie nikt. Ból jego odrzucenia wciąż trwa, rana, która jeszcze się nie zagoiła.
Jako nowy członek Watahy Nocnych Kłów, wpasowanie się było wyzwaniem. Ukończyłam studia tuż przed naszym wyjazdem, a w przyszłym tygodniu zacznę staż w LycCorp.
Udało mi się poznać nowych ludzi podczas trzydniowej orientacji, ich imiona to Makayla i Sam. Bez inicjatywy, usiedli obok mnie, gdy instruktor mówił i mówił o tym, jak głównym celem LycCorp jest ukrycie istnienia wilkołaków przed resztą świata.
Kiedy w końcu wychodzimy z budynku, Makayla i Sam idą obok mnie.
"Idziesz dziś wieczorem, prawda?" pyta Sam, wsuwając ręce do kieszeni bluzy.
Krzywię się. "Nie mam wyboru. Moja mama zmusza mnie, żebym poszła dla dobra Alfy Filipa."
Dziś wieczorem odbywa się ważny bankiet. Nie mam żadnego realnego zainteresowania uczestnictwem. Po tym, jak mój ojciec zginął w ataku łotrów, miałam zostać następną Alfą. Jednak zgodnie z prawami watahy tylko mężczyźni mogą dziedziczyć watahę. Zamiast tego wybrano mojego wujka Jakuba, a teraz nie interesują mnie sprawy polityki watahy.
Nie jestem o to zgorzkniała ani nic, ale nasza stara wataha traktowała nas okropnie, gdy Jakub przejął władzę. Odrzucenie przez Zacka, kiedy odkrył, że nie mogę zostać Alfą, tylko pogorszyło sprawę. Byłam tak bardzo ulgą, kiedy opuściliśmy to toksyczne środowisko. Każdego dnia czułam się, jakbym się dusiła pod ciężarem odrzucenia i cichych osądów.
Makayla uśmiecha się złośliwie. "Nie chcę iść tak samo jak ty, ale może spotkamy jakichś gorących mężczyzn z władzą, albo lepiej, naszych partnerów."
Chociaż czuję ukłucie w piersi, moja twarz pozostaje niewzruszona. Nie wiedzą, że zostałam odrzucona przez swojego partnera i wolę, żeby nikt tutaj o tym nie wiedział. Wystarczająco boli budzić się każdego dnia z wiedzą, że moja bratnia dusza mnie nie chciała i wybrała innego partnera tego samego dnia, po tym jak byłam w nim zakochana od dziesiątego roku życia.
"To prawda. Chciałbym zrobić to, co ty, Selene. Po prostu przenieść się do nowej watahy i zacząć od nowa. Nowa wataha, nowe ja. Wybrałbym zupełnie inną osobowość," odpowiada Sam.
Nie miałam wyboru.
Przełykając gulę w gardle, czuję ulgę, gdy widzę, że mój kierowca podjeżdża do krawężnika. Żegnam się z nowymi współpracownikami/potencjalnymi przyjaciółmi i kiedy mój kierowca otwiera drzwi, wsiadam na tylne siedzenie. Bycie pasierbicą brata Króla ma swoje zalety, w tym to, że mój kierowca pozwala mi puszczać rockową muzykę przez całą drogę do domu do domu watahy. Filip i mama denerwują się, kiedy puszczam ją w domu, mówią, że to tylko "hałas".
"Hej, mamo, jestem w domu," ogłaszam wystarczająco głośno, żeby ona i jej nowy mąż mieli czas się zakryć, w przeciwieństwie do ostatniego razu.
Drżę na to wspomnienie.
Mama wychodzi z kuchni z rozczochranymi włosami i ubraniem w nieładzie. Jej twarz jest zaczerwieniona, a usta opuchnięte.
"Cześć, kochanie. Jak poszła orientacja?" pyta, lekko zdyszana.
"Uh, mamo, masz koszulę na lewej stronie," mruczę, nie mogąc ukryć obrzydzenia w głosie.
Rumieni się jeszcze bardziej. "Och, dziękuję, że to zauważyłaś. Musiałam źle ją założyć rano. Ale ze mnie głupia."
Zaciskam usta. "Mhmm."
Jakby znowu była napalonym nastolatkiem. Rozumiem, tata zmarł pięć lat temu, ale na Boginię Księżyca, zwymiotuję, jeśli kiedykolwiek znowu zobaczę ich nagich na stole kuchennym.
"Hej, Selene. Jesteś gotowa na dzisiejszy bankiet? Musimy wyglądać jak zespół," mówi Philip, wchodząc do pokoju, jego postawa jest onieśmielająca i autorytatywna.
Pokazuję na swój strój, obcisły czerwony top i dżinsy. "Uh, przepraszam, Philip. To najlepsze, co mogę zrobić."
Jego twarz wykrzywia się z niezadowolenia. "To najlepsze, co możesz zrobić?" powtarza, z nutą frustracji w głosie.
Kiwnęłam głową, utrzymując jego spojrzenie. Nie lubię się stroić; wolę być wygodnie ubrana.
Philip wzdycha, pocierając skronie. "Selene, ten bankiet jest ważny. Nie możesz iść tak ubrana," mówi z obrzydzeniem. Podaje mi kartę kredytową. "Weź to i kup sobie nową garderobę. Nie chcę też, żebyś pojawiła się w mojej firmie tak ubrana w przyszłym tygodniu, wystarczy, że na orientację poszłaś nieprofesjonalnie ubrana. Postaraj się bardziej, Selene."
Krzyżuję ramiona. "Nie próbuję robić modowego show, Philip. Po prostu chcę czuć się komfortowo."
Mama wkracza, jej wyraz twarzy łagodnieje. "Selene, proszę. To dla nas ważne, żebyś była obecna."
Patrzę na nią, widząc prośbę w jej karmelowych oczach. To nie tylko o bankiet chodzi; chodzi o próbę zbliżenia się do siebie, żeby ta nowa rzeczywistość zadziałała. Wzdycham, ustępując.
"Dobrze," cedzę przez zęby, wsuwając kartę do tylnej kieszeni.
Zadowolony uśmiech pojawia się na ustach Philipa. "Świetnie, a Phoenix też będzie dziś wieczorem. Jeśli ma trochę rozumu, pojawi się na czas."
"Kto do diabła to Phoenix?" pytam telepatycznie mamę, zachowując stoicki wyraz twarzy, żeby Philip nie widział.
"Och tak, przepraszam. Zapomniałam wspomnieć, że Philip ma syna," odpowiada, z nutą wahania w głosie.
"Przepraszam, co?" Zapomniała??? Jak można zapomnieć powiedzieć mi, że mam przybranego brata? Nie że to wielka sprawa, bo wątpię, żebyśmy się dużo widywali, ale jest z Philipem prawie rok. Wygląda na to, że nawet ona nie wiedziała, że on istnieje.
"Nie patrz tak na mnie, Selene. Wiem, co myślisz, i dałam Philipowi dobrą lekcję na temat ukrywania tego przede mną. Wygląda na to, że mają napięte relacje, a ponieważ zawsze wpadał w kłopoty w młodości, Philip wysłał go na obozy treningowe dla wilkołaków. Minęły dwa lata odkąd się widzieli, i w końcu wraca do domu."
Moje usta opadają, ale udaje mi się powstrzymać protesty wewnątrz mojej głowy. "Więc mówisz, że jakiś obcy facet wprowadza się tutaj?" pytam telepatycznie.
Mogłam tolerować życie z Philipem, ale nie z dwoma facetami. To dwa razy więcej testosteronu, dwa razy więcej irytującej energii alfa-mężczyzny. To nie to, na co się zgodziłam, przychodząc z mamą.
"Nie jakiś obcy facet," poprawia mnie. "Twój przybrany brat."
Gdy mama mówi, drzwi skrzypią, a w nich staje on.
Mój przybrany brat.
W momencie, gdy się pojawia, coś we mnie się zmienia. Jego obecność jest dominująca, jego niebieskie oczy mnie urzekają. Jego buntownicza aura jest niezaprzeczalna, nie dzięki motocyklowym ubraniom, ale jest w nim coś magnetycznego.
Gdy nasze spojrzenia się spotykają, świat wokół nas zdaje się zamierać. Połączenie jest natychmiastowe i intensywne, pozostawiając mnie oszołomioną, gdy moje ciało płonie od środka czymś, czego nie potrafię do końca zrozumieć.