Jeden
CAMILA
Życzliwy policjant przykrył moje drżące ciało kocem, patrzyłam, jak nasz dom płonie do fundamentów. Mama i tata byli kilka kroków dalej, ledwo trzymając nerwy na wodzy, ale wciąż starali się być silni dla mnie. Byłam odrętwiała, no, może nie całkiem, bo miałam drobne obrażenia od biegania na zewnątrz.
Próbowali mnie pocieszyć, ale to nic nie dawało, moje zdjęcia, moje pliki, wszystko zniknęło w mgnieniu oka, a my zostaliśmy bezdomni.
Tata poszedł zadzwonić, próbując znaleźć nam dach nad głową na noc. Pewnie zarezerwujemy pokój w hotelu na noc, ale nie mogę przestać myśleć, jak drogie to będzie, to nie tak, że będziemy mogli zostać w jednym pokoju. Nie mogę nic zrobić, aby im pomóc, nie poprawia to sytuacji, zdając sobie sprawę, że to wszystko moja wina. To moja wina, że nasz dom się zapalił i spłonął do ziemi. Jak mogłam być tak głupia i lekkomyślna?
Jak większość nastolatków, pisałam SMS-y na telefonie z radością, tak się wciągnęłam, że zapomniałam o garnku na kuchence. Gdyby to było jedyne, co się wydarzyło, jeszcze byłoby w porządku, ale nie tylko zapomniałam, garnek by się przypalił, dostałabym burę i wszystko byłoby dobrze. Co bym dała za burę w tej chwili. Oprócz mojej zapominalskiej natury, tak się wciągnęłam w rozmowę, że nieostrożnie rzuciłam serwetkę na palnik, poszłam do swojego pokoju po długopis, żeby coś zapisać. No cóż, to była serwetka i szybko się zapaliła.
Moja nieodpowiedzialność sprawiła, że nie zauważyłam, dopóki nie odezwał się czujnik dymu. Pobiegłam na dół, telefon w jednej ręce, kartka w drugiej, a kuchnia już stała w płomieniach. Zdezorientowana, pobiegłam po wodę, ale było już za późno. To cud, że uciekłam tylko z poparzeniami na plecach i rękach, co oznacza brak bezrękawników dla mnie. To wszystko moja wina, że wszystko, na co pracowaliśmy, przepadło. Sąsiedzi mogli tylko powiedzieć "Przykro mi", a potem wrócili do swoich domów. Przynajmniej oni jeszcze mieli domy.
"Hej, dyniu." Tata powiedział cicho, tuląc mnie. Nie tym razem. Jego delikatne ręce nie mogą mi pomóc. Jestem zbyt pogrążona w swoich myślach, by rozważać możliwość przezwyciężenia poczucia winy, które czuję.
"Przepraszam, tato." Przeprosiłam, wybuchając płaczem. Jak mogłam to zrobić moim rodzicom? Jak pokażę się po tym wszystkim? Będą mnie nienawidzić, jeśli im powiem, ale jeśli tego nie zrobię, poczucie winy będzie mnie gryźć na zawsze. Jestem taka zdezorientowana. Tata nie dostrzegł moich prawdziwych uczuć, albo je źle zinterpretował jako smutek. Nie całkiem błędna interpretacja, byłam smutna, ale nie z powodu, o którym myślał. Mimo to, uśmiechnął się, głaszcząc moje policzki. Zacisnęłam usta i zesztywniałam.
"Nie przepraszaj, kochanie, to nie twoja wina, to był wypadek. Zdarzają się cały czas, nie jesteś w ogóle winna."
Ale ja jestem. Nie ośmieliłam się powiedzieć mu prawdy, że gotowałam. Myślał, że to był wyciek, założył, a ja nie zrobiłam żadnej próby, by to sprostować. Teraz czuję się tylko bardziej winna.
Pokiwałam głową na jego odpowiedź, gdy przytulił mnie mocniej. Wciąż przepraszałam pod nosem, z nieznanego mu powodu.
Udało nam się uratować samochód taty, więc wszyscy wsiedliśmy. Ten samochód to wszystko, co nam zostało.
"Dom był ubezpieczony, ale zajmie trochę czasu, zanim to pokryją," mama oznajmiła, gdy pociągałam nosem. Nie czuła się dobrze po tym, jak wszyscy odeszli, jej twarz opadła i była na skraju załamania, mogłam to wyczuć.
"Idziemy do hotelu czy coś?" zapytałam, podążając za swoim wcześniejszym wnioskiem. Przynajmniej dom był ubezpieczony. To nadal nie czyni tego w porządku, ale lepsze to niż nic w tej chwili.
"Zajmie to trochę czasu, nie możemy ciągle mieszkać w hotelu, a pieniądze, które wydałbym na wynajem mieszkania, będą przeznaczone na zakup nowych ubrań i innych rzeczy dla was dwóch," tata oznajmił z smutnym westchnieniem. Właśnie stracił wszystko, a jedyne, o czym myślał, to ja. Tak mu się odwdzięczam? Taka głupia.
Nie mogłam już tego dłużej trzymać w sobie, chciałam tak bardzo powiedzieć mu prawdę. Pieprzyć konsekwencje i wszystko, co mnie spotka. Po prostu musiałam się przyznać.
"Jest jeszcze jedna opcja. Mam starego przyjaciela. Usłyszał wiadomość, zadzwonił, żeby wyrazić współczucie, a potem uprzejmie zaoferował nam, że możemy u niego zamieszkać na jakiś czas, przynajmniej dopóki nie staniemy na nogi. Jest żonaty i ma dwoje dzieci, ale mają dużo wolnych pokoi, a jedno z jego dzieci jest na studiach."
Westchnęłam. Zazwyczaj ten pomysł w ogóle by mi się nie podobał. Nie chciałabym mieszkać z kimkolwiek, ale teraz...? Nie mieliśmy wyboru. To było albo to, albo ulica.
"A jego drugie dziecko...?"
Wypaliłam z ciekawością.
"Powinnaś go znać, przecież chodzicie do tej samej szkoły."
Naprawdę? Praktycznie z nikim nie rozmawiam, jestem pewna, że to ktoś przypadkowy. Wszyscy westchnęliśmy smutno.
"Tak. Pan Emerton to dobry przyjaciel i wspaniały człowiek." Ogłosił. Stałam na baczność. Zamarłam w tej chwili. Zazwyczaj tysiące ludzi noszą to nazwisko, ale z podanym filtrem; wiem, że to ktoś z mojej szkoły, a obecnie jest tylko jedna osoba o tym nazwisku. O, niech to. Dwa nieszczęścia jednej nocy. Ukryłam twarz w dłoniach i próbowałam zachowywać się normalnie.
"Będę mieszkać z Dylanem Emertonem," wymamrotałam powoli, a on uśmiechnął się, ściskając rękę mojej mamy uspokajająco.
"O nie," wymamrotałam słabo.
"Proszę, nie Dylan, nie mogę znowu stawić mu czoła." Pomyślałam, gdy tata uruchomił silnik. Modliłam się do wszystkich aniołów w niebie, nawet jeśli popełniłam największy grzech, zacisnęłam oczy i modliłam się, żeby Dylan mnie nie pamiętał. Minęły dwa lata, więc mam tylko nadzieję, że mnie zapomniał, chociaż tego samego nie można powiedzieć o mnie, bo wciąż pamiętam go każdej nocy. Prawie jakby to było wczoraj, ale nie było. Minęły ponad dwa lata.
KILKA MINUT PÓŹNIEJ
Samochód taty zatrzymał się przed ogromną rezydencją, wszyscy wysiedliśmy. W takich momentach byłam wdzięczna, że jestem jedynaczką, bo nie mogę sobie wyobrazić, co by się z nami stało, gdyby mama i tata mieli więcej dzieci. To okropne, ale prawdziwe. Pokręciłam głową, zdając sobie sprawę, że to wina Dylana. Nie ma go tutaj, a mimo to wciąż na mnie wpływa. To na pewno jego wina.
Tata wykręcił numer i po kilku sekundach brama otworzyła się automatycznie, by wpuścić jego samochód. Wow.
Tata zaparkował samochód w garażu, wysiadłam powoli z dwoma rzeczami, które udało mi się złapać przed wyjściem, moim telefonem, który był przyczyną, wraz z moim udziałem, i również zabrałam moją bluzę, gdy poszłam na górę, nie pamiętam dlaczego, ale cieszę się, że to zrobiłam. Nie mogłabym bez niej żyć. Zamknęłabym się, gdyby została zniszczona w pożarze. To nie do końca moja bluza, coś pożyczonego, czego mogę nigdy nie zwrócić.
Kilka sekund później drzwi kliknęły i otworzył je mężczyzna w średnim wieku, który był kopią Dylana. To od niego wszystko odziedziczył. Za nim stała piękna kobieta, która wyglądała na dziewiętnaście lat, ale obstawiam, że to matka Dylana.
"Emerton," zawołał tata serdecznie, gdy uścisnęli sobie dłonie. Oto nadchodzi niezręczność.
"Przepraszam, że tak musi być, ale możecie zostać tak długo, jak tylko chcecie." Ogłosiła jego mama.
Mama szturchnęła mnie łokciem jako znak, żebym się odezwała.
"Dobry wieczór, panie i pani Emerton. Jestem Camila, miło mi was poznać," przywitałam się z uśmiechem, mimo wszystkiego, co się dziś wydarzyło.
"Sprawiasz, że czujemy się staro." Powiedzieli, a ja się uśmiechnęłam. Wydają się otwarci.
"Musicie być zmęczeni, powinniśmy wejść do środka, potrzebujecie odpoczynku." Ogłosiła pani Emerton, gdy ściskałam swoje rzeczy, wchodząc do domu.
Nie widziałam żadnych oznak Dylana, może moje modlitwy zostały wysłuchane. Kto wie? Może został wciągnięty w dziurę czasoprzestrzenną.
"Porozmawiamy z twoim tatą, Camila, możesz wybrać dowolny pokój po pierwszym na górze, ten należy do Dylana." Poinstruował pan Emerton. Powoli skinęłam głową i weszłam do środka. Dom był ogromny, analizowałam wystrój, idąc po schodach.
Przeszłam obok pierwszego pokoju, prawie kuszona, by zajrzeć. Prawie.
Postanowiłam trzymać się jak najdalej od niego, więc wybrałam pokój na końcu korytarza.
Pokój był ogromny z uroczym łóżkiem pośrodku. Nie miałam czasu podziwiać wystroju. Ostrożnie zdjęłam ubrania, kładąc telefon na stole i poszłam prosto pod prysznic. Oparzenia nie bolały tak bardzo, środki przeciwbólowe, które dali mi ratownicy, zadziałały błyskawicznie.
Nie wiedziałam, jak długo brałam prysznic, bo tego potrzebowałam. Tam kucnęłam i myślałam o mojej obecnej sytuacji życiowej, gdy woda spływała po moich włosach.
Kiedy wyszłam, luźno zawiązałam ręcznik wokół klatki piersiowej, odwróciłam się i próbowałam zawiązać mokre włosy w mały kok.
Z rękami uniesionymi w powietrzu, węzeł na ręczniku poluzował się i spadł.
"Cześć, ślicznotko."
Usłyszałam ten głos, który nawiedzał moje sny. Przełknęłam ślinę, gdy wstał.
"Dylan," wymamrotałam cicho. Schyliłam się, chwyciłam ręcznik i zabezpieczyłam go na ciele, trzymając go mocno, żeby mieć pewność.
"Podobał mi się ten widok, z przodu byłby jeszcze lepszy."
Syknęłam na jego bezczelność.
"Musisz być tą dziewczyną, o której mówią moi rodzice." Odpowiedział z kpiną.
"Dlaczego wyglądasz znajomo?" Zapytał. Przełknęłam ślinę ponownie, próbując wymyślić dobrą wymówkę.
Moje modlitwy nie zostały wysłuchane.