Ludzka Małżonka Alfy

Rozdział 1- Nieosiągalny partner

Perspektywa Salary

"Salara." Głos Henryka dociera do mnie w kuchni z jego miejsca na kanapie w salonie. "Derrick zaraz tu będzie." Henryk kontynuuje, nie czekając na moją odpowiedź. "Czy kolacja jest prawie gotowa?"

Wciągając powietrze, przygryzam język, by powstrzymać się od powiedzenia tego, co naprawdę chcę powiedzieć. 'Kolacja posuwałaby się szybciej, gdybyś mi tu pomagał.' Ale oczywiście nie mogłam tego powiedzieć, bo żony powinny słuchać swoich mężów i ukrywać wszelkie uczucia niezadowolenia.

Gdybym pięć lat temu wiedziała, że takie będzie moje życie, kiedy Henryk poprosił mnie o rękę, nigdy bym się nie zgodziła. Powinnam była go opuścić po tej pierwszej nocy, kiedy krzyczał na mnie, że kolacja nie była gotowa, gdy wrócił z pracy. Widziałam już wcześniej takich jak on i miałam przeczucie, że to nie był jednorazowy incydent.

Głupota młodości nie jest usprawiedliwieniem dla przetrwania pięciu lat emocjonalnego znęcania się, aż stałam się tylko cieniem kobiety, którą kiedyś byłam. Prawie go opuściłam cztery lata temu, ale wtedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży i poczułam się uwięziona w małżeństwie, w którym jestem nieszczęśliwa.

Nasza córka ma teraz trzy lata i jest jedynym źródłem radości w moim życiu. Gdyby nie ona, dawno bym się poddała. To chyba jedyna rzecz, za którą mogę podziękować mojemu mężowi. Gdyby nie zamienił potajemnie moich pigułek antykoncepcyjnych na cukrowe, nigdy bym jej nie miała.

"SALARA!" Gniewny głos Henryka przerywa moje myśli, przypominając mi, że jeszcze nie odpowiedziałam na jego pytanie. "Zadałem ci pytanie, kobieto!" Krzyczy gniewnie. Słyszę odgłos szurających stóp, które zmierzają w moim kierunku do kuchni.

Wciągając głęboki oddech, przygotowuję się na emocjonalne znęcanie, które zaraz otrzymam od męża, który powinien mnie kochać aż do śmierci. Moje oczy wędrują do łuku prowadzącego do kuchni z korytarza łączącego się z salonem. Wkrótce widzę bardzo gniewnego męża w wejściu.

Kiedy po raz pierwszy poznałam mojego męża podczas pierwszego roku studiów, studiów, których nie mogłam ukończyć dzięki niemu, był marzeniem każdej dziewczyny na kampusie. Byłam tak przepełniona radością, że zwrócił na mnie uwagę, że zupełnie zignorowałam wiele czerwonych flag dotyczących jego osoby.

Z jego chłopięcymi dobrymi wyglądami, łatwo było przeoczyć te małe rzeczy, które w mojej głowie włączały alarmy ostrzegawcze. Bo jak ktoś tak przystojny mógłby być tak zły? Jakże głupia i w błędzie byłam w wieku dziewiętnastu lat.

Henryk ma sześć stóp wzrostu, o dobre dziesięć cali wyższy niż moje pięć stóp i dwa cale. Jego blond włosy są krótkie po bokach z dłuższymi na górze, które codziennie stylizuje perfekcyjnie, bo nie daj Boże, żeby jakiś włos był nie na miejscu.

Jego ciało jest bardziej szczupłe niż wielu muskularnych mężczyzn, których widziałam w telewizji, ale nie ma na nim ani grama tłuszczu, co doprowadza dziewczyny do szaleństwa. Dodaj do tego jego niebieskie oczy i jest mokrym snem każdej dziewczyny. Coś, o czym przypomina mi ciągle, krytykując pozostałą wagę po ciąży, której nie mogłam się pozbyć.

To nie tak, że jestem gruba czy coś, ważę tylko sto trzydzieści funtów, co jest normalną wagą dla mojego wieku i wzrostu, przynajmniej tak mówią lekarze... ale spróbuj powiedzieć to Henrykowi. Ciągle mnie krytykuje, że nie wróciłam do wagi stu siedemnastu funtów, którą miałam przed urodzeniem Hayden.

"Czy zamierzasz tak stać i wyglądać głupio? Czy odpowiesz na moje pytanie?" Henryk szydzi ze mnie. Opiera się o framugę wejścia z rękami skrzyżowanymi na piersi, wybrzuszając mięśnie ramion. Naprawdę jest na co popatrzeć, dopóki nie zacznie mówić.

Wypuszczając westchnienie, odwracam się od Henryka i wracam do kolacji, którą trzeba wyjąć z piekarnika. „Kolacja będzie gotowa za kilka minut.” Mój głos wychodzi jako cichy szept. Lata strachu przed jego gniewem doprowadziły mnie do tego momentu w moim życiu.

To nie tak, że boję się, że mnie uderzy, nigdy nie podniósł na mnie ręki ani na naszą córkę, ale przemoc emocjonalna może ranić znacznie głębiej niż fizyczna.

Czując, że Henryk nadal stoi za mną, odwracam się, by spojrzeć mu w twarz, moje ciało sztywnieje na widok surowego wyrazu jego twarzy. „Czy naprawdę zamierzasz to założyć?” Pyta, patrząc na moje ciało od góry do dołu.

Spoglądając w dół, biorę pod uwagę moją czarną letnią sukienkę pokrytą słonecznikami. To moja ulubiona sukienka i on o tym wie, dlatego próbuje sprawić, żebym czuła się w niej niepewnie. Kręcę się pod jego spojrzeniem, nie mogąc walczyć z chwilą nienawiści do samej siebie, która przemyka przez mój umysł, gdy na siebie patrzę.

W tym momencie dzwonek do drzwi oznajmia przybycie partnera biznesowego Henryka, którego zaprosił na kolację, aby szybko podpisał kontrakty. Henryk wydaje z siebie zrezygnowane westchnienie, odrywając ode mnie wzrok. „Nie ma teraz czasu na przebieranie się, więc to będzie musiało wystarczyć.”

Z tymi słowami odwraca się i zostawia mnie samą w kuchni, podczas gdy ja obawiam się fałszywego pokazu miłości i czułości, który Henryk okaże mi podczas tej kolacji, tylko po to, by później powiedzieć mi, żebym nie wierzyła w ani jedno jego słowo. Tak dzieje się za każdym razem, gdy mamy jednego z jego współpracowników na kolacji.

Wkrótce dźwięk głosów dociera do mnie z korytarza. Chropowaty dźwięk głosu naszego gościa przesuwa się po moim ciele niczym pieszczota kochanka, wywołując uczucia, których nawet Henryk nie jest w stanie wywołać podczas naszych cotygodniowych zbliżeń.

„Widzę, że przyprowadziłeś swojego syna, Derrick.” Mówi Henryk, przybierając ten fałszywy ton, którego tak bardzo nienawidzę.

Chrapliwy śmiech rozbrzmiewa we mnie, wywołując jeszcze więcej tych pysznych uczuć w całym moim ciele. Przez moją głowę przebiega oczekiwanie, gdy dźwięk kroków zbliża się do kuchni. „Coś pachnie pysznie.” Głos mówi, powodując, że rumieniec pojawia się na moich policzkach.

Henryk zawsze mówi mi, jak okropne jest moje jedzenie, gdy jest w złym humorze, i nigdy mnie nie komplementuje, gdy nie jest, co w tych dniach zdarza się bardzo rzadko.

Moje oczy zatrzymują się na wejściu, nie chcąc przegapić momentu, gdy gość Henryka pojawi się w kuchni, całkowicie zapominając o mojej lasagne w piekarniku. Nagle w wejściu pojawia się mężczyzna, wyciągając powietrze z moich płuc, gdy stoję tam, patrząc na niego z zachwytem.

Jest co najmniej pół stopy wyższy od Henryka, a jego ciemne rysy są dla mnie bardziej atrakcyjne niż jaśniejsze Henryka. Jego czarne włosy są krótko przycięte na dole, z lokami na górze, które wyglądają niezwykle kusząco.

A jego oczy... nigdy nie widziałam takiego odcienia zieleni w czyichkolwiek oczach. Zatracam się w ich głębi, gdy patrzy na mnie łapczywie. Jego dobrze zdefiniowana klatka piersiowa napina jego czarną koszulkę idealnie na jego muskularnym ciele, sprawiając, że ślinka mi cieknie, gdy na niego patrzę.

„Derrick-” Henryk przerywa nasze milczące ocenianie, dezaprobatą w głosie. „To moja żona Sa-” Ryk wydobywa się z piersi Derricka, przerywając Henrykowi, gdy ten przedstawia mnie naszemu gościowi.

Patrzę z żywym zainteresowaniem, jak jego twarz zaczyna się zmieniać, jego usta i nos łączą się, aż na ich miejscu pojawia się pysk, z dużymi kłami wystającymi z jego warg, gdy warczy na Henryka. Przerażenie maluje się na twarzy Henryka, gdy patrzy na Derricka, próbując zrozumieć, co się dzieje.

„Partnerka.” Derrick warczy na Henryka, robiąc krok w jego stronę, co powoduje, że Henryk cofa się ze strachem.

W tym momencie dźwięk minutnika w moim piekarniku przyciąga uwagę wszystkich na mnie.