1. Bez prezerwatywy
„Serio?” pytam z miną zaskoczonego Pikachu.
„Tak.” Mój tata kiwa głową, odchodząc z talerzem pokrojonych jabłek.
„Nawet nie dostaję kieszonkowego ani miesięcznych zasiłków jak inne dzieci.” Wyrażam swoje rozczarowanie, idąc za nim do kuchni, gdzie moja mama piecze dla nas ciasto dyniowe.
„Mieszkasz tutaj za darmo. Nigdy nie płacisz za jedzenie, które jesz, Wi-Fi, którego używasz, prąd i wszystkie luksusy, które ci zapewniliśmy.”
Jezu... Nie musiał mi mówić, że jestem spłukana.
„Emara, twój ojciec ma rację. Masz 21 lat. Już nie jesteś dzieckiem.” Moja mama ujawnia mi brutalną rzeczywistość, której nie chciałam usłyszeć.
„Ale myślałam, że nie chcecie, żebyśmy pracowali i skupiali się całkowicie na nauce.” To jest hipokryzja!
„Tak. Ale teraz jesteś dorosła. Chcesz pieniądze na swój projekt? Idź zarób je jak inne dzieci.” Mój tata mówi, jakby zamykając zdanie kropką.
Z gniewem wracam do swojego pokoju i trzaskam drzwiami za sobą. Nie mogę uwierzyć, że moi rodzice przestali traktować mnie jak księżniczkę, co jest moim prawem od urodzenia!
Myślę o sposobach na szybkie zarobienie pieniędzy na projekt na ostatni semestr. Jestem zbyt przygnębiona, żeby pracować, zbyt biedna na pożyczkę, nie aż tak głupia, żeby znaleźć sponsora, i nie aż tak atrakcyjna, żeby się rozebrać.
Jestem w dupie! I to bez prezerwatywy.
Teraz mam tylko jedną opcję. Sprzedać swoje dziecko. Wyciągam szkic książki, którą pisałam przez ostatnie trzy lata. Choć została ukończona lata temu i czytelnicy uwielbiali ją online, w końcu nadszedł czas, aby ją opublikować.
Przez głowę przemyka mi przeszłość, gdy myślę o ludziach, na których napisałam tę książkę. Otrząsam się z tych traumatycznych uczuć, które wciąż wywołują dreszcze grozy. Przeżyłam ten etap mojego życia i teraz jestem na tyle mądra, aby wiedzieć, że to pułapka lub iluzja stworzona przez moją ładną głowę.
Gówno zdarza się każdemu. Idź dalej!
Zakładam czerwoną jedwabną koszulę i czarną ołówkową spódnicę, którą kupiłam w zeszłym tygodniu w H&M, związuję czarne włosy w gładki kucyk. Wyglądam schludnie jak żeńska wersja Brada Pitta.
Po dwie i pół godziny jazdy do miasta Bellevue, zatrzymuję się przed wydawnictwem Pegasus. Są znani ze swoich wywiadów i druków medialnych. Napisałam do nich maila z prośbą o spotkanie i na szczęście spodobała im się moja książka.
Kolana trzęsą mi się z nerwów, gdy czekam na swoją kolej przed gabinetem redaktora. Słyszę agresywną debatę za drzwiami, jakby trwał tam chaos, i zastanawiam się, czy to odpowiedni moment, aby wejść.
Nagle drzwi otwierają się z hukiem, uderzając w ścianę, gdy dwóch zaniepokojonych mężczyzn i wysoka kobieta na pięciocalowych obcasach i w okularach w kształcie kocich oczu wychodzą w panice.
„Jak to się mogło stać tak nagle? Nie mogę odwołać tego wywiadu.”
Natychmiast wstaję w swoich płaskich sandałach, „Dzień dobry, proszę pani.” I obdarzam ją swoim najlepszym uśmiechem. Ona odchyla głowę i patrzy na mnie z zaskoczeniem. Jej oczy przechodzą przez moje włosy, jedwabną koszulę i spódnicę, jakby zgadując ich cenę, „Ty. Jak masz na imię?”
„Emara Stone. Rozmawiałyśmy przez maila o mojej książce, The Wicked Al-” Natychmiast mi przerywa, „Słuchaj. Zapłacę ci 150 dolarów, jeśli przeprowadzisz ten wywiad za mnie. Mój dziennikarz ma biegunkę i jest zajęty w swojej łazience. Nie mam teraz nikogo innego gotowego.”
Jej czerwone usta poruszają się pośpiesznie, ale mój mózg zatrzymuje się na kwocie, którą oferuje.
Sto pięćdziesiąt dolarów za zadawanie pytań. To wygląda jak oferta od samego Jezusa!
„Trzysta dolarów.” Próbuję swojego szczęścia, widząc jej desperację. „Dwieście dolarów i popraw sobie włosy.” Warczy i wskazuje palcem na dwóch mężczyzn, „Zespół z nią.”
„A co z moją książką?” pytam, gdy odwraca się do swojego gabinetu w stylu nie-przeszkadzaj-mi.
„Zdecyduję po wywiadzie.” Z tym zamyka drzwi przed moją twarzą. Natychmiast dwóch mężczyzn zabiera mnie do białego Hondy na zewnątrz i wypełnia mnie szczegółami.
„To będzie krótki, dwudziestominutowy wywiad. Otrzymasz rejestrator i listę pytań, które musisz zadać w określonym czasie.” Ten w okrągłych okularach podaje mi notatnik i małe, czarne urządzenie, które wygląda jak pilot od wibratora.
„Po prostu zadawaj pytania i pozwól mu mówić. Staraj się, żeby opowiedział jak najwięcej szczegółów i próbuj się więcej uśmiechać.” Mówi, patrząc na mnie, a ja natychmiast rozciągam usta w próbny uśmiech.
Mogę się uśmiechać cały dzień za dwieście dolarów!
„Tak, dobrze. Teraz rozpuść włosy i pamiętaj, żeby siedzieć prosto i założyć nogę na nogę. Prawa noga na lewej.” Instruuje mnie, a ja kiwam głową jak posłuszny pies.
Natychmiast zdejmuję gumkę z włosów i wyrzucam ją jak zużytą prezerwatywę. Potrząsam włosami, jakby Shaggy kazał potrząsać tyłkiem. Swobodnie opadają na moją klatkę piersiową, a ja biorę głęboki oddech, gdy samochód zatrzymuje się na miejscu.
Seattle. Miasto ludzi z wyższych sfer i wyższych budynków, pracujących, by spełnić swoje najwyższe marzenia. Prostuję spódnicę, gdy wysiadam z pojazdu i spoglądam na ogromny, onieśmielający budynek, który z każdej strony jest pokryty niebieskimi szybami jak tarczą.
Wysoki mężczyzna wyciąga aparat wielkości mojego ramienia, a facet w okularach ostrzega mnie: „Nie wyglądaj na zdenerwowaną. Uśmiechaj się.”
I uśmiecham się nerwowo.
Wchodzimy do budynku i widzę napis HighBar Systems Co. za ładną recepcjonistką, która wita nas przyjemnym uśmiechem. A ja uśmiecham się jeszcze bardziej. „Jesteśmy tu na wywiad zorganizowany przez Pegasus Publications, zaplanowany na trzynastą trzydzieści.” Facet w okularach mówi do niej, a ja rozglądam się, chłonąc otoczenie.
Były tam roboty, przy których pracownicy mogli przyłożyć swoje karty przy wejściu, a po prawej stronie relaksująca szklana kabina z dużym telewizorem i półką na książki obok. Miejsce wygląda przytulnie, ale z nutą profesjonalizmu. I zbyt czyste jak na mój gust.
„Chodź.” Facet w okularach instruuje mnie do windy i jedziemy na siedemnaste piętro, kierując się w prawo do naszej scenerii. Drzwi się otwierają i wchodzimy do kolejnego dużego lobby. To wygląda raczej zdumiewająco. Sufit sięga podłogi, zakrzywione szkło, biały piaskowiec z obrazami na ścianach co dziesięć stóp.
„Przepraszam, proszę pana. Nie ma pan zgody na nagrywanie wywiadu ani pomieszczeń.” Kobieta z wysoko upiętym kokiem zatrzymuje nas. Jej kok jest tak wysoki i gładki, że zastanawiam się, ile jej płacą, żeby wyglądała tak dobrze?
„Ale wyraźnie było zaznaczone, że jesteśmy zaproszeni na wywiad.” Wysoki facet opuszcza kamerę w zamieszaniu, podczas gdy facet w okrągłych okularach mówi, sprytnie.
Boże! Nawet nie znam ich imion, a przyjechałam tu przeprowadzić wywiad z jakimś cholera-wie-kim.
„Zgadza się. Ale do magazynu. Jeśli chcecie przeprowadzić wywiad telewizyjny, potrzebujecie pozwolenia od zespołu prawnego HighBar. A zgodnie z ustaleniami, możemy pozwolić tylko na obecność dziennikarza, ale nie ekipy filmowej.” Wyjaśnia nam jasno jak profesjonalny psychiatra.
Dwaj dziennikarze patrzą na mnie i zaciskają usta z irytacją. „Idź. Przeprowadź wywiad. I upewnij się, że uzyskasz wszystkie odpowiedzi. I uśmiechaj się.” Szepcze ostatnie słowo, a ja natychmiast przyklejam szeroki uśmiech na twarzy.
Zastanawiam się, czy mam twarz suki, czy może wyglądam na wiecznie przygnębioną?
„I nie zapomnij włączyć rejestratora.” Wskazuje na mały pilocik w mojej ręce. Kiwam do niego głową i idę za blond sekretarką z wysokim kokiem. Jej biodra poruszają się jak bat myśliwego w lewo i prawo, a ja ponownie zastanawiam się nad decyzją noszenia szpilek na co dzień. Przynajmniej dla dobrej postawy.
Nagle jej biodra przestają się poruszać i ja również zatrzymuję się w krokach. Patrzę w górę, zastanawiając się, dlaczego się zatrzymała, gdy otwiera grube brązowe drewniane drzwi przed nami, które są szczerze mówiąc bardzo onieśmielające. „Proszę.” Wskazuje mi, żebym weszła, a ja kiwam do niej z uśmiechem, szepcząc: „Dziękuję.”
Trzymam włosy przed klatką piersiową i zakrzywiam usta w przyjazny uśmiech, gdy wchodzę do gabinetu. Ale mój uśmiech natychmiast znika, gdy moje oczy napotykają mężczyznę o zielonych oczach, czekającego na mnie na fotelu dyrektorskim.
Nikt inny jak mężczyzna, który ostrzegł mnie, żebym nigdy nie pojawiała się przed nim w tym życiu.
Dakota.
Uwaga: Ta książka zawiera sceny seksu bez zgody. Jeśli nie czujesz się komfortowo, proszę, nie czytaj jej!