Hoofdstuk 7 Schoonvader opgenomen in het ziekenhuis
"Ja," zei Noah.
Xavier Bray zei opgetogen: "Ik heb op je telefoontje gewacht. Het lijkt erop dat je niet langer door de familie wordt beperkt. We hebben elkaar al meer dan tien jaar niet gesproken, toch?"
"Inderdaad. Hoe gaat het met mijn vader? En hoe gaat het met de familie?" vroeg Noah.
"Hij maakt het goed. Hij praat alleen veel over jou. Hij verwijt zichzelf dat hij je jaren heeft laten lijden. En maak je geen zorgen, het familiebedrijf bloeit," zei Xavier.
Opgelucht zei Noah: "Fijn om te horen. Oh, één ding. Is er een manier om met mijn toestand om te gaan?"
"Maak je geen zorgen, meneer Anderson. Alles werd geregeld toen je niet langer beperkt was. De medicijnen zullen binnen een paar dagen per luchtvracht naar Nederland worden gebracht en door de beheerder van het Familie Financieel Beheercentrum aan jou worden geleverd," zei Xavier meteen, wat Noah geruststelde.
"Het Familie Financieel Beheercentrum?"
Noah knikte, wetende dat zijn familie vestigingen had opgericht in verschillende regio's van Nederland, en dat Oceanbridge City onder de jurisdictie van het Familie Financieel Beheercentrum viel.
"Ik begrijp het. Dat is alles voor nu, Xavier. Ik hang op," zei hij.
"Natuurlijk, meneer Anderson. Als er iets is, bel me op elk moment," antwoordde Xavier haastig.
Na het ophangen van de telefoon dacht Noah na over zijn toekomst.
Hij besloot een baan te zoeken.
Hoewel hij het financieel goed had, was een baan niet noodzakelijk voor hem. Toch bedacht hij dat hij in plaats van niets te doen, net zo goed iets eenvoudigs kon vinden om de tijd door te komen.
Daarom pakte hij zijn telefoon, klikte op een vacature-app en stuurde zijn cv naar elk bedrijf op de lijst, zonder zelfs maar naar de functie-eisen te kijken.
Hij gaf niet veel om de uitkomst. Het maakte voor hem geen verschil of hij een baan vond of niet.
Zoals hij had verwacht, kreeg hij de hele dag slechts een paar telefoontjes. En alle bedrijven wezen hem beleefd af na het horen van zijn opleidingsachtergrond en ervaring.
In de middag ging plotseling zijn telefoon weer.
"Noah, slecht nieuws. Papa is opgenomen in het ziekenhuis! Hij ligt op de intensive care!"
Zodra hij opnam, hoorde hij Lisa's angstige stem.
"Hoe kan dat? Hij is toch altijd gezond?" vroeg hij meteen.
"Ik weet de details niet. Hoe dan ook, ik ben onderweg naar het Royalty Ziekenhuis. Schiet op!" Lisa was praktisch aan het snikken.
"OK!"
Noah hing op en nam een taxi naar het Royalty Ziekenhuis in Oceanbridge City.
Hoewel hij niet veel dacht van Daniel, waren ze toch familie. Nu Daniel in het ziekenhuis lag, maakte hij zich natuurlijk zorgen.
Het was het avondspitsuur en het verkeer was druk, dus het duurde een uur voordat Noah bij het ziekenhuis aankwam.
Een verpleegster vertelde hem dat Daniel op de zesde verdieping in een kamer lag. Toen ging hij snel naar de lift, maar deze was vol met mensen.
Het Royalty Ziekenhuis was het grootste en meest prestigieuze ziekenhuis van de stad, en daarom was het altijd druk.
Omdat hij geen tijd wilde verspillen, nam Noah de trap naar de zesde verdieping.
Hijgend riep hij: "Eindelijk."
Hij was buiten adem en zijn rug was doorweekt van het zweet. Hij kon zijn benen niet meer voelen na zo'n hoge klim.
Hij dacht bij zichzelf: 'Ik moet echt meer gaan sporten.'
Toen hij de deur opende, zag hij Daniel op het bed liggen met een zuurstofslang in zijn neus. Zijn gezicht was bleek, zijn ademhaling zwak en zijn ogen waren stevig gesloten.
Lisa, Sarah en Larry waren er al.
Ongeveer vijf leden van de familie Wilson waren ook aanwezig, pratend en bijeen.
Toen ze de deur hoorden opengaan, keken ze Noah minachtend aan.
"Nou, nou. Is dit niet de nietsnut van een schoonzoon?"
"Noah..."
Lisa's ogen werden rood en ze barstte in tranen uit. Ze rende naar Noah toe om hem te omhelzen, trillend en snikkend.
"De dokter zei dat papa een hartaanval had en ernstig ziek was."
"Rustig maar. Ik weet zeker dat het goed komt," Noah klopte op haar rug en troostte haar zachtjes.
"Noah, ik dacht dat je nooit zou komen opdagen."
Sarah sneerde, "Je bent tenslotte niet echt familie van ons. Je wist precies dat papa in kritieke toestand verkeerde, en toch kwam je te laat opdagen. Hij betekent niets voor jou, toch?"
"Sarah, het was spitsuur, en er was een verkeersopstopping. Ik nam zelfs de trap..."
Noah wilde het uitleggen, maar werd meteen onderbroken door Sarah.
"Het kan me niet schelen wat je excuus is. Feit is dat je twee uur te laat was! Je deed het expres, toch? Je wilde papa zien sterven, nietwaar? Anders zou hij je de schuld geven als hij je zo laat zou zien verschijnen."
"Daniel is Lisa's vader. Hoe kan Noah nu pas komen opdagen? Dat klopt gewoon niet," begonnen de familieleden te wijzen.
"Hij weet dat hij slechts de inwonende schoonzoon is, en hij beschouwt zichzelf nooit als deel van de familie Wilson."
"Dat is gewoon ondankbaar. Zonder de familie Wilson zou hij van de honger zijn gestorven op straat!"
"Zo, zo ondankbaar!"
Iedereen bekritiseerde Noah.
Lisa was woedend. "Sarah, hoe kun je dat zeggen? Zie je niet? Noah zweet helemaal!"
Ondertussen mengde Larry zich in het gesprek met een glimlach. "Genoeg. Jongens, geef Noah een beetje ruimte."
Gekleed in een pak, met een leren aktetas en strak naar achteren gekamd haar, zag hij eruit als een nouveau riche.
"Jullie weten dat Noah geen auto heeft. Hij kon alleen een taxi nemen om hier te komen. Bovendien was er een verkeersopstopping. Ik denk niet dat hij expres te laat was."
Larry wierp Noah een spottende blik toe en ging verder.
"Daniel is bewusteloos, en de familiezaak moet doorgaan. Nu iedereen hier is, mag ik iets voorstellen? Ik stel mezelf voor als tijdelijk hoofd van de familie.
"Laat me jullie vertellen wat ik denk. Deze kamer kost 1.300 euro per dag, maar het is slechts van gemiddelde kwaliteit in het Royalty Ziekenhuis. Een vriend vertelde me dat er hier een geavanceerde kamer is, alleen voor gemeentelijke functionarissen. Maak je geen zorgen. Het is niet zo duur. Het kost slechts 3.000 euro per dag."
Hij zei het zo zelfvoldaan alsof 3.000 euro niets voor hem was.
"Ik wil dat Daniel in de beste kamer verblijft. Hij heeft tenslotte zijn hele leven hard gewerkt om zijn kinderen groot te brengen. Nu hij ziek is, verdient hij natuurlijk de beste behandeling.
"De dokter zei dat Daniel naar verwachting ongeveer een halve maand in het ziekenhuis zal liggen. Met 3.000 euro per dag, kijken we naar maximaal 50.000 euro in totaal."
Lisa fronste en had een vaag voorgevoel over wat Larry ging zeggen.
En natuurlijk kon Noah het ook zien. Toch keek hij onverschillig, alsof het hem niets kon schelen.
"Ik denk dat we Daniel misschien moeten overplaatsen naar de beste kamer. 50.000 euro is voor mij niets, en ik betaal het graag allemaal. Maar Noah is ook Daniels schoonzoon, toch? Als hij niet bijdraagt, zal hij er slecht uitzien," glimlachte Larry.
"Noah, gezien jouw situatie, zeg ik dat ik 34.000 euro dek, en jij mag de rest betalen. Wat denk je daarvan?"
"Wil je dat hij 16.000 euro betaalt?"
Lisa sperde haar ogen wijd open. Ze had niet veel geld op haar rekening. Hoe moest Noah 16.000 euro betalen?
"Waarom zeg je niets, Noah? Zeg me niet dat je niet eens 16.000 euro hebt. Kom op. We hebben het grootste deel van het geld voor je gedekt, toch?"
Larry wist niet dat Noah's ware identiteit die van een miljardair was. Voor Noah was niet alleen een schamele 16.000 euro, maar zelfs tien miljoen slechts kleingeld.
Noah stond bekend om zijn vriendelijke persoonlijkheid en herinnerde zich iedereen die hem goed behandelde. Hij had aanvankelijk van plan geweest om Larry een handje te helpen, maar na het zien van Larry's verwerpelijke gedrag, liet Noah dat idee varen.
Hij bereidde zich voor om Larry's hypocrisie en bedrieglijke persoonlijkheid stap voor stap te onthullen, zodat uiteindelijk iedereen afstand zou nemen van Larry.
Tegelijkertijd koesterde Noah nog een andere gedachte.
Als Larry ongeremd doorging, en als hij Noah echt woedend maakte, zou Noah misschien zelfs zover gaan om een huurmoordenaar in te schakelen om Larry uit de weg te ruimen.
Noah vond Larry gewoon te weerzinwekkend.