Hoofdstuk 5 Ik beschuldig u van laster
"Wat? Een dief?"
Lisa was verbijsterd. Onmiddellijk barstte ze in tranen uit.
"Noah, ik weet dat je van me houdt. Maar je had dit echt niet hoeven doen..."
Ze wist dat de sieraden echt waren, en het was een feit dat Noah dat soort geld niet had. Daarom kon ze geen andere verklaring bedenken dan dat hij het had gestolen.
Wanhopig zei ze, snikkend, "Noah, geef jezelf aan, oké? In dat geval krijg je een paar jaar minder. Maak je geen zorgen. Ik zal niet van je scheiden, zelfs niet als je in de gevangenis zit."
"Lisa! Word wakker!" Evelyn was zo boos.
Ze schreeuwde, "Noah is een dief! Hij heeft de sieraden gestolen! Ik kan accepteren dat hij arm is, maar dit is een kwestie van karakter! Hij heeft een misdaad begaan!
"Hij heeft het verknald! Waarom blijf je bij hem? Scheid gewoon van hem, oké? Hij verdient jou niet!"
Hoe meer ze zei, hoe meer geagiteerd en verward ze werd. Ze keek naar Noah met minachting en spot.
"Ze heeft gelijk, Lisa. Scheid van hem voordat het te laat is."
De anderen vielen haar bij.
"Wacht niet tot hij in de gevangenis zit!"
"Hij is een crimineel. Hij is jouw liefde niet waard!"
Toen Lisa nog steeds niet bewoog, wendde Evelyn zich tot Noah en zei ijskoud, "Noah! Ik waarschuw je! Als je een man bent, scheid dan nu van Lisa! Ik zal niet toestaan dat je met Lisa's gevoelens speelt! Je bent haar gewoon niet waard!"
Noah wierp haar een zijwaartse blik toe. "Voordat je beschuldigingen uit, kijk eens naar de naam op het bonnetje, oké? Noem je mij een dief? Wees voorzichtig. Ik zou je kunnen aanklagen voor laster."
"Wat?"
Evelyn was een seconde verbluft, maar al snel sneerde ze, "Je bent zo koppig."
Toen opende ze de doos opnieuw en haalde het bonnetje eruit.
De totale prijs voor de ketting, de oorbellen, de diamanten ring en de armband kwam op 80 duizend euro, en het stond duidelijk vermeld dat de koper Noah was.
"En dan?"
Evelyn gooide het bonnetje nonchalant opzij. "De technologie is tegenwoordig zo geavanceerd. Iedereen kan gemakkelijk een bonnetje vervalsen. Maar ik moet toegeven dat ik onder de indruk ben, Noah. Je hebt de sieraden gestolen en het bonnetje vervalst? Hoe attent!
"Maar wees gerust, ik zal je ontmaskeren. Raad eens? Ik herkende de ring! Ik ben een goudlid van Tiffany & Co., en ik bezocht hun winkel niet zo lang geleden. Je bent een telefoontje verwijderd van gepakt worden!
"Noah, laatste kans. Scheid van Lisa en geef jezelf dan aan!
"Je wilt toch niet volledig voor schut staan, toch? Dwing me niet om de telefoon op te pakken."
"Doe je best." Noah haalde zijn schouders op, onverschillig.
"Jij..."
Evelyn knarsetandde van woede.
"Prima! Het is jouw keuze!"
Toen haalde ze haar telefoon tevoorschijn, draaide een nummer, en zette de luidspreker aan zodat iedereen het kon horen.
De dag dat ze naar de winkel ging, had ze het nummer van de winkelbediende gekregen toen ze geïnteresseerd raakte in de blauwe diamanten ring. Op die manier kon ze het gemakkelijk kopen als ze haar beslissing had genomen.
Zoals ze zich herinnerde, was de naam van de winkelbediende Amelia.
De oproep werd beantwoord.
"Hallo, mevrouw Crowe. U spreekt met Tiffany & Co. Hoe kan ik u helpen?" Amelia's beleefde en zachte stem klonk, luid genoeg voor het hele kantoor om te horen.
Lisa's handpalmen werden zweterig, terwijl iedereen opgewonden was, wachtend om te zien hoe Noah zichzelf zou vernederen.
Amelia had alle namen en telefoonnummers van de leden opgeslagen, dus ze wist dat Evelyn aan de lijn een goudlid was.
Alleen met een aankoop van meer dan 80 duizend euro kon iemand in aanmerking komen voor goudlidmaatschap.
En natuurlijk behandelde Amelia elk van hen met groot respect.
Wat nog belangrijker was, voor sommige klanten die tientallen miljoenen euro's waard waren, zelfs als ze geen aankopen in de winkel deden, zou Tiffany & Co hen toch een gouden of platina lidmaatschap geven.
"Hoi, Amelia. Ik vroeg me af of de blauwe diamanten ring die ik de vorige keer mooi vond nog beschikbaar was," zei Evelyn, meteen ter zake komend.
"Sorry, mevrouw Crowe. Een heer heeft hem net gekocht," antwoordde Amelia.
"Wat?" Evelyn was verbaasd en haar ogen werden groot. "Weet je zeker dat hij niet gestolen is?"
"Mevrouw Crowe, u maakt zeker een grapje. Alle vitrines in onze winkel zijn gemaakt van kogelvrij glas, en we hebben 24 uur per dag bewaking, zonder blinde vlekken. Bovendien zijn er ook een dozijn bewakers op dienst. Er wordt hier nooit iets gestolen." Amelia was met stomheid geslagen door Evelyn's vraag.
Amelia dacht, 'Meent ze dit serieus? Het moderne bewakingsnetwerk is zo ontwikkeld. Niemand steelt nog van een juwelier. Zelfs als iemand zo brutaal is om het te proberen, worden ze waarschijnlijk gepakt door de politie voordat ze de spullen kunnen verpatsen. Alleen idioten stelen van een juwelier, dat is net zo dom als een bank overvallen.'
"Kun je me vertellen wie de koper is?" vroeg Evelyn.
Ze dacht, 'Als Noah geen dief is, dan is hij zeker een rover. Hij heeft de koper beroofd, de bon vervalst en daarna de sieraden aan Lisa gegeven, bewerend dat hij ze had gekocht. Ik weet zeker dat ik gelijk heb!'
"Nou... ik ben bang dat ik dat niet mag zeggen," zei Amelia. "De koper is een gewaardeerd lid, en we zijn verplicht de privacy van onze leden te beschermen. Sorry, mevrouw Crowe."
"Ik begrijp het." Evelyn knikte, enigszins teleurgesteld.
Impulsief vroeg ze, "Was de koper Noah?"
"Hoe wist je dat? Ken je hem?" flapte Amelia eruit.
In de volgende seconde veranderde haar gezichtsuitdrukking en raakte ze in paniek, wetende dat ze een fout had gemaakt.
Ze dacht, 'Verdorie! Mevrouw Crowe probeerde me uit te horen! Ze probeerde woorden uit mijn mond te krijgen! Ik ben de klos! Hoe kon ik zo'n stomme fout maken? Ik ben nog steeds onder de indruk van Noah's kaart zonder bestedingslimiet, en ik ben mezelf niet. Het enige wat ik nu wil, is hem beter leren kennen. Daarom gaf ik zijn informatie zo makkelijk weg.'
Terwijl ze spijt had, was Evelyn aan de andere kant van de lijn verbijsterd en in grote ongeloof.
Het hele kantoor viel onmiddellijk stil.
Het zien van de uitdrukking op Evelyn's gezicht bracht Noah een bijzondere voldoening. Het was het effect waar hij op had gehoopt. Zonder dat ze het doorhad, had Evelyn hem bespot terwijl ze al gevangen zat in de val die Noah had gezet.
Haar eigen vooroordelen hadden haar misleid, waardoor ze Noah's capaciteiten onderschatte, nooit vermoedend dat het inderdaad Noah was die de aankopen had gedaan.
Lisa was ook erg teleurgesteld in Evelyn. Ze had altijd in Evelyn geloofd en was bijna door haar op een dwaalspoor gebracht, bijna Noah verkeerd begrepen. Nu, vol berouw tegenover Noah, dacht Lisa dat ze altijd aan zijn zijde had moeten staan.
Toen Noah Lisa's uitdrukking zag, besefte hij dat ze de realiteit begon te begrijpen, precies zoals hij had gepland.
In het verleden, om moordaanslagen door terroristen te voorkomen, moest Noah onder de radar blijven. Als hij zijn identiteit abrupt zou onthullen, vreesde hij dat Lisa het misschien niet zou aankunnen. Daarom plande hij om zijn identiteit laag voor laag te onthullen, gebruikmakend van zijn intelligente geest om de uitdagingen waar Lisa voor stond te navigeren, en gerechtvaardigde consequenties te eisen van degenen die hem eerder hadden veracht.
Het straffen van Evelyn was slechts het begin van Noah's uitgebreide plan.