Hoofdstuk 2 Geen vooraf ingestelde uitgavenlimietkaart
"Ben ik niet langer beperkt?"
Noah glimlachte toen hij het bericht las.
Hij kwam uit een extreem rijke familie, en zelfs hijzelf wist niet hoeveel geld zijn familie had.
Maar hij herinnerde zich één ding heel goed. Jaren geleden, in 2008, brak de financiële crisis uit.
Het was als een angstaanjagende tsunami die zich snel verspreidde van het Berenland naar de hele wereld, inclusief het Oserter Continent, het Valerance Continent en het Woestijn Continent. Geen enkel gebied bleef onaangetast.
Veel van 's werelds grootste financiële instellingen stortten in of werden overgenomen door de overheid. Ontelbare fabrieken gingen failliet, bazen waren te blut om lonen te betalen, en tientallen miljoenen mensen werden ontslagen. Noah was destijds ongeveer 14 jaar oud.
Hij herinnerde zich dat kort na het uitbreken van de crisis zijn familie bezoek kreeg.
Buitenlanders, donkerhuidige mannen van het Woestijn Continent, kranige oude mannen met insignes op hun schouders en gewapende politie zetten het huis van Noah op slot.
Als tiener mocht hij natuurlijk niet deelnemen aan de gesprekken van de volwassenen.
Hij herinnerde zich dat ze 3 hele dagen in het huis van zijn familie doorbrachten. Gedurende deze dagen was de sfeer uiterst gespannen en plechtig. Speciale politie bewaakte de plaats 24/7 om ervoor te zorgen dat niemand in of uit ging.
Pas na 3 dagen vertrokken ze respectvol met een stapel contracten en documenten.
Noah zag ze vertrekken en kon het niet laten om op te kijken naar Elliot Anderson, zijn lange vader, en vroeg: "Papa, waarom waren ze hier?"
In plaats van hem direct te antwoorden, streek Elliot met zijn warme, brede hand over Noah's hoofd en zei: "Noah, onthoud. Met meer geld komt grotere verantwoordelijkheid.
"Jij bent Noah Anderson, en je zult het fortuin van de familie Anderson erven.
"Vergeet nooit dat je nooit mag profiteren van nationale rampen, omdat je uit Adelaarsland komt. Ook, help je land en vrienden wanneer ze in nood zijn. Dat is de enige manier om verder te komen."
Noah begreep het toen niet helemaal, maar hij hield Elliot's woorden wel stevig in zijn gedachten.
Na een jaar herstelde de wereldeconomie zich geleidelijk.
Als het niet voor de familie Anderson was geweest, zou het herstel niet zo snel zijn gegaan.
Terugkomend uit deze herinneringen, overwoog Noah zijn volgende stap. 'Ik ben niet langer beperkt en kan het familiefortuin gebruiken zoals ik wil. Toen ik met Lisa trouwde, gaf ik haar geen sieraden. Het lijkt nu het juiste moment om dat te doen.'
Met die gedachte haalde hij de No Preset Spending Limit Card uit zijn portemonnee.
De kaart was glanzend zwart met gouden randen, glad overal. Een reeks van 99999 gegraveerd gaf een gevoel van adel.
Het nummer symboliseerde prestige en onderscheid.
Noah dacht: 'Lisa is al zo lang met mij getrouwd, en ik heb haar nog geen fatsoenlijk cadeau gegeven. Het is tijd om dat goed te maken.'
Hij hield een taxi aan en ging naar een nabijgelegen juwelier.
Oceanbridge City was de eerste stad van het land en het economische centrum van Adelaarsland, en natuurlijk waren er juwelierszaken.
Nadat de taxichauffeur stopte bij Tiffany & Co., stapte Noah uit en liep de winkel binnen.
Hij wist niet veel van sieraden, maar hij wist wel één ding. Hoe duurder de sieraden, hoe beter ze moesten zijn.
Hij liep door de winkel en kwam uiteindelijk bij het middelpunt waar de hoogwaardige sieraden lagen.
"Ik neem deze set, inclusief de oorbellen, de ketting, de ring en de armband. En ik betaal met kaart," zei hij.
"Kom op, geef me een beetje respijt. Geef me gewoon 500 dollar, en ik geef je een bonnetje." Amelia Priestley, de winkelbediende, keek Noah minachtend aan.
"Wat bedoel je?" vroeg Noah verbaasd.
"Laat dat maar. Deze set sieraden kost bijna 80 duizend euro. Zie je die ring met de blauwe diamant? Die is geslepen met de nieuwste technologie uit de Stad der Technologie en alleen die ring is al 50 duizend euro waard. Wil je zeggen dat je dat kunt betalen?" zei Amelia spottend.
"Kom op. Ik heb al talloze mannen zoals jij gezien. Je betaalt een aanbetaling om de bon te krijgen en dan laat je die aan de vrouw zien die je leuk vindt om haar liefde te winnen." Ze keek daarna naar haar manicure, zonder Noah een blik waardig te keuren.
"Ik ken het spelletje. Wanneer je haar meeneemt om de rest te betalen, speel ik mee en zeg ik dat we geen voorraad meer hebben. Wat kan ze anders doen dan het accepteren? En jij? Jij slaapt met haar na alleen de aanbetaling te hebben betaald. Ik ben al gul genoeg om je niet te ontmaskeren, en toch waardeer je het niet. Doe me een plezier. 'Ik betaal met de kaart'? Ja, vast."
Toen ze uitgesproken was, snoof ze.
Noah was even verbijsterd en schudde toen hulpeloos zijn hoofd, zonder de moeite te nemen om met haar in discussie te gaan. Hij haalde de zwarte kaart tevoorschijn en legde die op de toonbank.
"Mijn tijd is beperkt."
"Dit is..."
Amelia wierp een achteloze blik op de kaart. De volgende seconde verstijfde ze.
Na een moment van verbazing realiseerde ze zich iets en keek geschokt.
"Dit is ... de Geen Vooraf Bepaalde Bestedingslimiet Kaart.”
"Die wordt uitgegeven door Citibank! Hoe is dit mogelijk?"
Haar lichaam trilde van opwinding. "Het heeft een kredietlimiet van 16 miljoen euro en geen rente."
Als verkoopster in een luxe winkel had Amelia al behoorlijk wat high-end producten gezien.
"De kaarthouder kan zelfs vliegtuigen laten landen en treinen laten stoppen. De kaart vertegenwoordigt een supernobele status."
Kijkend naar Noah dacht ze nieuwsgierig: 'Wie is hij?'
'Zijn kleren zijn eenvoudig en ik denk niet dat ze meer dan een paar tientjes waard zijn. Ik geef toe dat hij er goed uitziet en vriendelijk overkomt, maar verder zie ik niets bijzonders aan hem.
'Hoe komt zo iemand aan de Geen Vooraf Bepaalde Bestedingslimiet Kaart?'
"Hallo?" drong Noah aan, toen hij merkte dat Amelia versteend leek.
"Onmiddellijk, meneer!"
Amelia kwam weer tot zichzelf, pakte de pinautomaat en stak voorzichtig de zwarte kaart erin.
Noah voerde de code in, die zijn geboortedatum was.
Met een helder geluid werd de bon gegenereerd.
De transactie werd succesvol voltooid.
Amelia dacht: 'Het is inderdaad zijn kaart.'
'Hij staat zeker aan de top.'
'Wat een geluk dat ik hier samen met hem mag staan!'
"Een ogenblik, meneer," zei ze opgetogen, terwijl ze voorzichtig de sieraden uitpakte en één voor één inpakten.
Na 2 minuten overhandigde ze de juwelendoos respectvol aan Noah.
"Meneer, alles zit erin, inclusief de echtheidscertificaten en garantiedocumenten. Als u iets nodig heeft, bel ons dan gerust op elk moment."
"Dank je." Noah nam de doos onverschillig aan.
Gezien zijn rijkdom stelde 80 duizend euro niets voor. Het kon hem niet schelen.
"Meneer, mag ik uw nummer hebben?" vroeg Amelia nogal abrupt, terwijl ze licht bloosde.
Noah wierp een blik op haar. Ze was gekleed in een zwart pak, haar zwarte haar strak naar achteren gebonden. Ze had een mooi figuur en haar lange, volle benen zagen er nog aantrekkelijker uit onder haar broek.
Toen ze zijn blik ving, voelde Amelia zich doorzien.
Ze voegde haastig toe: "Niets persoonlijks, meneer. Het is alleen voor de after-sales service. Ook wordt u met deze aankoop automatisch onze VIP-klant met toegang tot kortingen op toekomstige aankopen."
Amelia legde het oprecht uit. Ze wist dat grootheden zoals hij hun privacy serieus namen.
Zijn nummer vragen was niets minder dan onprofessioneel.