Hoofdstuk 1 De schoonvader kleineert me, zich niet bewust van het feit dat ik inderdaad een miljardair ben
Aan de eettafel zat Noah Anderson in de uiterste hoek, in stilte te eten. Iedereen om hem heen was aan het lachen en kletsen, alsof hij onzichtbaar was.
De reden was simpel. Noah was de schoonzoon die bij de familie Wilson inwoonde.
Bovendien had hij geen geld. Dus natuurlijk keken ze allemaal op hem neer.
Vandaag vierde Daniel Wilson, Noah's schoonvader, zijn verjaardag. Alle Wilsons waren gekomen om te vieren, en velen van hen wachtten erop dat Noah zichzelf zou vernederen.
"Schat, neem wat biefstuk. Het is heel voedzaam." Lisa Wilson, Noah's vrouw, legde wat biefstuk op zijn bord. Toen Sarah Wilson, Lisa's oudere zus, dat zag, sneerde ze, "Lisa, ik heb die biefstuk voor papa gemaakt, niet voor een of andere arme nietsnut."
Lisa verstijfde een beetje bij het horen van Sarah's woorden en keek een beetje beschaamd.
"Sarah heeft gelijk. Hij verdient het helemaal niet om biefstuk te eten." Daniel keek Noah minachtend aan.
"Noah, je woont nu al meer dan een jaar bij ons. Maar kijk wat je hebt gedaan? Je hebt Lisa niet zwanger gemaakt, en je hebt haar niet eens een diamanten ring gekocht. Alles wat je doet is tijd verspillen, jij werkloze nietsnut."
"Lisa heeft een vreselijke fout gemaakt door met jou te trouwen. Weet je wat? Scheid van haar. Ze is nog jong en mooi. Ik weet zeker dat er genoeg mannen zijn die met haar willen trouwen."
Noah balde zijn vuisten, trok een lang gezicht en bleef stil.
In feite waren veel mensen het eens met Daniel. Ze vonden allemaal dat Noah een nietsnut was.
Daniel vervolgde, "Kun je niet van Larry leren? Hij heeft net tienduizenden euro's uitgegeven om Sarah een set juwelen van Cartier te kopen! Hij verwent haar als geen ander!"
"Alleen een rijke man zoals hij verdient het om met mijn meisje te trouwen!"
Larry Crichton was Sarah's man. Toen ze net getrouwd waren, was hij helemaal niet rijk. Hij was soms zelfs afhankelijk van Lisa om rond te komen.
In die tijd nam Lisa elke maand wat geld van haar salaris om Sarah te ondersteunen. Daniel gaf ook een derde van zijn pensioen maandelijks aan Sarah. Anders hadden Larry en Sarah het helemaal niet gered.
Vorig jaar veranderde alles echter. Larry kreeg een overheidsproject binnen en verdiende honderden duizenden euro's, waardoor hij ineens rijk werd. Hij kocht een BMW 5 Serie en verhuisde met Sarah naar een villa.
Tot Lisa's teleurstelling leek het stel haar hulp vergeten te zijn.
En elke keer dat de familie samenkwam, maakten ze Noah en Lisa belachelijk.
"Daniel, we zijn familie. Dat is misschien een beetje ongepast," glimlachte Larry.
"Noah mag dan arm zijn, maar hij komt op mij over als een ambitieuze vent. Ik weet zeker dat zijn toekomst veelbelovend is. Maak je geen zorgen. Hij zal het goedmaken en Lisa vroeg of laat wat juwelen geven!"
Toen wendde hij zich tot Noah. "Noah, weet je wat? Ik zoek een beveiliger voor mijn bouwplaats.
"Je hebt toch geen baan. Dus waarom werk je niet voor mij? Ik betaal je 2000 euro per maand. Nou, wat zeg je ervan? Werk hard, en aangezien ik je baas ben, word je misschien ooit hoofd van de beveiliging. Wie weet?"
Toen ze dat hoorden, lachten ze allemaal en keken Noah met minachting aan.
Woedend klemde Noah zijn tanden op elkaar. Zijn ogen werden zelfs een beetje rood.
Lisa's uitdrukking werd meteen koud, en ze stond op het punt om uit te barsten door Larry's belediging.
Ze dacht, 'Wat een ondankbare klootzak! Zonder mijn hulp zou hij nooit zijn waar hij nu is.'
Ze opende haar mond om Larry tegen te spreken, maar Noah hield haar tegen en gaf haar een teken om stil te blijven. Hij wist dat het de zaken alleen maar erger zou maken.
"Daniel, het is vandaag je verjaardag. Ik heb een cadeau voor je." Larry haalde een elegante rechthoekige doos tevoorschijn en opende deze. Binnenin zat een waterpijp.
Deze was gemaakt van smaragd, transparant van kleur, en gegraveerd aan de onderkant, wat het een zeer luxueuze uitstraling gaf.
"Het is van smaragd, toch?"
"Het is helemaal van smaragd, en het is zo verfijnd. Ik wed dat het je veel heeft gekost."
"Larry, je bent echt mijn perfecte zoon."
De ouderen die aan de tafel zaten, riepen verrukt uit, en hun ogen begonnen te glimmen.
Larry knikte zelfvoldaan. "Ja."
"Het is gemaakt van smaragd uit Veloria. Ik heb een vriend van mij gevraagd om het speciaal uit Veloria te halen. Het heeft me tienduizenden dollars gekost."
"Daniel, ik weet dat je af en toe graag een trekje neemt, dus ik dacht dat dit een perfect cadeau voor je zou zijn. Ik hoop dat je het leuk vindt. En natuurlijk heb ik ook de tabak gekocht. Het is Cohiba. Ik hoorde dat het mild is en je keel niet irriteert. Ik kan met zekerheid zeggen dat het de beste op de markt is."
"Dank je, Larry." Daniel pakte de waterpijp op en speelde er tevreden mee.
Toen keek hij naar Noah en snoof, "Noah, hoor je dat? Jij bent ook mijn zoon. Hoe komt het dat je zo'n nietsnut bent? Je kan helemaal niet aan Larry tippen."
"Het is mijn verjaardag. Zeg me niet dat je hier met lege handen bent gekomen."
Iedereen keek naar Noah, klaar om hem te zien blozen van schaamte.
Noah mocht Daniel niet, maar hij was geen onbeleefde man. Daniel was tenslotte zijn schoonvader, dus, hoe dan ook, hij moest vandaag een cadeau voor Daniel meenemen.
"Daniel, ik heb ook iets voor je."
Hij haalde een doosje uit zijn zak en stond op het punt het te openen.
"Dank je, maar nee. Ik wil je cadeau niet," zei Daniel, terwijl hij minachtend naar het doosje in Noah's handen keek.
Het was een zwart houten doosje, een beetje gebarsten. Op het eerste gezicht wist hij dat het goedkoop was. Hij dacht, 'Veel van mijn familieleden zijn hier vandaag. Als ze weten hoe goedkoop Noah's cadeau is, zal ik me diep schamen.'
'Geen sprake van dat ik zijn cadeau accepteer.'
Hij grijnsde, "Neem het terug. Ik verwacht niets goeds van jou.
"Ga maar zodra je je maaltijd hebt opgegeten. Als je me een smaragd had gegeven zoals Larry deed, zou ik het misschien aannemen. Als het iets anders is, hou het dan maar voor jezelf. Ik wil niet vernederd worden."
Bij het horen hiervan lachte praktisch iedereen aanwezig.
Lisa was woedend terwijl Sarah en Larry er zelfgenoegzaam en tevreden uitzagen met Daniel's woorden.
Noah zuchtte stilletjes, denkend, 'Laat maar. Ik denk dat hij nooit zal weten dat er een edelsteen in de doos zit. En Larry's cadeau is simpelweg prul vergeleken hiermee.'
Hij stopte het houten doosje weer in zijn zak, schudde lichtjes zijn hoofd.
Na het feest liepen Noah en Lisa samen naar buiten.
"Noah, ik moet naar kantoor. Neem het geld om wat spullen voor jezelf te kopen." Lisa gaf hem een bankpas. "Laat ze niet in je hoofd kruipen, oké?"
Noah was volkomen vernederd door die mensen op het feest, en Lisa was bezorgd dat het te veel voor hem was. Dus dacht ze dat misschien iets voor zichzelf kopen hem zou opvrolijken.
"Maak je geen zorgen. Het gaat prima met me." Noah nam de pas aan, glimlachend.
Net nadat hij Lisa in een taxi had zien stappen, ging zijn telefoon af. Hij pakte hem op en zag een bericht: [Meneer Anderson, uw familie heeft de beperkingen opgeheven, en uw status als erfgenaam is hersteld. Vanaf nu heeft u toegang tot alle familiebezittingen, en uw kaart zonder uitgavenlimiet is gedeblokkeerd.]