Hoofdstuk 7
Terra Mysterium - Aiden
Een klop op de deur deed hem grommen en hij sloeg zijn hand op het bureau.
"WAT?!", brulde hij.
De deur ging open en zijn beste vriend kwam binnen. Hij liet zich op de bank in het kantoor vallen, sloeg zijn benen over elkaar bij de enkels. Hij vouwde zijn armen achter zijn hoofd en keek toe hoe zijn vriend door wat leek op een miljoen papieren verspreid over zijn bureau bladerde.
"Hoe gaat het, Aid?"
Hij gromde en gooide weer een stapel papieren in de prullenbak. "Ik begrijp niet hoe we in de diamantbusiness zitten en toch blut zijn. Pa was een waardeloze boekhouder."
Gregory gaf hem een meelevende blik. "Is het echt zo erg?"
"Nee, maar bijna. De jaarlijkse kosten voor het runnen van onze roedel en ons bedrijf zijn bijna 9,5 miljard per jaar. We halen nauwelijks 9,7 miljard binnen. Dat laat niet veel speelruimte voor kinderen of natuurrampen. Laten we het niet eens hebben over de nieuwe jaarlijkse kosten die het mensendorp heeft gevraagd. Dat slokt het grootste deel van de overgebleven 200 miljoen op." Hij pakte het volgende papier en las het vluchtig door, voordat hij vloekte. "En geen van deze gegevens zijn actueel. Ze zijn allemaal minstens vijf jaar oud. Dus ik heb echt geen idee of we genoeg geld hebben om het einde van het jaar te halen."
"Je weet dat mijn moeder boekhouder is, toch?"
Aiden keek naar hem op. "Is ze goed?"
Een glimlach speelde rond zijn lippen terwijl hij zijn schouders ophaalde. "Ze overleven."
Aiden schoof zijn stoel naar achteren. "Uit nieuwsgierigheid, wat staat er op hun bankrekening?"
"6,8 miljoen."
"En hoeveel is afkomstig uit de roedelkas?"
"Geen. Ik weet niet of je het weet, maar mijn vader neemt geen geld aan van de koninklijke familie voor zijn dienst. Hij doet het uit plichtsbesef."
"Dat wist ik niet. Ik vraag me af hoeveel anderen dat ook doen."
"Geen idee."
Aiden tikte met zijn vingers op het bureau. "En jij? Ga jij geld aannemen van de kroon?"
"Misschien in de weken dat je me irriteert," plaagde hij.
"Eikel."
Een klop op de deur deed hen stilvallen. "Binnen!"
De leider van het fokprogramma van de clan, een oudere man met grijs haar, blauwe ogen en de dikste brillenglazen die iemand ooit zou zien, kwam voorzichtig binnen. Hij boog diep voor Aiden, voordat hij half boog voor een geïrriteerde Gregory.
"Uwe Hoogheid, Koning Aiden. Uw Gamma, Gregory. Ik hoop dat ik u beiden goed aantref op deze glorieuze dag."
Aiden vernauwde zijn ogen. "Het gaat goed. Had je iets nodig?", vroeg hij kortaf.
"Ik heb de lijst met meisjes voor het fokprogramma."
Aiden vloekte in zichzelf. Hoe kon hij vergeten zijn dat dat dit jaar was? Iedereen had er al maanden over gepraat. Hij keek naar de nutteloze papieren die voor hem lagen. Dit was waarom hij het niet herinnerde. Deze absolute puinhoop die zijn vader voor hem had achtergelaten. Hij keek terug naar de magere man.
"Nou, heb je de lijst bij je?"
Hij overhandigde een verzegelde envelop aan Aiden. "Ja, Uwe Hoogheid."
Aiden schoof een briefopener onder de rand en haalde een stapel papieren eruit met foto's eraan vastgeklipt. Hij pakte de eerste op. 'Kalani Soma, 17. Geboortedatum 21 augustus 2005. Mens.' Hij keek naar de foto. Een jonge, mooie roodharige met hazelkleurige ogen lag op de grond, gekleed in blauwe jeansshorts en een olijfgroen haltertopje, omringd door witte bloemen, starend naar de lucht. Haar arm lag achter haar nek en ze was volledig ontspannen.
"Hé, Greg, kom eens hier." Hij keek naar de oude man. "Jackson, zien alle meisjes er zo uit?"
"Maat," kwam er een grom van iets achter hem.
Aiden's hoofd schoot omhoog om naar hem te kijken. "Pardon?"
Gregory raakte de foto van het meisje aan. "Maat! Mijn maat!"
Jackson staarde naar hem. "Je weet dat je haar niet kunt kiezen?"
Gregory keek hem boos aan. "En waarom in godsnaam niet?"
"We mogen geen menselijke partners hebben. Volgens onze wet, ingesteld door wijlen Koning Alastair-"
Aiden hief zijn hand op. "Stilte."
Hij haalde de eerste foto uit de paperclip en zijn mond viel open. Gregory's hand kwam met een boze klap bovenop de foto.
"Wat is dat in godsnaam? Waarom is ze zo schaars gekleed?"
"Gamma Gregory, dat is zodat onze clan volledig begrijpt wat ze krijgen in een fokker."
"Hebben alle meisjes een lingeriefoto?"
"Ja, meneer."
"Zijn deze meisjes überhaupt legaal? Deze hier is pas 17."
"Zij is de jongste. Alle andere meisjes zijn minstens 18."
Aiden verwijderde de tweede foto van alle papieren zonder ze verder te bekijken, voordat hij snel de rest van de informatie doornam. Toen hij klaar was, fronste hij naar Jackson.
"Er zijn hier maar twaalf meisjes. Ik dacht dat we er een extra zouden krijgen."
"Ik heb haar van de lijst gehaald en al een notitie gemaakt om Madame Anastasia te vertellen dat we haar als fokker willen afwijzen."
Aiden leunde achterover in zijn bureaustoel. "Waarom is ze precies verwijderd?"
"Ze is gebrekkig, uwe hoogheid."
"Wat bedoel je daarmee?"
"Ze heeft een handicap."
"En wat is haar handicap?"
"Ze is blind, meneer."
Aiden staarde hem aan. "Blind?"
"Ja, meneer."
"Waarom maakt dat haar gebrekkig genoeg om afgewezen te worden?"
"We accepteren alleen de puurste vrouwen voor fokdoeleinden-"
"Je weet dat mijn moeder doof was? Ik was doof gedurende de eerste drie jaar van mijn leven totdat Mikhail ontwaakte. Ben ik gebrekkig?"
"N-nee, meneer."
"Vertel me dan nog eens waarom ze in de afwijzingsstapel is gezet?"
"I-uhmm... Ik veronderstel dat ze terug naar de acceptatiestapel moet worden verplaatst."
"Denk je?," snauwde Aiden. Hij bladerde opnieuw door de foto's. "Waar is haar informatie?"
"In mijn kantoor, Uwe Hoogheid."
"Ga het halen. Ik wil dit meisje zien dat je onwaardig hebt verklaard." Jackson bewoog niet. "NU METEEN!," schreeuwde hij, duidelijk gefrustreerd.
Jackson schoot de kamer uit en Aiden draaide zijn stoel onmiddellijk naar Gregory.
"Wil je haar?"
"Natuurlijk wil ik haar! Ze is mijn metgezel," gromde hij.
"Kijk, we moeten ons aan hun regels houden. Althans voor een tijdje. Laat me kijken wat ik kan doen, zodat jij bij haar kunt zijn. Ik heb je vertrouwen nodig, niet als je koning, maar als je vriend."
Zijn ogen flitsten zwart toen Dayan, zijn andere helft, achter zijn ogen verscheen. "Maak dit goed, alsjeblieft, Aid. Ik heb haar nodig. Dayan wordt gek bij de gedachte haar niet te hebben."
"Ontspan gewoon. Ik verzin wel iets, dat beloof ik. Wil je deze lingerie foto?"
"Nee! Er is geen manier waarop ze toestemming heeft gegeven voor die foto. Ze ziet er verdrietig uit."
Aiden knikte.
"Goed."
Hij liep naar het vuur dat in de open haard brandde en gooide alle lingeriefoto's erin. Gregory haalde gefrustreerd zijn vingers door zijn strakke krullen.
"Bedankt."
Hij ging terug op de bank zitten, zijn lichaam straalde moordlustige vibes uit. Jackson kwam terug met een envelop in zijn hand geklemd. Hij boog diep toen hij Aiden de envelop overhandigde. Aiden opende het en liet het enkele papier met twee foto's eruit vallen. Hij draaide de foto om en zijn hart sloeg een slag over toen hij naar de roodharige met witte ogen keek. Haar aardbeikleurige lippen deden hem verlangen haar te kussen en de huid op haar nek deed hem verlangen urenlang te likken en te zuigen daar, gewoon om te zien hoe ze zou reageren. Hij wilde de beet op haar lip door haar tanden verzachten. Wat las ze dat haar dat deed? Hij schraapte zijn keel, voordat hij 11 van de dossiers terug in de originele envelop stopte. Hij legde het plat over de andere twee.
"Je mag deze terug hebben. Laat ze aan niemand anders zien. Ik wil alle wetten en regels voor deze absurde activiteit voor het einde van de dag op mijn bureau."
"Ja, Uwe Hoogheid."
Aiden tilde de envelop op, terwijl hij andere papieren over de andere twee dossiers schoof. Jackson nam het en haastte zich uit het kantoor, de deur achter zich sluitend. Aiden ontdeed de laatste map opnieuw om de foto nogmaals te bestuderen. Mikhail bewoog in zijn gedachten, kijkend door zijn ogen.
'Maatje,' spinde hij. 'Laten we haar gaan halen.'
'We moeten wachten tot ze hier komt. Dan beloof ik je, zullen we haar hebben.'
'We moeten wel, want ik zal hemel en aarde bewegen voor haar. Ze is van ons,' gromde hij.
"Wie is dat, Aid?," vroeg Gregory.
Hij bedekte de foto en overhandigde hem Kalani's dossier.
"Ze is mijn metgezel," zei hij ademloos. "Ik heb je nodig om haar te kiezen bij de ceremonie, maar alsjeblieft, slaap niet met haar. Ik beloof dit voor ons op te lossen."
Gregory zuchtte. "Maak dit goed, Aiden. Ik wil mijn metgezel."
Aiden ontblootte zijn tanden naar hem. "Denk je niet dat ik die van mij ook wil?"
"Ik weet zeker dat je dat wilt, maar jij bent koning. Ik niet. Niemand zou je in twijfel trekken als je een vrouw van een ander wegneemt. Ik, aan de andere kant, heb dat geluk niet."
Hij stormde het kantoor uit. Aiden keek terug naar het dossier van zijn metgezel. Hij tilde de bovenste foto op. Zijn adem stokte en zijn geslachtsdeel verstijfde onmiddellijk. De blik van plezier op haar gezicht maakte hem boos. Hij zou de enige moeten zijn die die blik op haar gezicht zet. Haar krullende rode haar viel over haar borst en alles wat hij wilde doen was haar op zijn schoot zetten en haar laten rijden terwijl hij naar haar volle borsten keek die in zijn gezicht stuiterden.