Hoofdstuk 4
"TIFFANY, KALANI, SASHA! ONTBIJT! SCHIET OP OF JE BENT TE LAAT!," klonk de schelle stem van hun moeder door het huis.
Sasha draaide zich om terwijl Kalani zich verroerde. Ze had een missie te volbrengen en die was al begonnen. Ze krulde zich op haar zij terwijl Kalani opsprong. Kalani begon haar schouders te schudden en ze gromde, zwaaiend dat ze moest ophouden.
"Ga je klaarmaken, ik wacht wel."
Kalani rende naar de badkamer en Sasha greep in haar zak naar de contactlenshouder. Ze haastte zich naar de kleine spiegel om ze in te doen voordat ze weer in bed sprong. Ze hoorde Kalani terugkomen in de kamer en ze draaide zich om om naar haar te kijken. Ze bevroor naast het bed om haar aan te staren.
"Wat in vredesnaam-"
Sasha zuchtte. "Ik ben 'blind'," zei ze, terwijl ze lucht aanhalingstekens maakte bij blind.
Ze ging op de rand van het bed zitten. "Wat?"
Sasha trok haar naast zich neer en begroef haar gezicht in haar nek. Ze liet haar vingers door haar haar glijden.
"Mam kwam gisteravond naar me toe en gaf me een opdracht. Ik moet de koning vermoorden en om minder verdacht te lijken, zei ze dat ik blind moest lijken om mezelf minder als een bedreiging te laten overkomen."
Kalani omhelsde haar. "Oh, Aja. Het spijt me zo. Mam is echt een-"
De deur werd opengegooid. "Een wat, jij kleine trut?," zong Tiffany vanuit de deuropening.
Sasha klom over haar jongere zus heen om tussen haar en Tiffany in te staan.
"Laat haar met rust, Tiffany."
Tiffany bestudeerde haar gezicht, voordat ze in lachen uitbarstte. "Oh, dit is goed. Ben je nu blind?"
Sasha dwong tranen in haar ogen en boog haar hoofd in onderwerping. "Ik- ik weet niet wat er gebeurd is," stamelde ze.
Tiffany boog voorover met haar handen op haar knieën, haar hele lichaam trilde van vrolijkheid. "Oh, dit is te goed."
Hun moeder verscheen achter Tiffany en tikte haar op de schouder.
"Wat is er aan de hand, meisjes?"
Tiffany's lach werd onmiddellijk afgekapt en ze liet haar hoofd hangen. "Moeder, Sasha is blind."
Ze liep om Tiffany heen om Sasha te benaderen. Ze draaide haar gezicht alle kanten op voordat ze de andere twee wegstuurde.
"Ga weg en Tiffany," ze wierp haar een blik toe, "raak je zus niet aan."
Tiffany's mond viel open en verbazing flikkerde op Kalani's gezicht.
"IK ZEI GA WEG!," schreeuwde ze.
Ze vluchtten de kamer uit en sloten de deur achter zich. Hun moeder begon de linker contactlens in Sasha's oog te verschuiven.
"Je moet ervoor zorgen dat je irissen volledig bedekt zijn, anders zullen ze weten dat je niet blind bent."
"Ja, mevrouw."
Ze tilde Sasha's kin op. "Ik ben je moeder, weet je, en ik hou heel veel van je."
Sasha deed een stap achteruit, waardoor ze zich volledig aan haar moeders aanraking onttrok.
"Met alle respect, mevrouw, ik zou het op prijs stellen als u nu niet probeert de dynamiek van onze relatie te veranderen. Het is te laat voor ons om dat te herstellen."
"Kom op nou, Sasha, wees niet zo."
"Ik weet niet wat Raadslid Slonsky je gisteravond heeft verteld nadat ik wegging, maar je gaat niet van me slaan omdat ik Tiffany als eerbetoon koos naar vandaag een echte moeder voor me willen zijn zonder enige sterke overtuiging." Ze pauzeerde terwijl ze naar het gezicht van haar moeder keek. "Als je je zorgen maakt over of ik de missie zal voltooien, maak je dan geen zorgen. Ik zal onze familie blijven eren, ook al verdient onze familienaam het niet. Ik ken mijn taak en ik zal die uitvoeren."
"Sasha, ik hou echt van je. Ik weet dat ik niet de beste moeder voor jou en Kalani ben geweest-"
Sasha snoof en balde haar vuisten aan haar zijde. "Je was nooit een moeder voor Kalani. Ik was haar moeder. Ik hield van haar en ik beschermde haar. Ik borstelde haar haar en ik verzorgde haar geschaafde knieën. Ik hield haar vast als ze nachtmerries had en ik ben de reden dat ze nog leeft. Wat heb jij voor haar gedaan?"
"Ik heb voor jullie beiden gezorgd."
Ze deed een stap naar haar moeder toe. "Waarom moest ik dan 's nachts jagen om ons te voeden? Waarom moest ik ons bed maken van hout dat ik omhakte en metalen bouten en schroeven die ik van dingen die ik in het vuilnis vond, haalde? Waarom moest ik in vuilnisbakken duiken voor kleding voordat ik leerde hoe ik ze moest maken? En, alsjeblieft, vertel me, waarom mocht Tiffany ons behandelen zoals ze deed? Dus, alsjeblieft, stop met liegen tegen me. Bewaar het, want ik wil het niet horen."
Haar moeders rug rechte zich. "Wil je de waarheid weten?"
"Ik wil in ieder geval geen leugens."
Haar moeder stapte dichterbij en greep haar keel stevig vast. "Ik haat jou en je zus. Jullie lijken zo erg op jullie vader, het is niet eens grappig. Ik wou dat ik jullie bij de geboorte had kunnen vermoorden, maar je vader wist dat dat mijn bedoeling was en hij ontnam me mijn krachten nadat hij een beschermingsspreuk over jullie had uitgesproken. Daarom heb ik Tiffany aangemoedigd om je te vermoorden, omdat je vader mijn partner had laten doden, omdat hij dacht dat ik mooi was en jullie verdienen geen beter lot dan wat hij mijn overleden echtgenoot heeft aangedaan. Ik heb jullie nooit gewild. Je vader hield me jarenlang gegijzeld totdat ik hem een zoon kon geven. Jullie verdienen het om zes voet onder de grond te liggen naast dat andere kleine kreng," sneerde ze.
Sasha's ogen flitsten naar haar, verborgen door de contactlenzen. "Waarom hield je ons dan überhaupt?"
"Omdat je vader elke week iemand stuurt om te controleren of jullie nog leven. Als jullie niet levend gezien waren, zou zijn geld zijn gestopt en zou hij mij en Tiffany hebben vermoord. Onze levens en ons plan betekenen meer voor mij dan jullie dood."
Ze keek haar moeder boos aan. "Je bent een waardeloze moeder."
Ze grijnsde terwijl haar hand nog strakker om Sasha's keel sloot. "En jij, mijn liefste, bent een waardeloze dochter." Ze gooide Sasha en ze sloeg tegen de muur voordat ze naar de vloer gleed. "Je hebt 15 minuten om in de keuken te zijn, voordat je honger hebt voor de rest van de dag."
Ze verliet de kamer en Sasha sprong op om naar de deur te rennen. "KALANI! KOM HELP ME, ALSJEBLIEFT," schreeuwde ze in paniek.
Binnen 30 seconden rende Kalani de gang door naar haar toe. Sasha ving haar in haar armen en werd achterover geslagen door de kracht van Kalani's sprong.
"Oh mijn godin, gaat het wel?"
"Ssst, Lani. Ik moet me klaarmaken, maar ik wilde je niet alleen laten met die slangen zonder dat ik je kon beschermen. Blijf hier terwijl ik me klaarmaak."
Sasha douchte snel voordat ze de zomerjurk aantrok die op de wastafel lag en liet deze om haar lichaam fladderen. Ze pakte Kalani's hand terwijl ze voorbij liep en trok haar mee terug naar de keuken. Ze duwde haar in een stoel voordat ze zelf ging zitten. Haar moeder gooide een doos tarwevlokken en een pint melk op tafel voor hen. Tiffany grijnsde naar hen over haar drie-vleesomelet en zelfgemaakte rösti. Sasha tilde de ontbijtgranen naar haar neus, rook diep en controleerde de melk. Ze kokhalsde bijna van de geur van oleander in de melk. Als één ding vergiftigd was, was het andere dat waarschijnlijk ook. Ze zette de doos terug en glimlachte naar haar moeder.
"Dank u voor het ontbijt, mevrouw, maar we hebben geen honger en weigeren beleefd uw aanbod."
Haar moeder vernauwde haar ogen. "Doe het zoals je wilt."
Sasha gaf Kalani een verontschuldigende blik terwijl hun moeder hun eten van tafel griste. Ze leunde achterover met een zucht terwijl ze gedwongen werden toe te kijken hoe Tiffany van haar zelfgemaakte maaltijd genoot. Toen ze klaar was, klapte hun moeder in haar handen.
"Perfecte timing. Het is tijd om naar school te gaan voor verdere instructies voor de dag."
Sasha stond op en reikte naar rechts, wetende dat Kalani aan haar linkerzijde stond. "Lani, kun je me helpen?"
"Natuurlijk."
Kalani pakte haar hand om haar naar school te leiden terwijl Tiffany achter hen giechelde. Tien minuten later zette Kalani haar in een stoel voordat ze naast haar ging zitten. Sherri, Melissa en Raven gingen om hen heen zitten, bijna als een schild tegen de blikken van de andere meisjes. Kalani keek naar Sasha die knikte, voordat ze naar Raven leunde en iets in haar oor fluisterde. Haar ogen werden even groot voordat ze zich naar Sherri draaide om te herhalen wat Kalani had gezegd. Sherri vertelde het aan Melissa die zuchtte en achterover leunde.
"Nou, tenminste zullen we samen sterven," mompelde ze.
Sasha fronste, wetende dat als het aan haar lag, ze niet zouden sterven. Niet nu, niet morgen en niet snel. Ze sloeg haar armen over haar borst en liet een klein gegrom horen terwijl ze de menigte om hen heen in zich opnam.
"Kalani?"
"Ja, Sasha?"
"Kijken er mensen naar me?"
"Ja."
"Ik ben me er terdege van bewust dat ik nu blind ben. Ik werd vanmorgen zo wakker. De Godin moet erg boos op me zijn, omdat ik verkeerd heb gekozen voor de offers. Dus, als we gewoon verder kunnen gaan en naar onze orders kunnen luisteren, zou dat het beste voor ons allemaal zijn," zei ze, haar stem verheffend.
Tik, tik, tik. Iedereen, behalve Sasha, draaide zich naar voren waar de directrice bij het spreekgestoelte stond te wachten.