●F I V E●
Ze had de hele dag op James gewacht, maar hij had haar opnieuw gelijk gegeven door niet op te komen dagen. Dat deed hij altijd. Hij gaf haar hoop en nam die dan weer weg. Het was een soort van zijn ding. Ze wist niet welk genoegen het hem gaf om haar vertrouwen keer op keer te breken, maar het deed elke keer weer verschrikkelijk veel pijn en ze trapte steeds weer in zijn praatjes.
Kara klopte op de deur van Damon's kamer. Ze voelde zich een beetje bang, want als James door een wonder thuiskwam en haar hier niet vond, zou hij door het lint gaan. Zijn woede beangstigde haar het meest. Maar deze keer werd haar angst voor zijn woede overtroffen door haar eigen woede over zijn verraad. De dag was al voorbij. Er was geen enkele kans dat hij haar verjaardag nog zou verpesten.
De deur van Damon's kamer ging open en onthulde een man van bijna twee meter met blauwe ogen die voor haar stond, gekleed in niets anders dan een boxershort en een losse tanktop.
"Trek verdomme wat kleren aan!" gromde ze terwijl ze hem opzij duwde en met een zucht zijn kamer binnenliep.
Damon's hele kamer was een puinhoop. Zo netjes als Damon kon zijn, zo rommelig was hij ook. Er ging geen dag voorbij zonder dat zijn kamer een chaos was, zelfs niet als hij dagelijks schoonmaakte.
"Je beseft toch wel dat als er een ander meisje in jouw plaats was, ze zou flauwvallen van bewondering voor mij, toch?" Damon lachte en plofte naast haar op het bed.
"Weeweeawaweee..." Kara imiteerde zijn toon met onverstaanbare woorden, waardoor hij in lachen uitbarstte.
Hij greep haar dijen en trok haar benen naar zich toe totdat hij zijn hoofd op haar schoot kon leggen. Kara duwde hem geïrriteerd weg, maar zijn kracht was veel te groot voor haar.
Toen Damon zijn hoofd eenmaal op haar schoot had gelegd, draaide hij zijn gezicht omhoog om haar aan te kijken en vroeg,
"Wat wil je? Verkeerde kamer binnengelopen, prinses?"
Kara vernauwde haar ogen naar hem, "Ik weet in welke kamer ik ben, klootzak."
"Ohhh... echt?" Damon plaagde terwijl hij zijn hand naar haar middel bracht en haar lichtjes kietelde met zijn vingertoppen.
Kara slaakte een gefrustreerde zucht terwijl ze zijn hand wegduwde, "Laten we naar de kerk gaan."
Damon, die zich tot dat moment volledig had gericht op het zo hels mogelijk maken van Kara's leven zolang ze in zijn kamer was, stopte onmiddellijk, "Wat? Nu?"
"Ja."
Damon hief zijn hoofd op en keek uit het raam en vervolgens naar de klok aan de muur voordat hij zijn blik weer op Kara richtte, "Prinses, je beseft toch wel dat het zeven uur 's avonds is, niet 's ochtends, toch?"
Kara's blik werd nog intenser.
"Ah... verdomme. Goed dan!" Damon kreunde geïrriteerd terwijl hij zijn gezicht in haar buik drukte, "Kan ik in deze outfit gaan?" Zijn woorden kwamen gedempt uit.
"Het kan me niet schelen als je naakt komt." mompelde Kara en gooide hem van haar schoot, waardoor hij struikelde en met een luide kreun op de grond viel.
"Je bent soms echt een trut." mompelde hij, terwijl hij over zijn bijna gebroken kont wreef.
"Heb wat eigenschappen van jou gestolen." mompelde ze terwijl ze opstond en hem met een vernietigende blik aankeek totdat hij zelf van de grond opstond.
"Laten we gaan." beval ze en liep de kamer uit, terwijl ze het geluid hoorde van Damon die haastig zijn essentiële spullen pakte.
Fuck James.
Toen ze uit de BMW stapte, zuchtte Kara tevreden toen de kou van de donkere, stille jungle haar blote armen raakte.
De duisternis had de lucht bedekt. Kromme bomen hingen laag over de statige kerk, krakend onheilspellend in de gierende wind. De zware eiken deuren, die een beetje kapot waren, vielen open en weerklonken door de lege kerk. Het maanlicht scheen door de zwaar gebarsten glas-in-loodramen en wierp een spookachtig schijnsel op het stoffige altaar.
Ze voelde Damon naast haar komen staan terwijl hij naar de kerk staarde. Het was niets bijzonders, maar sinds ze de kerk in haar tienerjaren had gevonden, was het een soort ritueel voor haar geworden om hier op haar verjaardag te komen. Of wanneer ze zich somber en depressief voelde. Deze plek was haar redding, het hield haar kalmte vast.
Kara viel hard op de grond. Ze had niet verwacht dat James haar zo bruut zou duwen. Haar lippen samendrukken onderdrukte ze de pijnkreet die haar lippen wilde verlaten.
Haar beschuldigende en boze blik schoot naar James, terwijl tranen dreigden uit haar ogen te vallen.
Met al haar gewicht op het niet-gewonde been leunend, hield ze zich vast aan de reling en stond op van de grond.
Ze keek hem daarna niet meer aan. Zijn gedrag was voor haar onacceptabel. Met een vluchtige zijwaartse blik op hem begon ze stilletjes naar haar eigen kamer te strompelen. Haar maag zat in de knoop.
Ze had nog maar twee stappen gezet toen iemand haar arm greep en haar in de tegenovergestelde richting trok.
"Kom mee." siste James en trok haar naar zijn kamer.
Kara probeerde woedend haar arm los te rukken, maar hij liet haar niet los. Hij trok haar naar zijn kamer totdat ze beiden binnen waren en hij de deur van binnenuit op slot deed.
Kara bleef staan, haar armen over haar borst gevouwen en James geen blik waardig keurende.
"Waarom kwam je?" vroeg James, haar negerend, "Nog niet genoeg gewond? Wil je dood?"
Kara's boze ogen schoten hem onmiddellijk een beledigde blik toe. Weer woedend probeerde ze langs hem heen te lopen en de deur uit te gaan, maar hij blokkeerde haar pad.
"Vertel het me!" gromde hij.
"Ik wil het nu niet vertellen." siste Kara, terwijl ze probeerde hem te ontwijken en naar de deur te komen, maar haar gewonde been en James wisten haar perfect de weg te versperren.
"Het spijt me." spuwde James de woorden uit toen ze niet stopte.