ALS NAAR ONS OF
Ze liep snel de trap af en vond de hele familie aan de lunchtafel zitten, zoals ze had verwacht.
Het was een routine zolang ze zich kon herinneren. Ontbijt en lunch of ontbijt en diner was familietijd voor de familie Sullivan. Als ze in de stad waren, moesten ze hun afspraken plannen met de maaltijd in gedachten.
James daarentegen, volgde zijn eigen regels.
"Ah, mijn lieve meisje is hier." Mevrouw Rita, de moeder van James en Damon, begroette me met de liefste glimlach zodra ze me zag.
Lachend bij haar begroeting, trok Kara onbewust haar mouwen naar beneden.
"Hoi, Rita." Ze glimlachte naar haar en daarna rond de tafel naar iedereen.
Mevrouw Laura, de oma van James, klopte op de stoel naast haar met een zachte glimlach, en bood haar de plek aan om te zitten.
"Hoe gaat het met je, mijn lieve meisje?" Mevrouw Laura glimlachte terwijl ze wat rode pasta opschepte en haar een glas sap inschonk.
"Het gaat goed." Kara bedankte Laura vriendelijk voordat ze begon te eten.
Enkele momenten later vroeg Rita, "Wat ga je doen voor je verjaardag? Heb je een feestje met vrienden gepland of moet ik iets thuis regelen, lieverd?"
Kara's blik ontmoette die van Rita, "Ik heb eigenlijk nog niets gepland. Ik zie wel wat ik ga doen."
"Braaf meisje." Rita prees haar en ging verder met eten.
Kara's blik dwaalde door het huis, op zoek naar James, maar hij was nergens te zien. Het was al drie uur in de middag. Ze had gepland om 's ochtends vroeg naar de verlaten kerk te gaan, maar omdat James had gezegd dat ze met hem moest gaan, was ze gebleven. Ze zouden er niet heen kunnen gaan als het te laat werd en de duisternis de stad 's nachts bedekte, want het bos zou ook donker worden en er zou nauwelijks licht in de kerk zijn.
Na de lunch haastte ze zich naar haar kamer om zich om te kleden en James te bellen. Ze probeerde vijf keer, maar hij bleef haar telefoon wegdrukken. Teleurstelling begon zich al te vullen, denkend dat hij haar niet mee zou nemen zoals hij had beloofd.
Ze ging verder en nam een douche voordat ze zich aankleedde in een korte rok en een top met blote schouders. Ze pakte de telefoon van het nachtkastje en belde hem opnieuw. Het was nu zes uur. De duisternis begon zich te verspreiden.
Hij nam niet op. Tranen welden op in haar ogen toen ze besefte dat James haar weer in de steek liet, zoals altijd. Ze begreep niet eens waarom ze hem keer op keer blindelings haar vertrouwen gaf. Het was zo dom van haar.
Zuchtend pakte ze haar blauwe, enkellange schoenen op en trok ze aan. Toen ze doorhad dat ze de verkeerde schoen aan de verkeerde voet had, gromde ze gefrustreerd en gooide de schoen door de kamer. De schoen knalde tegen de muur en viel onschuldig op de grond.
"Fuck jou!" mompelde Kara.
De schoen reageerde niet, noch vloog hij magisch terug naar haar, zelfs niet toen ze er de volgende tien minuten naar staarde.
Haar blik ging naar de klok toen het zeven uur sloeg. De zon was volledig ondergegaan. Haar verjaardag was al verpest en ze zou het niet nog erger maken door hier als een pop te blijven zitten wachten op die klootzak.
Met die beslissing stond ze met een zucht op van het bed en hinkte met één schoen aan haar voet om de andere op te halen.
Ze pakte de schoen van de vloer, ging op haar kont zitten en trok hem aan.
Toen ze klaar was, wachtte ze weer een paar minuten, niet wetend waarop. Een wonder dat James magisch voor haar neus zou laten verschijnen met een groot boeket bloemen en chocola?
"Fuck it!" riep ze gefrustreerd en begon naar Damon's kamer te lopen om hem mee te slepen.
Kara hinkte naar James' kamer in de duisternis van de nacht. Het hele huis was stil en gehuld in een dodelijke kalmte. Kara was altijd bang in het donker. De schaduwen bezorgden haar rillingen en lieten haar vrezen voor de spoken die rondwaarden. James had haar verteld dat er enkele slechte voorouders in hun huis en in de gangen rondspookten 's nachts. Eng en loerend om aan te vallen. De enige veilige plekken waar de spoken niet kwamen waren haar kamer en die van James.
Steeds banger wordend hinkte ze haastig naar James' kamer. Eenmaal daar aangekomen klopte ze zachtjes. Er kwam geen reactie. Ze klopte nog een paar keer, maar niemand antwoordde. Denkend dat James in slaap was gevallen, draaide Kara zich om om weg te gaan.
"Wat wil je?" James' stem hield haar tegen toen ze een stap naar haar kamer zette.
Ze draaide zich om en keek hem aan, blij dat hij nog wakker was.
"Ik kwam om met je te praten," straalde ze, "Mag ik binnenkomen?"
"Ga weg!" James sloeg de deur in haar gezicht dicht.
Ze hinkte weer naar de deur en klopte. Ze bleef kloppen totdat hij de deur weer opendeed.
"Wat?!" snauwde hij, "Ga weg of ik breek je been weer!"
"Dat doe je niet," Kara kantelde haar hoofd en glimlachte onschuldig.
"Let maar op," snauwde James, greep haar bij de schouders en gooide haar weg.