Hoofdstuk 2 Echtscheiding
Toen Gabriel bij het gerechtsgebouw aankwam, had Natalie daar al een tijdje rondgehangen.
Op het moment dat Gabriel binnenkwam, trok hij ieders aandacht. Hij leek het niet op te merken en wierp Natalie een blik van pure ergernis toe. "Alyssa zit in serieuze problemen! Dit moet belangrijk zijn!"
Natalie was niet onder de indruk van Gabriels houding. Ze gaf hem de overeenkomst die ze had voorbereid, haar gezicht uitdrukkingsloos.
"Gabriel, laten we scheiden," zei ze kalm, en realiseerde zich dat het uitspreken van "scheiden" niet zo moeilijk was als ze had gedacht.
Gabriel was verbaasd en staarde naar de scheidingspapieren. Hij fronste, terwijl hij probeerde te begrijpen of ze serieus was.
"Ik weet dat je deze maand veel bloed aan haar hebt gedoneerd. Word niet boos. Ik zal het goedmaken," pauzeerde hij, en voegde toen toe, "Ik geef je tien miljoen euro."
Natalie barstte in lachen uit bij de vermelding van het geld.
Hoe absurd. Het huwelijk dat ze zo hard had proberen te behouden, was gewoon een bloeddonatie-overeenkomst.
"Scheiden," herhaalde Natalie, terwijl ze Gabriel aankeek, "Zodra we klaar zijn, zal ik je helpen haar te redden."
Haar gezicht was onverschillig, alsof het huwelijk haar helemaal niets kon schelen. Gabriel voelde een golf van woede en greep haar hand. "Natalie, mijn geduld raakt op. Neem het nu terug, en ik doe alsof je niets hebt gezegd!"
Zijn greep was sterk, en Natalie voelde een beetje pijn, niet in staat om los te komen. Ze keek op naar Gabriel en sprak opnieuw, "Ik zei laten we scheiden."
Toen hij haar vastberadenheid zag, hief Gabriels borst op en neer, en het vreemde gevoel in zijn hart werd sterker. Hij liet haar hand los en grijnsde, "Prima, zoals je wilt."
Daarmee ondertekende hij zonder aarzeling de scheidingspapieren en ze voltooiden het scheidingsproces.
Met het scheidingsdecreet in haar hand, trilde Natalie's al koude en stijve hart nog een beetje.
Gabriel, uitdrukkingsloos, sleepte Natalie rechtstreeks naar het ziekenhuis.
In een speciale afdeling leunde de bleek uitziende Alyssa op het ziekenhuisbed. Toen ze Gabriel zag, lichtten haar ogen op. Toen zag ze Natalie achter hem, en haar ogen flikkerden.
"Natalie, het spijt me dat ik je weer lastigval."
Alyssa's stem was zacht, vol verontschuldiging. Natalie sloeg haar armen over elkaar en keek haar kil aan.
"De vorige keer was het bloedarmoede, toen bloed overgeven, en daarvoor overmatig menstrueel bloedverlies. Wat is het verhaal deze keer, Alyssa?"
Haar woorden druipten van spot, en Gabriel, ontevreden, berispte haar. "Natalie!"
Alyssa's ogen vulden zich met tranen, en ze beet op haar lip, terwijl ze haar hoofd schudde. "Het spijt me, mevrouw Clark. Als je niet wilt, is het prima."
Ze boog haar hoofd, kijkend zielig.
Gabriel fronste en stond op het punt iets te zeggen toen Natalie naar voren stapte, Alyssa's gezicht onderzoekend met een zachte glimlach.
Natalie zei, "Waar ben je deze keer gewond, mevrouw Davis?"
De behandelend arts stapte snel naar voren. "Mevrouw Davis heeft haar been verwond en bloedt hevig. Ze heeft onmiddellijk een bloedtransfusie nodig."
Natalie keek naar Alyssa's benen, die strak bedekt waren door de deken, en draaide zich toen naar Gabriel, met een glimlach op haar lippen.
"Gabriel, dit is de laatste keer."
Natalie stroopte haar mouw op, en net toen iedereen dacht dat ze bloed zou doneren, trok ze plotseling Alyssa's deken weg en trok haar van het bed.
Alyssa had niet verwacht dat Natalie dit zou doen en viel van het bed, waarbij ze het met bloed doordrenkte verband op haar been onthulde.
"Natalie!"
Gabriel schreeuwde, zijn gezicht bleek terwijl hij probeerde Natalie weg te trekken. Voordat hij haar kon aanraken, had Natalie al het verband van Alyssa's been getrokken.