Hoofdstuk 1 Scheef huwelijk
"Gabriel, denk je niet dat dit een beetje te veel is? Mevrouw Clark zou boos kunnen worden als ze erachter komt."
"Dat is precies waarom ik met haar getrouwd ben. Maak je geen zorgen, ik maak het goed met haar."
Natalie Clark stond bevroren bij de deur, luisterend naar de zachte, vriendelijke vrouwenstem en de diepe, vertrouwde mannenstem.
Een half uur geleden had iemand haar een foto gestuurd. Op de foto leunden een man en een vrouw tegen elkaar aan, met gesloten ogen, helemaal knus en verliefd.
De vrouw was Alyssa Davis, en de man was Natalie's echtgenoot van drie jaar, Gabriel Kensington.
Natalie had een zeldzaam Rh-negatief bloedtype, en Alyssa ook. Drie jaar geleden werd Alyssa ernstig ziek en had dringend Rh-negatief bloed nodig. Natalie was een match en stemde ermee in om te doneren. Toen Gabriel vroeg wat ze in ruil daarvoor wilde, had ze er niet echt over nagedacht. Maar toen ze Gabriel's knappe gezicht zag, zei ze voor de grap dat ze met hem wilde trouwen.
Het was maar een grapje, maar Gabriel deed daadwerkelijk een huwelijksaanzoek.
Na hun huwelijk werd Natalie een regelmatige bloeddonor voor Alyssa, zonder ooit te klagen.
Gabriel was altijd koud en afstandelijk, en Natalie dacht dat hij zo was tegen iedereen. Een enkele foto vernietigde dat beeld. Hij trouwde met haar vanwege haar Rh-negatieve bloedtype. Ze had dat altijd al geweten, maar ze hield vast aan wat fantasieën. Nu leek het erop dat dit huwelijk vanaf het begin onevenwichtig was geweest.
Natalie voelde een steek van bitterheid. Ze pakte haar telefoon en draaide een nummer.
Het duurde lang voordat de oproep werd beantwoord, en de persoon aan de andere kant sprak niet. Natalie voelde zich enorm van streek.
"Hoi, ik ben het, Natalie," zei ze, haar stem verstikt.
De man aan de andere kant zuchtte diep en zei met een lage stem, "Waar ben je?"
Natalie antwoordde niet. Ze hing op, haalde diep adem en veegde haar tranen weg.
Ze had iets te doen voordat ze terugging.
Natalie draaide zich om en vertrok. In de kamer zag Alyssa, die in bed lag, de figuur bij de deur vertrekken en krulde haar lippen tot een glimlach.
Gabriel's diepe ogen en gebeeldhouwde gelaatstrekken maakten hem nog strenger en knapper. Hij stond bij het bed, keek naar Alyssa's bleke gezicht en fronste.
"Niet zo roekeloos zijn de volgende keer. Natalie heeft deze maand al een paar keer bloed gegeven. Nog meer en ze zal uitgeput raken," zei Gabriel.
Alyssa boog haar hoofd, kijkend heel kwetsbaar. "Het spijt me. Als mevrouw Clark geen bloed wil doneren, red ik het wel..."
"Ze zal niet weigeren."
Gabriel's donkere ogen flikkerden. Hij pakte zijn telefoon en stuurde een bericht naar Natalie. Hij wachtte lang, maar de persoon die normaal gesproken bijna direct reageerde, antwoordde deze keer niet.
Zou ze het druk hebben?
Gabriel fronste en belde haar direct.
Het duurde lang voordat de oproep werd beantwoord. Hij begon ongeduldig te worden toen de stem aan de andere kant als eerste sprak, "Meneer Kensington, ik moet u iets vertellen."
Natalie's stem was koud. Om de een of andere reden voelde Gabriel iets ongewoons.
Hij verlaagde zijn stem, "Kom eerst naar het ziekenhuis."
"Nee," weigerde ze direct.
Gabriel was verbijsterd. Ze had hem nog nooit tegengesproken. Wat was er aan de hand?
Zijn frons werd dieper en hij hoorde Natalie verdergaan, "Kom eerst naar het gerechtsgebouw. Ik geef je dertig minuten."
Daarmee hing ze op.
Gabriel's ogen verduisterden, ontevreden over Natalie's ongehoorzaamheid. Maar hij liet het niet merken. Hij wierp een blik op Alyssa en zei zachtjes, "Ik heb iets te doen. Ik ben later terug."
Hij stond te popelen om te ontdekken waar Natalie mee bezig was!