Haar leven
Eternity perspectief
Langzaam en met tegenzin haal ik mijn handen van mijn gezicht. Ik knipper, sluit mijn ogen en knipper weer. Zonnestralen dringen door het raam en verblinden me. Ik ga rechtop zitten, sleep mijn voeten van het bed en wrijf met mijn knokkels in mijn ogen. Ik strek mijn armen boven mijn hoofd en geeuw.
Ik woon in mijn appartement in Amsterdam. Natuurlijk, ik ben 21 jaar oud en woon niet meer bij mijn ouders.
Mijn slaapkamer is klein vergeleken met de woonkamer van mijn appartement, maar ik kan er toch alles in kwijt wat ik nodig heb. Ik heb een bed midden in mijn vierkante kamer staan, dat veel ruimte inneemt, maar ik vind het zo fijn. Je kunt me daar vaak vinden, liggend met een boek in het natuurlijke licht dat door mijn raam naar binnen valt, wat mijn belangrijkste lichtbron is. De opbergruimte is geweldig omdat die verborgen is boven mijn ingebouwde kledingkast, hoewel de meeste van mijn spullen onder het bed gaan. Naast mijn bed staat een grote zwarte schoenendoos waar al mijn schoenen in passen. Er hangt een spiegel aan mijn gebroken witte muren boven een klein tafeltje. Daarnaast heb ik een hoge, witte kast die uitpuilt van de kleren. Ik heb een wit nachtkastje met een wekker, een rozerode touchlamp en een blauwe Bluetooth-speaker.
Ik scrolde door mijn sociale media zonder meldingen en besefte hoe saai mijn bestaan is. Toch geloof ik dat op een dag je leven zal veranderen door je passie en harde werk.
Ik ga naar de badkamer om mijn ochtendroutine te doen, en na een douche trek ik mijn sweatshirt en korte broek aan.
Daarna ga ik naar de keuken voor ontbijt. Ik stond op het punt de koelkast te openen voor verpakt voedsel
Het geluid van een openslaande deur deed me opschrikken.
"Verrassing, Eter," hoorde ik de stem van mijn beste vriendin Olivia.
"Olli bitch, je bent terug," ik drukte mijn vuist tegen mijn mond, waarbij ik mijn lippen tussen mijn duim en wijsvinger kneep.
Ze is in Londen voor een zakenreis van haar werk. Olivia en ik zijn al beste vriendinnen sinds de basisschool. We zijn partners in crime.
"Ja, ik wilde mijn heks verrassen," zei Olivia, en het volgende moment voelde ik mijn adem stokken toen ze haar armen om me heen sloeg.
"Wow, hoe was je reis naar Londen, bitch?" mijn nek viel achterover.
"Ughh, serieus, het was een complete hoofdpijn, vooral als je moet werken met die klootzak van een manager van onze vestiging, ik moest mezelf tegenhouden om hem de waarheid te vertellen," zei ze terwijl er speeksel in de hoeken van haar mond opbouwde.
"Serieus, spaar die arme kerel. Hij zou in het ziekenhuis liggen als hij jouw slechte kant zag," zei ik terwijl ik door de keuken liep op zoek naar boter.
"Ja, ja, bid dat hij mijn slechte kant niet ziet," antwoordde Olivia terwijl haar gezicht rood werd en haar handen tot vuisten balden.
"Oké, laat maar. Wat dacht je van die jurk die we de laatste keer zagen tijdens het winkelen?" Ik veranderde snel van onderwerp omdat.....
Waarschuwing, wees voorzichtig; mijn beste vriendin heeft hele rare en giftige woedeaanvallen.
"Oh, ik heb iets," zei ze en haalde een prachtig fotolijstje tevoorschijn waarin een kinderfoto van ons beiden zat.
"Wowee Oli, dit is geweldig, bitch," ik haalde langzaam diep adem terwijl ik het mooie fotolijstje bekeek.
Inderdaad, het is waar. Ik heb deze twee gekocht in Londen. Een is voor jou, de ander is voor mij. Deze is van jou," antwoordde ze en plaatste het in de woonkamer van mijn appartement.
"Wat wil je eten, heks?" vroeg ik terwijl ik brood en melk uit de koelkast pakte.
"Niets, heks. Kom op, laten we naar Starbucks gaan." Ik sterf voor een koude Vanilla Bean van Starbucks," zei Olivia terwijl ze
De zijkanten van haar hoofd vastpakte en vervolgens haar vingers langs haar wangen liet glijden.
"Oke, laten we gaan. Ik ben klaar." Ik sloeg mijn armen om mezelf heen, liep naar mijn slaapkamer en pakte een witte trui, een zwarte spijkerbroek en mijn favoriete witte sneakers. Ik trok mijn donkerbruine haar in een Franse vlecht. Ik deed alleen Babylips lippenbalsem op. Ik hou mijn gezicht liever make-uploos; het heeft geen make-up nodig.
Ik pakte mijn rugzak en stopte mijn creditcard erin en liep naar de woonkamer.
Olivia ligt op een van de banken in de woonkamer een willekeurige film te kijken terwijl ze chips eet. Ze draagt een blauwe spijkerbroek met een geel hemdje en een spijkerjasje eroverheen. Haar zwarte haar zit in een paardenstaart.
"Klaar?" vroeg ik terwijl ik de deur van mijn slaapkamer op slot deed.
Olivia keek op en grijnsde naar me.
"Je ziet er niet uit," zei ze terwijl ze met haar wenkbrauwen wiebelde.
"Ik weet het, klootzak," rolde ik met mijn ogen naar haar, maar mijn vriendin keek nog steeds naar haar film.
Mijn vriendschap met Olivia is zo: we noemen elkaar altijd namen zoals Heks, Trut, klootzak, hoer of ouwe taart, als manieren om onze liefde voor elkaar te uiten, niet de liefde van Romeo en Julia, maar de liefde van BFF, wat betekent Beste vrienden voor altijd. Olivia is als een echte zus voor mij.
"Ja, laten we gaan," zei ze, terwijl ze opstond en met haar armen zwaaide.
We liepen weg van mijn flatgebouw en stapten in Olivia's auto.
Ze parkeerde haar auto bij een Starbucks café; we gingen naar binnen en ik werd verwelkomd door de heerlijke geur van versgezette koffie.
De ratten in mijn maag begonnen te dansen.
"Blijf jij hier. Ik haal onze bestellingen," zei ze terwijl ze haar creditcard tevoorschijn haalde.
"Oke, kom alsjeblieft snel terug, ik heb honger," glimlachte ik verlegen en liep naar een van de tafels.
Na een heel fijne tijd met Olivia te hebben doorgebracht, liepen we weg van Starbucks.
Plotseling ging Olivia's telefoon af.
"Hallo," antwoordde ze en fronste haar wenkbrauwen bij het horen van de andere persoon aan de lijn.
"Oke, ik kom eraan," zei ze met een pruillip, en keek toen naar mij terwijl ze haar handen samen wreef.
"Het is een noodoproep van werk." "Ik breng je terug naar je appartement," zei ze, pruilend en naar beneden kijkend.
"Hé, het is oke, voel je niet slecht. Ga maar, meid. Ik ga vandaag liever met de fiets," zei ik.
Toen Olivia weg was, huurde ik een fiets via een website op mijn telefoon.
Na een paar momenten kwam er een jongen met een fiets. Hij liet me de fiets en de sleutels zien, en ik vertrok om te genieten van een fietstocht.
Ik hou van fietsen. Ik bewonder het het hele jaar door. Die geest van avontuur, de versnelling en op-en-neer van het pad, de mogelijkheid om over gras, modder of weg te gaan... Het is een vrijheid waar ik altijd naar zal verlangen. Dat soort vrijheid is een geschenk, nietwaar? Een voorrecht van beweging, om jezelf te versterken terwijl je zoveel plezier hebt. En zo, terwijl ik de auto's passeer die vervuilen, kruipen de passagiers in hun stoelen.
Tijdens het fietsen,
zag ik de Lexus LC. Zonder twijfel, een van de beste luxe sportwagens.
Mijn ongezonde obsessie met auto's
Ik was druk bezig die prachtige auto te bekijken.
Ik stond op het punt tegen de gigantische muur te botsen toen ik het ongeluk dat mij te wachten stond opmerkte. Mijn mond viel open, waardoor mijn bovenlip naar achteren krulde. Ik klemde mijn handen stevig om het stuur van de fiets terwijl ik mijn ogen stijf dichtkneep.
Iemands handen sloten zich om mijn middel.
En die persoon draaide me om en de fiets ging weg.
Ik en die persoon botsten op het harde wegdek.
"Nee," huilde ik. Ik probeerde mijn ademhaling te stabiliseren en de paniek te kalmeren.
Ik sloot mijn ogen stevig terwijl mijn ademhaling zwaarder werd met mijn opkomende lichaam.
Er gingen seconden voorbij, en ik voelde nog steeds geen pijn. Ik opende mijn ogen en mijn spieren verstijfden.