5. Pinky
5. Pinky
Emara Stone
Enorm!
Het gebouw, de deuren, het plafond. Alles is gigantisch. Mensen lopen rond als catwalkmodellen in pakken met dossiers in hun handen en telefoons tussen hun hoofd en schouder.
Eerlijk gezegd voel ik me als een verloren puppy in dit grote bedrijf.
"Waarheen, meneer?" vraagt een man van middelbare leeftijd me beleefd. Ik kijk naar hem en het eerste wat me opvalt is zijn vervaagde rode highlight in het voorste deel van zijn bruine haar. Modieus!
"Ik ben hier voor een sollicitatiegesprek. Ik zoek de receptie. Welke verdieping?" Ik kijk hem in de ogen en spreek met vertrouwen, net zoals een man tegen een andere man praat.
De liftman kijkt me aan alsof ik zijn naam verkeerd heb uitgesproken. Hij geeft me een blik van wel vijf seconden. Ik staar terug. Niet bereid om deze staarwedstrijd te verliezen.
Na een paar seconden, die als weken voelden, zei hij: "Het is daar, meneer." Wijzend naar mijn linkerzijde.
Oh! Natuurlijk, recepties zijn altijd op de begane grond. Stom brein.
Ik volg de richting van zijn vinger en zie een grote C-vormige tafel met grote voetballetters 'Receptie' erop geschreven. Als er alcohol op de achtergrond was, zou het eruitzien als een bar.
Terwijl ik naar de receptie loop, hoor ik een bijdehante toon achter me, “Graag gedaan, meneer.”
Ik draai me om om de liftman een glimlach te geven, "Roze staat je goed." zeg ik terwijl ik naar zijn glanzende haar wijs. Zijn ogen worden smal en zijn lippen vormen een dunne lijn terwijl hij me moordend aankijkt.
Hah! Jij roze pop.
Ik loop naar de receptie zoals Tom Cruise doet na het opblazen van een auto op de achtergrond. Ik zie een vrouw met te veel make-up werken op de computer. Haar lippenstift is buiten haar lippenlijnen om ze voller te laten lijken. Ze kijkt naar me, dan glimlacht ze, wetende dat ze me betrapt heeft terwijl ik naar haar lippen staarde.
Meid, alsjeblieft! Ik keek naar het slechte make-upwerk. Ik had het beter kunnen doen op haar gezicht.
Ze staart naar me, mijn kleren, dan naar mijn haar. "Hoe kan ik u helpen, meneer?" Klinkt onder de indruk. "Mijn naam is Ethan Stone. Ik ben hier voor een sollicitatiegesprek. Kunt u me daarbij helpen?" zeg ik in een zijdezachte, mannelijke toon.
Ze bloost en draait haar hoofd naar het computerscherm, snel typend als een konijn. "U moet uw ID hier verifiëren. Daarna wordt u gevraagd te wachten op de vierde verdieping van de HR-afdeling. Zorg er ook voor dat u uw cv opnieuw leest. Ze stellen alleen vragen daaruit." Ze spreekt voorzichtig terwijl ze met haar nepwimpers naar me knippert.
Ik grijns naar haar terwijl ik Ethan's ID geef voor verificatie. Ze bloost weer. Ben ik zo knap? Of aantrekkelijk?
Plots zie ik haar fronsen terwijl ze sceptisch naar de ID kijkt, dan terug naar mij met verwarde wenkbrauwen. En dan dringt het tot me door…
Verdorie! Dat is Ethan's ID.
“Ik had vorig jaar een ongeluk en moest een kaakreconstructie ondergaan.” Ik probeer verdrietig te klinken terwijl ik een neerslachtig, depressief gezicht trek.
"Oh! Ik denk dat u er nu prima uitziet. Hier is uw ID. Succes en een fijne dag, meneer." Ze glimlacht zachtjes, maar alles wat ik zie is haar lippenstift buiten haar lippenlijnen. Ze bloost weer.
Domme meid!
Ik neem de ID en geef haar een beleefde glimlach terug, dan loop ik weg. Maar plotseling draai ik me om om haar te bedanken en betrap haar terwijl ze naar mijn kont kijkt.
Ik denk dat ik haar niet hoef te bedanken.
In plaats daarvan geef ik haar een sluwe, ondeugende grijns en loop naar de liften waar ik een paar minuten geleden roze pop ontmoette.
"Vierde verdieping HR-afdeling." spreek ik in een schorre toon terwijl ik naar hem kijk. Ik zie een badge onder zijn rechter schouder waarop staat - 'Roger'.
Hij drukt op de knop voor de vierde verdieping, zonder me een blik waardig te keuren. De weg van de begane grond naar de vierde verdieping was stil. Oorverdovende stilte.
Ding
De deuren van de lift gaan open. Voordat ik uitstap, kijk ik naar de liftman en sneer, "Dank je wel... Roze pop." Het laatste woord langzaam uitsprekend.
"Het is Roger en u bent welkom, meneer." Zijn stem klinkt streng en zijn vuisten gebald aan zijn zijde.
Terwijl ik de lift verlaat, grijns ik naar hem en gniffel, "Roger that... Roze pop."
Dan vertrek ik met een glimlach die een lamp zou kunnen opladen.