Liefde na de Scheiding: De Perfecte Vrouw van de CEO

Hoofdstuk 4 Ontsnap, Lillian!

In Lillians huis stormde Bobs oudste zoon, Max, de studeerkamer uit toen hij de felle ruzie in de woonkamer hoorde. Hij zag dat Bob, in een woede-uitbarsting, Lillian aan het slaan was, wiens mond onder het bloed zat. Max, gedreven door een gevoel van rechtvaardigheid en zijn verantwoordelijkheid als broer, ging beschermend voor Lillian staan.

"Pap! Dat is genoeg. Stop met Lillian te slaan. Ze beseft al dat ze fout zat. Ze is ernstig gewond. Je kunt haar niet meer slaan," zei Max vastberaden.

"Wil jij mij nu de les lezen? Belachelijk!" sneerde Bob, terwijl hij met een zwaai van zijn hand Max moeiteloos tegen de muur duwde, wat een lage kreun bij hem ontlokte.

"Pas op! Doe Max geen pijn!" schreeuwde Mary.

Mary, die nog maar net onverschillig was geweest, greep onmiddellijk in toen ze haar geliefde zoon Max zag worden geduwd. Toch leek ze te vergeten dat Lillian, met bloed dat uit haar mond droop, ook haar kind was.

Mary's overduidelijke voorkeur liet Lillian in totale wanhoop achter, en de brandende pijn keerde met intensiteit terug. Bobs klappen landden op Lillians gezicht, benen, armen en billen, geen stukje huid werd gespaard.

Misschien vond Bob dit niveau van geweld niet bevredigend genoeg, want de brute Bob probeerde zelfs Lillian van de grond te tillen en haar zwaar neer te smijten, alsof een pizzabakker zorgvuldig zijn deeg aan het kneden en gooien was. Na een wrede klap voelde Lillian alsof haar botten op het punt stonden te breken, haar inwendige organen verschoven. Ze wist dat ze nog zo'n klap niet zou overleven; nog een zou haar meteen kunnen doden.

Dus toen Bob Lillian voor de tweede keer optilde met de bedoeling haar neer te smijten, vocht Lillian terug. Met al haar kracht beet ze in Bobs oor en scheurde er herhaaldelijk aan.

Bob, verbluft door de plotselinge pijn, begon te huilen van pijn. Hij schreeuwde wanhopig, maar zijn gehoor werd steeds doffer.

"Het doet pijn! Het doet zo veel pijn!"

Bob greep naar één kant van zijn hoofd, negeerde Lillian. De brandende sensatie in zijn handpalm waarschuwde hem voor een huiveringwekkende realisatie: zijn rechteroor was weg.

Alles wat overbleef was een kleverige mengeling van bloed en speeksel.

Op dat moment had Lillian Bobs rechteroor in haar mond.

Lillian spuugde het oor nonchalant uit, keek met een kille blik naar de jammerende Bob. Plotseling kwam er een stem van achter haar.

"Lillian, ontsnap!" Een warme hand reikte naar Lillian, het was Max.

"Lillian, ren!" schreeuwde Max nogmaals, zijn donderende stem haalde Lillian uit haar verdoving. Ze stak haar hand uit, greep Max' hand en rende met hem naar de deur.

Sinds de eerste sneeuwvlok viel, was er een sneeuwstorm op komst. Nu werd de sneeuwval heviger.

Max rende met de gewonde Lillian door de sneeuw. Mary zag dit en haastte zich naar buiten, leunde tegen het deurkozijn en riep: "Max, kom terug! De sneeuwstorm komt eraan! Kom terug!"

Toen ze geen teken van Max zag omkeren, gooide ze haar geliefde paraplu naar hem toe. De paraplu waarvan ze ooit dacht dat die alleen regen kon tegenhouden, niet sneeuw, bleek onbeduidend in het licht van Max' veiligheid.

Maar Max, die Lillians hand vasthield, rende de sneeuwstorm in zonder om te kijken, terwijl de paraplu op de dikke sneeuw viel, bedekt en vergeten terwijl de sneeuwval zwaarder werd.