Liefde na de Scheiding: De Perfecte Vrouw van de CEO

Hoofdstuk 3 The Blizzard komt eraan

"De wijn is een beloning voor de dappersten die tot het einde volhouden!" Die blonde dame sprak met haar betoverende stem.

Bob was compleet betoverd.

Na elk verlies vond een glas Romanée-Conti zijn weg naar zijn buik.

Na vijftien glazen werd hij door de beveiliging het casino uitgezet.

Nu stond Bob zonder een cent op zak voor Mary. Hij wist niet eens hoe hij haar moest uitleggen wat er die middag was gebeurd. Na veel aarzeling vertelde hij uiteindelijk alles.

Wat volgde was een confrontatie tussen Mary en Bob, man en vrouw.

Mary probeerde alles op Bob, zoals krabben, krassen, bijten en trekken. Ondanks de ongekende wrok en woede die diep van binnen borrelde, wist Bob dat hij fout zat! Hij had de maandelijkse gezinsuitgaven verloren, dus hij had geen gezicht om te tonen.

‘Zonder geld kan niets bereikt worden! Ik moet een oplossing vinden!’ dacht Bob.

Bob stelde voor: "Wat dacht je van het verkopen van mijn paar leren schoenen?"

De leren schoenen, gemaakt van dubbelgelaagd kalfsleer, waren allesbehalve goedkoop! Als ze verkocht werden, zouden ze met zuinigheid de basisuitgaven van het gezin voor een halve maand kunnen dekken. Mary aarzelde, wetende dat de schoenen misschien het enige waardevolle item in het huishouden waren. Gezien de huidige omstandigheden had ze geen andere keus dan Bob toe te staan de schoenen te verkopen om rond te komen.

Bob haalde de gekoesterde leren schoenen tevoorschijn, veegde voorzichtig het vuil eraf en poetste ze zorgvuldig schoon. Het leren oppervlak van de schoenen was uitstekend, zelfs in de schemerige kamer kon het het licht van de tv weerkaatsen.

Ondertussen had Lillian pannenkoeken gemaakt, met pindakaas in plaats van honing. Om Bob van beter gestructureerde pannenkoeken te laten genieten, had ze zelfs de pindakaas verwarmd, waardoor deze op de pannenkoeken druppelde.

Lillian droeg de pannenkoeken vrolijk naar de woonkamer.

Tragisch genoeg was het brede en ronde porseleinen bord, als voedselcontainer, gewoon te verschrikkelijk. Lillian, een achtjarig meisje, had niet de kracht om het grote bord in balans te houden.

Een druppel pindakaas viel op Bob's geliefde, binnenkort te verpanden leren schoenen, duidelijk zichtbaar. Bob, die al geïrriteerd was na de uitbrander van Mary, vond eindelijk een uitlaatklep voor zijn woede.

"Papa! Neem alsjeblieft wat pannenkoeken..."

Voordat Lillian haar zin kon afmaken, sloeg Bob, ziedend van woede, Lillian met zijn zware en eeltige hand op haar tere wang, waardoor er een diepe rode handafdruk achterbleef.

"Jij nutteloos kind! Het is allemaal jouw schuld dat het in ons huis steeds moeilijker wordt. Jij bent een ongeluk!" Bob wees naar de tengere Lillian en barstte los in een stroom van beledigingen, haar de schuld gevend van de rampzalige toestand van hun leven veroorzaakt door zijn eigen onbekwaamheid.

Lillian knielde op de grond, haar gezicht vol angst, haar lichaam trillend van pijn en angst.

Buiten, op de desolate winterdag, begon de eerste sneeuwvlok langzaam op de wereld neer te dalen.