Hoofdstuk 9 Geef miljardairs een kans
"Je zei wat?!" Dit was Pam's reactie toen Emily haar vertelde over de tweede keer dat ze Byron had gezien.
De twee vriendinnen zaten te kletsen in een van hun favoriete cafés. Het samenzijn met haar beste vriendin en de heerlijke pannenkoeken gaven Emily het gevoel dat haar leven niet volledig een ramp was.
"Ik zei dat ik hem niet wilde zien," verklaarde Emily. Ze wist dat Pam woedend zou zijn als ze haar vertelde dat ze de miljardair had afgewezen.
"Denk je niet dat je een beetje overdreven hebt?"
"Misschien een beetje."
"Of, zeg maar, heel erg?"
Ze moesten bijna schreeuwen om elkaar te verstaan boven de muziek en het lawaai van rinkelende borden in het drukke café.
Emily was hier nog steeds niet zeker van. "Maar wat als Byron echt een stalker is? Ik kan niet omgaan met twee stalkers."
"Wat als hij dat niet is?" vroeg Pam.
Als hij dat niet is... de mogelijkheid was zo verleidelijk. Emily had nauwelijks aan iets anders gedacht, ondanks alle redenen die ze had om hem te vermijden.
"Hij kwam naar je huis in een limo nadat jullie een heel leuk afspraakje hadden. Dat is romantisch! Ik wou dat Mike dat zou doen, behalve dat we al samenwonen, dus dat zou raar zijn."
"Je hebt echt geluk met zo'n fijne vriend," zei Emily. "Je hoeft je geen zorgen over hem te maken."
"Dat weet ik," antwoordde Pam zelfverzekerd, "maar ik ben een beetje jaloers op die nieuwe relatievlinders die je hebt. Zo spannend!"
"Het is geen relatie," protesteerde Emily. "Hij wil me waarschijnlijk niet meer zien na hoe ik hem behandeld heb."
"Oh, geloof me, dat wil hij wel," zei Pam.
"Hoe kun je daar zo zeker van zijn?"
"Maak je een grapje? Je hebt duidelijk indruk op hem gemaakt met je geweldigheid. Daarom kwam hij de volgende dag terug. En toen wees je hem af? De man is dat waarschijnlijk niet gewend. Ik wed dat hij nu heel verward is, en dat is een goed teken. Hij is waarschijnlijk geïntrigeerd."
"Dus je denkt niet dat hij gevaarlijk is?" vroeg Emily.
"Je hebt een slechte ervaring gehad," zuchtte Pam, "maar je kunt niet iedereen die je ontmoet gaan verdenken van gevaarlijk te zijn. Laat me je dit vragen, wat gebeurde er nadat je Byron zei weg te gaan?"
"Nou... hij ging weg."
"Oké, en is hij daarna nog een keer langsgekomen in zijn limo?"
"Nee."
"Zie je? Hij respecteert je wensen."
Emily vond dit echt overtuigend, en tot haar eigen verrassing wilde ze overtuigd worden.
"Zelfs als het niet werkt," ging Pam verder, "ga je geen nieuw stalkerprobleem hebben. Alles wat ik zeg is, geef miljardairs een kans."
Zelfs als het niet zo nobel was als 'geef vrede een kans', was het een goed motto.
"Oké, ik zal het doen. Maar ik weet niet hoe ik contact met hem moet opnemen."
"Geen zorgen," zei Pam, "beschouw het als een deel van mijn drie-stappenplan voor jou."
Emily was verbaasd. "Wat is het drie-stappenplan?"
"Oké." Pam klonk opgewonden. "Stap één: zorg dat Josh uit je leven verdwijnt. Stap twee: vind een nieuwe carrière voor je. Stap drie: zorg dat je samenkomt met Byron Pomeroy."
Emily dronk in één teug al haar koffie op. "Ik ben er klaar voor," zei ze, terwijl ze het kopje neerzette. Ze maakte deels een grapje, maar tegelijkertijd klonk het als een echt goed plan.
"Het enige probleem is... ik weet niet hoe ik contact moet opnemen met Byron, tenzij ik hem toevallig weer tegenkom... Misschien hem een e-mail sturen?"
"Nee, doe niet zo gek," zei Pam, "ik weet zeker dat we een manier kunnen vinden om hem persoonlijk te zien."
"Ja, dat zou het beste zijn," stemde Emily in, "op z'n minst wil ik mijn excuses aanbieden voor hoe ik me gedragen heb. Hij verdiende dat waarschijnlijk niet."
"Laat me eens kijken..." Pam was al door enkele webpagina's aan het scrollen op haar telefoon. "Hij moet wel een soort openbare evenementen voor zijn bedrijf hebben of—ooh, nog beter!"
"Wat?" Emily probeerde dichter bij de telefoon te komen om te zien.
"Een liefdadigheidsbal. Je kunt je mooi aankleden, het wordt chic. En het is voor een goed doel, een dierenasiel. Dat is heel... jij."
"Hij steunt echt een dierenasiel," zei Emily, "Dat is aardig." Emily kon de jurk die ze ging dragen al voor zich zien, een die ze zelf had ontworpen. Het zou misschien niet zo glamoureus zijn als een duur merk, maar het zou haar zeker laten opvallen in de menigte. "Het lijkt me wel een vrij exclusief evenement."
"Maak je daar maar geen zorgen over," zei Pam, "ik kan ons kaartjes regelen via enkele van mijn zakelijke contacten. En als je daar aankomt, weet hij niet wat hem overkomt."