Hoofdstuk 8 Nog een stalker?
Toen Emily haar appartement binnenkwam, rende ze naar het raam om te kijken of de limousine er nog stond. Net als gisteravond was hij al weg.
In plaats van een vleugje spijt voelde ze nu alleen maar opluchting.
Haar huisgenoot Delsie zat tv te kijken en keek een beetje verbaasd naar Emily's gehaast door het huis.
"Hé, is alles oké?" riep ze.
"Ik denk het wel..." zei Emily. Ze had de hele dag in overlevingsmodus gezeten, en deze laatste ontmoeting had haar in een vecht- of vluchtmodus gebracht. Ze probeerde haar ademhaling te kalmeren. Dingen waren verre van oké, maar in ieder geval waren ze nu beheersbaar. Ook wilde ze niet te veel details delen met Delsie, die soms nogal kattig kon zijn.
"Je bent wel een beetje mysterieus," zei Delsie speels. "Heb je iemand nieuws ontmoet? Je was behoorlijk laat thuis gisteravond."
Emily keek in de koelkast om te zien of ze iets had voor een troostrijke maaltijd. Bij nader inzien was ze moe en vond ze een kant-en-klaar diepvriesmaaltijd. Ze wist niet hoe ze Delsie's vraag moest beantwoorden. Ze ging aan de keukentafel zitten terwijl ze wachtte tot haar eten klaar was nadat ze het in de oven had gegooid.
"Je zou kunnen zeggen dat ik iemand heb ontmoet, maar ik denk niet dat het iets gaat worden."
"Je gaat wel snel door ze heen," zei Delsie, "Zijn mannen voor jou net als paar sokken?"
"Ja," stemde Emily in, "Ik zie geen reden om ze te lang te houden."
Het was makkelijker om mee te gaan in de grap, ook al vroeg ze zich soms af of Delsie met haar lachte of om haar.
Na haar maaltijd van voorverpakte curry te hebben gegeten, ging Emily naar haar kamer. Ze moest meteen beginnen met het zoeken naar een nieuwe baan, anders zou ze het zich niet kunnen veroorloven hier te blijven wonen. Het appartement, een paar straten verwijderd van het strand in een prachtige buurt, was duur genoeg, zelfs met het delen van de huur met Delsie.
Emily deed snel een zoektocht naar banen op haar laptop, maar iets anders bleef haar dwarszitten.
Byron was heel snel weggegaan en hij leek echt spijt te hebben. Natuurlijk kon het een truc zijn. Josh was goed in doen alsof hij respectvol en beleefd was wanneer hij dat wilde. Dat was waarschijnlijk hoe hij zich een weg naar haar werkplek had gebaand. Maar Byron leek anders.
Impulsief zocht ze zijn naam opnieuw op.
Deze keer las ze de artikelen in detail, in een poging zijn persoonlijkheid te begrijpen. Er was hier niets geruststellends. Net als bij haar eerdere zoekopdracht waren er veel verhalen over Byron als een meedogenloze zakenman die iedereen vernietigde die hem in de weg stond. Na haar ontslag vond Emily dat kenmerk niet bijzonder charmant, terwijl ze eraan dacht hoeveel mensen hun carrière hadden verloren door hem.
In ieder geval stond er niets over hem dat hij vrouwen stalkte. Nu was zij hem online aan het stalken, dacht ze met een lichte glimlach.
Haar baas had gelijk, ze zou dit echt niet moeten doen. Het werd belachelijk.
Er waren een paar foto's van Byron met Nova Summers, een lokale filmactrice, maar recentere nieuwsberichten zeiden dat ze uit elkaar waren. Emily tuurde naar de foto's, proberend een beter beeld te krijgen van Byrons glamoureuze ex-vriendin.
Nova Summers was lang, had zwart haar en was slank. Het enige wat ze gemeen had met Emily was dat ze ook donker haar had, maar Emily was gemiddeld van lengte en meer rond dan mager. Het kon niet mogelijk zijn dat Byron interesse in haar had na het daten van deze perfectie van vrouwelijkheid die ook nog eens op het punt stond de volgende grote Hollywoodster te worden.
Ze keek naar haar gezicht in de spiegel. Het was geen slecht gezicht, best charmant, met een ondeugende twinkeling in de ogen. Er was geen reden om zichzelf te vergelijken met een filmactrice.
Ze kon altijd nog een aantrekkelijke man vinden, iemand die meer normaal was.
Byron vertellen dat ze hem niet meer wilde zien was het enige redelijke om te doen. Hij had duidelijk veel problemen. Tegelijkertijd betrapte ze zichzelf erop dat ze naar foto's van hem staarde. Zijn ogen hadden een zelfverzekerde en soms dreigende blik, maar in andere foto's was een vleugje eenzaamheid en verdriet te zien, overschaduwd door die lange wimpers.
Emily vroeg zich af wat hij die nacht helemaal alleen op de brug deed. Misschien had hij wel iets te maken met de criminele onderwereld, maar toen kwam er een andere gedachte bij haar op.
Zou hij hebben gedacht om in de oceaan te springen? Nee, ze was te dramatisch bezig. Een man die zo succesvol en knap was, zou zichzelf niet willen doden. Hij kon altijd nog naar een tropisch eiland gaan of een nieuwe sportwagen kopen of een giraffe als huisdier nemen om zichzelf op te vrolijken. Of mensen betalen om hem overal te volgen en aardige dingen tegen hem te zeggen...
Haar telefoon ging, en schrikte haar uit haar mijmering. Het was haar beste vriendin Pam.
“Ik hoorde wat er vandaag gebeurd is,” zei Pam, “Het spijt me dat ik er niet was! Ik heb Thomas gezegd dat hij een eikel was omdat hij je ontslagen heeft.”
“Dat had je niet hoeven doen,” zei Emily. Ze kon zich helemaal voorstellen dat Pam dat deed en er geen problemen mee kreeg omdat dat gewoon haar persoonlijkheid was.
“Ik wilde ook ontslag nemen uit solidariteit, maar ik heb deze baan echt nodig.”
“Je hoeft echt niet ontslag te nemen!” antwoordde Emily, “maar bedankt voor het gebaar. We kunnen niet allebei werkloos zijn.”
“Je vindt binnen de kortste keren nieuwe banen bij de vleet. Ik maak me alleen zorgen over die Josh die weer in beeld komt.”
Emily zuchtte. “Vertel mij wat.”
“We hebben een plan nodig,” zei Pam. “Zullen we morgen samen lunchen?”
Emily kon niet wachten. Het was zo troostend om met haar beste vriendin te praten, en ze had nogal een verhaal te vertellen.