De Zoete Val van de Miljardair

Hoofdstuk 2 Hoe zit het met me trouwen?

De avond ervoor had Chloe de dronken Donovan Blake geholpen om terug naar zijn kamer te gaan, waarbij ze per ongeluk haar telefoon ergens had laten vallen. Opgegaan in de hectiek van de avond, was ze haar verloren apparaat volledig vergeten.

Na de eerste schok hervond Chloe snel haar kalmte. Gezien de situatie leek het erop dat Donovan misschien de bus had genomen om op haar te wachten. Hij had waarschijnlijk door dat zij degene was die die nacht bij hem had geslapen, of misschien besefte hij het pas toen de telefoon ging. Met de herkenbare ringtone en Sofia's eerdere gefluister, concludeerde Chloe dat Donovan de puzzelstukjes had samengevoegd.

Duidelijk was dat Chloe zichzelf onbedoeld verdacht maakte.

Sofia wierp Chloe een verwarde blik toe en knikte subtiel naar Donovan, alsof ze wilde zeggen, "Wat is er aan de hand?"

"Stop met bellen," zei Chloe, terwijl ze een hand op die van Sofia legde. De aanhoudende ongemakkelijkheid werd ondraaglijk voor Chloe, waardoor ze geen woorden kon vinden om een verklaring te geven.

"Wat is er aan de hand? Hoe komt jouw telefoon bij meneer Blake terecht?" vroeg Sofia op gedempte, roddelachtige toon.

Net toen Chloe bijna bezweek onder de schaamte, draaide Donovan, die in de rij voor hen zat, zich abrupt om, waardoor Chloe bijna van haar stuk werd gebracht.

"Is dit jouw nummer?" vroeg Donovan, terwijl hij Chloe's telefoon omhoog hield, waarop Sofia's contact stond weergegeven.

Sofia knikte, "Ja, meneer Blake, Chloe's telefoon is kwijt en ik moest haar bellen om hem te proberen te vinden."

"Is dit jouw telefoon? Je had eerder je koffer, en je liet je telefoon op de stoel voor je liggen," Donovan's blik verschoof naar Chloe, zijn nonchalante ogen behielden een diepte die kenmerkend voor hem was, ondanks hun schijnbare warmte en vertrouwdheid. Hoewel zijn blik vriendelijk en bekend was, kon Chloe de diepte ervan niet bevatten.

"Mijn excuses, dank u, meneer Blake," zei Chloe, haar stem een mix van zenuwen en dankbaarheid terwijl ze knikte en de telefoon uit Donovan's handen nam, meespelend in dit toneelstuk met hem.

Nadat Donovan het ongemakkelijke moment had opgelost, draaide hij zich weer om.

Chloe deed alsof ze door haar telefoon scrolde, maar haar gedachten waren helemaal niet op het scherm gericht. De manier waarop Donovan de telefoon teruggaf leek een boodschap te bevatten—een stilzwijgend akkoord om het incident van de vorige nacht achter zich te laten.

Chloe was een volwassene, niet iemand die haar daden zou ontwijken. Ze besloot te beschouwen wat er de vorige nacht was gebeurd als niets meer dan een vluchtige droom.

Ze verzekerde zichzelf dat Donovan, een drukbezet man, zich niet zou bezighouden met zo’n klein incident.

In een oogwenk was er een halve maand verstreken zonder dat Chloe Donovan weer had gezien. Zelfs wanneer het bedrijf vergaderingen hield, waren deze voor de hogere echelons, en zij was slechts een stagiaire wiens toekomst bij de New East Group onzeker was.

Afgezien van haar zorgen over het veiligstellen van een vaste aanstelling, betrapte Chloe zichzelf er soms op dat ze aan Donovan dacht, vooral aan dat moment dat ze bijna hadden gedeeld, vooral aangezien het haar eerste keer was geweest.

Op een dag ging de intercom op Chloe's bureau.

"Chloe?" vroeg een stem aan de andere kant.

Chloe's hart begon sneller te kloppen, en haar uitdrukking was er een van verwarring. Die stem—waarom klonk die zo veel als de zijne?

Sinds die nacht bleef Donovan's resonerende stem in Chloe's gedachten hangen, dus het geluid was haar niet onbekend.

"Ja?"

"Kom naar mijn kantoor," zei de stem.

"Wat is er aan de hand?"

"Kom naar mijn kantoor," herhaalde de stem aan de andere kant.

"Oké," dacht Chloe bij zichzelf, haar hart bonzend, haar gedachten racend: Het kon niet werkgerelateerd zijn. Professioneel hadden zij en Donovan weinig met elkaar te maken, en zelfs als er werkproblemen waren, was het onwaarschijnlijk dat hij haar zou vragen om naar zijn kantoor te komen. Zou dit over het teamuitje gaan? Plande Donovan om Chloe te laten gaan om te voorkomen dat de gebeurtenissen van die dag verder zouden verspreiden?

Nadat ze op Donovan's kantoor had geklopt, merkte Chloe dat hij niet zo afstandelijk was als tijdens het teamuitje, maar haar in plaats daarvan van top tot teen bekeek.

Zijn blik bracht haar nog meer in verwarring.

En Donovan's ogen waren betoverend.

Dus staarde Chloe gewoon gretig terug naar Donovan.

Dit maakte Donovan vreemd ongemakkelijk.

"Is er iets op mijn gezicht?" vroeg hij Chloe.

Chloe kwam terug bij de realiteit.

Donovan bleef er niet bij stilstaan maar ging meteen ter zake, "Hoe zit het met trouwen met mij?"

Chloe's wenkbrauwen fronsten lichtjes.

Het onderwerp was totaal niet gerelateerd aan waar Chloe aan had gedacht.