3 | EEN GROVE OF FLAGRANTE ONWAARHEID
Ik plaats mijn handen op mijn heupen terwijl ik tegenover de man in gymshorts en een gymshirt sta. Coach Lyle kijkt naar ons vieren nadat we ons hebben omgekleed in onze gymkleding, met een duidelijke blik van achterdocht op zijn gezicht.
"Laat me dit even goed begrijpen," snuift de Coach, terwijl hij de kromme brug van zijn neus dichtknijpt alsof onze vraag hem een spontane migraine heeft bezorgd. "Jullie vier willen in een groep? Samen?" Ik begrijp niet waarom hij het zo moeilijk maakt. Vorig jaar waren de groepen van vier oneven in mijn gymklas, dus werd ik gekoppeld aan Blue en Yuri. Maar zodra we allemaal binnenkwamen en hem vertelden dat we met z'n vieren in hetzelfde team wilden, gebeurde dit.
"Ja," kwetter ik tegen de man. Achter me verschuift Darine ongemakkelijk, het meisje gedraagt zich veel stiller en verlegener rond de Coach dan ik haar ooit heb gezien. Ik denk dat de Coach, voor een mens, best intimiderend is.
"Meneer, het is niet alsof we nog nooit eerder in hetzelfde team hebben gezeten." Yuri mengt zich in het gesprek, een vreemde dubbele betekenis die een rilling over mijn rug stuurt. Ik kijk naar de kolos aan mijn andere kant, Yuri die bijna precies mijn houding spiegelt. Hij ziet er waarschijnlijk twee keer zo belachelijk uit als ik, maar misschien een beetje dreigender vanwege zijn spieren en lengte.
"Jullie drie zijn de vloek van mijn bestaan," zucht de Coach, terwijl hij zijn hoofd schudt naar mij, Blue en Yuri. Ik ben geschokt door zijn woorden. Ik bedoel, de man is niet bepaald een sociaal persoon, of bijzonder aardig, maar ik dacht niet dat ik aan zijn slechte kant stond. Of aan welke kant dan ook. Wanneer ik een nieuwsgierige blik werp op Blue en Yuri, zie ik de kilte weerspiegeld in hun ogen. Weet Coach Lyle wat we zijn? En zo ja, waarom hebben Blue of Yuri er dan nooit iets over gezegd? Of Hale? Ik mag dan buiten de zaken van Azure staan, maar ik zou moeten weten welke leraren ik hier kan vertrouwen.
"Meneer," piept Darine na een gespannen seconde. "Ik wil echt bij mijn vrienden zijn. Het is tenslotte ons laatste jaar..." Ze klinkt vastberadener met haar laatste opmerking en ik knik instemmend met haar mee. De handen van de Coach vallen van zijn gezicht terwijl hij ons vier overziet, een grimmige lijn om zijn mond... en een langzaam verzachtende blik in zijn ijzige ogen.
"Goed. Maar deze drie zijn monsters op de baan. Snel en met veel uithoudingsvermogen, je vrienden." bromt de Coach nors, terwijl hij zijn ogen tot spleetjes knijpt naar ons drieën.
"Ik weet het. Maar ik wil toch in hun groep zitten. We zijn vrienden." Nu klinken Darine's woorden vol betekenis, wat de alarmbellen in mijn hoofd doet rinkelen.
"Prima, maar kom niet huilend naar mij toe als ze je achterlaten in het stof, Blithe." zegt Coach Lyle tegen Darine, de zwaarte van zijn woorden doet mijn mond in een grimas trekken. Ik heb de plotselinge neiging om mijn Coach een klap op zijn tanden te geven voor zo'n onbeschofte opmerking... en de dubbele betekenis erachter. Maar een deel van mij is het met hem eens. De waarheid over wat we zijn is één ding - maar met ons omgaan is iets anders. Ik probeer nog steeds mijn bloeddorst onder controle te houden tegenwoordig, niet zeker wanneer het zal worden geactiveerd of door wat. Vorig jaar ontdekte ik dat ik het kon beheersen, dus ik weet dat er hoop is.
"Ja, meneer!" Darine verrast me door de Coach een speelse groet te geven en bijna onmiddellijk op te vrolijken. Ze grijpt mijn pols en trekt me mee - de gymzaal uit en het zandpad op dat als renbaan dient. Haar aanraking is licht, minder krachtig dan vele andere waar ik aan gewend ben geraakt. Zwak. Ik kan de zwakte in haar greep voelen, de magere contouren van haar benige handen en het gebrek aan goed gedefinieerde spieren. Fragiel.
"Kom op, jullie twee." Yuri geeft me een duwtje terwijl hij en Blue ons voorbij joggen, met zoveel veerkracht in hun stappen dat ik bijna de opgekropte energie kan voelen die aan de oppervlakte wil komen terwijl ze het menselijke tempo bijhouden.
"We komen eraan!" roep ik terug, klaar om in hetzelfde gemakkelijke tempo te gaan, wanneer Darine me tot stilstand trekt - net nadat de boomtoppen de zon bedekken.
"Jullie gaan maar alvast, ik wil even snel met Scarlett praten," zegt Darine tegen Yuri, terwijl haar helder blauwgroene ogen op de verre bomen gericht blijven terwijl andere groepen studenten uit onze klas ons voorbij snellen.
"Niet te lang duren," roept Blue over zijn schouder, terwijl hij probeert oogcontact met me te maken, maar ik knik alleen maar een keer in zijn en Yuri's richting voordat ik volledig naast Darine stop. Ik heb een gevoel dat ik weet waar ze over wil praten.
"Ik wil dat je eerlijk tegen me bent," begint Darine zodra we alleen zijn, terwijl ze zich naar me omdraait met een onleesbare uitdrukking op haar gezicht.
"Natuurlijk," zeg ik, aarzelend voordat ik haar antwoord geef. Darine's ogen vernauwen een beetje terwijl haar te berekenende ogen over mijn gezicht glijden. Ik voel me als een insect onder een microscoop, terwijl ik hard mijn best doe om geen micro-expressies te tonen bij wat ze ook gaat zeggen. Mijn hart bonst luid in mijn oren terwijl ik wacht, de seconden tik tik tikkend steeds langzamer voorbij gaan-
"Wist je van mij en Yuri?" barst Darine los, haar masker valt uiteen in paniek. Ik knipper, het bonzen in mijn hoofd sterft weg en een bijna hysterische golf van opluchting overspoelt me.
"Jij en Yuri," herhaal ik langzaam, knipperend nog een paar keer terwijl ik haar woorden in mijn hoofd afspeel. "Jij en... Yuri..." Ik voel een grijns op mijn lippen verschijnen bij deze bevestiging. Darine's huid kleurt diep rood, wat mijn tandvlees doet jeuken. Ik negeer het gevoel, schraap mijn keel terwijl een golf van dorst opkomt. Darine wringt haar handen in elkaar, prutst met haar vingers en wiebelt op haar hielen alsof ze staat te popelen om me alles te vertellen-
"Ik heb vorig jaar een beetje tegen hem geschreeuwd. En hij- hij-" Ze blurts, de helderheid in haar wangen wordt nog donkerder. "En nu zitten we samen in de klas, en hij heeft me dingen gegeven en-" Ik grijns nu, en voel dan het gewicht van haar woorden en hoor ze echt. "Scar, ik weet niet wat ik moet doen!" Ze ratelt nu, haar ogen wijd open, en haar handen samengebald in een geknoopte greep over haar borst alsof ze voor haar leven smeekt.
"Wat? Vorig jaar?" grom ik, irritatie prikkelt langs mijn ruggengraat en mengt zich met mijn dorst. Darine trekt een pijnlijk gezicht en knikt schuldig. "Maar je zei-" Ik herinner me vorig jaar toen Blue en ik probeerden om de twee samen te krijgen voor het feest. Net voordat alles misging en ik de rest van het semester eruit lag. Toen ik terugkwam, merkte ik natuurlijk wel dat de sfeer tussen de twee een beetje gespannen was, maar Darine doet het nu klinken alsof er veel meer is gebeurd. Dingen die geen van beiden hebben genoemd.
"Ik weet het, ik weet het!" zucht Darine en ontspant haar vingers. "En dat deed ik niet, eerder. Maar ik weet het niet," Ze haalt opnieuw haar schouders op en laat een zucht ontsnappen. "Hij begint een beetje op me te groeien." mompelt ze naar de grond.
"Dat kan ik zien... Is dat waar die oranje spullen over gingen?" vraag ik plotseling - denkend aan hoe ze helemaal in fel oranje was gekleed en zelfs een nieuwe, oranje auto had toen ze me bezocht aan het begin van het laatste semester.
"Gah, begin er niet eens over-" Darine begraaft haar gezicht in haar handen - maar niet voordat haar huid nog roder wordt. Ik lach om haar reactie - bijna een bevestigend antwoord voor zover het haar betreft.
"We kunnen er later over praten." stel ik haar gerust, terwijl ik haar dicht tegen me aan trek in een eenarmige omhelzing en haar naar het pad leid. Ik weet zeker dat Blue en Yuri nog in de buurt zijn en waarschijnlijk meeluisteren naar ons gesprek. Ik denk niet dat Darine wil dat het onderwerp van ons zijgesprek wordt afgeluisterd door wie dan ook.
"Maar dat is het juist," kreunt Darine naar de lucht. De geur van haar bloed prikt in mijn neus en versterkt de dorst die nu in mijn botten resoneert. Ik graaf mijn nagels in mijn vrije handpalm om mezelf te centreren, ademend door mijn mond in plaats van mijn neus om de zoete ijzergeur niet daadwerkelijk te ruiken. "Ik denk dat hij me ontwijkt." zucht ze. "En ik heb je hulp nodig om hem te confronteren."
"Ik weet niet of dat een goed idee is-" begin ik langzaam, onzeker over hoe een in het nauw gedreven Yuri zou reageren op een hinderlaag als hij Darine echt ontwijkt. Maar gezien de situatie van vanmorgen, kan ik niet zeggen of Yuri gewoon onwetend is of opzettelijk dom doet rond Darine.
"Ik moet iets proberen." kreunt Darine, haar stem verlagend terwijl we verder lopen. "Ik denk dat hij een soort zesde zintuig heeft of zo. Ik kan hem nooit verrassen. Ik probeer het al maanden!" Dat klinkt honderd procent accuraat. Yuri heeft waarschijnlijk zijn Wolvenzintuigen gebruikt om haar te ontwijken.
"We bedenken wel iets." stel ik haar gerust, terwijl ik haar schouder klop. "Ik kan met hem praten voor je en proberen uit te zoeken wat ik kan ontdekken." bied ik aan.
"En dat is nog iets," zegt Darine terwijl ze stopt en ik me omdraai om haar aan te kijken. "Jullie drieën zijn echt op je gemak bij elkaar, maar jullie hebben elkaar pas vorig jaar ontmoet. Ik begrijp dat jullie vrienden zijn geworden, maar ik heb het gevoel dat er iets anders aan de hand is. Wat ik probeer te zeggen is-" Darine haalt diep adem. "Zitten jullie in een sekte?" Ze gooit de vraag eruit en lijkt haar adem in te houden terwijl ze op mijn antwoord wacht - alsof dat de enige logische verklaring is.
"Sekte." herhaal ik, terwijl de gezichten van de Azure Wolven door mijn gedachten flitsen. Een sekte is vergelijkbaar met een roedel, denk ik, maar geen enkele Wolve zou de twee op hetzelfde niveau beschouwen. "Nee." Roedel? Ja en nee. Sinds Blue en ik de band hebben versterkt, voelt het soms alsof ik deel uitmaak van de roedel, maar eigenlijk ben ik dat niet. Het is meer alsof ik een rietje heb waardoor ik in hun roedel kan kijken, ik krijg indrukken van Blue en de verbinding van tijd tot tijd, maar ik weet eigenlijk niets. Yuri en ik zijn vrienden geworden door alles wat we hebben meegemaakt en omdat we veel tijd samen hebben doorgebracht - niet dat Darine dat allemaal zou weten. Maar ik weet dat ik haar iets moet geven, dit meisje heeft duidelijk nagedacht over onze connecties en laat het niet los. "Het is meer alsof we familie zijn. Een soort van." Ik voel mijn gezicht warm worden terwijl ik de twee Wolven dichterbij voel komen op het pad en ik haast me om uit te leggen. "Door mij en Blue heb ik afgelopen winter veel tijd doorgebracht met de andere Azures." Wat deels waar is, de andere helft hoeft ze niet te weten.
"Ik weet het niet, Scar..." mompelt Darine, en ik voel haar vernauwde, berekenende blik op mijn gezicht terwijl ze mijn woorden probeert te analyseren. "Het lijkt erop dat wat er tussen jou en de Azures is, dieper gaat dan alleen maar een paar maanden samen rondhangen." Ze gaat verder en nu vecht ik om mijn brandende gezicht neutraal te houden. "Het is alsof jullie allemaal trauma-gebonden zijn of zoiets." Ze zegt dit deel iets zachter. Mijn bloed verandert in ijs door de nauwkeurigheid van haar analyse en ik maak een vreemd verstikte lach die veel te hoog is.
"Niet zo flauw doen," piep ik - de rare hoge toon beïnvloedt mijn stem. "Kom op, ze zijn daar voor ons, laten we gewoon bij hen aansluiten en hier later over praten. Ik wil niet dat de coach boos op ons wordt." Het onderwerp veranderen en het excuus doen bijna pijn om uit te spreken, het schuldgevoel over al mijn geheimen begint zich op te stapelen als ik mijn somber kijkende vriendin zie.
"Prima." mompelt Darine, terwijl ze in een drafje overgaat om Blue en Yuri aan het einde van het pad in te halen. Haar gedempte toon slaat als een bliksemschicht door mijn hart en brandt een diepere put van spijt in mijn maag. Het wordt steeds duidelijker dat Darine dit niet gaat loslaten - en als ze het nog niet heeft doorzien, zal ze zeker meer bovennatuurlijke dingen opmerken. De groeiende angst en bezorgdheid die ik voel voor mijn menselijke vriendin beginnen een probleem te worden. Ik moet hier snel met iemand over praten.