Read with BonusRead with Bonus

119 | GEEN VEILIGHEID

Ik schrik net op tijd uit mijn verdoving om een van mijn vrije armen te bewegen. Mijn knokkels vliegen tegen de verlengde kaak van het wezen boven me, de weerzinwekkende aura dreigend om in de mijne te graven terwijl onze huid elkaar raakt. Met de hoek van mijn stoot en de praktisch ontwrichte aard ...