Hoofdstuk 3 De incognito miljardair
"Maggie, heb je een of andere louche zaak gevonden om een vals certificaat te maken en probeer je me nu voor de gek te houden?" Arya Stark was nog steeds niet overtuigd en bekeek het huwelijkscertificaat keer op keer om de echtheid te controleren.
Wijzend naar het officiële zegel zei Maggie: "Mam, het is uitgegeven door het huwelijksregisterkantoor—gegarandeerd echt."
"En waar is mijn schoonzoon? Waarom heb je hem niet meegenomen om je moeder te ontmoeten?" Arya keek naar de deur en voegde eraan toe: "Ik wilde alleen dat je zou daten, iemand leren kennen voordat het serieus werd. Maar je bent al getrouwd zonder zelfs maar te begrijpen wie hij is."
"Weet je niet alles al? Hij werkt bij Visionary Futures Group, hij is dertig, doet het goed en hij ziet er goed uit..." Maggie's gedachten dwaalden af naar de tijden die ze met Fiorello had doorgebracht en ze zei: "Hij lijkt zachtaardig, en met beide ouders overleden, geen broers of zussen, zijn familiesituatie is eenvoudig, niet veel drama."
Het ontbreken van mogelijke schoonmoederproblemen was een pluspunt.
Het duurde lang voordat Arya het nieuws had verwerkt. Ze klemde het huwelijkscertificaat vast en wist niet of het goed was geweest om haar dochter onder druk te zetten om te trouwen.
Hoe kon ze niet begrijpen dat Maggie was gedwongen, dat ze haastig was getrouwd alleen om haar gelukkig te maken?
Arya was gediagnosticeerd met kanker en had het geheim gehouden voor Maggie. Sinds Maggie's laatste relatie was geëindigd, was ze terughoudend geweest om met iemand te daten.
Arya maakte zich zorgen dat als ze zou sterven, Maggie alleen achter zou blijven, zonder iemand die voor haar zou zorgen of haar zou helpen met de uitdagingen van het leven, zonder iemand die haar zou koesteren.
Daarom had Arya Maggie aangespoord om op dates te gaan, om een betrouwbare man te vinden, om een gezin te stichten.
Nu het een voldongen feit was, zou treuren erover niets veranderen.
"Maggie, laat mijn schoonzoon naar het huis komen," zei Arya nadat ze was gekalmeerd. "Je bent misschien getrouwd, maar ik moet hem nog steeds keuren."
"Oké, ik zal het hem vragen, en we kunnen morgen samen dineren." Maggie zei, "Mam, ik ga nu de kraam opzetten. Het is heet buiten en je bent niet lekker, dus rust alsjeblieft thuis en ga niet naar buiten."
Nadat ze herhaaldelijk had gecontroleerd of haar moeder het begreep, pakte Maggie haar spullen om haar kraam op te zetten.
Maggie's kraam stond op de avondmarkt op de Elzenstraat, waar ze handgemaakte ambachten verkocht, waaronder sieraden van haar eigen creatie.
Om haar verkoopbedrijf te ondersteunen, had ze een tweedehands busje gekocht, elke avond arriveerde ze stipt om vijf uur en pakte ze pas om elf uur 's avonds in.
In goede maanden kon ze ongeveer zesduizend euro verdienen, wat meer dan genoeg was om van te leven in de dure stad.
Maggie was opgeleid als sieradenontwerpster. Een paar jaar geleden maakte een incident haar persona non grata in de sieradenbranche, en geen enkel bedrijf wilde haar inhuren. Beslissend om het heft in eigen handen te nemen, lanceerde ze haar eigen onderneming.
Maggie had haar kraam opgezet terwijl de avondmarkt tot leven kwam. Te midden van de drukte vond ze een moment om een bericht naar Fiorello te sturen.
Maggie: [Mijn moeder wil je graag ontmoeten. Morgenavond vrij voor het diner?]
Het verzonden bericht verdween spoorloos, net als een steen die in de oceaan zinkt.
Kort daarna werd het drukker, en Maggie raakte verstrikt in de hectiek, zonder te veel aan het bericht te denken.
Het geluk stond aan haar kant die avond. Tegen de tijd dat ze haar kraam om elf uur sloot, had Maggie meer dan tweehonderd euro verdiend.
In haar busje telde ze de inkomsten van de dag toen haar telefoon een melding gaf.
Het was Fiorello die antwoordde: "sorry, ik ben op zakenreis naar Stad A. Ik ben over een paar dagen terug. Laten we dan een diner afspreken."
Maggie begreep de eisen van een kantoorbaan, met zakenreizen die maar al te bekend waren. Ze antwoordde kort: "Oké."
Het inpakken en naar huis gaan veranderde niet veel in haar leven, behalve dat ze nu een extra huwelijksakte had. Haar routine was zo onveranderd dat ze de volgende paar dagen, met drukke ochtenden en late avonden, bijna vergat dat ze een echtgenoot had.
Op een regenachtige nacht, na weer een lange dienst, kwam ze pas om middernacht thuis, en haar auto begaf het precies voor het huis.
Maggie stapte met een paraplu uit om het voertuig te inspecteren. Deze tweedehands auto was geen onbekende voor problemen, maar hoewel er geen grote problemen waren, waren de kleine problemen talrijk.
Ondanks de frequente reparaties was het kopen van een nieuwe auto geen optie - het zou haar een half jaar inkomen kosten. Dus repareerde ze het telkens en hield het draaiende.
Na een snelle inspectie deed de gedachte aan nog eens een paar honderd euro betalen aan de garage haar hart pijn doen.
Met de buurt nog honderd meter verderop, werd de regen heviger, en gezien het late uur had ze geen andere keuze dan haar busje aan de kant van de weg te laten staan. Ze liep naar achteren om haar goederen onder de bescherming van haar paraplu te halen.
Ze moest onverkochte sieraden terugbrengen voor verdere aanpassingen, en ook enkele stukken die haar waren gegeven voor reparatie, die ze die avond nog wilde afmaken.
De wind loeide, en Maggie worstelde, met een paraplu in de ene hand en een grote doos in de andere, half doorweekt en er behoorlijk ellendig uitziend.
Onbekend voor Maggie, niet ver daarvandaan, zag Fiorello, net terug uit Stad A, het hele schouwspel vanuit zijn Rolls-Royce.
Maggie's silhouet leek fragiel, alsof een windvlaag haar kon meenemen, maar er was een vastberadenheid aan haar, een onverzettelijkheid die zelfs de hevigste regen niet kon wegspoelen. De wind rukte haar paraplu weg, waardoor ze helemaal nat werd. Met de doos stevig vastgehouden en het hoofd gebogen, ploeterde ze verder naar haar appartementencomplex.
Ze was een van de minst opvallende personages van de stad, altijd gedwongen om de stormen van het leven in haar eentje te doorstaan.
Geraakt in zijn hart, pakte Fiorello een paraplu en zei tegen de chauffeur: "Rijd terug naar het oude landhuis." Daarna stapte hij uit het voertuig en liep snel naar Maggie toe.