Trouwen Met De Undercover Magnaat

Hoofdstuk 1 Een date met een miljardair-CEO!

In een café in het bruisende hart van de hoofdstad ging Maggie Miller zitten om een goed beeld te krijgen van de man met wie ze een afspraakje had, en ze was lichtelijk verrast.

Hij was onverwacht knap—verrassend knap!

Zijn gelaatstrekken waren perfect gebeeldhouwd, en hij straalde een elegante bevoorrechting uit die hem natuurlijk leek te komen.

Dit was Maggie's tiende blind date in bijna drie maanden.

Ze kon er niet omheen; ze moest verschijnen, anders zou haar moeder dreigen met een hongerstaking of erger.

De man met wie ze momenteel een blind date had, overtrof elke vorige man die ze had ontmoet met mijlen, vooral qua uiterlijk.

Na zoveel pogingen om een huwelijkspartner te vinden, was Maggie niet verlegen. Ze kwam meteen ter zake: "Wanneer ben je van plan te trouwen?"

Voordat ze aankwam, had Maggie besloten dat zolang de man geen complete teleurstelling was, ze het datingproces zou overslaan en direct zou gaan voor het huwelijk.

Was het doel van een date niet om een huwelijkspartner te vinden?

De constante dreigementen van haar moeder om zichzelf pijn te doen konden alleen worden verzacht door Maggie die eindelijk zou settelen.

De man was even verrast, toen lachte hij, "Mevrouw, dit is onze eerste ontmoeting, vind je niet dat je een beetje haast hebt?"

Zijn glimlach was bijzonder charmant, als de warme zonneschijn van een maartse dag, en Maggie, die bijzonder gevoelig was voor goed uiterlijk, viel bijna in de fanmeisjesmodus.

Maggie herpakte zich en zei: "Oh, juist, ik vergat bijna mezelf voor te stellen. Ik ben Maggie Miller. Het datingbureau moet je over mij hebben verteld. Ik ben vijfentwintig, een freelancer die een kleine sieradenkraam runt op de avondmarkt. Mijn inkomen is ongeveer zesduizend, alleen mijn moeder en ik thuis, afhankelijk van elkaar. Ik heb eerder een relatie gehad maar ben momenteel single, gezond, en heb geen slechte gewoonten."

Na een korte pauze voegde Maggie er met nadruk aan toe: "En ik ben klaar om op elk moment te trouwen."

Maggie was praktisch gedwongen door haar moeder om op deze blind date te gaan, en de man tegenover haar was door haar moeder gevonden via een online datingservice.

Ze had weer een weirdo verwacht met onaangenaam uiterlijk of een groot leeftijdsverschil, een bierbuik, en onverenigbare waarden—het type dat maar al te vaak voorkomt op datingsites.

In tegenstelling tot deze verwachtingen was het een zeldzame gebeurtenis om iemand te ontmoeten die er eigenlijk fatsoenlijk uitzag.

Toen Maggie haar snelle overzicht had voltooid, leek de man de situatie te begrijpen.

Hij glimlachte lichtjes, zijn stem glad als zijde, "Dus, hoe heeft de matchmaking site mij aan jou beschreven? Ben je niet bang om een oplichter tegen te komen?"

"Huwelijk is nogal een gok," antwoordde Maggie, haar lippen tuitend. "Dit is mijn tiende poging tot matchmaking. Ze vertelden me dat je werkt voor een beursgenoteerd bedrijf, Visionary Futures Group, dat je hier vandaan komt, een wees bent, nuchter, hardwerkend, en haast hebt om een partner te vinden—je achternaam... Florez..."

Op het moment dat Florez werd genoemd, was Maggie's gedachten al ergens anders.

Toen ze eerder haar huis verliet, had haar moeder geprobeerd haar in te lichten over de details van haar blind date, maar Maggie had niet echt geluisterd.

"Fiorello Flores," zei de man met een warme glimlach, "geboren en getogen in de hoofdstad, geen huis maar wel een auto, huurt een appartement, rijdt een bescheiden Chevrolet ter waarde van net iets meer dan twintigduizend, een stabiel inkomen, momenteel single, geen verslavingen, en in goede gezondheid."

Maggie Miller presenteerde haar identiteitskaart, keek naar Fiorello en zei: "Meneer Flores, zou u nu meteen met mij naar het gemeentehuis willen gaan om een huwelijksakte te halen? Ik kan voor mezelf zorgen, ik zal je geld niet uitgeven, we kunnen de kosten delen, en geen behoefte aan een bruiloftsceremonie—laten we het gewoon eenvoudig houden en de licentie halen."

Wat was er tenslotte praktischer dan samen een leven delen? Dit was in eerste instantie alleen om haar moeder tevreden te stellen. Wat de rest betreft, zouden ze stap voor stap verder gaan. Als ze echt compatibel waren, zouden ze gewoon doorgaan.

Veel van Maggie Millers vrienden waren via blind dates getrouwd, en de meesten van hen deden het uitzonderlijk goed.

Eenvoud, geloofde ze, was de essentie van ware geluk.

Fiorello tikte gedachteloos met zijn vingers op de rug van zijn hand, nadenkend over haar voorstel.

Deze vrouw kwam naar een blind date met haar identiteitskaart, zo gretig om zichzelf uit te huwelijken?

Hij was al dertig en de druk van zijn familie om zich te settelen was intens.

"Maakt het je uit dat ik geen huis bezit? Bij mij kan het leven een beetje ruw zijn," vroeg Fiorello.

"Ik heb ook geen huis," zei Maggie zelfverzekerd. "Zonder ouderlijke steun is het zeldzaam dat iemand op dertigjarige leeftijd een huis kan betalen. Dat begrijp ik. Zolang je fatsoenlijk en hardwerkend bent, komt alles goed."

Maggie wist maar al te goed hoe hoog de vastgoedprijzen in de hoofdstad waren. Als een doorsnee burger zonder veel steun of groot talent, had ze geen recht om een huis van iemand anders te eisen.

Maggie hield haar ogen op Fiorello gericht en na ongeveer vijftien seconden zag ze hem zijn telefoon pakken en een telefoontje plegen, "Zou je mijn identiteitskaart naar het gemeentehuis kunnen brengen?"

...

Een uur later.

Maggie en Fiorello stapten uit het gemeentehuis, huwelijksaktes in de hand. Maggie werd toen pas getroffen door de realisatie van haar eigen impulsiviteit.

Ze was eigenlijk getrouwd met een man die ze slechts één keer had ontmoet.

Fiorello ving de blik in haar ogen op en zijn lippen krulden lichtjes, "Als je je bedenkt, is het nog niet te laat om terug te krabbelen."

Maggie stopte de huwelijksakte weg en keek hem resoluut aan, schudde haar hoofd, "Geen spijt, meneer Flores. U heeft waarschijnlijk werk, en ik moet mijn kraam opzetten, dus ik ga maar."

Ze hadden net een huwelijksakte gehaald, en nu gingen ze uit elkaar?

Dacht deze vrouw echt dat ze alleen maar een papiertje kwam ophalen?

De akte halen en dan teruggaan naar hun aparte levens?