Hoofdstuk 6
"Amelia kon het niet helpen om in haar gedachten te verdwalen.
"Er is hier niets voor vrouwen. Ik laat de receptie zo wat spullen naar boven sturen," Henry's attente woorden brachten haar terug naar de realiteit.
Ze was al super dankbaar voor een plek om de nacht door te brengen, hoe kon ze om meer vragen?
Amelia wuifde snel met haar hand. "Geen zorgen! Het is maar voor één nacht!"
Maar Henry belde toch en gaf haar een kop warme melk, "Hier, drink dit. Het is ijskoud buiten en je hebt helemaal hierheen gelopen."
Misschien was haar brein nog aan het ontdooien; zelfs nadat ze binnen was gekomen, had Amelia haar natte jas nog niet uitgetrokken.
De kamer had een beetje een ongemakkelijke sfeer. Amelia wilde praten, misschien vragen waarom hij zo laat terug was.
Maar voordat ze iets kon zeggen, stond Henry op en liep naar de badkamer, zijn toon een beetje afstandelijk, "Er is een andere badkamer buiten die ik niet heb gebruikt. Alles wat je nodig hebt, is daar. Je moet een douche nemen zodat je geen kou vat."
Toen Amelia hem wilde bedanken, was de slaapkamerdeur al gesloten.
De man gaf haar niet eens de kans om hem te zien vertrekken.
Amelia schudde haar hoofd met een zucht. Na al die jaren was Henry nog steeds zo stil als toen ze kinderen waren.
Terugdenkend aan de streken die zij en Alexander hem uithaalden, was het best grootmoedig van hem om haar te laten blijven.
Gezien hoe ze hem had behandeld, kon ze hem echt de schuld geven dat hij niet al te vriendelijk was?
Al snel spoelde het hete water van de douche over haar heen, waardoor ze zich als een nieuw persoon voelde.
Tenminste, Henry gaf haar een warme, comfortabele plek, terwijl Alexander haar vanavond in de regen had laten staan.
Na haar douche, net toen ze haar haar wilde drogen, klopte er iemand op de deur.
Het was het hotelpersoneel, dat haar beleefd een tas overhandigde. "Dit zijn de spullen die meneer Anderson heeft aangevraagd."
Amelia dacht dat de tas wat basisartikelen voor vrouwen zou bevatten, maar tot haar verrassing zat er een chique nachtjapon en wat luxe huidverzorgingsproducten in.
Ze lachte in zichzelf. Wie had gedacht dat Henry zo attent kon zijn?
Liggend in het comfortabele bed kon Amelia niet in slaap vallen.
Na alles, Alexander's plotselinge nieuwe vriendin vanavond had echt alles tussen hen opgeschud.
Ze moest nadenken over hun relatie.
Net toen ze op het punt stond in slaap te vallen, belde Alexander, "Amelia, heb je een plek gevonden om te blijven?"
Hij realiseerde zich eindelijk dat hij had moeten bellen. Eikel.
Ze had nog niet eens geantwoord, aan de andere kant klonk Mia's gelach, "Het is zo laat, Amelia moet wel slapen. Waarom stoor je haar?"
Amelia realiseerde zich dat ze gewoon een pion in hun spelletje was.
"Ik ben nu in het hotel. Jullie moeten ook wat rust nemen." Na een beleefd antwoord hing Amelia op.
Ze zuchtte diep. Alexander was, eerlijk gezegd, behoorlijk vermoeiend.
Henry, aan de andere kant, had haar echte zorg getoond.
Jeugdherinneringen kwamen terug, naar haar eerste ontmoeting met Henry.
Vanwege Alexander had ze geen goede indruk van deze jongen die ze nog nooit had ontmoet.
Die dag, na het diner bij de Andersons, terwijl de volwassenen buiten aan het praten waren.
Alexander klopte plotseling op haar schouder en eiste, "Ga mijn ouders vertellen dat hij je heeft geduwd."
Amelia, die altijd een braaf meisje was geweest en nooit durfde streken uit te halen, was doodsbang, "Hoe kan ik dat doen!"
Maar Alexander gaf er niets om, en hij was zelfs een beetje boos, "En wat dan nog? Hij verpest mijn familie. Dit is zijn straf! Als je het niet doet, speel ik niet meer met je!"
De jonge Amelia stond bijna op het punt om in tranen uit te barsten, maar ze wilde Alexander niet als vriend verliezen.
Toen de volwassenen terugkwamen, beschuldigde ze nerveus Henry ervan dat hij haar had geduwd.
Natuurlijk waren de ouderen woedend, en James liet hem in de tuin knielen om na te denken.
Voor een gevoelige tienerjongen was er niets pijnlijker dan de minachtende blikken van voorbijgangers te moeten verdragen.
Toch bleef Henry stil en bood geen verdediging.
Vanaf dat moment werd Henry's leven in de familie Anderson nog moeilijker.
Die avond, terwijl Amelia in slaap viel, werd ze overweldigd door schuldgevoel.
Hoe had ze hem zo kunnen benadelen?
Maar er waren zoveel jaren verstreken, hoe kon ze het goedmaken?
Gekweld door deze vraag, viel ze uiteindelijk in slaap.
Het ochtendlicht drong door het raam, waardoor Amelia instinctief haar ogen afschermde.
De geluiden van het hotelpersoneel in de gang brachten de herinneringen van de vorige nacht terug.
Alexander had ruzie gekregen en was voor zijn nieuwe vriendin in de gevangenis beland, waardoor ze hem midden in de nacht moest ophalen.
Maar dat was niet het punt!
Het punt was dat die twee samen naar een hotelkamer waren gegaan!
Ze had een lange tijd alleen in de regen gelopen, alleen maar om als een hulpmiddel voor hun geflirt gebruikt te worden.
Woede borrelde in haar op, maar wat kon ze nu doen? Wat gedaan is, is gedaan.
Amelia friste zich op en ging toen Henry bedanken voor zijn hulp de vorige nacht—zonder hem zou ze waarschijnlijk nog steeds in de hotellobby zitten.
Henry was al op, verdiept in een boek aan de eettafel.
Hij keek alleen even op toen hij Amelia hoorde, "Wakker? Ik wist niet wat je normaal ontbijt, dus ik heb maar wat dingen gekocht. Kom en eet."
Hij had zelfs ontbijt voor haar klaargemaakt?
Amelia's ogen volgden de zijne, en een zachte gloed ontstond in hen.
De bescheiden tafel stond al vol met verschillende etenswaren.
Oorspronkelijk een beetje gereserveerd, voelde Amelia zich veel beter na het eten.
Ze legde haar mes en vork neer met een glimlach, "Bedankt dat je me gisteravond hebt opgevangen en voor dit ontbijt. De volgende keer trakteer ik jou op een maaltijd!"
Dit was slechts een beleefde opmerking.
Hun relatie was te ongemakkelijk, vooral omdat Amelia hem had gepest.
Dus Amelia was voorbereid op een afwijzing.
"Oké," antwoordde hij, zijn bereidheid verraste haar.
Hij stemde toe?
Amelia twijfelde bijna aan haar oren.
Maar aangezien Henry had toegestemd, kon ze haar woord niet breken.
Amelia pakte snel haar telefoon, "We hebben elkaars nummers niet eens. Het wordt een gedoe om een maaltijd te plannen."
Na elkaar toegevoegd te hebben op WhatsApp, merkte Amelia op dat zijn gebruikersnaam slechts een eenzame punt was.
Het paste bij zijn kalme persoonlijkheid.
Na hem toegevoegd te hebben, werd de lucht weer stil.
Net toen Amelia iets wilde zeggen om het ijs te breken, trilde haar telefoon.
Het was Alexander. "Amelia, waar heb je vannacht geslapen? Ik kom je nu zoeken!"
Amelia's vingers trilden. "Ik ben net wakker. Ik kom zo terug. Je hoeft niet te komen."