Hoofdstuk 6
De duisternis strekte zich ver uit, Alexa opende haar mond om te roepen, maar haar stem kwam er niet uit. Ze raakte in paniek en probeerde te schreeuwen, maar tevergeefs. Ze probeerde te bewegen, maar haar voeten zaten vast. Toen ze naar beneden keek, zag ze dat ze in een plas bloed stond. Haar handen waren ermee bevlekt en plotseling werd ze naar beneden gezogen, verdrinkend in het bloed.
Ze werd schreeuwend wakker, doorweekt van het zweet, hijgend keek ze om zich heen. Ze onderzocht haar handen op bloed, maar ze waren schoon. Ze slaakte een zucht van verlichting. Ze begroef haar gezicht in haar handen. "Weer een nachtmerrie!" Ze zuchtte. "Kom op, Alex, opvrolijken!" Ze sloeg zichzelf op haar wangen.
Het was de tweede dag hier en het enige wat ze had gedaan was slapen na het vreselijke incident, dus het was logisch dat ze geen zoete dromen had. Ze wilde hier weg en dat zou ze over een paar dagen doen. Ze herinnerde zich haar gesprek met haar vrienden gisteren, de ouders van de tweeling bezaten een groot beveiligingsbedrijf en waren ook lid van de Jagersvereniging, een vreemde hobby van hen en ze hoopte echt dat dat zou helpen. Nu moest ze alleen nog samenwerken met de wezens hier, zodat ze een kans kreeg om contact met hen op te nemen.
Ze friste zich snel op. "Laten we naar buiten gaan en wat frisse lucht krijgen," glimlachte ze naar zichzelf terwijl ze haar kamer uitliep.
Buiten kreeg ze eindelijk een duidelijker beeld van de plek dan de vorige nacht, inderdaad was de plek prachtig. Meerdere eenlaagse huizen stonden op een rij, gescheiden door een smalle straat, omringd door bomen, het was een prachtig gezicht. De koele bries deed de bladeren ritselen, vogels tjirpten zoet, kinderen renden hun huis uit, tikkertje spelend, het gezicht bracht een brede glimlach op haar gezicht.
Een paar mensen verzamelden zich voor haar, fluisterend tegen elkaar, sommigen bogen kort en gingen hun weg. Ze glimlachte nerveus en streek haar haar achter haar oor. Net toen ze dacht dat het niet anders was dan een normale wereld, kreeg ze een reality check. Een menigte verzamelde zich en het gemompel werd luider. Ze keek in de richting waar iedereen naar staarde, een groep wolven baande zich een weg terwijl mensen opzij gingen om hen een pad te geven. Ze maakten ook ruimte voor de persoon achter hen, de man liep met vertrouwen voorop, gevolgd door een groep mannen. De menigte juichte om een reden die ze niet kende. Ze ging op haar tenen staan om een beter zicht te krijgen, maar ze kon zijn gezicht niet zien.
Toen hij voor het huis stopte waar zij verbleef, keek hij in haar richting. Toen zag ze hem eindelijk, zijn gouden ogen ontmoetten haar hazelnootkleurige ogen, haar adem stokte, ze was betoverd. Hij vervolgde zijn weg naar ergens anders, zij bleef kijken tot ze alleen nog zijn gitzwarte haar zag verdwijnen in het huis aan het einde van de straat. Ze stond daar betoverd.
"Hij is zo heet!" Conner gaf haar een klap op haar rug van achteren. Alexa antwoordde niet, ze bleef verdwaasd.
"Reagan Terrel, onze Alfa Koning," fluisterde Tyler in haar oor.
"Verdomme, je liet me schrikken!" Conner sloeg Tyler.
"Reagan..." fluisterde Alexa.
"Red me, Alex!" Hij schermde zich af door Alexa tussen hem en Conner te zetten. Ze knipperde met haar ogen alsof ze eindelijk uit de betovering was.
"Houd op, jongens." Alexa hield Conner tegen die op het punt stond haar vuist te zwaaien, "En Tyler, haal je handen van me af," Ze keek hem boos aan over haar schouder.
"Oké, sorry," Tyler liet haar los met een grote, onnozele glimlach op zijn gezicht.
"Laat maar," Conner rolde met haar ogen en draaide zich naar Alexa, "Verdomme, hij is zo heet," Ze waaierde haar gezicht terwijl ze naar de knappe vreemdeling keek, "Hoe heb ik hem eerder niet opgemerkt?"
"Omdat hij net terug is. Hij was weg om een ruzie aan de andere kant van de stad te beheersen, een paar Rogues veroorzaakten problemen." Tyler legde uit, "Trouwens, was Jacob niet je favoriet? Nu wissel je?" Hij klikte met zijn tong.
"Nee, Jacob is altijd nummer 1. Hij is mijn nummer 2. Kan ik zijn handtekening krijgen?" Conners ogen glinsterden terwijl ze haar onzichtbare staart kwispelde.
"hmm, iemand anders kan het voor je halen," Hij keek suggestief naar Alexa.
"Ik?" Alexa fronste, "Nee," Ze schudde haar hoofd.
"Kom op, Alex. Jij bent de koningin!" Tyler gebaarde naar Conner en trok zijn wenkbrauwen op.
"Oh ja! Alsjeblieft, Alex, alsjeblieft! Heel erg alsjeblieft! Hmm?" Conner gaf haar een por.
"Nee." Ze weigerde resoluut.
"Alsjeblieft, Alex. Alsjeblieft!" Haar vriendin jammerde en stampte met haar voeten.
"Argh! Prima!" Ze slaakte een verslagen zucht toen ze eindelijk toegaf aan haar gejammer.
"Wat wachten we dan nog op? Laten we gaan!" Tyler sloeg zijn armen om hun schouders.
"Je bedoelt nu?... Niet nu alsjeblieft," Alexa probeerde zich los te worstelen, maar Conner greep haar bij haar arm en trok haar mee.
Ze kwamen voor het huis aan, het was in feite een kantoor van de wolven voor belangrijke besprekingen en zo.
"Zullen we hier gewoon even wachten?" Alexa stopte voor de deur. "Je zei net dat ze iets belangrijks aan het bespreken waren, hij moet het druk hebben, laten we hem niet storen? Hij houdt misschien niet van de onderbreking?" Ze probeerde een excuus te verzinnen.
"Integendeel," Tyler glimlachte naar haar, "hij zal dolblij zijn om je te zien." Hij knipoogde.
"Hmm.. waarom?" Ze trok haar wenkbrauwen op.
"Oho Alex, ga gewoon," gebaarde Conner.
"Maar-"
"Ga gewoon," drong Conner aan.
"Oké, oké," Alexa haalde diep adem en stapte naar voren, "Bij nader inzien, laten we het niet doen," Alexa draaide zich om en stapte weg van de deur.
Op dat moment kwamen Reagan en een paar andere mannen naar buiten.
"Nu!" Conner duwde haar in zijn richting, net toen ze dreigde te struikelen, hield hij haar hand vast om haar te stabiliseren. Hij wierp eerst een boze blik op Conner en richtte toen zijn blik op Alexa, zijn blik verzachtte. Ze verloor zich in zijn ogen. "Gaat het?" vroeg hij.
"Hmm." Ze slaagde er nauwelijks in te knikken, toen hoorde ze Conner achter haar haar keel schrapen, "Alex." hoorde ze haar fluisteren.
"Kan ik een handtekening krijgen?" flapte Alexa eruit.
Hij fronste, "Handtekening?"
"Mijn vriendin" Ze trok haar hand terug, de hand die hij vasthield, en trok toen Conner naar voren, "Ze is een grote fan van Jacob Black, de Twilight-serie en ze houdt gewoon van weerwolven, zelfs haar naam is Conner en ze is een fan... van... jou? dus ja, ze wilde een... handtekening." Alexa legde stamelend uit.
"Oh," Hij glimlachte.
"Hoi, ik ben Conner. Heel leuk je te ontmoeten," Conner kon haar blijdschap niet bedwingen terwijl ze haar hand uitstak voor een handdruk.
"Hoi, Conner. Reagan hier. Ook leuk je te ontmoeten." Hij glimlachte terwijl ze handen schudden. Toen richtte hij zijn blik weer op Alex en bood zijn hand aan, "Hoi."
Ze verloor zich opnieuw in zijn ogen... Tyler gaf haar een elleboogje, "Alex!"
"Oh... Hoi, Alexa hier, je kunt me Alex noemen," Ze nam zijn hand en liet een nerveuze glimlach zien. Wat is er mis met je, Alex! Waarom gedraag je je als een tiener die net met haar crush heeft gesproken? Pak jezelf bij elkaar! berispte ze zichzelf mentaal. Hij lachte zachtjes, ze vernauwde haar ogen naar hem.
Op dat moment kwam iemand en fluisterde iets in Reagans oor, "Sorry, maar er is iets tussengekomen, ik zie je later?"
"hmm.. ja." Alexa knikte terwijl hij haar hand losliet en wegging met de anderen. Alexa bracht haar hand omhoog en staarde naar de plek waar zijn aanraking nog nagalmde.
"Ik was deze hand niet meer," riep Conner terwijl ze naar de hare staarde.
"Uh-huh?" Tyler vernauwde zijn ogen.
Alexa schrok op en liet haar hand onmiddellijk zakken, zich omdraaiend naar Conner, mompelde ze, "Sorry, ik kon de handtekening niet krijgen."
"Wie geeft er om een handtekening? Alexa, vergeet het plan, ik blijf hier!" gilde Conner.
Alexa wierp haar een boze blik toe.
Voelbaar onder de blik perste Conner haar lippen strak op elkaar, "Oeps, sorry," mompelde ze, "Maar ik blijf natuurlijk als ik hem vaker kan zien," voegde ze giechelend toe.
"Hij bleef vaak weg, maar nu je hier bent, zul je hem zeker vaker zien," glimlachte Tyler naar Alexa.
"Wat bedoel je daarmee?" Alexa trok haar wenkbrauwen op, Tyler haalde gewoon zijn schouders op en liep verder, hij stopte toen en draaide zich om naar hen, "Kom, ik geef jullie een rondleiding hier, aangezien jullie hier een tijdje zullen blijven."
De hele tijd, waar ze ook gingen, voelde ze ogen op haar gericht, een paar priemende blikken die gaten in haar rug brandden, het werd moeilijk voor haar om de rondleiding voort te zetten, sommigen keken haar met amusement aan, met bewondering, sommigen hadden respect in hun ogen, maar één ding wist ze zeker, ze werd niet door de meerderheid van de mensen of moet ze zeggen de wezens daar, gemogen. Onder hen allen voelde ze een specifieke kwaadaardige aura, ze vernauwde haar ogen in die richting en zag een meisje naar haar toe lopen, ze straalde een kwaadaardige aura uit, het was erg sterk, bijna misselijkmakend, een sterke haat gericht op haar.
"Uwe Majesteit," maakte ze een korte buiging.
"Wanneer ben je teruggekomen?" Tyler keek naar haar, hij was totaal verrast, hij had haar aanwezigheid niet verwacht. "Hoe dan ook, Alex," keek hij in haar richting en gebaarde, "Dit is-"
"Dank je, Tyler. Maar ik stel mezelf wel voor," onderbrak het meisje Tyler en keek Alexa recht in de ogen, "Ik ben Carla." Ze glimlachte, maar het bereikte haar ogen niet, Alexa voelde een knoop in haar maag, het draaide om, er was een misselijkmakend gevoel.
"Alexa." Ze probeerde te glimlachen, het meisje bewoog met een snelheid die Alexa deed schrikken, ze sloot haar ogen in afwachting van een klap, ze opende haar ogen een paar seconden later toen ze niets voelde, Carla was langs haar gelopen, ze draaide zich om en zag haar in gesprek met Reagan, Alexa kon zweren dat ze de moordlust van het meisje voelde, ze kon vertellen dat het meisje slecht nieuws was en maakte mentaal een notitie 'blijf zo ver mogelijk bij haar uit de buurt.'